Juni
Door de toenemende commotie rond global warming is de Klimaattop een steeds populairder kledingstuk geworden. Zowel klimaatsceptici als klimaathysterici hebben gezorgd voor een ware run op de Klimaattop. De Klimaattop is een kledingstuk dat zich kan aanpassen aan verschillende weertypes, zoals Erwin Krol, Salomon Kroonenberg, Diederik Samsom en Marcel Crok. De klimaattop zorgt voor een zekere zin van immuniteit voor het voeren van discussies over klimaatverandering. Iets wat in het huidige klimaatklimaat wel nodig is. Steeds meer mensen blijken baat te hebben bij het dragen van de Klimaattop. 93% van de ondervraagden zegt sindsdien nauwelijks nog deel te nemen aan de discussie over klimaatverandering. 7% zegt dat je deze percentages moet relativeren.
Juli
In juli 2011 kondigden Nina Brink en Pieter Storms aan te gaan scheiden. Pieter Storms schreef enkele dagen later een aantal seksueel getinte tweets en meldde binnenkort een boekje open te doen over Brink's seksuele voorkeuren. Vervolgens legde Nina Brink beslag op al zijn spullen. Storms reageerde in de Telegraaf: "Ach ja, laat ik het zo zeggen, Nina legde altijd graag beslag op m'n zaakje."
Augustus
Nu in Volendam deze zomer alle NickenSimonnen en Jannen zich officieel aan de haak hebben laten slaan en zich tevens in grote scholen hebben voortgeplant, heeft de gemeente van het vissersdorp besloten het bakvissenquotum bij te stellen. De genadeslag voor het muziektoerisme viel toen de 3Js aankondigden in 2012 verder zullen gaan als 7Js incl. juniors. De gemeente hoopt dat een bezoek aan De Dijk en het Palingsoundmuseum weer aantrekkelijk wordt voor Yeslezeressen met een liefde voor het Nederlandse lied. Volendam heeft al sinds 2010 te kampen met een drastische leegloop van vrouwelijke muziekfans sinds duidelijk werd dat alle Volendamse muzikanten inmiddels een botervisbriefje hebben gehaald. Immers, bezoek en vis blijven drie dagen fris.
Oktober
Net voor het begin van de 3oktoberviering in Leiden lekt TV West documenten van de CIA en AIVD waaruit blijkt dat niet Schiphol of Rotterdam maar Leiden het meest moet vrezen voor een terreuraanslag. De sleutelstad zou waakzaam moeten zijn voor een chemische dreiging waarbij met salmonella besmette haring door de feestgangers genuttigd zou kunnen worden. De organisatie besloot op het laatste moment het feest toch door te laten gaan maar heeft de stad hermetisch afgesloten waardoor alleen "echte" Leienaren in de feestvreugde konden delen, dit tot groot genoegen van de 3oktobervereniging.
November
Na sterren als Lionel Richie, Diana Ross en Sting is het Mojo Concerts gelukt om voor de Symphonica-In-Rosso-concerten 2012 James Last te strikken. De internationale superster zorgde voor een ongekende run op de tickets. Twee optredens in de zomer van 2012 waren binnen een uur uitverkocht, waarop besloten werd nog twee concerten te organiseren. Fans uit binnen- en buitenland hadden de 150 euro per kaartje er graag voor over. Gastoptredens zullen worden verzorgd door Madonna, Bono en Michael Bubblé.
December
Klaas Jan Huntelaar en Yuri van Gelder zorgen voor een fantastisch verrassende prestatie door gezamelijk het Groot Dictee te winnen. Hiermee lieten ze beste Vlamingen en Nederlanders ver achter zich. Huntelaar en van Gelder deelden de eerste plaats door slechts 5 fouten te maken. Het thema van het dictee dit jaar was de balans tussen nature en nurture bij topsporters en werd geschreven door sportjournalist René van der Gijp.
vrijdag 31 december 2010
donderdag 30 december 2010
Het aanzien van 2011 - Deel 1
Januari
Marianne Thieme werd betrapt met een broodje filet americain in een lunchroom in Den Haag. Het betekende het einde van haar lijsttrekkerschap voor de Partij voor de Dieren. Ze probeerde een aantal dagen later in Pauw & Witteman de aandacht van zichzelf af te leiden door te beweren dat zij in december 2010 Jort Kelder een broodje halfom had zien bestellen bij Broodje van Kootje, maar het mocht niet baten. Twee maanden later bleken ook deze geruchten deels waar toen foto's opdoken van Kelder in een donker steegje met een bolletje varkenslever.
Februari
Leonardo DiCaprio was zijn babyface zo zat dat hij zichzelf een macho-look heeft aangemeten. Hij probeerde hiermee gelijk het typecastingsyndroom tegen te gaan, maar dat heeft helaas niet geholpen. Door stoppelbaard, warrig haar en kleding met vlekken zag hij er niet alleen jaren ouder uit, hij ontpopte zich ook tot een onverwachte Vieze Vogel. De aanbieding voor clochardrollen bleven echter alsnog uit.
Maart
Nationale Bijbelquiz 2011 blijkt doorgestoken kaart. Staphorst had het met de EO op een akkoordje gegooid en moet prijs weer inleveren. Het programma is, om partijdigheid te voorkomen, overgegaan naar de VARA. In oktober opnieuw gespeeld en ditmaal kwam Amsterdam als onverwachte winnaar uit de bus. Staphorst eindigde als vijfde, na Schiedam, Urk, Arnhem en Amsterdam.
Marianne Thieme werd betrapt met een broodje filet americain in een lunchroom in Den Haag. Het betekende het einde van haar lijsttrekkerschap voor de Partij voor de Dieren. Ze probeerde een aantal dagen later in Pauw & Witteman de aandacht van zichzelf af te leiden door te beweren dat zij in december 2010 Jort Kelder een broodje halfom had zien bestellen bij Broodje van Kootje, maar het mocht niet baten. Twee maanden later bleken ook deze geruchten deels waar toen foto's opdoken van Kelder in een donker steegje met een bolletje varkenslever.
Februari
Leonardo DiCaprio was zijn babyface zo zat dat hij zichzelf een macho-look heeft aangemeten. Hij probeerde hiermee gelijk het typecastingsyndroom tegen te gaan, maar dat heeft helaas niet geholpen. Door stoppelbaard, warrig haar en kleding met vlekken zag hij er niet alleen jaren ouder uit, hij ontpopte zich ook tot een onverwachte Vieze Vogel. De aanbieding voor clochardrollen bleven echter alsnog uit.
Maart
Nationale Bijbelquiz 2011 blijkt doorgestoken kaart. Staphorst had het met de EO op een akkoordje gegooid en moet prijs weer inleveren. Het programma is, om partijdigheid te voorkomen, overgegaan naar de VARA. In oktober opnieuw gespeeld en ditmaal kwam Amsterdam als onverwachte winnaar uit de bus. Staphorst eindigde als vijfde, na Schiedam, Urk, Arnhem en Amsterdam.
April
Rutte I laat zich van zijn beste kant zien door een wetsvoorstel voor een antirozequotum aan te nemen. Hierdoor worden kledingzaken waar het assortiment voor meer dan de helft uit kleding voor kinderen t/m 12 jaar bestaat, verplicht een genderneutrale hoek in te richten. Kleding met het genderneutraal-keurmerk vallen vanaf april onder een lager belastingtarief.
Rutte I laat zich van zijn beste kant zien door een wetsvoorstel voor een antirozequotum aan te nemen. Hierdoor worden kledingzaken waar het assortiment voor meer dan de helft uit kleding voor kinderen t/m 12 jaar bestaat, verplicht een genderneutrale hoek in te richten. Kleding met het genderneutraal-keurmerk vallen vanaf april onder een lager belastingtarief.
Mei
In de Frederikkazerne in Den Haag is onder de inwonende militairen onrust ontstaan, omdat er naar hun mening te veel externe personen hun toevlucht hadden gezocht tot hun verblijfplaats. In het voorjaar van 2010 heeft CDA-er Jack de Vries enige tijd in de kazerne gewoond nadat zijn huwelijk op de klippen was gelopen door een buitenechtelijke relatie. In mei van dit jaar verbleef een tiental overspelige bewindslieden in de kazerne. Volgens ooggetuigen "liep het de spuigaten uit." Het kabinet heeft naar aanleiding van de klachten besloten overspeligheid binnen het kabinet te gedogen. Sindsdien zijn er nog eens drie gevallen aan het licht gekomen.
vrijdag 24 december 2010
Kom je?
Bij de bloemenwinkel. Achter me bij de kassa staat een oude man, een eindje verderop een oud vrouwtje met twee amarillisen.
"Noor, kom je?"
Geen reactie
"Noor, kom je?"
"Wat zeg je?"
"Of je komt!"
Het vrouwtje schuifelt langzaam dichterbij
"Wat zei je nou?"
"Of je komt!"
De twee staan nu naast elkaar
"Of ik kom? Ja natuurlijk kom ik!"
"Noor, kom je?"
Geen reactie
"Noor, kom je?"
"Wat zeg je?"
"Of je komt!"
Het vrouwtje schuifelt langzaam dichterbij
"Wat zei je nou?"
"Of je komt!"
De twee staan nu naast elkaar
"Of ik kom? Ja natuurlijk kom ik!"
Oppervlakkig en dom
In Amerika is het een bekend fenomeen: de socialite. Het is iemand die deelneemt aan sociale activiteiten voor de rijke elite, en is vaak zelf ook rijk (of doet alsof). Zij (of hij, maar ik ken eigenlijk geen mannelijke socialites) neemt bijvoorbeeld deel aan fund-raisers (iets met goede-doelen-dingetjes doet het altijd leuk), om zo haar sociale status te vergroten. Ze is vaak heel erg beroemd maar niemand weet precies waarom. De socialite hoeft namelijk niet echt iets te kunnen en dat is meteen het grote verschil met andere beroemdheden. Die kunnen vaak heel goed zingen of rappen of acteren of dansen, sommigen kunnen dat zelfs allemaal en nog tegelijkertijd ook, en hoewel het niet altijd mijn smaak is, begrijp ik dan ook wel waarom deze mensen beroemd zijn. Ze kunnen iets.
De socialite kan ogenschijnlijk niets. Ze is vaak wel mooi en lacht de hele tijd, en ze hangt vaak aan de arm van een rijke man. Een typisch voorbeeld van een socialite is Paris Hilton. Als ik je vraag naar de baan van Paris Hilton, wat zeg je dan? Geen idee, toch? Lindsay Lohan, die ook vaak in het nieuws is met iets waar je niets voor hoeft te kunnen, namelijk zuipen en coke snuiven, is van oorsprong actrice, daarom is ze beroemd. Logisch dus dat er over haar wordt geschreven. Bij Paris Hilton is het juist andersom. Ze is geboren als socialite. Ze hoefde niks te kunnen, want ze komt uit een rijke familie, maar niets doen gaat ook vervelen, dus is ze alle feestjes in Hollywood gaan aflopen, samen met haar vriendin en mede-socialite Nicole Richie.
En wat doet ze het goed! Veel mensen hebben een hartgrondige hekel aan Paris Hilton. Ze vinden haar een leeghoofd, ze zeuren over dat ze te dun is, dom, lelijk en niks kan. Daar ben ik het niet mee eens. Ik denk dat veel marketingbedrijven iets kunnen opsteken van de manier waarop Paris een product (zichzelf) in de markt heeft gezet. Door een dommige, extravagante en extreme levensstijl aan te meten, wil iedereen zien wat Paris doet. Paris en Nicole gaan het platte land op om geld te verdienen? Kassa! Iedereen kijkt naar hoe oppervlakkig en dom die meiden zijn. Is dat dom? Of is dat juist heel slim?
Nu ook weer: Paris heeft een eigen motorrace-team in het leven geroepen. Dat kan natuurlijk niks zijn. Maar kijk nou eens naar hoe ze haar team heeft gepresenteerd.
