Zijn bibliotheek is prachtig, en groot. En prachtig! Kan jij boeken spotten die misschien bij je thuis in de kast staan? Of wat is jouw ideale boekenopslag? Vertel het ons in de comments.
vrijdag 30 maart 2012
Bibliotheekmania
Zijn bibliotheek is prachtig, en groot. En prachtig! Kan jij boeken spotten die misschien bij je thuis in de kast staan? Of wat is jouw ideale boekenopslag? Vertel het ons in de comments.
Ongedwongen heel gewoon
Naar aanleiding van het stukje over de vleeskleurige sjaal bekeken Eef en Caar onlangs wat recente nieuwsfoto's over het Catshuisoverleg.
Grondige analyse leert dat alleen Mark en Stef de fiets nemen. En daar ontzettend veel foto's mee weten te scoren. De pers lijkt zich blijkbaar niet te storen aan de nogal duidelijk ingestoken strategie om onze VVD-jongens er zo gewoon mogelijk uit te laten zien. Deze strategie lijkt ingezet door Mark, nu hij de vrolijke zwaaierd van de twee is, en Stef zich met een verbeten mond achter zijn vleeskleurige das probeert te verschuilen. Stef was duidelijk liever met de auto gegaan. Dan had zijn tas ook niet zo onder de bagagedrager gefrummeld hoeven te worden. Mark heeft helemaal geen tas bij zich. Die doet vast alles uit zijn hoofd.
Verder blijkt dat Mark vindt dat hij best zonder das kan komen overleggen en dat Maxime van mening is dat hij zelfs gewoon een trui over zijn overhemd kan dragen, geen das. Mark en Stef hebben trouwens op één van de overlegdagen allebei geen das om. We denken dat Stef dit heeft bedongen. Om ook iets voor elkaar te krijgen in het Catshuisoverleg. Als genoegdoening vanwege dat hele gedoe met die fiets. Stef had helemaal geen fiets, heeft ‘ie speciaal moeten kopen. Toen heeft hij er ook meteen een voor z'n vrouw gekocht, daar rijdt Mark nu op, want die had een lekke band. Stef is die gisteravond nog even met de auto langs komen brengen. Heel omslachtig allemaal. En nu het overleg ineens is afgebroken stapt Mark in de auto. Maar waar is Stef? Mark zwaait wel weer vrolijk naar camera. De camera houdt niet alleen van hem, hij houdt ook van de camera. Stef staat vast nog bij het Catshuis. Heel onhandig met twee fietsen te wachten tot zijn vrouw hem komt halen met de stationwagen. De tas tegen de gevel, zijn vleeskleurige sjaal stevig om zijn nek. Mevrouw Stef zal een beetje mopperen, omdat Mark weer iets bedacht heeft en Stef nu het vuile werk mag opknappen. Mevrouw Stef zegt ook steeds: je moet je niet zo voor z’n karretje laten spannen. Maar Stef bepaalt zelf wel voor wiens karretje hij zich laat spannen.
Uit de foto's blijkt ook dat Stef onverminderd voor pastelkleuren en vleeskleur kiest. Dit tot groot verdriet van Caar. De conclusie lijkt gewettigd dat de vrouw van Stef of 1) kleurenblind is of 2) geen verstand van kleding heeft of 3) geen reet over de kleding van Stef heeft te zeggen of 4) de strijd allang heeft opgegeven. We gaan voor optie drie, Stef kiest zelf heel bewust zijn kleding. En zegt dan bij iedere aankoop ‘zeker nu’. ‘Een roze das, zeker nu’. Mark vindt dat reuzegrappig, die gooit dan hard lachend zijn hoofd in zijn nek. Dit irriteert Stef mateloos, want hij is bloedserieus. Zeker nu.
Naschrift: Die moeilijke fase was ook ingegeven door een kledingdilemma. Geert voelde zich ineens helemaal niet meer op z’n gemak toen hij zag dat hij als enige nog een das droeg. Daar moest hij even een nachtje over slapen. En nu heeft iedereen dus wel weer een das om. Stef is door het stof gegaan. Als het zo doorgaat hoeft het van Stef niet meer en komt hij voortaan ook weer gewoon met de auto. En dan wil zijn vrouw trouwens ook haar fiets terug. Want Stef heeft dan de auto. Hij heeft verdorie ook nog al die shit van Mark tussen z’n snelbinders. Inclusief het huiswerk van die kinderen van de VMBO-school. Bah.
donderdag 29 maart 2012
Busritten en plakwangen
Ooit heb ik duidelijk gemaakt dat fietsen mijn voorkeur heeft boven het pakken van de bus. Maar soms kan ik niet fietsen. Bijvoorbeeld omdat ik haast heb, omdat het rotweer is of omdat ik lui ben. Genoeg redenen om soms lekker de bus te pakken. Helaas kom ik er altijd pas ín de bus achter dat een busreis niet altijd ‘lekker’ is.
