Uit de herencollectie van de Belgische ontwerper Walter van Beirendonck. Dat onderschrift is al belachelijk genoeg natuurlijk.
Bron: nu.nl
donderdag 30 juni 2011
Geen onderschrift nodig
Uit de herencollectie van de Belgische ontwerper Walter van Beirendonck. Dat onderschrift is al belachelijk genoeg natuurlijk.
Bron: nu.nl
Kat op het dak
Het was deze week een aantal dagen drukkend heet. Zo heet dat ik niet meer wist hoe ik mijn kind en mijn huis koel moest houden. Ik hulde de kleine in alleen een rompertje en hield haar binnen en voorzag haar van veel drinken. Dat kon niet verhinderen dat ze op een drukkende zomeravond bijna haar bedje uit dreef. Ik zette alle ramen in het huis tegenover elkaar open en hoopte op een onweersbui.
Toen ik tegen half tien de tuin opruimde om het dreigende onweer voor te zijn, kwam mijn zwangere achterbuurvrouw de tuin in lopen. Onze katten zaten op het dak en waren wild aan het miauwen volgens haar. Ik ontdekte inderdaad onze grote zwarte kat Jones die zenuwachtig rondjes over het dak liep. Via het kantelraam aan de achterkant van het huis kon ik haar roepen en sprong ze in mijn armen.
Ik kon onze andere kat, Saartje, echter nergens vinden. Ze liep niet over het dak maar in huis was ze ook nergens. Tegen half elf ontdekte ik, vanaf de straat, op onze dakkapel twee oortjes. Ik riep haar, ik schudde met brokjes, ik psst-te maar kreeg geen reactie. Ten einde raad smste ik meneer, die belangrijke verplichtingen had die avond. Hij belde terug en stelde voor de buurman te vragen.
Nadat ik mijn zestig-plus-buurman had verteld van de situatie klom hij via zijn eigen dakkapel het dak op. Ik ben zelf heel onhandig en ik heb hoogtevrees, dus het leek mij het beste een bejaarde man in mijn plaats te laten gaan. Onze Saartje rende echter meteen weg. Ik stelde voor er niet achteraan te gaan omdat ze zich toch niet zou laten vangen. Ik bedacht me dat ze dus blijkbaar niet te bang was om te lopen en hoopte dat ze alsnog zelf binnen zou komen, bijvoorbeeld als het zou gaan regenen.
Om half twaalf barste een enorm onweer los en hing ik met mijn hoofd in de stromende regen uit de dakkapel al roepend en pssst-end. Geen kat.
Om één uur kwam meneer thuis. Enorm ongerust begon hij ook te roepen en schudden met brokjes. Met behulp van een zaklamp ontdekte hij dat ze boven het dakraam van de buren zat. Een heleboel geroep en gesmeek vanuit ons kantelraam, terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam, richtte niks uit.
Onze buren waren op vakantie en ten einde raad belde ik om half twee 's nachts aan bij mijn overbejaarde buren die een sleutel van hun huis hebben. Ik legde de situatie uit en mijn lieve buurvrouw kwam in peignoir en met sleutel het huis van onze buren openen. Toen ik het dakraam open had rende de kat echter weer weg. Ik verontschuldigde me zo’n honderd keer en kwam onverrichter zake weer thuis. Daar besloten we het op te geven.
Om half drie lagen wij ons in bed te bedenken hoe nat en koud onze kat het moest hebben op dat dak in het noodweer toen Jones ons kwam halen. Meneer rende achter haar aan en ontdekte op de zolder een door en door natte Saartje die zich door een kier van raam gewurmd had. Gelukkig. We konden gaan slapen. En om half zeven ging de wekker weer. Maar onze kat was in ieder geval niet door mijn onhandigheid bezweken.
Toen ik tegen half tien de tuin opruimde om het dreigende onweer voor te zijn, kwam mijn zwangere achterbuurvrouw de tuin in lopen. Onze katten zaten op het dak en waren wild aan het miauwen volgens haar. Ik ontdekte inderdaad onze grote zwarte kat Jones die zenuwachtig rondjes over het dak liep. Via het kantelraam aan de achterkant van het huis kon ik haar roepen en sprong ze in mijn armen.