Dat noem ik geniaal. Ok, erg stijlvol is het niet, maar iedereen wil het zien. Vol bewondering of vol afgrijzen, dat maakt Paris Hilton niet uit, ze verdient er goed aan. Inmiddels heeft ze pappies miljoenen al lang niet meer nodig om haar luxueuze levensstijl te bekostigen. Ik denk dat Paris Hilton helemaal niet het domme, oppervlakkige meisje is waar de meesten haar voor houden. Volgens mij is ze een gewiekste zakenvrouw. Als ik een videoclip van haar zie waarin ze hijgerig zingt, of als ze weer een of ander smerig parfum lanceert, als ze op zoek gaat naar een nieuwe beste vriendin, dan klap ik in mijn handen, knap gedaan!
De socialite kan ogenschijnlijk niets. Ze is vaak wel mooi en lacht de hele tijd, en ze hangt vaak aan de arm van een rijke man. Een typisch voorbeeld van een socialite is Paris Hilton. Als ik je vraag naar de baan van Paris Hilton, wat zeg je dan? Geen idee, toch? Lindsay Lohan, die ook vaak in het nieuws is met iets waar je niets voor hoeft te kunnen, namelijk zuipen en coke snuiven, is van oorsprong actrice, daarom is ze beroemd. Logisch dus dat er over haar wordt geschreven. Bij Paris Hilton is het juist andersom. Ze is geboren als socialite. Ze hoefde niks te kunnen, want ze komt uit een rijke familie, maar niets doen gaat ook vervelen, dus is ze alle feestjes in Hollywood gaan aflopen, samen met haar vriendin en mede-socialite Nicole Richie.
En wat doet ze het goed! Veel mensen hebben een hartgrondige hekel aan Paris Hilton. Ze vinden haar een leeghoofd, ze zeuren over dat ze te dun is, dom, lelijk en niks kan. Daar ben ik het niet mee eens. Ik denk dat veel marketingbedrijven iets kunnen opsteken van de manier waarop Paris een product (zichzelf) in de markt heeft gezet. Door een dommige, extravagante en extreme levensstijl aan te meten, wil iedereen zien wat Paris doet. Paris en Nicole gaan het platte land op om geld te verdienen? Kassa! Iedereen kijkt naar hoe oppervlakkig en dom die meiden zijn. Is dat dom? Of is dat juist heel slim?
Nu ook weer: Paris heeft een eigen motorrace-team in het leven geroepen. Dat kan natuurlijk niks zijn. Maar kijk nou eens naar hoe ze haar team heeft gepresenteerd.
Dat noem ik geniaal. Ok, erg stijlvol is het niet, maar iedereen wil het zien. Vol bewondering of vol afgrijzen, dat maakt Paris Hilton niet uit, ze verdient er goed aan. Inmiddels heeft ze pappies miljoenen al lang niet meer nodig om haar luxueuze levensstijl te bekostigen. Ik denk dat Paris Hilton helemaal niet het domme, oppervlakkige meisje is waar de meesten haar voor houden. Volgens mij is ze een gewiekste zakenvrouw. Als ik een videoclip van haar zie waarin ze hijgerig zingt, of als ze weer een of ander smerig parfum lanceert, als ze op zoek gaat naar een nieuwe beste vriendin, dan klap ik in mijn handen, knap gedaan!
donderdag 23 december 2010
Surfen met Caar
Als ik zo eens kijk naar de populairste foto's van 2010 op nu.nl, dan krijg ik toch een beetje het idee dat er een soort van rode lijn zich aftekent in de onderwerpen van de foto's. En dan krijg ik ook het gevoel dat er vooral veel mannen naar die foto's kijken. Hoewel ik zelf natuurlijk ook heimelijk geniet van de borsten van Georgina Verbaan en de bh van Ellen ten Damme...
Kan iedereen het met Jezus?
Waarom vind je sommige muziek mooier dan andere? Gaat het om de melodie, de stem van de zanger of zangeres, of om de tekst? Ik dacht altijd dat de tekst de doorslaggevende factor was voor het wel of niet mooi vinden van muziek. Er zijn natuurlijk ook veel mooie instrumentale stukken, maar ik dacht tijdenlang dat het om de tekst ging. Ik weet nu dat ik mezelf voor de gek heb gehouden.
Little did my parents know, dat die vreselijke Pennyponnyperiode van hun oudste dochter nu de tijd van de muziek was aangebroken. Ik sla de schaamperiode even over maar het nu was Green Day, Pennywise, Bad Religion en Rancid wat de klok sloeg. Mijn vader kon het wel waarderen dat ik in zijn koffer vol cassettebandjes plunderde op zoek naar Echo & the Bunnymen en Joy Division maar ik geloof dat mijn moeder liever nog een tijdje modderige paardrijdbroeken had gewassen.
Deze bands wisten precies hoe ik me voelde toen, ze zongen er toch over! En dan ook nog eens tegen mij! Zwelgend in zelfmedelijden en stijf van de hormonen sloot ik mij op in mijn kamer en draaide muziek. Vooral hard. Heel hard. En ik wilde blauw haar en piercings. Toch fijn dat mijn ouders toen een beetje streng hebben opgetreden. Maar goed, tekst dus. Ik probeerde zelf ook wat te schrijven, ging natuurlijk voor geen meter. Het was de tekst van de bands die me aansprak, ik voelde wat de frontmannen beschreven en ik was ervan overtuigd dat de tekst van deze muziek het voor mij deed.
Deze overtuiging veranderde toen Jezus in mijn leven kwam. Op zangles werd voorgesteld om de Finlandia Hymne van Sibelius in te studeren, niet in het Fins maar in een Engelse methodistenvertaling:
Het hek was zogezegd van de dam. Thuis luisterde ik alleen nog maar naar Bachcantates en met tranen in de ogen naar het fantastische Miserere Mei van Allegri. Maar ik wist echt dat ik het kon met Jezus toen ik de Messias van Handel hoorde. Ik geloof nog steeds niet in de Here, denk ook niet dat dat er ooit van zal komen. Maar als ik die fantastische muziek aan hem en een handvol enthousiaste scribenten heb te danken, ben ik misschien juist wel met kerst toch een beetje dankbaar.
Little did my parents know, dat die vreselijke Pennyponnyperiode van hun oudste dochter nu de tijd van de muziek was aangebroken. Ik sla de schaamperiode even over maar het nu was Green Day, Pennywise, Bad Religion en Rancid wat de klok sloeg. Mijn vader kon het wel waarderen dat ik in zijn koffer vol cassettebandjes plunderde op zoek naar Echo & the Bunnymen en Joy Division maar ik geloof dat mijn moeder liever nog een tijdje modderige paardrijdbroeken had gewassen.
Deze bands wisten precies hoe ik me voelde toen, ze zongen er toch over! En dan ook nog eens tegen mij! Zwelgend in zelfmedelijden en stijf van de hormonen sloot ik mij op in mijn kamer en draaide muziek. Vooral hard. Heel hard. En ik wilde blauw haar en piercings. Toch fijn dat mijn ouders toen een beetje streng hebben opgetreden. Maar goed, tekst dus. Ik probeerde zelf ook wat te schrijven, ging natuurlijk voor geen meter. Het was de tekst van de bands die me aansprak, ik voelde wat de frontmannen beschreven en ik was ervan overtuigd dat de tekst van deze muziek het voor mij deed.
Deze overtuiging veranderde toen Jezus in mijn leven kwam. Op zangles werd voorgesteld om de Finlandia Hymne van Sibelius in te studeren, niet in het Fins maar in een Engelse methodistenvertaling:
- This is my prayer, O Lord of all earth's kingdoms:
- Thy kingdom come on earth thy will be done.
- Let Christ be lifted up till all shall serve him,
- And hearts united learn to live as one.
Het hek was zogezegd van de dam. Thuis luisterde ik alleen nog maar naar Bachcantates en met tranen in de ogen naar het fantastische Miserere Mei van Allegri. Maar ik wist echt dat ik het kon met Jezus toen ik de Messias van Handel hoorde. Ik geloof nog steeds niet in de Here, denk ook niet dat dat er ooit van zal komen. Maar als ik die fantastische muziek aan hem en een handvol enthousiaste scribenten heb te danken, ben ik misschien juist wel met kerst toch een beetje dankbaar.
woensdag 22 december 2010
Een oeuvre
Een oeuvre, wat is het en hoe kom je eraan? Het zijn alle werken samen van een schrijver, componist of artiest. En dan meestal van enige omvang. Sommige artiesten hebben helaas niet echt een oeuvre om over naar huis te schrijven. Die spelen 25 jaar lang in dezelfde serie (bijvoorbeeld Goede Tijden, Slechte Tijden) en hebben één keer een gastrol in iets als Medisch Centrum West (als een man met ernstige hartproblemen, aan wiens ziekbed zijn vrouw komt vertellen dat ze van hem wil scheiden). Zo iemand is Bartho Braat. Een man zonder oeuvre, schrijnend. Gelukkig zijn er de P.C.-Hooft-awards (P.C. Hooft heeft het druk de laatste tijd), awards die iets te maken hebben met de P.C.-Hooftstraat en winkeliers en het hebben van stijl. De jury heeft Bartho Braat een oeuvre gegeven, is dat niet geweldig? Want wat is er nou mooier dan iets krijgen dat je echt nodig hebt? Bartho's vrouw lijkt er ook mee ingenomen. Bartho, gefeliciteerd!
Bron: nu.nl
Bron: nu.nl
Sprezzatura
Het is best moeilijk om iets moois te schrijven over iets dat mooi is. Vaak kom je niet verder dan 'het is heel erg mooi', 'het is prachtig', 'weergaloos', 'indrukwekkend'. Iets grappigs omschrijf je al snel met 'grappig' en als iets lekker is dan zeg je 'lekker'. Wil je je origineler uitdrukken, dan is het al snel gezocht. Zo niet de schrijver van het juryrapport van de P.C.-Hooftprijs (een lastig woord als je nogal gevoelig bent voor spaties en koppeltekens). De prijs gaat in 2011 naar Henk Hofland. Mocht je je afvragen waarom, dan moet je zeker even het juryrapport lezen, want daar heeft iemand heel erg zijn best gedaan om over te brengen dat Hofland echt heel erg bijzonder is:
Niemand hier te lande heeft de afgelopen zestig jaar zo nauwlettend en tegelijk zo gedistantieerd, zo scrupuleus en tegelijk met zoveel sprezzatura én met een van ijzeren discipline getuigende volharding en continuïteit de maatschappelijke toestand gepeild.
Al lezend droom ik weg naar de computerkamer van de schrijver van het juryrapport. Daar zit ze, ze heeft weer genoten van de column van S. Montag. De kekke gele leesbril, die aan een touwtje om haar nek bungelt, zet ze op haar neus en ze leest na wat ze zojuist geschreven heeft. Hoe zeiden ze dat nou bij die cursus Italiaans die ze met Gerda in Toscane had gevolgd? O ja, 'sprezzatura'. Prachtig woord. Fijn dat ze het nu eindelijk kan gebruiken. Sluit ze meteen aan bij de gemiddelde lezer: vrouwen van boven de 50 met een talencursus en een moestuin.
Sprezzatura. Wat is dat? Ik moest het opzoeken. En ik heb ervoor doorgeleerd. Ik verwachtte verwezen te worden naar allemaal Italiaanse websites, maar nee, de Italianen gebruiken het woord blijkbaar weinig. De Engelsen veel meer. Op wikipedia vond ik de volgende uitleg:
a certain nonchalance, so as to conceal all art and make whatever one does or says appear to be without effort and almost without any thought about it.
Ok, nonchalance of misschien schijnbaar moeiteloos. Maar waarom stáát dat er dan niet? Omdat dat natuurlijk niet interessant en doordacht genoeg klinkt. Blijkbaar vindt de jury van een prijs voor Nederlandse letteren de Nederlandse taal niet toereikend om haar waardering in uit te drukken. Gelukkig is er nog het Italiaans.