Laatst zat ik in de bus. Het was gelukkig niet druk, dus ik had een fijn zitplaatsje. Ik heb twee favoriete plekjes. Óf links achterin in het verhoogde gedeelte, zodat ik overzicht over hele bus heb, óf juist helemaal rechts voorin, zodat ik kan meekijken met de chauffeur. Nou goed, ik zat dus lekker links achterin en terwijl ik naar buiten tuurde, ontwaarde mijn oog een vage plek. Ik stelde scherp en zag dat ik dóór een vetvlek op het raam probeerde te kijken. Gatver. Iemand had met z’n/d’r vette wang tegen het raam aan gehangen. Te zien aan alle smeersels, had diegene een hele tijd op die manier gelegen. Misschien had die persoon ook nog wel liggen slapen tegen datzelfde raam aan. Ik zag het straaltje kwijl al uit de mond lopen in mijn gedachten… Nogmaals: gatver!
Gelukkig maak ik ook wel eens spannende avonturen mee in de bus. Tijdens een andere rit reed de bus een onoplettende voetganger aan. Die man had niet goed om zich heen gekeken toen hij bij de bushalte overstak. De buschauffeur kon niet hard genoeg meer remmen. Het ongeluk leek wel in slow motion te gaan: de onfortuinlijke jongeman knalde tegen de bus, de chauffeur trapte direct op de rem, de passagiers schrokken op en slaakten wat kreetjes en de voetganger viel languit op de busbaan, maar krabbelde direct weer op. Hij stapte de bus in, keek alle passagiers aan en zei: “Sorry dat ik jullie busrit verkloot!”. Maar ik vond het niet erg. Want bijna alle busritten zijn saai, behalve die waarbij iets gebeurt, een aanrijding bijvoorbeeld. De beelden van het ongeluk staan op mijn netvlies gebrand. Ik zie de wang van de aangereden voetganger nog steeds tegen die voorruit geplakt zitten – daar zal nu ook wel zo’n vieze vetvlek zitten. Gatver.
woensdag 28 maart 2012
Sjaaltjesdag
dinsdag 27 maart 2012
Sky Mall update
Dan nu de hoogtepunten van dit voorjaar, ik heb ze speciaal voor je gefotografeerd, gadegeslagen door een chagrijnige vrouw. Op nummer twee deze lente: het subzero warm breath mask. Een masker dat ervoor zorgt dat je warme lucht binnenkrijgt als je in een ijskoude omgeving bent. Nou ga ik weleens op wintersport, maar zo'n masker heb ik toch nog nooit nodig gehad. Bedenk dat dit een magazine is voor een breed publiek, niet een gespecialiseerd blad voor poolreizigers. En dan staat er als aanbeveling: "[...] preferred by high-altitude mountaineers and Antarctic scientists." Zit er iemand in mijn vliegtuig die denkt: "Ja, dit heb ik nodig. Want ik ga volgende winter op poolexpedities en van wat ik heb gehoord kan het daar best koud worden." Kaching, toch weer bijna 60 dollar verdiend aan dit fantastisch mooie product.
Als je dan toch bezig bent, koop er dan meteen mijn nummer één van dit seizoen bij: de iGrow Laser. Een helm met lasers die ervoor zorgt dat je een volle haardos krijgt. Denk je maar even in dat je thuiskomt, je hoort wat gezoem uit de woonkamer, je loopt naar binnen en wie zit daar met een bak chips en de kat op schoot? Je eigen man, met een glanzende helm op zijn hoofd. Eén foto en je komt in aanmerking voor een flitsscheiding waarbij jij aanspraak maakt op de rest van de spullen, de helm mag hij houden. En weer vraag je je af: wie koopt zoiets? Wil degene die dat koopt zich aan mij bekend maken? En een foto opsturen waarop hij de helm draagt? Draagt zo iemand dan ook tegelijkertijd het subzero warm breath mask? En heeft hij in de tuin het stenen zombiebeeld dat uit de grond komt kruipen? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden.
