Gerontofobie

Gisterochtend bekroop me een beklemmend gevoel, het was goed dat er in mijn rugzak nog een verfrommeld plastic zakje verstopt zat en de hyperventilatieaanval werd dus succesvol afgwend. Ik reed samen met meneer S de parkeerplaats op van het bezoekerscentrum van Nationaal Park De Groote Peel, we hadden ons ingeschreven voor een vogelexcursie en bij de start van de wandelroute stond het excursiegroepje inclusief de gids al op ons te wachten. Vanaf de weg was het al niet te missen. Alle deelnemers waren grijs of kaal (behalve twee snotneuzerige Limburgse scouts met een dure Swarovski-kijker die ze nooit van hun zakgeld zelf gekocht zouden kunnen hebben). Ik ben niet grijs en kaal, maar ik word later dit jaar wel 30. En ik moest wel met dat groepje mee.

Ik realiseerde me opeens dat ik misschien wel een bejaardenhobby heb, een hobby met leeftijdsdiscriminatie. Een geheime hobbyclub waar je alleen wordt toegelaten nadat je hebt bewezen dat je meer dan gemiddeld de locatie van je sleutelbos vergeet. Of als je kan bewijzen dat je al begonnen bent met het pre-consumptief pureren van het avondeten. Iedereen die de oorlog heeft meegemaakt krijgt sowieso automatisch toegang. Opeens vielen de puzzelstukjes op de plek en een nieuwe fobie was in de maak. Alle tekenen zijn daar; ik moet me zorgen maken.

Drie jaar geleden was ik op vakantie in Dresden en omgeving en op bijna alle kiekjes staat ergens een bejaarde verdekt opgesteld. In de stad werden destijds busladingen grijspaarsgepermanente dames uitgeladen. Er was die zomer in de stad geen toerist onder de 30 te vinden. Hetzelfde gold voor Krakau waar omgebouwde golfkarretjes als een pretparktreintje tours door de stad verzorgden om zo de medemens met kunstheup te voorzien in hun toeristische informatiebehoefte. Er was die lente in de stad geen toerist onder de 30 te vinden.

Ik hou van fietsen en wandelen op een Waddeneiland, van vroeg naar bed en soms een middagdutje. Ik lees soms de Margriet en de Libelle en stoor me aan hangjeugd bij het winkelcentrum. Ik hou van vogels spotten, vergeten groente zoals snijbiet en pastinaak en ik luister met veel liefde naar Bach. Misschien dat ik nu echt oud aan het worden ben? Of denk dat ik oud aan het worden ben? Het is in ieder geval allemaal nogal verdacht.

Misschien is het wijs om voor mijn eigen gemoedsrust een Wat Is Je Echte Leeftijd?-test te doen. Of om toch nog eens mijn geboorteakte na te kijken. Aan de andere kant is het zo relaxed mogelijk doen over je leeftijd de beste oplossing. Je weet het immers maar nooit met je cholesterolniveau enzo. Ik heb in ieder geval geen Nordic Walking-ambities en de volgende vakantie wordt geen boottochtje over de Mozel, dus vooralsnog geen reden tot paniek. Fobievorming onder controle. Ik houd het voorlopig bij een duur potje anti-rimpelzalf en een gezonde dosis angst over de flauwe grappen die mijn verjaardag dit jaar extra zullen verlevendigen.