Niemand hier te lande heeft de afgelopen zestig jaar zo nauwlettend en tegelijk zo gedistantieerd, zo scrupuleus en tegelijk met zoveel sprezzatura én met een van ijzeren discipline getuigende volharding en continuïteit de maatschappelijke toestand gepeild.
Al lezend droom ik weg naar de computerkamer van de schrijver van het juryrapport. Daar zit ze, ze heeft weer genoten van de column van S. Montag. De kekke gele leesbril, die aan een touwtje om haar nek bungelt, zet ze op haar neus en ze leest na wat ze zojuist geschreven heeft. Hoe zeiden ze dat nou bij die cursus Italiaans die ze met Gerda in Toscane had gevolgd? O ja, 'sprezzatura'. Prachtig woord. Fijn dat ze het nu eindelijk kan gebruiken. Sluit ze meteen aan bij de gemiddelde lezer: vrouwen van boven de 50 met een talencursus en een moestuin.
Sprezzatura. Wat is dat? Ik moest het opzoeken. En ik heb ervoor doorgeleerd. Ik verwachtte verwezen te worden naar allemaal Italiaanse websites, maar nee, de Italianen gebruiken het woord blijkbaar weinig. De Engelsen veel meer. Op wikipedia vond ik de volgende uitleg:
a certain nonchalance, so as to conceal all art and make whatever one does or says appear to be without effort and almost without any thought about it.
Ok, nonchalance of misschien schijnbaar moeiteloos. Maar waarom stáát dat er dan niet? Omdat dat natuurlijk niet interessant en doordacht genoeg klinkt. Blijkbaar vindt de jury van een prijs voor Nederlandse letteren de Nederlandse taal niet toereikend om haar waardering in uit te drukken. Gelukkig is er nog het Italiaans.
dinsdag 21 december 2010
Weer het weer
Het kan niet uitblijven, de eerste column over het weer. Het moet er weer eens van komen, en dus schrijf ik hem maar. Het weer. Het houdt ons bezig. Althans mij in ieder geval, maar ik heb ook niet zo veel anders te doen. Maar toch, het blijft me verbazen dat Nederland met wat sneeuw meteen ontregeld is.
Zelfs nadat we vorig jaar met de sneeuw toch aardig hebben kunnen oefenen, blijkt het nu toch nog moeilijk om het openbare leven in goede banen te leiden. Ik doel dan niet alleen op het falen van de treinen en trams. Dat die niet of nauwelijks of onregelmatig rijden kan geen verrassing meer zijn. Ik hoorde gister zelfs dat de nieuwe sprinters niet getest zijn in de sneeuw en dus waarschijnlijk uitvallen bij een sneeuwbui. En waarom ben ik dan toch niet echt verbaasd als ik dat hoor? Waarschijnlijk omdat ik het openbaar vervoer in Nederland niet zo hoog heb zitten.
Maar, zoals gezegd, mijn verbazing betreft niet alleen het openbaar vervoer maar ook (en vooral) de middenstand in Nederland. In de winkelcentra bij ons de buurt is vrijwel geen straat gestrooid of geschoven. Winkelend publiek moet zich eerst door een ondergesneeuwde parkeerplaats heen ploegen, hopen dat ze niet vast komen te zitten met hun auto (en geloof me, dat heb ik gister en zaterdag regelmatig zien gebeuren), voordat ze zich al schuifelend over de langs de winkels gevormde ijsbaan kunnen begeven. Waarom is er geen winkeliersvereniging die de straat even schoon schuift en daarna strooit? Je wil toch dat mensen je winkel bereiken, zonder gebroken ledenmaten? En dat ze daarna bepakt met inkopen de straat weer op durven? En waarom wordt de parkeerplaats niet ook even aangeveegd zodat het mensen uitnodigt te komen parkeren en winkelen? De enige ‘middenstander’ die ik dat heb zien doen was de begrafenisondernemer, die was met een tractortje zijn parkeerplaats aan het schuiven. En dat terwijl zijn klanten toch wel komen, weer of geen weer.
Zelfs nadat we vorig jaar met de sneeuw toch aardig hebben kunnen oefenen, blijkt het nu toch nog moeilijk om het openbare leven in goede banen te leiden. Ik doel dan niet alleen op het falen van de treinen en trams. Dat die niet of nauwelijks of onregelmatig rijden kan geen verrassing meer zijn. Ik hoorde gister zelfs dat de nieuwe sprinters niet getest zijn in de sneeuw en dus waarschijnlijk uitvallen bij een sneeuwbui. En waarom ben ik dan toch niet echt verbaasd als ik dat hoor? Waarschijnlijk omdat ik het openbaar vervoer in Nederland niet zo hoog heb zitten.
Maar, zoals gezegd, mijn verbazing betreft niet alleen het openbaar vervoer maar ook (en vooral) de middenstand in Nederland. In de winkelcentra bij ons de buurt is vrijwel geen straat gestrooid of geschoven. Winkelend publiek moet zich eerst door een ondergesneeuwde parkeerplaats heen ploegen, hopen dat ze niet vast komen te zitten met hun auto (en geloof me, dat heb ik gister en zaterdag regelmatig zien gebeuren), voordat ze zich al schuifelend over de langs de winkels gevormde ijsbaan kunnen begeven. Waarom is er geen winkeliersvereniging die de straat even schoon schuift en daarna strooit? Je wil toch dat mensen je winkel bereiken, zonder gebroken ledenmaten? En dat ze daarna bepakt met inkopen de straat weer op durven? En waarom wordt de parkeerplaats niet ook even aangeveegd zodat het mensen uitnodigt te komen parkeren en winkelen? De enige ‘middenstander’ die ik dat heb zien doen was de begrafenisondernemer, die was met een tractortje zijn parkeerplaats aan het schuiven. En dat terwijl zijn klanten toch wel komen, weer of geen weer.
maandag 20 december 2010
Cijferreeks
Zonder haast te hebben sloot ik achteraan bij de rij voor de kassa in de supermarkt. Er was één kassa open en ik realiseerde me al snel dat deze ene rij tevens de verkeerde rij was. Een oudere dame met platina poedelkapsel hield de rij op. Ik dacht dat het pinapparaat kapot was en begon alvast stilletjes te vloeken; er zat zeker niet genoeg kleingeld in mijn portomonnee om de boodschappen te betalen. De poedeldame begon toen in onvervalst Uturregs te communiceren, eerst tegen de kassajuf en toen tegen het thuisfront:
"Ken ik nou al gaan pinnen, Coby? Kennet al?
Ok, dan ga ik even met deze pas proberen.
Hij doet het niet. Heb je nou al op de kassaknop gedrukt?
Nee, hij zegt dat de cijfers fout zijn.
Ik probeer het even opnieuw.
Nee, hij doet het gewoon niet. Ik probeer het even met die groene pas.
Oh, het gaat weer fout. Wacht even, dan moet ik even bellen.
Piet, wat zijn de nummers van de groene pas?
Van de ABN ja. Die groene pas.
Nee, ik staat nu bij de kassa.
Neehee, die boodschappen had ik al gehaald. Dit is voor de goermet.
Wat zeg je? Wacht, ik moet eerst mijn pas erdoor halen. Ik leg je even neer.
Die nummers zijn ook fout, Henk!
Wat moet ik nou?! Ik staat hier met al mijn boodschappen.
Er staan allemaal mensen te wachten!
Welke nummers weet je dan wel? Van de Rabo?
Geef die dan man!
Ok, wat zeg je? 8 ja en dan?
3 2 5
ik heb betaald, ja dank je Piet!
Het is gelukt toch, Coby?"
De dame had eindelijk, na een kwartier, afgerekend. Ze draai zich met schaamte om en verontschuldigde zich ten opzichte van de wachtende mensen in de rij die ongeduldig heen en weer stonden te schuifelen. Ik dacht hoe het toch zou kunnen dat iemand de vier cijfers van een pincode niet kan onthouden. Toen viel het muntje: het moest de stress van de kerstgoermetboodschappen geweest zijn die het geheugen van de dame gewist hadden.
"Ken ik nou al gaan pinnen, Coby? Kennet al?
Ok, dan ga ik even met deze pas proberen.
Hij doet het niet. Heb je nou al op de kassaknop gedrukt?
Nee, hij zegt dat de cijfers fout zijn.
Ik probeer het even opnieuw.
Nee, hij doet het gewoon niet. Ik probeer het even met die groene pas.
Oh, het gaat weer fout. Wacht even, dan moet ik even bellen.
Piet, wat zijn de nummers van de groene pas?
Van de ABN ja. Die groene pas.
Nee, ik staat nu bij de kassa.
Neehee, die boodschappen had ik al gehaald. Dit is voor de goermet.
Wat zeg je? Wacht, ik moet eerst mijn pas erdoor halen. Ik leg je even neer.
Die nummers zijn ook fout, Henk!
Wat moet ik nou?! Ik staat hier met al mijn boodschappen.
Er staan allemaal mensen te wachten!
Welke nummers weet je dan wel? Van de Rabo?
Geef die dan man!
Ok, wat zeg je? 8 ja en dan?
3 2 5
ik heb betaald, ja dank je Piet!
Het is gelukt toch, Coby?"
De dame had eindelijk, na een kwartier, afgerekend. Ze draai zich met schaamte om en verontschuldigde zich ten opzichte van de wachtende mensen in de rij die ongeduldig heen en weer stonden te schuifelen. Ik dacht hoe het toch zou kunnen dat iemand de vier cijfers van een pincode niet kan onthouden. Toen viel het muntje: het moest de stress van de kerstgoermetboodschappen geweest zijn die het geheugen van de dame gewist hadden.
vrijdag 17 december 2010
Eindejaarsevaluatie: liefdeslevens
Het einde van het jaar nadert weer. Tijd dus voor een evaluatie van afgelopen jaar. People.com geeft een overzicht in foto’s van de beroemde stellen die in 2010 uit elkaar gingen. Opvallende namen zitten ertussen, ook veel namen van mensen die ik niet eens ken of waarvan ik niet eens wist dat ze bij elkaar waren.
Meest recent en ook een scheiding die mij zeer verbaasde, is die van Scarlett Johansson en Ryan Reynolds. Zo lang waren ze nog niet bij elkaar? En Ryan Reynolds, die laat je toch niet gaan? Tja, nu kan Ryan wel uithuilen bij zijn beste vriendin Sandra Bullock die ook dit jaar scheidde. Dat was toch wel een erg opvallende scheiding van dit jaar. Jesse James is inmiddels bij Kat von D, van LA Ink, begreep ik. Die twee passen wel bij elkaar denk ik, allebei eng en allebei onder de plakplaatjes. Het huis van Kat von D brandde onlangs af en daarbij overleed haar kat, las ik ook op zo’n site vol intelligent nieuws. Ik was niet verbaasd toen ik erachter kwam dat de kat een naakte kat was.. Enge mensen houden enge dieren. Sandra Bullock is nog steeds alleen maar volgens de bladen erg gelukkig met zoon Louis, misschien kan ze hem samen met Ryan opvoeden in een leuk huis in New Orleans (daar woont ze namelijk nu)?
Minder verbazingwekkend, eerlijk gezegd had ik dit al jaren eerder verwacht, is het uit elkaar gaan van Zac Efron en Vanessa Hudgens. Die jongen is toch hartstikke gay? De enige reden dat ie bij haar was, was om dat te ontkennen. 2011 wordt dan misschien het jaar waarop Zac uit de kast kwam.
Ik heb nog overwogen om een stukje te schrijven toen ik hoorde dat Eva Longoria en Tony Parker uit elkaar gingen, maar hoe vaak kun je verbaasd en verontwaardigd zijn over een vreemdgaande man? Ik schreef er hier al een paar keer eerder over, dus heb er toen maar geen stukje aan gewijd. De altijd vriendelijk lachende Tony bleek er dus een relatie op na te houden met de vrouw van een teamgenoot. Altijd fijn. Wij waren toevallig in Parijs vlak nadat Tony en Eva er trouwden in een heel erg mooie kerk (die ik natuurlijk wel even wilde bekijken). Half Parijs zat vol met celebs die de bruiloft bijwoonden en nog geen drie jaar later zijn ze al weer gescheiden… Tja.