Toch kreeg ik van de week voor het eerst een kort antwoord op één van mijn vragen, want ik las wie zoiets koopt: Tom Cruise natuurlijk! Tom Cruise, dat hadden we zelf ook wel kunnnen bedenken. Hij vliegt veel en wordt hierdoor wekelijks blootgesteld aan de Sky Mall. Je moet wel heel sterk in je schoenen staan, wil je dan nog niet zwichten voor al dat moois. Ik vraag me af wat ik zelf in zijn situatie zou doen. Verder is bewezen dat hij bevattelijk is voor krankzinnige theorieën, ladies and gentlemen, I present you Exhibit A: zijn lidmaatschap van de Scientology-kerk. Geen wonder dat juist hij in het nieuws komt met een laserhelm.
Langzaam droom ik weg bij het beeld van mijn jeugdheld Tom Cruise. Op zijn hoofd de iGrow Laser-helm en het sub zero warm breath mask. Mijn blik glijdt langzaam naar beneden. Het lichaam van Tom wordt, in navolging van die andere held, aan het zicht onttrokken door een hemelsblauwe onesie. Voortaan kijk ik toch eens even om de hoek van de business class. Wie weet zie ik hem daar dan glanzend en zoemend een cocktail drinken, bladerend in mijn favoriete tijdschrift.
maandag 26 maart 2012
Ik heb geen baan
Dit is een gastcolumn van gastcolumnist De Z.
Donderdagavond, 5 voor 11. De laatste slok van de koffie moet ik altijd in m'n bekertje laten zitten, want die smaakt naar azijn. Nog even het draaiboek doornemen, webcam aanzetten, platen doorluisteren. Het nieuws gaat volledig langs me heen, net zoals gelukkig de reclame. Dan, 3 minuut en 17 seconden over 11. Klik. Jingle, plaat, radio!
Maar ik heb geen baan.
De jaren '70-hits schallen door de studio en de eerste bellers melden zich. De meeste telefoonnummers ken ik inmiddels uit mijn hoofd. Van de schreeuwer, die bij elke Michael Jacksonplaat vraagt of het 'niet een beetje rustiger kan!'. Van onze Friese vrachtwagenchauffeur, die met al onze spelletjes meedoet. En van J. uit 's Hertogenbosch, die weer eens niet op de titel van een liedje kan komen. De radio is vaak hun enige gezelschap in de lange nacht die komt. Gelukkig zorgen wij voor de sfeer.
Maar toch heb ik geen baan.
Ik zit wél vier keer in de week van half 11 's avonds tot 1 uur 's nachts in een radiostudio. Als producer (zeg maar: het mannetje achter de schermen) werk ik op ongure tijden bij onze staatsradio. Wat een droom! Jaren '80-platen, ik ken ze allemaal. Wie de technicus was bij Dark Side of the Moon, ik weet het. De nachtprogrammering van de landelijke radiostations, ik ken ze. En ik vind het fantastisch.
Want ik heb geen baan, ik heb een goed betaalde hobby.
vrijdag 23 maart 2012
Voedsel kijken
De hoogtepunten van vandaag zijn:
13.45 Aan tafel!, waar we onder andere Sylvia Wittemans gedachten over de eetgewoonten in Nederland horen.
18.00 Taste the waste, over de voedselverspilling bij supermarkten en de angst van consumenten om een appeltje met een bruin vlekje te eten. Geen opgeheven vingers, wel heel inzichtelijk.
Veel plezier en eet smakelijk.
Vol in het gezicht slaan
Op de website van de telegraaf verscheen van de week het bericht dat Gwyneth Paltrow en Kate Moss ruzie hebben gemaakt. Ik laat in het midden of dit nu interessante nieuwsberichten zijn en ga even in op de inhoud van het bericht.
"Er is een flinke catfight gaande tussen Gwyneth Paltrow en Kate Moss. De twee liepen elkaar tegen het lijf op een strand in Mexico en wat een beleefd praatje had moeten worden, eindigde in een flinke scheldpartij.
Vlak voor de viering van de zestigste verjaardag van Sir Philip Green, waar beide dames voor waren uitgenodigd, besloot Gwyneth een rondje te gaan joggen over het strand. Daar kwam ze Kate tegen, die een zakje chips aan het nuttigen was."