Ik kon onze andere kat, Saartje, echter nergens vinden. Ze liep niet over het dak maar in huis was ze ook nergens. Tegen half elf ontdekte ik, vanaf de straat, op onze dakkapel twee oortjes. Ik riep haar, ik schudde met brokjes, ik psst-te maar kreeg geen reactie. Ten einde raad smste ik meneer, die belangrijke verplichtingen had die avond. Hij belde terug en stelde voor de buurman te vragen.
Nadat ik mijn zestig-plus-buurman had verteld van de situatie klom hij via zijn eigen dakkapel het dak op. Ik ben zelf heel onhandig en ik heb hoogtevrees, dus het leek mij het beste een bejaarde man in mijn plaats te laten gaan. Onze Saartje rende echter meteen weg. Ik stelde voor er niet achteraan te gaan omdat ze zich toch niet zou laten vangen. Ik bedacht me dat ze dus blijkbaar niet te bang was om te lopen en hoopte dat ze alsnog zelf binnen zou komen, bijvoorbeeld als het zou gaan regenen.
Om half twaalf barste een enorm onweer los en hing ik met mijn hoofd in de stromende regen uit de dakkapel al roepend en pssst-end. Geen kat.
Om één uur kwam meneer thuis. Enorm ongerust begon hij ook te roepen en schudden met brokjes. Met behulp van een zaklamp ontdekte hij dat ze boven het dakraam van de buren zat. Een heleboel geroep en gesmeek vanuit ons kantelraam, terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam, richtte niks uit.
Onze buren waren op vakantie en ten einde raad belde ik om half twee 's nachts aan bij mijn overbejaarde buren die een sleutel van hun huis hebben. Ik legde de situatie uit en mijn lieve buurvrouw kwam in peignoir en met sleutel het huis van onze buren openen. Toen ik het dakraam open had rende de kat echter weer weg. Ik verontschuldigde me zo’n honderd keer en kwam onverrichter zake weer thuis. Daar besloten we het op te geven.
Om half drie lagen wij ons in bed te bedenken hoe nat en koud onze kat het moest hebben op dat dak in het noodweer toen Jones ons kwam halen. Meneer rende achter haar aan en ontdekte op de zolder een door en door natte Saartje die zich door een kier van raam gewurmd had. Gelukkig. We konden gaan slapen. En om half zeven ging de wekker weer. Maar onze kat was in ieder geval niet door mijn onhandigheid bezweken.
woensdag 29 juni 2011
Vieze Vogels - Chris Zegers
Een van de grondleggers van het geloof van de Vieze Vogels is voor mij Chris Zegers. Want het is een religie. En hij is de messias van de Vieze Vogels. Chris Zegers is namelijk degene die de Vieze Vogels mainstream heeft gemaakt. Van gore kluizenaar tot sekssymbool, zo zou zijn evangelie kunnen heten. Sinds Chris Zegers zich in al zijn viezigheid aan ons heeft geopenbaard, heeft de acceptatie van de Vieze Vogel een enorme groeispurt doorgemaakt. Zeg nou zelf, Chris Zegers is gewoon een onverzorgde, groezelige man. Type backpacker dat het niet nodig vindt om zich elke dag te wassen als hij op reis is met twee onderbroeken, één overhemd en een gezinsverpakking condooms. Dat laatste is wat voor mij zijn verschijning zo onbegrijpelijk maakt: het wordt sexy gevonden. Ik weet niet wie ermee begonnen is om hem tot aantrekkelijke man uit te roepen, maar ik vind dat diegene een award moet krijgen namens alle mannen die sindsdien heel sexy ongewassen en ongeschoren elke dag een slobberige spijkerbroek en een laaggesloten overhemd met mannendecolleté aantrekken. Nu ik erover nadenk heeft Chris Zegers zijn debuut gemaakt in Onderweg naar Morgen, als gevluchte kunstenaar uit Slodavië (!!) waar hij een relatie kreeg met allemaal verschillende dames.