Welke beroemdheden zullen er in 2011 weer uit elkaar gaan?
Meest recent en ook een scheiding die mij zeer verbaasde, is die van Scarlett Johansson en Ryan Reynolds. Zo lang waren ze nog niet bij elkaar? En Ryan Reynolds, die laat je toch niet gaan? Tja, nu kan Ryan wel uithuilen bij zijn beste vriendin Sandra Bullock die ook dit jaar scheidde. Dat was toch wel een erg opvallende scheiding van dit jaar. Jesse James is inmiddels bij Kat von D, van LA Ink, begreep ik. Die twee passen wel bij elkaar denk ik, allebei eng en allebei onder de plakplaatjes. Het huis van Kat von D brandde onlangs af en daarbij overleed haar kat, las ik ook op zo’n site vol intelligent nieuws. Ik was niet verbaasd toen ik erachter kwam dat de kat een naakte kat was.. Enge mensen houden enge dieren. Sandra Bullock is nog steeds alleen maar volgens de bladen erg gelukkig met zoon Louis, misschien kan ze hem samen met Ryan opvoeden in een leuk huis in New Orleans (daar woont ze namelijk nu)?
Minder verbazingwekkend, eerlijk gezegd had ik dit al jaren eerder verwacht, is het uit elkaar gaan van Zac Efron en Vanessa Hudgens. Die jongen is toch hartstikke gay? De enige reden dat ie bij haar was, was om dat te ontkennen. 2011 wordt dan misschien het jaar waarop Zac uit de kast kwam.
Ik heb nog overwogen om een stukje te schrijven toen ik hoorde dat Eva Longoria en Tony Parker uit elkaar gingen, maar hoe vaak kun je verbaasd en verontwaardigd zijn over een vreemdgaande man? Ik schreef er hier al een paar keer eerder over, dus heb er toen maar geen stukje aan gewijd. De altijd vriendelijk lachende Tony bleek er dus een relatie op na te houden met de vrouw van een teamgenoot. Altijd fijn. Wij waren toevallig in Parijs vlak nadat Tony en Eva er trouwden in een heel erg mooie kerk (die ik natuurlijk wel even wilde bekijken). Half Parijs zat vol met celebs die de bruiloft bijwoonden en nog geen drie jaar later zijn ze al weer gescheiden… Tja.
Welke beroemdheden zullen er in 2011 weer uit elkaar gaan?
donderdag 16 december 2010
I heart... Micha Wertheim
Dit is misschien niet zo'n leuke column. Ik zeg het maar alvast, dan kan je me achteraf ook niks verwijten. En het spijt me. Toch schrijf ik hem, ik neem het risico maar. Het gaat over cabaret, oftewel grapjes maken. En als er iets vervelend is, dan is het wel uitleggen waarom iets grappig is. Daarom heb ik ook zo'n hekel aan Andermans Veren, waarin twee saaie mannen stukjes cabaret becommentariëren en uitleggen waarom het zo grappig is. Dat haalt de lol er flink van af. In zijn laatste show legt Micha Wertheim af en toe ook uit wat grappig is en waarom. Dit omdat hij zelf in een eerdere show volgens sommige mensen over de schreef is gegaan. Hij had in die show een gehandicapte beledigd en toen was de zaal in Roermond leeggelopen. De gehandicapte had een oplichtend scherm op zijn rolstoel en Wertheim dacht dat dit het schermpje van een mobiele telefoon was. En daar gaf hij commentaar op. Toen hij zag dat het een spraakcomputer was (in Roermond sowieso geen overbodige luxe) heeft hij zijn excuses aangeboden. Vervolgens is hij doorgegaan met de show, waarin ook grappen over gehandicapten zaten.
In de latere show vertelt hij hoe er toen op hem is gereageerd, niet alleen door de zaal in Roermond, maar met name ook op internetfora. Als je dat hoort en leest vraag je je toch af wat sommige mensen zich voorstellen bij een cabaretvoorstelling, en Wertheim doet dat ook. Hij legt daarom in het vervolg uit wat het begrip 'ironie' eigenlijk betekent. Als ik naar cabaret ga, ga ik er eigenlijk al van uit dat er mensen beledigd gaan worden. Als je daar niet van houdt, moet je niet naar cabaret gaan. Wertheim beledigt gehandicapten en bejaarden, Hans Teeuwen beledigt dwergen, het koningshuis, en allerlei andere lelijke mensen, Theo Maassen beledigt Christenen, Moslims en allerhande (andere) simpele zielen. Overigens ben ik van mening dat belediging toch vooral veroorzaakt wordt door de beledigde, maar goed, ik ben niet gehandicapt, geen dwerg, geen lid van het koningshuis en ga zo maar door, dus misschien kan ik daar niet over oordelen.
Het mooie is dat Micha Wertheim handig gebruik heeft gemaakt van de hele commotie en er een heel verhaal in zijn volgende show aan heeft gewijd. Die show heb ik vorig jaar ook gezien en ik raad het Roermondse publiek van harte aan hier naar te kijken. En de lezer dezes ook. Dan begrijp je meteen waarom ik zo van Micha Wertheim houd. Micha Wertheim is grappig.
woensdag 15 december 2010
Een bevalling op de vlaktes van Wyoming
Sinds ik bevallen ben, ben ik toch anders naar de wereld gaan kijken. Nee, schrik niet, ik heb niet ineens een diepere dimensie aan het leven ontdekt die niet-moeders niet hebben. Nee, ik ben alleen maar een ervaring rijker en heb daardoor een ander beeld gekregen van andere vrouwen die moeten of moesten bevallen, meer is het niet.
Om een voorbeeld te geven: vorige week was op tv dat het ziekenhuis in Leiden enkele uren zonder verwarming had gezeten. Vervelend, zal je denken, zo koud in het ziekenhuis, maar ik dacht meteen: ‘je zult liggen bevallen.’ Als je ligt te bevallen heb je meestal niet enorm veel kleren aan, dat kan zonder verwarming vrij koud zijn. Ik weet dat de kamer waar ik in beviel de verwarming flink hoog had staan, en gelukkig ook. Ook de kamer waar ik daarna met de baby een nacht moest verblijven was flink warm. Dit doen ze omdat kleine baby’s zich niet goed warm kunnen houden. En ik kon het eerlijk gezegd na die dag vol inspanningen ook goed gebruiken, wat warmte.
Een ander moment waarop ik met andere ogen naar de wereld (en de geschiedenis keek) was toen op History Channel een documentaire langs kwam over de geschiedenis van de Verenigde Staten. De aflevering die ik zag, had betrekking op de grote trek naar het westen. De voice-over vertelde dat één op de vijf vrouwen die daaraan deelnam zwanger was. Eén op de vijf is best veel. En dan te bedenken dat je dus ergens op die grote vlaktes in Wyoming ofzo, middenin het niets, zou moeten bevallen. Geen kraamhulp of andere medische hulp in de buurt, alleen andere vrouwen die je een beetje kunnen helpen. Weinig water, geen fatsoenlijk bed, geen wasmachines om je bebloede kleren te wassen en waarschijnlijk óf heel warm óf heel koud. Ik zou er niet aan moeten denken mijn bevalling op de vlaktes van Wyoming te hebben moeten ondergaan. Waarschijnlijk had ik het ook niet overleefd omdat mijn baby er niet zonder hulp uit kwam, of ik was daarna aan infecties gestorven.
En zo kom ik de laatste tijd wel vaker dingen tegen. Zo staat er op de pakken babyvoeding dat je handen en de fles goed schoon moeten zijn als je het eten klaarmaakt. En dan te bedenken dat in de middeleeuwen mensen zich nauwelijks wasten en daar ook baby’s werden geboren en gevoed én baby’s dat (meestal of is het soms?) overleefden. Wie toen overleefde behoorde tot de allersterkte. Dat was geen survival of the fittest maar survival of the aller-aller fittest. Ik kan het me bijna niet voorstellen, waarschijnlijk was ik zowel op de vlaktes van Wyoming als in de middeleeuwen niet heel oud geworden.
Om een voorbeeld te geven: vorige week was op tv dat het ziekenhuis in Leiden enkele uren zonder verwarming had gezeten. Vervelend, zal je denken, zo koud in het ziekenhuis, maar ik dacht meteen: ‘je zult liggen bevallen.’ Als je ligt te bevallen heb je meestal niet enorm veel kleren aan, dat kan zonder verwarming vrij koud zijn. Ik weet dat de kamer waar ik in beviel de verwarming flink hoog had staan, en gelukkig ook. Ook de kamer waar ik daarna met de baby een nacht moest verblijven was flink warm. Dit doen ze omdat kleine baby’s zich niet goed warm kunnen houden. En ik kon het eerlijk gezegd na die dag vol inspanningen ook goed gebruiken, wat warmte.
Een ander moment waarop ik met andere ogen naar de wereld (en de geschiedenis keek) was toen op History Channel een documentaire langs kwam over de geschiedenis van de Verenigde Staten. De aflevering die ik zag, had betrekking op de grote trek naar het westen. De voice-over vertelde dat één op de vijf vrouwen die daaraan deelnam zwanger was. Eén op de vijf is best veel. En dan te bedenken dat je dus ergens op die grote vlaktes in Wyoming ofzo, middenin het niets, zou moeten bevallen. Geen kraamhulp of andere medische hulp in de buurt, alleen andere vrouwen die je een beetje kunnen helpen. Weinig water, geen fatsoenlijk bed, geen wasmachines om je bebloede kleren te wassen en waarschijnlijk óf heel warm óf heel koud. Ik zou er niet aan moeten denken mijn bevalling op de vlaktes van Wyoming te hebben moeten ondergaan. Waarschijnlijk had ik het ook niet overleefd omdat mijn baby er niet zonder hulp uit kwam, of ik was daarna aan infecties gestorven.
En zo kom ik de laatste tijd wel vaker dingen tegen. Zo staat er op de pakken babyvoeding dat je handen en de fles goed schoon moeten zijn als je het eten klaarmaakt. En dan te bedenken dat in de middeleeuwen mensen zich nauwelijks wasten en daar ook baby’s werden geboren en gevoed én baby’s dat (meestal of is het soms?) overleefden. Wie toen overleefde behoorde tot de allersterkte. Dat was geen survival of the fittest maar survival of the aller-aller fittest. Ik kan het me bijna niet voorstellen, waarschijnlijk was ik zowel op de vlaktes van Wyoming als in de middeleeuwen niet heel oud geworden.
dinsdag 14 december 2010
Muziek: The Tallest Man on Earth
Singer-songwriter is een moeilijk genre waar ik over het algemeen niet al te beste associaties bij krijg. Ligt niet aan het genre hoor, maar aan mij natuurlijk. Het is vaak ronduit saai. Jongen met gitaar en jengeldebengelakkoorden of meisje met dertienindozijnpianoloopje.Gelukkig is er dan soms een uitzondering. Die bevestigen de regel god zij dank. Een voorbeeld van de uitzondering is The Tallest Man on Earth, die eigenlijk Kristian Matsson heet. Een man met een gitaar/banjo die singersongwriterfolkblues maakt. Dat denk ik tenminste, het is altijd een beetje lastig met de labels.
Wat Matsson voor mij anders maakt dan de Tim Knollen en Laura Janssens van deze wereld om maar eens wat van eigen bodem te noemen, is het feit dat ik geloof wat hij zingt. Ik geloof dat hij het voelt, dat hij het meent. Er wordt niks geacteerd. Zijn muziek is melancholisch zonder sentimenteel te worden. Het is misschien een niet heel origineel maar het werkt toch wat hij doet omdat er geen doos vol trucjes van stal wordt gehaald. Hij heeft een snikje in zijn stem dat er juist niet voor zorgt dat er pallets met tissues aangerukt moeten worden, maar dat een warm gevoel geeft.