Ik heb allereerst werkelijk geen idee wie Sir Philip Green is. Ik weet niet waarom deze man in Mexico zijn verjaardag viert en ik heb geen idee hoe hij zowel Gwyneth als Kate kent. Het is in ieder geval een oude lul en hij houdt van mooi weer en ergens heeft hij het recht vandaan gehaald om ‘sir’ te worden genoemd.
Maar het beeld dat geschetst wordt is mooi. Kate is topmodel en eet chips, Gwyneth is een actrice zonder noemenswaardige baan op dit moment en gaat hardlopen voordat ze naar een feestje gaat. Je zou denken dat als ze elkaar tegenkomen ze een leuk praatje maken. En dat probeert Kate ook, aldus het vervolg van het bericht:
""Hoi, waarom ben je aan het joggen?", wilde het topmodel weten. De actrice schoot meteen uit haar slof: "Ik sport, zodat ik later niet op jou ga lijken!" Even leek het erop dat Kate sprakeloos was, maar al snel gooide ze chips naar het hoofd van Gwyneth. "Misschien moet jij eens wat meer calorieën gaan eten", gilde ze terug."
WAT? Wat? Wat? Dit lijkt me toch een vrij normale vraag van Kate. Waarop een raar antwoord komt van Gwyneth, want Kate is een topmodel en haar is bepaald niet aan te zien dat ze chips eet. En in plaats van te denken: ”Jij lelijk stervend paard, ik ben topmodel”, gaat Kate schreeuwen en met chips gooien.
Ik ga hier nu geen pleidooi houden voor fatsoen. Ik vind dat als iemand jou uit het niets gaat uitschelden je best terug mag schelden. En goed ook. Maar in het geval van Gwyneth mag je wat mij betreft zelfs meer. Ik ga voor vol in het gezicht slaan. Hard en onverwachts. Volgens mij kan Kate dat wel.
Gwyneth heet bij ons thuis ‘Het stervende paard’. Omdat ik haar zo noem. Omdat ik eens ruim twee uur naar Shakespeare in Love heb zitten kijken en me kapot heb geërgerd aan de gezichtsuitdrukkingen van Gwyneth. Of eigenlijk de drie gezichtsuitdrukkingen van Gwyneth: neutraal, verbaasd en ‘stervend paard’. Stervend paard moest dan iets van smachten, hartstocht, innerlijke zielestrijd voorstellen. Vul zelf maar in, Gwyneth heeft er maar één gezichtsuitdrukking voor. Mijn gevoelens voor Gwyneth werden niet beter toen haar kinderen Apple en Mozes bleken te heten. Maar dat komt vast allemaal door die irritante man van haar met kutband die al jaren miljoenen verdienen met dezelfde rotmuziek.
Dus. Ik zeg slaan.
donderdag 22 maart 2012
Wat als...?
woensdag 21 maart 2012
sub-studio
Hier worden stripfiguren omgetoverd to semihippe latte-drinkers, en spot je een nieuwe opvouwfiets in de vorm van een paard. Je vindt er de prachtigste posters voor in de woonkamer, spiegels in de vorm van elk land op de aardbol en de nieuws eco-sneakers.
Oh ja, er is af en toe ook een kattenfilmpje. Daar moet je tegen kunnen. Maar het is werkelijk prachtig.
dinsdag 20 maart 2012
Lekker gluren
Dat deed ik tot voor kort ook op LinkedIn, want daar zitten nog veel meer mensen. Mensen die zo'n netwerk alleen maar gebruiken voor zakelijke contacten. Die zie je niet op facebook. Dan keek ik stiekem naar mannen met leuke banen, leuke vrienden met leuke collega's, of stomme studiegenoten die gelukkig geen betere carrière hadden dan ik. Tot ik erachter kwam dat mensen het zien als je bij hun profiel gekeken hebt, dat je het even weet. Heel irritant, want stiekem kijken is juist het leuke.
Van de een op de andere dag kon dat niet meer, het stond duidelijk in de kantlijn van de site: zeven mensen hadden de afgelopen maand m'n profiel bekeken. Ik klikte door. Twee collega's, een vriendin en 'Someone in the Writing and Editing industry from The Hague Area, Netherlands'. Ik klikte en zag meteen wie dat geweest moest zijn. Weg anonimiteit. Hoe lang was dat al zo? Wie heeft mij zien gluren?