Sometimes The Blues Is Just A Passing Bird is de EP die Matsson dit jaar uitbracht en ik sla mezelf voor mijn kop dat ik hem gemist heb op het festival Le Guess Who? in november. Ik troost me maar met de vijf nummers op de EP, met The Dreamer als hoogtepunt. Met een klein traantje in mijn ooghoek geniet ik van de rauwe stem van Matsson. Denk aan herfstblaadjes en aan een goede borrel, en aan de kracht van muziek.
maandag 13 december 2010
American Psycho - The Musical
Eef schreef een paar weken terug al over hoe onbegrijpelijk musicals voor haar zijn. Een toneelstuk of film waarin de acteurs midden in een gesprek in zang uitbarsten. Bij sommige verhalen kan je je er nog wel iets bij voorstellen, een liefdesverhaal (Westside Story, Grease) leent zich naar mijn mening nog wel voor een musical, hoewel ik ook dan nog steeds niet houd van de manier van zingen. Zo pathetisch. Maar goed, smaken verschillen. Wat mij de laatste tijd het meest verbaast is de keuze van het onderwerp. In New York draaide een paar jaar geleden The Fly, naar de film met Jeff Goldblum die als hoofdpersoon langzaam in een vlieg verandert doordat hij in een machine een deel van het dna meekrijgt. Een beetje vies was het. En daar dan een musical van. Daarna volgde nog Soldaat van Oranje, die wel heel goed schijnt te lopen, en Eef schreef ook al over de musical Anne Frank.
Via de tweets van Erik Mouthaan werd ik gewezen op een geheel nieuw musicalproject: American Psycho. American Psycho is, dat mag gezegd, een geweldige film. Het lijkt me, op z'n zachtst gezegd, een hele klus om daar een musical van te maken. Want wat moet de hoofdpersoon zingen terwijl hij in zijn appartement vriendinnen en collega's afslacht en in stukken snijdt? Ik heb daar wel wat ideeën over. Om de schrijvers te helpen hieronder alvast wat pakkende teksten voor Patrick Bateman, die hij fijn kan zingen tijdens het slashen.
The hills are alive, with the smell of blood!
Chainsaw and axes
Dead bodies in plastic
Those are a few of my favorite things
When the knife chops
When the axe drops
I think of dead bodies and then I don't feeeel so sad!
I don't know how to kill him
Should I cut his head?
Should I break his leg?
I never thought I'd kill this much
The axe will swing tomorrow
Without a head you'll have no more sorrow
There'll be blood!
...
Tomorrow, tomorrow
I'll kill you, tomorrow
Please die for me Argentina
The truth is I'd rather kill you
Eindigend met een spetterende finale op de melodie van Les Misérables
Can you hear the chainsaw cut?
Cutting the arms of murdered men
It's the sound of dead people
Who will not be heard again
Via de tweets van Erik Mouthaan werd ik gewezen op een geheel nieuw musicalproject: American Psycho. American Psycho is, dat mag gezegd, een geweldige film. Het lijkt me, op z'n zachtst gezegd, een hele klus om daar een musical van te maken. Want wat moet de hoofdpersoon zingen terwijl hij in zijn appartement vriendinnen en collega's afslacht en in stukken snijdt? Ik heb daar wel wat ideeën over. Om de schrijvers te helpen hieronder alvast wat pakkende teksten voor Patrick Bateman, die hij fijn kan zingen tijdens het slashen.
The hills are alive, with the smell of blood!
Chainsaw and axes
Dead bodies in plastic
Those are a few of my favorite things
When the knife chops
When the axe drops
I think of dead bodies and then I don't feeeel so sad!
I don't know how to kill him
Should I cut his head?
Should I break his leg?
I never thought I'd kill this much
The axe will swing tomorrow
Without a head you'll have no more sorrow
There'll be blood!
...
Tomorrow, tomorrow
I'll kill you, tomorrow
Please die for me Argentina
The truth is I'd rather kill you
Eindigend met een spetterende finale op de melodie van Les Misérables
Can you hear the chainsaw cut?
Cutting the arms of murdered men
It's the sound of dead people
Who will not be heard again
vrijdag 10 december 2010
Overspoeld door liefde
De natuur doet rare dingen. Zo hoorde ik een tijdje geleden Jeroen Krabbé bij De Wereld Draait Door uitleggen dat een babyzebra de print van zijn moeder uit zijn hoofd leert en zo weet bij welke zebra hij moet blijven. Dat een klein diertje, net op de wereld, al zo geprogrammeerd is, is bizar.
Ik maakte onlangs iets vergelijkbaars mee. Mijn dochtertje was nog geen dag oud toen ik me ineens realiseerde hoe ontzettend veel ik van haar hield (en nog steeds houd hoor). Ik was verbaasd, want ik kende haar toch helemaal niet, ik had geen gesprek met haar kunnen voeren, kende haar karakter helemaal niet, ze was namelijk nog geen dag bij me. Ze was in feite gewoon een klein baby'tje dat ergens een beetje leek op hoe ik er als baby uit zag. Met andere baby’s had ik nooit dat ik overspoeld werd door liefde, maar met deze baby ineens wel.
Dat moest de natuur zijn. Rationeel is niet te verklaren waarom je wel van je eigen baby houdt maar niet van elke ‘random’ baby. Ik weet niet of het ermee te maken heeft dat ik haar al negen maanden mee had gedragen, haar vader hield namelijk ook meteen al van haar.
Ik weet ook niet of het komt door de bevalling, dat je door een moeilijk, gezamenlijk proces naar elkaar toe groeit of zoiets. Ik denk eerlijk gezegd van niet. Ok, ze kan er feitelijk vrij weinig aan doen, maar het deed toch wel pijn die bevalling. En ergens is dat wel haar schuld. Of is het mijn eigen schuld en die van haar vader omdat wij op een gegeven moment kinderen wilden?
Ik weet ook niet of het komt doordat ze op mij lijkt als baby, want ik ken mezelf als baby alleen van de foto’s en (wederom) haar vader houdt ook van haar (maar ook van mij, misschien helpt dat).
Kortom, ik weet niet waarom ik ineens van mijn eigen kind hield. Het zal echt de natuur moeten zijn, want rationeel is het niet te verklaren. En het is maar goed ook dat ik ineens van haar hield, want ze houdt me ’s nachts soms enorm uit mijn slaap (iets waar ik erg aan gehecht ben, mijn slaap), maar elke ochtend als ik haar zie, ook als ik nauwelijks heb geslapen, denk ik ‘wat is het toch een lieverdje en wat hou ik van haar’.
Ik maakte onlangs iets vergelijkbaars mee. Mijn dochtertje was nog geen dag oud toen ik me ineens realiseerde hoe ontzettend veel ik van haar hield (en nog steeds houd hoor). Ik was verbaasd, want ik kende haar toch helemaal niet, ik had geen gesprek met haar kunnen voeren, kende haar karakter helemaal niet, ze was namelijk nog geen dag bij me. Ze was in feite gewoon een klein baby'tje dat ergens een beetje leek op hoe ik er als baby uit zag. Met andere baby’s had ik nooit dat ik overspoeld werd door liefde, maar met deze baby ineens wel.
Dat moest de natuur zijn. Rationeel is niet te verklaren waarom je wel van je eigen baby houdt maar niet van elke ‘random’ baby. Ik weet niet of het ermee te maken heeft dat ik haar al negen maanden mee had gedragen, haar vader hield namelijk ook meteen al van haar.
Ik weet ook niet of het komt door de bevalling, dat je door een moeilijk, gezamenlijk proces naar elkaar toe groeit of zoiets. Ik denk eerlijk gezegd van niet. Ok, ze kan er feitelijk vrij weinig aan doen, maar het deed toch wel pijn die bevalling. En ergens is dat wel haar schuld. Of is het mijn eigen schuld en die van haar vader omdat wij op een gegeven moment kinderen wilden?
Ik weet ook niet of het komt doordat ze op mij lijkt als baby, want ik ken mezelf als baby alleen van de foto’s en (wederom) haar vader houdt ook van haar (maar ook van mij, misschien helpt dat).
Kortom, ik weet niet waarom ik ineens van mijn eigen kind hield. Het zal echt de natuur moeten zijn, want rationeel is het niet te verklaren. En het is maar goed ook dat ik ineens van haar hield, want ze houdt me ’s nachts soms enorm uit mijn slaap (iets waar ik erg aan gehecht ben, mijn slaap), maar elke ochtend als ik haar zie, ook als ik nauwelijks heb geslapen, denk ik ‘wat is het toch een lieverdje en wat hou ik van haar’.
donderdag 9 december 2010
De oude kleren van de keizer
Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H
Toch weer Napoleon. De man blijft, ook 189 jaar na zijn dood fascineren. Eerder dit jaar schreef ik in een column al over de haarlok van Napoleon. Het kan nog gekker.
Zondag 5 december werden andere voorwerpen uit zijn leven geveild. Pronkstuk: een zijden onderbroek. De onttroonde keizer droeg hem tijdens zijn ballingschap op St. Helena. Het heeft iets onfatsoenlijks om een zo’n intiem kledingstuk aan het publiek te tonen en te verkopen. Een jurk van Marilyn Monroe of de trouwjurk van prinses Diana? Prima. Een halsdoek die door Andy Warhol is gedragen? Geen probleem.
Met onderkleding wordt het echter algauw lichtelijk onkies. Wie wil dat nu kopen? Kan het zijn dat zoiets ook alleen bij Napoleon kan? Dat alleen een gedragen onderbroek van Napoleon belangstelling oproept? Dat er niemand is die de standaard legeronderbroek (in camouflagekleuren?) wil zien – laat staan kopen - die Charles de Gaulle (om maar een andere beroemde Fransman te noemen) droeg onder zijn uniform tijdens de bevrijding van Parijs? Is er één ander historisch personage wiens onderbroek belangstelling oproept van het grote publiek? Oké, misschien dat er voor de lendendoek van Gandhi interesse is. Maar verder toch niet, lieve mensen? (ik reken hier even buiten tienermeisjes die mogelijk wel de boxershort van Justin Bieber willen hebben – maar dat is m.i. geen historisch personage).
Napoleon’s onderbroek is van ivoorkleurige zijde. Op de voorkant zit een gouden N met een kroontje erop. Ik vond het lichtelijk vertederend toen ik het las. Je ziet Napoleon ’s ochtends uit zijn bed stappen in Longwood House op het smalle, onooglijke eilandje St. Helena. Tandenklapperend van de kou, terwijl buiten de wind huilt. Het is nog donker. Maar hij is nu wakker en kan niet meer blijven liggen. Zijn bediende steekt een paar kaarsen aan. Hij heeft al haastig en behulpzaam water verwarmd en in een kan gegoten, waarmee Napoleon zijn gezicht en handen kan besprenkelen. Rillend trekt Napoleon zijn nachthemd uit. Het kaarslicht geeft zijn dikke, rozige lijf een fraaie gouden gloed. Zijn schaduw glijdt over de muur als hij zich uitrekt. Napoleon heeft zo veel weg van een cherubijntje. Zijn haren staan piekerig overeind. Dan krijgt hij kippenvel op zijn naakte billen. Terwijl hij een geeuw onderdrukt, wuift hij naar zijn bediende dat hij een schone onderbroek wil. ’s Nachts draagt hij die niet, maar overdag natuurlijk wel. Steunend trekt Napoleon de onderbroek aan en sjort nog wat aan de randen totdat het lekker zit. De kippenvel trekt weg.
Aan het einde van de dag stapt hij weer uit de onderbroek. Laat hij hem daar gewoon op de grond liggen en pakt de kamerheer het op om aan de wasmeid mee te geven? Of is hij gewend om zijn kleren allemaal netjes op te vouwen of in elk geval op één plek te verzamelen? We weten het niet.