Hierdoor zijn er nu allemaal mensen waar ik niet meer stiekem durf te kijken. Of in elk geval niet vaker dan één keer. Wat moeten ze daar dan wel van denken? Waarom kijkt Caar telkens naar mijn profiel (goede vraag trouwens). Dat heb ik vooral bij mannen. Ik durf niet meer stiekem naar mannen te kijken omdat het ineens niet meer stiekem is. Van die mannen die je tegenkomt, waar dan ook, op een borrel of iets van werk. Het is alsof je in plaats van stiekem gluurt gewoon meteen bij zo'n man op schoot gaat zitten.
Wie wil er nou niet stiekem naar mannen kijken? Daar zijn die sites toch voor gemaakt? Het bestaansrecht van dit soort sites is ontleend aan het feit dat mensen graag stiekem naar elkaar gluren. Zeker als het onder het mom van ‘serieus netwerken’ is. Dat zijn juist de ergste stiekemerds! Hoe kan ik nu nog stiekem naar m’n notaris kijken? Nu kan ik net zo goed gewoon meteen bij hem aanbellen en vragen of ‘ie een kopje suiker voor me heeft. Zal ik dan voortaan maar in de bosjes gaan liggen met een verrekijker? Kan ik weer lekker stiekem gluren.
maandag 19 maart 2012
Eenvoudig leven
Stel, je hebt 10 kinderen. Je bestiert het complete huishouden in je eentje en probeert zo zuinig mogelijk te leven. Naast je bomvolle huishoudelijke dagen heb je nog zin in een extra hobby. Telkens jam maken verveelt immers ook op een gegeven moment. Wat doe je dan? Dan start je natuurlijk een weblog om je lezers op de hoogte te houden van je dagindeling, bespaartrucs en kookavonturen.
De 42-jarige Teunie Luijk uit Alblasserdam schrijft het weblog ‘Eenvoudig leven’. Toen zij en haar man Willem in het huwelijk traden, kwamen ze direct in financieel zwaar weer door hoge gezondheidskosten. Consuminderen werd noodzaak voor Teunie, die zichzelf als fulltime gezinsmanager betitelt. Ik vind dat Teunie heel leuk schrijft en aandoenlijke informatie ten tonele voert.
Zo vertelt ze regelmatig minutieus hoeveel euro ze uitgeeft aan haar boodschappen, wat ze voor dat bedrag krijgt en hoe ze het complete arsenaal aan groente meeneemt naar huis. En dan laat ze ook nog even weten volgens welk systeem ze al die spullen heeft opgeborgen. Ook vertelt ze regelmatig over haar dagbesteding. Laatst heeft ze een hele dag al haar bezigheden getimed en precies opgeschreven hoeveel minuten ze kwijt was aan de was, administratie, stofzuigen, koken en e-mail checken.
Begin februari meldde Teunie op haar weblog dat ze zou gaan stoppen, omdat ‘iemand die haar na aan het hart ligt’ vond dat ze de tijd die de huisvrouw in haar weblog stak, in haar gezin zou moeten steken. Dit was het moment dat schrijfster Sylvia Witteman op Twitter ‘#freeTeunie’ begon rond te bazuinen en ik ‘Eenvoudig leven’ leerde kennen. Ruim 200 webloglezers reageerden op het bericht van Teunie. De meerderheid vond uiteraard dat ze moest blijven bloggen. Gelukkig heeft ook Teunie het licht gezien en heeft ze, na een korte pauze, haar digitale pen weer opgepakt. Nu wel zónder reactiemogelijkheid. Ook op interviewverzoeken gaat ze niet meer in. Gelukkig hebben we altijd haar weblog en boek nog. Teunie rules!
donderdag 15 maart 2012
Onderschrift (incl. naakt)
woensdag 14 maart 2012
Masterclass, the day after
Gisteren kon je de voorbeschouwing voor het grote Bachfest voor nietklassieke zangers bij de EO lezen. En hier dan de eerste aflevering, oordeel zelf of Gerard het een beetje kan.
In het najaar start overigens een nieuwe serie van het programma Fans, ook hiervoor zullen wij een mediavoorbeschouwing verzorgen.
dinsdag 13 maart 2012
Matthäusmasterclass
Na driekwartier is Geer er. Hij kijkt nog even in de achteruitkijkspiegel, doet z’n haartjes omhoog en stapt uit. Hij trekt zijn glanzende rolkoffer achter zich aan en belt aan. Maarten doet open, hij heeft een grijs pak aan en een roze-blauwgestreepte das met dito pochet. “Maart, wat zie je er bééldig uit!”, kirt Geer. Vertwijfeld staart Maarten naar het zwarte t-shirt van Geer, waarop in strasletters BABY GOT BACH staat. “Ja, dank je, jij ook Geer, kom binnen.” “Kom binnen, nou, als ik een euro kreeg voor iedere keer dat iemand dat aan me vroeg, dan hoefde ik hier nu niet dat Mattheusding te zingen, wahaha, voel je ‘m?”
Maarten is een beetje beduusd van de grande entree van deze B-ster, maar biedt hem toch een kopje sterrenmunt aan terwijl Geer met zijn plakkerige vingers de analoge muziekcollectie in huize Koningsberger betast. Na wat onnozel gekeuvel legt Geer het dan maar ongegeneerd op tafel: hij doet dit voor het geld. De EO heeft hem 30 zilverstukken geboden voor het zingen van een klassiek stuk, en dit heeft hij met beiden plakkerige handen aangenomen. Maarten probeert zijn professionele houding te bewaren, maar het kost hem moeite.
“Ok Gerard, wat had je zelf in gedachten?”, vraagt hij. Geer begint te hinniken en geeft toe dat hij al dagenlang natte dromen heeft van dit bezoek en dat hij graag de slaapkamer even wil zien. Hij heeft namelijk zijn verradersloon al uitgegeven aan een nieuw speeltje dat achter een geheime rits in zijn rolkoffer zit verborgen. Dan haalt Geer diep adem, maakt een stapje dichter bij zijn zangmeester en fluistert in zijn oor: “Komm Süßes Kreuz.”
In de geopende hand van Geer ontwaart Maarten een glinsterende vacuvin. Hij haalt opgelucht adem en stamelt dat hij ook een liefhebber is van dat soort genotsmiddelen. “Mooi issie hè Maart! ’t Mag een lieve duit kosten maar dan heb je ook wel de mooiste swarovski-plug die je maar kan wensen.” Maarten krabbelt wat nerveus aan zijn kin, mompelt dat hij deze drinkbeker graag voorbij laat gaan en dirigeert Gerard in de richting van de piano. Hij wil eerst wat stemoefeningen doen. Nog voordat Maarten zijn klep open kan doen brult Gerard in zijn karakteristieke kopstem: “Maak me gek, maak me gek met je mond!”
Nu wordt het de zangmeester toch echt teveel, Gerard staat erbij als een zoutzak en het repertoire sluit ook niet aan bij wat de EO in gedachten had. Maarten twijfelt nog even of hij met Gerard op zoek zal gaan naar zijn ademsteun, maar uit angst wat de aanraking van zijn borstkas bij de opgefokte Amsterdammer teweeg zal brengen, gaat hij maar meteen door naar Bach: “Zo Gerard, we gaan vandaag beginnen met Buß und Reu, ken je dat?” “Ow jaaaa,”giebelt Geer, “ik ben dól op Siegfried en Roy, die heb ik indertijd nog in Vegas zien optreden, wat een drama hè met die leeuwen, wat een martelgang, zo toepasselijk dat dat dan ook weer in het lijdensverhaal verwerkt is.”
Maarten slaakt een diepe zucht, zijn vinger bij de snelkeuzetoets van Andries Knevel. Hij heeft er de kracht niet meer voor.
Mattheüs Masterclass is vanaf vanavond vier weken lang te zien bij de EO om 20:24u op Ned2
maandag 12 maart 2012
Vogels? Levensgevaarlijk
Ooit vroeg een lezer van dit blog om meer polemiek. Nou, polemiek kun je krijgen, want ik houd niet van vogels. Caar en Lein wel. Volgens mij zijn zij zelfs niet zo lang geleden naar de ledendag van de Vogelbescherming geweest - op dat niveau zitten zij dus, qua vogelliefhebberij.
Maar ik houd niet van vogels. Ik ben ook niet zo goed in vogelsoorten onderscheiden. Meestal roep ik "Kijk! Een beest!" als ik een vogel zie. Ik weet niet hoe ik een spreeuw van een merel kan onderscheiden (lijken die op elkaar?). Toen ik gisteren bovenstaand nieuwsbericht las, riep ik: "Zie je wel! Vogels, levensgevaarlijk!"