Eén ding is zeker: Napoleon dacht er nog geen seconde aan dat bijna 200 jaar later deze onderbroek geveild zou worden en er een hoog bedrag in een Europese eenheidsmunt (niet de franc!) voor betaald zou moeten worden. Wanneer droeg Napoleon de onderbroek voor het laatst? Een week voor zijn dood, twee dagen? Een dag? Hoeveel had hij er eigenlijk? Wel zo belangrijk. Als hij er een stuk of 40 had, maakt dat de onderbroek op zich weer minder bijzonder. Maar wat nu als dit het enige exemplaar is dat nog over is?
Geschat werd dat deze onderbroek 15 tot 20 duizend euro op zou brengen. Het werd uiteindelijk 31.250 euro. Wie was de koper? Een museum? Het meest waarschijnlijk is een Napoleon-gek. Die heeft dat ding dan straks thuis liggen. Zou hij (het moet wel een hij zijn) de verleiding kunnen weerstaan om hem aan te trekken? Om even dat kroontje onder je navel te hebben. Om je zitvlees tegen dezelfde stof te voelen drukken als het zitvlees van Napoleon. Die lichamelijke nabijheid, daar moet het om gaan. Zoals met alles wat met de kleine keizer te maken heeft.
Toch weer Napoleon. De man blijft, ook 189 jaar na zijn dood fascineren. Eerder dit jaar schreef ik in een column al over de haarlok van Napoleon. Het kan nog gekker.
Zondag 5 december werden andere voorwerpen uit zijn leven geveild. Pronkstuk: een zijden onderbroek. De onttroonde keizer droeg hem tijdens zijn ballingschap op St. Helena. Het heeft iets onfatsoenlijks om een zo’n intiem kledingstuk aan het publiek te tonen en te verkopen. Een jurk van Marilyn Monroe of de trouwjurk van prinses Diana? Prima. Een halsdoek die door Andy Warhol is gedragen? Geen probleem.
Met onderkleding wordt het echter algauw lichtelijk onkies. Wie wil dat nu kopen? Kan het zijn dat zoiets ook alleen bij Napoleon kan? Dat alleen een gedragen onderbroek van Napoleon belangstelling oproept? Dat er niemand is die de standaard legeronderbroek (in camouflagekleuren?) wil zien – laat staan kopen - die Charles de Gaulle (om maar een andere beroemde Fransman te noemen) droeg onder zijn uniform tijdens de bevrijding van Parijs? Is er één ander historisch personage wiens onderbroek belangstelling oproept van het grote publiek? Oké, misschien dat er voor de lendendoek van Gandhi interesse is. Maar verder toch niet, lieve mensen? (ik reken hier even buiten tienermeisjes die mogelijk wel de boxershort van Justin Bieber willen hebben – maar dat is m.i. geen historisch personage).
Napoleon’s onderbroek is van ivoorkleurige zijde. Op de voorkant zit een gouden N met een kroontje erop. Ik vond het lichtelijk vertederend toen ik het las. Je ziet Napoleon ’s ochtends uit zijn bed stappen in Longwood House op het smalle, onooglijke eilandje St. Helena. Tandenklapperend van de kou, terwijl buiten de wind huilt. Het is nog donker. Maar hij is nu wakker en kan niet meer blijven liggen. Zijn bediende steekt een paar kaarsen aan. Hij heeft al haastig en behulpzaam water verwarmd en in een kan gegoten, waarmee Napoleon zijn gezicht en handen kan besprenkelen. Rillend trekt Napoleon zijn nachthemd uit. Het kaarslicht geeft zijn dikke, rozige lijf een fraaie gouden gloed. Zijn schaduw glijdt over de muur als hij zich uitrekt. Napoleon heeft zo veel weg van een cherubijntje. Zijn haren staan piekerig overeind. Dan krijgt hij kippenvel op zijn naakte billen. Terwijl hij een geeuw onderdrukt, wuift hij naar zijn bediende dat hij een schone onderbroek wil. ’s Nachts draagt hij die niet, maar overdag natuurlijk wel. Steunend trekt Napoleon de onderbroek aan en sjort nog wat aan de randen totdat het lekker zit. De kippenvel trekt weg.
Aan het einde van de dag stapt hij weer uit de onderbroek. Laat hij hem daar gewoon op de grond liggen en pakt de kamerheer het op om aan de wasmeid mee te geven? Of is hij gewend om zijn kleren allemaal netjes op te vouwen of in elk geval op één plek te verzamelen? We weten het niet.
Eén ding is zeker: Napoleon dacht er nog geen seconde aan dat bijna 200 jaar later deze onderbroek geveild zou worden en er een hoog bedrag in een Europese eenheidsmunt (niet de franc!) voor betaald zou moeten worden. Wanneer droeg Napoleon de onderbroek voor het laatst? Een week voor zijn dood, twee dagen? Een dag? Hoeveel had hij er eigenlijk? Wel zo belangrijk. Als hij er een stuk of 40 had, maakt dat de onderbroek op zich weer minder bijzonder. Maar wat nu als dit het enige exemplaar is dat nog over is?
Geschat werd dat deze onderbroek 15 tot 20 duizend euro op zou brengen. Het werd uiteindelijk 31.250 euro. Wie was de koper? Een museum? Het meest waarschijnlijk is een Napoleon-gek. Die heeft dat ding dan straks thuis liggen. Zou hij (het moet wel een hij zijn) de verleiding kunnen weerstaan om hem aan te trekken? Om even dat kroontje onder je navel te hebben. Om je zitvlees tegen dezelfde stof te voelen drukken als het zitvlees van Napoleon. Die lichamelijke nabijheid, daar moet het om gaan. Zoals met alles wat met de kleine keizer te maken heeft.
woensdag 8 december 2010
Reageerbuisalcohol
Afgelopen vrijdag was ik op een feestje dat erg hip beloofde te worden. Met een hippe DJ en een hippe mediapartner. Een uur voor aanvang werd al getwitterd dat het feest meer dan uitverkocht was en dat het maar de vraag was of iedereen in de feestlokatie zou passen. Ik had een gratis kaartje en vond alles prima, ik had toch al een tijdje niet meer de illusie dat mijn hipheid nog gered kon worden.
De tip voor dit feestje kreeg ik van een vriendin die een link van een website mailde waar ik allerlei gegevens in moest vullen en dan kreeg ik een gratis toegangskaartje. Prima, voor deze ene keer dan. Ik wil best een avondje hip meedoen. Eenmaal op het feestje aangekomen was het helemaal niet zo druk en het deed ook niet zo hip aan. Is het een hoax? Of gewoon mislukt? Binnen liepen vooral tieners en jonge twintigers die zo van de set van The Breakfast Club waren weggelopen. Ook maakte ik kennis met een dame met een berenmuts op en veel tatoeages. Ze vertelde me over haar lichaamsversiering en dat het woord op haar onderarm het Zweedse woord voor vagina was. Niet zo hip, maar wel dom.
Dit gehypete feest werd gesponsord door een drankje dat eigenlijk niet genoeg PR-budget heeft om er echt een feestje van te maken. Maar goed, er liepen twee blonde dames rond met een promotiedienblad met daarop een houder vol reageerbuisjes. In de reageerbuisjes zat het sponsordrankje. Heerlijk dacht ik, en attent. Een welkomstdrankje. En wat een leuk bijbaantje voor die dames, gehuld in shirtjes en gilets waarop het logo van het drankje duidelijk vermeld staat. De vriendin waarmee ik was wenkte de promotiedames en onze handen gingen al richting dienblad. Opeens begonnen de dames te giechelen: "oh nou hi hi hi hi dat is wel 2 euro hoor hi hi hi". Verbaasd als we waren stonden we perplex.
Bij een hip gesponsord feest hoort toch een gratis drankje? Of ben ik verwend en had ik genoegen moeten nemen met een toegangsbewijs in ruil voor mijn emailadres? De promotiedames hebben zich de rest van de avond gedragen alsof er in hun eigen reageerbuis destijds ook een druppeltje alcohol teveel zat. Maar dat heb ik maar niet hardop gezegd, leek me de druppel die de emmer der onhipheid voor eeuwig zou doen overlopen.
De tip voor dit feestje kreeg ik van een vriendin die een link van een website mailde waar ik allerlei gegevens in moest vullen en dan kreeg ik een gratis toegangskaartje. Prima, voor deze ene keer dan. Ik wil best een avondje hip meedoen. Eenmaal op het feestje aangekomen was het helemaal niet zo druk en het deed ook niet zo hip aan. Is het een hoax? Of gewoon mislukt? Binnen liepen vooral tieners en jonge twintigers die zo van de set van The Breakfast Club waren weggelopen. Ook maakte ik kennis met een dame met een berenmuts op en veel tatoeages. Ze vertelde me over haar lichaamsversiering en dat het woord op haar onderarm het Zweedse woord voor vagina was. Niet zo hip, maar wel dom.
Dit gehypete feest werd gesponsord door een drankje dat eigenlijk niet genoeg PR-budget heeft om er echt een feestje van te maken. Maar goed, er liepen twee blonde dames rond met een promotiedienblad met daarop een houder vol reageerbuisjes. In de reageerbuisjes zat het sponsordrankje. Heerlijk dacht ik, en attent. Een welkomstdrankje. En wat een leuk bijbaantje voor die dames, gehuld in shirtjes en gilets waarop het logo van het drankje duidelijk vermeld staat. De vriendin waarmee ik was wenkte de promotiedames en onze handen gingen al richting dienblad. Opeens begonnen de dames te giechelen: "oh nou hi hi hi hi dat is wel 2 euro hoor hi hi hi". Verbaasd als we waren stonden we perplex.
Bij een hip gesponsord feest hoort toch een gratis drankje? Of ben ik verwend en had ik genoegen moeten nemen met een toegangsbewijs in ruil voor mijn emailadres? De promotiedames hebben zich de rest van de avond gedragen alsof er in hun eigen reageerbuis destijds ook een druppeltje alcohol teveel zat. Maar dat heb ik maar niet hardop gezegd, leek me de druppel die de emmer der onhipheid voor eeuwig zou doen overlopen.
dinsdag 7 december 2010
Snoertjes, the movie
Er zijn allerlei werelden waarvan ik geen benul heb. Mensen die dingen doen waar ik geen idee van heb. Ik heb een levendige fantasie, dus van sommige bezigheden heb je wel een vermoeden, maar voor andere dingen heb ik misschien een blinde vlek. Dan is daar de meneer en die opent dan mijn ogen.
De meneer heeft soms heel andere interesses dan ik. We houden allebei van lekker eten, films kijken, goede wijn, politiek en een goed boek. Waar ik niet wild van word en hij wel? Electronica, computers en de sub-hobby: snoertjes. Wij hebben thuis een grote zolder en het leuke aan zo’n zolder is dat je er allemaal zooi op kan bewaren. Eens per jaar lopen we al die spullen langs en dan kijken we wat we weg kunnen gooien. Voor kleding geldt: een jaar niet gedragen is weggooien. Maar als de meneer een doos met oude meuk van m’n oma opent en vraagt of dat weg kan, nee, al is het in geen jaren aangeraakt. Misschien heb ik er later nog wat aan. Later, als ons huis eindelijk verkocht is en ik de ruime keuken van ons rijtjeshuis inruim.
Naast dozen met oma-spullen staan er ook grote tassen op zolder. Grote Albert-Heijntassen. In deze Albert-Heijntassen zitten rollen. Grote rollen snoer. Kleine snoertjes. Stekkertjes. Kabels. Om precies te zijn: tulpstekkers, coaxkabels, internetkabels, kroonsteentjes, elektriciteitskabels, internetkabels, tv-kabels, telefoonsnoertjes. En die dan in allemaal verschillende lengtes. Kort voor iets dat dichtbij staat en lang voor als je het hele huis door moet. Elke keer als we opruimen vraag ik of er een tas weg kan. Maar dat kan niet. Want, zo zegt de meneer, die kunnen nog wel van pas komen. En dan rolt hij ze allemaal netjes weer op en doet ze soort bij soort in allemaal tasjes en die tasjes weer in een grote tas. Dan kunnen we er weer een jaar tegen. Fascinerend.