Vogels doen raar. Ze zien er vreemd uit. En ze maken vaak herrie. Ik vind vogeltjes alleen maar leuk als ik ze zachtjes hoor tjielpen op een zonnige lentedag. Maar het lijkt wel alsof sommige vogels (meestal duiven) expres voor mijn wiel gaan zitten als ik gehaast door de stad fiets. Tja, dan vind ik ze dus níét leuk. Ik wens niet misbruikt te worden door de suïcidale neigingen van een levensmoede duif.
Mijn meneer verzucht: "Wat heb jij eigenlijk wél met vogels?" als ik vertel dat ik een hekel heb aan Angry Birds. Nou, toevallig heb ik één memorabel vogelverhaal. Ruim tien jaar geleden was ik in Rome op vakantie. Op het Sint Pieterplein zag ik een duif zonder teentjes. Er staken twee stompjes uit zijn lijfje. Toen had ik wel even medelijden, ja. Ik heb een foto van de duif gemaakt en in mijn fotoalbum geplakt. Soms denk ik nog wel eens aan die vogel terug en voel ik een hint van compassie. Tot zover mijn mooiste vogelverhaal. En nu ga ik m'n kat aaien.
donderdag 8 maart 2012
Banenrijkdom
Roomboterbabbelaars verkopen in klederdracht
Veel te lange dagen werken, en veel te veel snoepen van het caramelkleurige Zeeuwse goud. Zoveel dat de klederdracht allang niet meer soepel viel. Verdiende heerlijk en leverde bovendien de mogelijkheid op om alle talen een beetje bij te houden tijdens het toeristenseizoen. Mijn foto zit nog wel in een paar Japanse vakantiealbums.
Doktersassistente bij een heul sjieke huisarts in Den Haag
Vroeg beginnen en vroeg klaar. De hele dag telefoontjes aannemen, afspraken inplannen, krabbels van de dokter ontcijferen en aan patienten uitleggen dat je eigenlijk geen diploma hebt en echt niet stante pede de oren van meneer kunt uitspuiten.
Schoonmaken in het ziekenhuis
Dankbaar maar ondergewaardeerd werk. Met prikkende ogen de afdeling neonatologie swifferen, met de ene hand je neus dichthouden en met je andere hand de stront van de tegels schrobben en racen met de bedden door het mortuarium. Oh en uitgekafferd worden door verpleging en artsen die geen enkele gelegenheid voorbij laten gaan om je te laten weten je eigenlijk een soort paria bent
Vakken vullen in een biologische supermarkt
Het zware pakken kwark en zuurkoolsap zeulen, speltbrood bakken en allerlei wazige types vertellen waar de linksdraaiende koudgeperste lijnzaadolie staat. Snel ontslagen, want ik was veel te oud en veel te duur.
Bijles Engels op de internationale school
Maar bijles geven betekende eigenlijk veel conversatie oefenen, teksten analyseren en praten over muziek. En veel muziek uitwisselen. En dat dan de leerling opeens verhuist naar een woestijn in Afrika en jij je cd's nooit meer terugziet. Verdiende wel genoeg om naast brood ook nog nieuwe cd's te kopen gelukkig.
Hoe heb jij tijdens je studententijd het hoofd boven water kunnen houden? Of heb je nog tips voor de studenten van vandaag?
woensdag 7 maart 2012
Snoep met een geslacht
dinsdag 6 maart 2012
Zum køtzen
Jij wist wel wie ik was
Zwaaiend met mijn jas
Mijn armen wijd en leeg
En een hart dat schreeuwend zweeg
Soms hoor je een liedje en dan denk je: mwah best leuk, lekker melodietje. Maar als je dan naar de tekst luistert, haak je meteen af, wat een onzin. Ik heb dat met bijna alle liedjes van Bløf. Uiteraard heb ik het wel met meer muziek. Je moet de teksten van Christina Aguilera ook niet onder een vergrootglas leggen:
Wanna get rowdy
Gonna get a little unruly
Get it fired up in a hurry
Wanna get dirty
It's about time that I came to start the party
Sweat dripping over my body
Dancing getting just a little naughty
Wanna get dirrty
It's about time for my arrival
Toch kan ik dat vele malen beter verdragen dan de teksten van Bløf. Het is namelijk ook volslagen pretentieloos en onverbloemd commercieel. What you see is what you get: helemaal niks. Prima dus. Een beetje vies maar wel lekker, als het voedsel was was het een Big Mac.
Nee, dan de heren van Bløf. Ze begonnen nog best aardig met dat nummer over Zeeland. Een lekkere herkenbare meezinger waar ook niet-Zeeuwen enorm sentimenteel van werden. Goedkope emotie voor iedereen, ook niets mis mee. Heel makkelijk, maar toch vindt iedereen het prima op z'n tijd. Als het voedsel was, was het een broodje kroket of een saté-tje. Hetzelfde geldt voor dat nummer waarin je lekker heel hard 'klootzak' kan roepen. 'Zou je zeggen dat ik een klootzak ben?' 'Klootzak!' Zaalparticipatie doet het altijd goed en legitiem schelden ook, al is het een beetje plat, een soort pizza eigenlijk, lekker zeg.
Daarna ging het mis. Dat gezever over die kattenbel uit Praag, ik word er zo slap van. 'Van de wereld weet ik niets, niets dan wat ik hoor en zie.' Wat zeg je nou toch? Dat je niks hoort en ziet? Want als je wel hoort en ziet, dan weet je dus wel wat van de wereld. 'Ik steek vlaggen in de aarde, dezelfde kleur, dezelfde waarde.' Mijn hemel, en het gaat maar door. Lees die bende maar eens, die gasten zijn volgens mij stoned tijdens het schrijven. Koos Koets kwam er tenminste nog voor uit dat hij stoned was tijdens 'Alles zonder met' en daar kan ik toch heel wat meer touwen aan vastknopen dat aan de poëziediaree van Bløf.
Ik richt mijn blik op heel je wezen en je weet dat ik kan lezen
Wat je denkt en wat je nu van mij verwacht
Ik kan alleen maar spelen, mijn noten en mijn rol
Dat is niets om te delen, en het maakt mijn leegte vol
Zucht. Ik ga denk ik even André Hazes luisteren, dan voel ik me vast weer een stuk beter.
maandag 5 maart 2012
Major crush
Op de middelbare school heb ik een major crush gehad op mijn leraar Engels. Laat ik ‘m meneer P. noemen. Hij was niet per se knap, was zeker 15 jaar te oud en woonde op z’n 35e nog bij z’n ouders thuis. Toch vond ik meneer P. geweldig. Het probleem van een leraar leuk vinden, is dat je niet meer relaxt in de les zit. Nu was ik best wel goed in Engels, dus hoefde ik niet keihard te werken, waardoor ik extra veel tijd had om de leraar uit te checken. Tja. Maar als hij me dan een vraag stelde, liep ik knalrood aan – althans, zo voelde het wel – en probeerde ik hakkelend een antwoord uit te brengen.
Gelukkig had deze leraar af en toe nogal onorthodoxe lesmethodes, waardoor ik niet al te vaak iets hardop hoefde te zeggen. Oh, wacht, ik bedoel het anders. Laat ik het goed opschrijven, voordat de term ‘een beurt krijgen’ een wel heel rare betekenis krijgt. Ik bedoel dat deze docent niet alleen maar uit het lesboek werkte, maar ook leuke opdrachten gaf. Een van die oefeningen is me altijd bijgebleven. Meneer P. zette namelijk muziek op van een artiest die ik nog niet zo goed kende, maar wél direct geweldig vond: Billy Joel. Terwijl de klanken van ‘She’s always a woman’ het lokaal vulden, moesten wij op een blaadje de ontbrekende woorden opschrijven.
She can kill with a ____
She can _____ with her eyes
She can ruin your faith with her ______ lies
And she only ______ what she wants you to see
She _____ like a child, but she’s always a woman to me
Práchtig. Toen ik na die bewuste lesdag thuiskwam, zocht ik meteen in de platenkast van mijn ouders de muziek van Billy Joel op. Later, toen ik zelf liedjes kon downloaden, zette ik zijn complete Greatest Hit op m’n mp3-speler. En nu nog luister ik regelmatig naar Billy Joel en denk ik met plezier terug aan mijn favoriete leraar Engels.
Mijn nieuwsgierigheid nam laatst de overhand. Ik zocht meneer P. op op Google. Wég sprookje. De leraar blijkt geen leraar meer te zijn, maar getrouwd en eigenaar van een zweverige healingpraktijk. Oeps. (Gelukkig vertaalt hij ook boeken. Eén van die boeken heb ik uiteraard direct bij de bieb gehaald.) Maar toch is meneer P. niet helemaal mijn type, blijkt nu. Het is maar goed dat het bij een crush gebleven is.