Het is trouwens wel waar. Op een gegeven moment komt er wel weer een snoertje van pas. Dan koopt de meneer een nieuw apparaat en daar moeten dan snoertjes in en aan en om en aan die snoertjes moeten weer stekkertjes en verloopstukjes en dan is er weer een speciale tang om de snoertjes te strippen en de stekkertjes te bevestigen en dan hebben wij dat allemaal al. Hartstikke mooi.
Van de week was het zo ver. Toen kocht de meneer een nieuw apparaat, een versterker. Het schijnt een heel mooie dure en ingewikkelde te zijn. De versterker is er nog niet, maar de meneer wilde zich alvast inlezen in het onderwerp. Op een gegeven moment vroeg ik me af waarom hij naar een filmpje van een man met een versterker in een lelijke huiskamer zat te kijken. Wat bleek? Deze man, een Duitser, gaf uitleg over de aangeschafte versterker. ‘Erklärung der Basisfunktionen und Anschlüsse.’ Vanuit zijn huiskamer, die voornamelijk bestond uit een leren bankstel en een paar afzichtelijk grote boxen, liet de man zien wat voor ingangen er aan de achterkant van de versterker zaten en welke stekkertjes daar dan in moeten. Compleet met screen shots en inzoomen op de bewuste kabelingangen. En ik dacht: Wat een prachtige hobby! Dat kan dus ook nog! Naast de sub-hobby van het snoertjes verzamelen is er dus ook nog de sub-sub-categorie van het instructiefilmpjes maken. Fantastisch!
Dat vind ik nou mooi, dat er mensen zijn die hun vrije tijd vullen met het maken van dit soort filmpjes. Dat had ik niet zelf kunnen bedenken en ik vind het een troostrijke gedachte dat er , wanneer ik op een druilerige zondagmiddag een wc-pot schrob, ergens in Duitsland een man in een lelijke huiskamer een filmpje over snoertjes opneemt.
De meneer heeft soms heel andere interesses dan ik. We houden allebei van lekker eten, films kijken, goede wijn, politiek en een goed boek. Waar ik niet wild van word en hij wel? Electronica, computers en de sub-hobby: snoertjes. Wij hebben thuis een grote zolder en het leuke aan zo’n zolder is dat je er allemaal zooi op kan bewaren. Eens per jaar lopen we al die spullen langs en dan kijken we wat we weg kunnen gooien. Voor kleding geldt: een jaar niet gedragen is weggooien. Maar als de meneer een doos met oude meuk van m’n oma opent en vraagt of dat weg kan, nee, al is het in geen jaren aangeraakt. Misschien heb ik er later nog wat aan. Later, als ons huis eindelijk verkocht is en ik de ruime keuken van ons rijtjeshuis inruim.
Naast dozen met oma-spullen staan er ook grote tassen op zolder. Grote Albert-Heijntassen. In deze Albert-Heijntassen zitten rollen. Grote rollen snoer. Kleine snoertjes. Stekkertjes. Kabels. Om precies te zijn: tulpstekkers, coaxkabels, internetkabels, kroonsteentjes, elektriciteitskabels, internetkabels, tv-kabels, telefoonsnoertjes. En die dan in allemaal verschillende lengtes. Kort voor iets dat dichtbij staat en lang voor als je het hele huis door moet. Elke keer als we opruimen vraag ik of er een tas weg kan. Maar dat kan niet. Want, zo zegt de meneer, die kunnen nog wel van pas komen. En dan rolt hij ze allemaal netjes weer op en doet ze soort bij soort in allemaal tasjes en die tasjes weer in een grote tas. Dan kunnen we er weer een jaar tegen. Fascinerend.
Het is trouwens wel waar. Op een gegeven moment komt er wel weer een snoertje van pas. Dan koopt de meneer een nieuw apparaat en daar moeten dan snoertjes in en aan en om en aan die snoertjes moeten weer stekkertjes en verloopstukjes en dan is er weer een speciale tang om de snoertjes te strippen en de stekkertjes te bevestigen en dan hebben wij dat allemaal al. Hartstikke mooi.
Van de week was het zo ver. Toen kocht de meneer een nieuw apparaat, een versterker. Het schijnt een heel mooie dure en ingewikkelde te zijn. De versterker is er nog niet, maar de meneer wilde zich alvast inlezen in het onderwerp. Op een gegeven moment vroeg ik me af waarom hij naar een filmpje van een man met een versterker in een lelijke huiskamer zat te kijken. Wat bleek? Deze man, een Duitser, gaf uitleg over de aangeschafte versterker. ‘Erklärung der Basisfunktionen und Anschlüsse.’ Vanuit zijn huiskamer, die voornamelijk bestond uit een leren bankstel en een paar afzichtelijk grote boxen, liet de man zien wat voor ingangen er aan de achterkant van de versterker zaten en welke stekkertjes daar dan in moeten. Compleet met screen shots en inzoomen op de bewuste kabelingangen. En ik dacht: Wat een prachtige hobby! Dat kan dus ook nog! Naast de sub-hobby van het snoertjes verzamelen is er dus ook nog de sub-sub-categorie van het instructiefilmpjes maken. Fantastisch!
Dat vind ik nou mooi, dat er mensen zijn die hun vrije tijd vullen met het maken van dit soort filmpjes. Dat had ik niet zelf kunnen bedenken en ik vind het een troostrijke gedachte dat er , wanneer ik op een druilerige zondagmiddag een wc-pot schrob, ergens in Duitsland een man in een lelijke huiskamer een filmpje over snoertjes opneemt.
maandag 6 december 2010
Oliebollenkraam
Het einde van het jaar nadert en als gevolg daarvan duiken de oliebollenkramen weer op. Het valt me op dat werkelijk elk winkelcentrum in Nederland, nou ja, bijna elk winkelcentrum dan, een oliebollenkraam heeft staan. In ieder geval hebben alle winkelcentra in Suburbia en omstreken waar ik recentelijk ben geweest, en geloof me, winkelcentra zijn op dit moment mijn ‘uitje’, een oliebollenkraam. Ik zag zelfs oliebollenkramen in de binnenstad van Den Haag en oliebollenkramen op verschillende stations.
Als alle winkelcentra van Nederland een kraam hebben dan zijn er heel veel oliebollenkramen in Nederland. Ik vraag me af waar al die kramen blijven als het geen oliebollentijd is. Mijn moeder zei dat ze dan op de kermis stonden, maar zoveel kermissen zijn er echt niet in Nederland. In Suburbia komt misschien één keer per jaar een kermis langs voor een paar dagen en die heeft maar één oliebollenkraam. Er zijn nooit genoeg kermissen in de rest van Nederland om al die kramen die nu in Nederlandse winkelcentra staan te laten.
In Nederland moeten dus gedurende het ‘reguliere’ jaar veel oliebollenkramen in de opslag staan. Ze staan misschien wel in caravanopslagplaatsen of op boeren erven of in schuren of in heel grote garages. Of er is ergens een heel grote oliebollenkraamopslagplaats. Elk jaar ergens eind oktober komen alle eigenaars daar één voor één hun kramen ophalen om zo snel mogelijk naar hun vaste verkooppunt in een Nederlands winkelcentrum te rijden. Van oktober tot eind december is die opslagplaats dan helemaal verlaten op een enkel kraam na die geen winkelcentrum meer kon vinden. Of waarvan de eigenaar dit jaar te ziek is om naar zijn winkelcentrum te gaan. Of waarvan de eigenaar het jaar ervoor zoveel geld heeft verdiend met oliebollen verkopen dat hij deze winter op een tropisch eiland zit. Ik hoop dat laatste, want ziek of in een koud Nederlands winkelcentrum in december is niet echt de plek waar je wil zijn. Zelfs niet als je heel dicht bij lekkere oliebollen bent.
Als alle winkelcentra van Nederland een kraam hebben dan zijn er heel veel oliebollenkramen in Nederland. Ik vraag me af waar al die kramen blijven als het geen oliebollentijd is. Mijn moeder zei dat ze dan op de kermis stonden, maar zoveel kermissen zijn er echt niet in Nederland. In Suburbia komt misschien één keer per jaar een kermis langs voor een paar dagen en die heeft maar één oliebollenkraam. Er zijn nooit genoeg kermissen in de rest van Nederland om al die kramen die nu in Nederlandse winkelcentra staan te laten.
In Nederland moeten dus gedurende het ‘reguliere’ jaar veel oliebollenkramen in de opslag staan. Ze staan misschien wel in caravanopslagplaatsen of op boeren erven of in schuren of in heel grote garages. Of er is ergens een heel grote oliebollenkraamopslagplaats. Elk jaar ergens eind oktober komen alle eigenaars daar één voor één hun kramen ophalen om zo snel mogelijk naar hun vaste verkooppunt in een Nederlands winkelcentrum te rijden. Van oktober tot eind december is die opslagplaats dan helemaal verlaten op een enkel kraam na die geen winkelcentrum meer kon vinden. Of waarvan de eigenaar dit jaar te ziek is om naar zijn winkelcentrum te gaan. Of waarvan de eigenaar het jaar ervoor zoveel geld heeft verdiend met oliebollen verkopen dat hij deze winter op een tropisch eiland zit. Ik hoop dat laatste, want ziek of in een koud Nederlands winkelcentrum in december is niet echt de plek waar je wil zijn. Zelfs niet als je heel dicht bij lekkere oliebollen bent.
vrijdag 3 december 2010
Opeens..
.. zie je jezelf bezig: 's Ochtends vroeg met een fluitketel met kokend water in je handen terwijl je probeert daarmee de deuren van je auto te ontdooien.
Gender in december
December is een zwarte maand als het gaat om de vrouwenemancipatie. Niemand lijkt zich er druk over te maken, in de Opzij hebben we er nog niets over gelezen, vandaar dat wij het nu maar aankaarten. In december wordt de jeugd jaar in jaar uit opgezadeld met het idee dat mannen de dienst uit maken. Het is niet dat vrouwen overheerst worden door mannen, nee, vrouwen spelen in december überhaupt geen rol. Ja, op de achtergrond, tijdens het kerstdiner mogen ze zich uit de naad sjouwen. En dat moet nou maar eens afgelopen zijn. De decemberfeesten zijn gericht op kinderen, zij worden geïndoctrineerd met achterhaalde ideeën over mannen en vrouwen, en krijgen zo een verwrongen beeld van hoe de maatschappelijke verhoudingen zouden moeten zijn.
Neem nou Sinterklaas. Een typisch geval van een overheersende man. Hij maakt uit wie goed of slecht is, zoet of stout, en hij deelt de straf uit. Met zijn Pieten is het al niet veel beter. Ze hebben dan wel een mannelijke naam, maar in feite zijn ze geslachtsloos. Waar heeft Sint eunuchen voor nodig? Om te voorkomen dat hij zich aan hen vergrijpt natuurlijk. Een overheersende man met losse zeden, een typische katholiek. In de katholieke kerk maken ook alleen mannen de dienst uit, bah. Ook zit hij niet voor niets de hele tijd op een paard. Een mannelijk paard, Amerigo. Vanaf dat grote, mannelijke paard kijkt hij op iedereen neer.
En dan denk je dat je na pakjesavond je dosis male supremacy gehad hebt, komt de kerstman daar nog eens overheen. De kerstman is een alphaman pur sang. Hij heeft een vliegende slee vol Swarovski-kristallen, die overigens niet zou misstaan op de Miljonairsfair, en het schijnt zo te zijn dat hij alleen mannetjesherten voor de slee spant. Dasher and Dancer, Prancer and Vixen, Comet and Cupid. Het klinkt misschien een beetje gay, maar het zijn wel mannen! Want ja, vrouwtjesherten moeten natuurlijk thuis voor de babyhertjes zorgen. Grootheidswaanzin en een Messiascomplex. Tel uit je winst.
Nu we het er toch over hebben: het hele Christelijk geloof hangt aan elkaar van de male dominance. God is vader, Jezus een zoon en al die discipelen zijn ook allemaal mannen. God durfde zelfs de conceptie van de Verlosser niet toe te vertrouwen aan een vrouw en maakte er een dubieuze ontvangenis van. Probeert er iemand ergens toch een vrouw doorheen te fietsen (Dan Brown bijvoorbeeld), wordt hij (of zij) meteen verketterd. Jammer hoor.
Dacht je dat het voorbij was, dan krijg je na de kleffe nieuwsjaarsborrel nog de Wijzen uit het Oosten. Drie mannen. Plus: een os en een ezel. Een os is ook een man. Gecastreerd misschien, maar wel een man. In ieder geval geen vrouw. Dan had er wel gestaan een koe en een ooi. Maar nee hoor. En we weten allemaal wat de mannelijke expansiedrift het Oosten voor goeds heeft gebracht. Daarom dit jaar in de Gemodderkerststal De Drie Wijze Dames: Marie Curie, Dian Fossey en Mary Edwards Walker.
Neem nou Sinterklaas. Een typisch geval van een overheersende man. Hij maakt uit wie goed of slecht is, zoet of stout, en hij deelt de straf uit. Met zijn Pieten is het al niet veel beter. Ze hebben dan wel een mannelijke naam, maar in feite zijn ze geslachtsloos. Waar heeft Sint eunuchen voor nodig? Om te voorkomen dat hij zich aan hen vergrijpt natuurlijk. Een overheersende man met losse zeden, een typische katholiek. In de katholieke kerk maken ook alleen mannen de dienst uit, bah. Ook zit hij niet voor niets de hele tijd op een paard. Een mannelijk paard, Amerigo. Vanaf dat grote, mannelijke paard kijkt hij op iedereen neer.
En dan denk je dat je na pakjesavond je dosis male supremacy gehad hebt, komt de kerstman daar nog eens overheen. De kerstman is een alphaman pur sang. Hij heeft een vliegende slee vol Swarovski-kristallen, die overigens niet zou misstaan op de Miljonairsfair, en het schijnt zo te zijn dat hij alleen mannetjesherten voor de slee spant. Dasher and Dancer, Prancer and Vixen, Comet and Cupid. Het klinkt misschien een beetje gay, maar het zijn wel mannen! Want ja, vrouwtjesherten moeten natuurlijk thuis voor de babyhertjes zorgen. Grootheidswaanzin en een Messiascomplex. Tel uit je winst.
Nu we het er toch over hebben: het hele Christelijk geloof hangt aan elkaar van de male dominance. God is vader, Jezus een zoon en al die discipelen zijn ook allemaal mannen. God durfde zelfs de conceptie van de Verlosser niet toe te vertrouwen aan een vrouw en maakte er een dubieuze ontvangenis van. Probeert er iemand ergens toch een vrouw doorheen te fietsen (Dan Brown bijvoorbeeld), wordt hij (of zij) meteen verketterd. Jammer hoor.
Dacht je dat het voorbij was, dan krijg je na de kleffe nieuwsjaarsborrel nog de Wijzen uit het Oosten. Drie mannen. Plus: een os en een ezel. Een os is ook een man. Gecastreerd misschien, maar wel een man. In ieder geval geen vrouw. Dan had er wel gestaan een koe en een ooi. Maar nee hoor. En we weten allemaal wat de mannelijke expansiedrift het Oosten voor goeds heeft gebracht. Daarom dit jaar in de Gemodderkerststal De Drie Wijze Dames: Marie Curie, Dian Fossey en Mary Edwards Walker.
donderdag 2 december 2010
Surfen met Caar
Soms is een website zo simpel dat het geniaal is. Neem nou deze website: Kim Jong Il Looking at Things. Wat het is geeft de titel al weg. Foto's van de grote leider Kim Jong Il (wat je overigens niet uitspreekt als Kim Jong twee) die naar dingen kijkt. Je ziet dat hij graag naar dingen kijkt. En daar kijken wij dan weer graag naar. Geniet terwijl je kijkt naar de grote leider, die op zijn beurt ook weer kijkt naar... dingen. Mijn persoonlijke favoriet? Moeilijk, het is een tie between Looking at buckets en Looking at corn.
Zijn winkelwagentje gevuld met pakken wijn
Regelmatig zie ik vrouwen lopen die op Wim de Bie lijken. Nu is dat niet zo’n kunst, want vrijwel alle grote, karikaturale vrouwen lijken ergens een beetje op Wim de Bie, zeker als ze een parelketting dragen of een geruite broekrok. Van de week zag ik in de tram echter Jay Leno als Nederlandse ambtenaar. Een provincieambtenaar wel te verstaan, compleet met aktetas en beige regenjas en vergezeld door zijn lelijke vriendin.
Afgelopen weekend sloeg echter alles, toen kwam ik in de supermarkt Eberhard van de Laan over twintig jaar tegen. Hij had een rode bandplooibroek aan, bijna verwassen tot roze. Zo’n broek dat een oud corpslid draagt in het weekend, en dat dan jaren, want het is een goede broek en hij zit zo lekker. Op de broek droeg hij een kreukelig colbertjasje. Erbij een blauwe sjaal, of eigenlijk een sjaaltje, zo’n lullig wollen dingetje dat al veel te lang meegaat. Zijn haar was te lang en achterop zijn hoofd zat een flinke kale plek. Aan een koordje hing zijn bril.
Zijn gezicht was gegroefd en zijn huid was nog valer dan anders. Als Van der Laan op tv komt ziet hij er altijd uit alsof hij al weken tegen een griep aan zit te hikken, zijn stem klinkt dan alsof hij al een paar dagen de keelpijn onderdrukt met Strepsils en thee met honing. De Eberhard van over twintig jaar zag eruit alsof hij al twintig jaar een griepje probeerde te onderdrukken: ongezond en moe.
Hij hing op zijn wagentje en leek daardoor zichzelf door de supermarkt te duwen. Een soort loopauto voor volwassenen. Zijn winkelwagentje was gevuld met pakken wijn en een halfje bruin. Ik durf te wedden dat hij na het rondje door de supermarkt bij de servicebalie een slof sigaretten heeft gehaald. Eberhard van de Laan over twintig jaar. Op een zaterdag in een supermarkt met een aantal pakken wijn. Het zal me niets verbazen.
Afgelopen weekend sloeg echter alles, toen kwam ik in de supermarkt Eberhard van de Laan over twintig jaar tegen. Hij had een rode bandplooibroek aan, bijna verwassen tot roze. Zo’n broek dat een oud corpslid draagt in het weekend, en dat dan jaren, want het is een goede broek en hij zit zo lekker. Op de broek droeg hij een kreukelig colbertjasje. Erbij een blauwe sjaal, of eigenlijk een sjaaltje, zo’n lullig wollen dingetje dat al veel te lang meegaat. Zijn haar was te lang en achterop zijn hoofd zat een flinke kale plek. Aan een koordje hing zijn bril.
Zijn gezicht was gegroefd en zijn huid was nog valer dan anders. Als Van der Laan op tv komt ziet hij er altijd uit alsof hij al weken tegen een griep aan zit te hikken, zijn stem klinkt dan alsof hij al een paar dagen de keelpijn onderdrukt met Strepsils en thee met honing. De Eberhard van over twintig jaar zag eruit alsof hij al twintig jaar een griepje probeerde te onderdrukken: ongezond en moe.
Hij hing op zijn wagentje en leek daardoor zichzelf door de supermarkt te duwen. Een soort loopauto voor volwassenen. Zijn winkelwagentje was gevuld met pakken wijn en een halfje bruin. Ik durf te wedden dat hij na het rondje door de supermarkt bij de servicebalie een slof sigaretten heeft gehaald. Eberhard van de Laan over twintig jaar. Op een zaterdag in een supermarkt met een aantal pakken wijn. Het zal me niets verbazen.
woensdag 1 december 2010
Oer
Naar aanleiding van de wilde workshop en een gesprek over Expeditie Robinson met een vriendin begon ik per ongeluk na te denken over het begrip oer, als in oergevoel en oertijd. Het jaar 2010 is chronologisch gezien logischerwijs de modernste, maar zijn wij dat ook? Het lijkt hoe meer de tijd verstrijkt, hoe meer de wens naar oer voor sommigen toe lijkt te nemen. Is er sprake van een verband?
Het verlangen naar oer lijkt me iets te maken te hebben met de nature-nurture discussie. Krijg je als je in Manhattan of Beijing wordt geboren vroeg of laat altijd zin om een eens een zomertje op een boerderij geiten te gaan melken? Of om tijdens de tijd van de maand in een tent een oerlelijke ketting te fabriceren? Of om in een bos zonder lucifers een vuurtje te gaan maken? Gewoon om te kijken of je het na al die ijstijden nog in de vingers hebt.
Een van de organisaties die hard zijn best doet om jongens en meisjes over de hele wereld het oergevoel niet kwijt te laten raken is de padvinderij. Samen hutten bouwen, vuur maken en eens per jaar overleven op de grootste mondiale camping know to mankind met mensen die jouw taal niet spreken maar waar je wel mee bent ingedeeld op het corveerooster. Dat is pas terug naar de basis.
Of is de zoektocht naar een oergevoel een voorteken van de midlifecrisis? Je weet wel, dat je op de ochtend van de dag dat je 40 wordt opeens de behoefte hebt om zelf schapen te gaan scheren en je eigen kleren te gaan breien. Of om ergens gedropt te worden in de Ardennen en drie dagen zonder tent en eten te moeten overleven (de beginselen voor de benodigde vaardigheden leerde je natuurlijk als welp al verworven).
Er zit wel wat in: you can take man out of stone age, but you can't take stone age out of man. Ik voel me ook wel prettig bij het idee dat er toch nog een aangeboren basis ergens diep ver weg in mij zit. Ik vertrouw erop dat een aangeboren basis mij in moeilijke situaties beter kan helpen dan een modern hulpboek van dr. Phil.
En hoe zit het met jou? Heb jij behoefte om de rat race te ontsnappen? Zit er een fantastisch onontdekt oermens in je? Zou jij je opgeven voor Expeditie Robinson om te proberen het ultieme oergevoel te krijgen?
Het verlangen naar oer lijkt me iets te maken te hebben met de nature-nurture discussie. Krijg je als je in Manhattan of Beijing wordt geboren vroeg of laat altijd zin om een eens een zomertje op een boerderij geiten te gaan melken? Of om tijdens de tijd van de maand in een tent een oerlelijke ketting te fabriceren? Of om in een bos zonder lucifers een vuurtje te gaan maken? Gewoon om te kijken of je het na al die ijstijden nog in de vingers hebt.
Een van de organisaties die hard zijn best doet om jongens en meisjes over de hele wereld het oergevoel niet kwijt te laten raken is de padvinderij. Samen hutten bouwen, vuur maken en eens per jaar overleven op de grootste mondiale camping know to mankind met mensen die jouw taal niet spreken maar waar je wel mee bent ingedeeld op het corveerooster. Dat is pas terug naar de basis.
Of is de zoektocht naar een oergevoel een voorteken van de midlifecrisis? Je weet wel, dat je op de ochtend van de dag dat je 40 wordt opeens de behoefte hebt om zelf schapen te gaan scheren en je eigen kleren te gaan breien. Of om ergens gedropt te worden in de Ardennen en drie dagen zonder tent en eten te moeten overleven (de beginselen voor de benodigde vaardigheden leerde je natuurlijk als welp al verworven).
Er zit wel wat in: you can take man out of stone age, but you can't take stone age out of man. Ik voel me ook wel prettig bij het idee dat er toch nog een aangeboren basis ergens diep ver weg in mij zit. Ik vertrouw erop dat een aangeboren basis mij in moeilijke situaties beter kan helpen dan een modern hulpboek van dr. Phil.
En hoe zit het met jou? Heb jij behoefte om de rat race te ontsnappen? Zit er een fantastisch onontdekt oermens in je? Zou jij je opgeven voor Expeditie Robinson om te proberen het ultieme oergevoel te krijgen?
Abonneren op:
Posts (Atom)