Dat imago, van casanova en kunstenaar, heeft Chris Zegers groot gemaakt. En in zijn kielzog een hele horde onverzorgde mannen met décolleté's. Ineens waren ze overal. Geile viespeuken zijn het. Nick van Simon (of andersom), Van Velzen, Johnny de Mol, Roeland Fernhout, Thijs Römer, zij danken hun populariteit aan Chris Zegers. Ongewassen haar, ongeschoren gezicht, en dan maar lekker tof doen. Lekker tof op slippers. Met je Zwitserlevengevoel. Daar zitten wij mooi mee opgescheept. Chris, je wordt bedankt.
dinsdag 28 juni 2011
Treurig of niet
Een paar dagen geleden zat ik te lunchen met een stel collega’s. Uiteraard hadden we het over allerlei intelligente en intellectuele dingen, totdat één van mijn collega’s het gesprek bracht op leeftijdsverschil tussen partners.
Volgens hem was er een soort regel dat je een partner mocht hebben die jonger was dan jij zolang hij maar voldeed aan de volgende formule: jouw leeftijd, gedeeld door twee en dat dan weer plus een kwart van je leeftijd. Dus jij bent 80, dan mag je partner 40 (80:2) + 20 = 60 zijn. Op deze manier is het ‘toelaatbare’ verschil in jaren kleiner als je jonger bent. Ben je 30 dan moet je partner minimaal 15+7,5 = 22,5 zijn. Overigens geloof ik niet in een dergelijke stelregel, maar het gaat er hier om dat deze formule het gespreksonderwerp op een nieuw onderwerp bracht.
Ik bracht het namelijk, om mij intellectuele imago voorgoed ‘down the drain’ te sturen, op Hugh Hefner. Hugh Hefner is 85 en zou onlangs bijna getrouwd zijn met een dame van 25. Allereerst moet ik opmerken dat ik collega’s heb die niet wisten wie Hugh Hefner is. Dat hebben we dus moeten uitleggen. Vervolgens heb ik uitgelegd dat zijn aanstaande vijf dagen voor de bruiloft ‘a change of heart’ had. En dat Hugh zich inmiddels heeft laten troosten door verschillende dames van (ruim) onder de dertig.
Daarna passeerden een aantal andere onderwerpen de revue. Bijvoorbeeld of het nu treurig was als je je als 85-jarige liet omringen (en meer dan dat) door jonge blonde ‘bunny’s’ en bijna getrouwd was met iemand die zestig jaar jonger is. Ik vond dat helemaal niet treurig. Ik merkte zelfs op dat heel veel mensen, ik bedoelde daar met name mannen mee, jaloers zouden zijn op Hugh Hefner. Ik zeg niet dat elke man op zijn 85e omringd wil zijn door jonge halfnaakte dames, maar ik kan me zo voorstellen dat heel veel mannen dat niet onprettig vinden. En ik begrijp dat wel. Waarom eenzaam oud worden zonder lekkere wijven als het niet-eenzaam en mét kan?
Ik was afgelopen weekend bij mijn opa in het bejaardentehuis. Hij werd 89. Hij is dus vier jaar ouder dan Hugh Hefner. Maar hij oogt nog veel ouder dan die vier jaar. Hij kan bijna niet meer lopen, bijna niets meer verstaan en ziet heel slecht. Als hij zich heeft aangekleed, of eigenlijk heeft laten aankleden (door een verpleegster, niet door een halfnaakte vijfentwintigjarige), is hij alweer zo moe dat hij wel weer terug naar bed wil (ik begrijp nu ook waarom Hugh de dag in een badjas doorbrengt). En dat was toen hij 85 was wel ietsje minder erg, maar zo vitaal als Hugh Hefner nu nog is, is mijn opa in geen twintig jaar meer geweest.
Dus misschien maakt zoveel jonge mensen om je heen en daar erg jeugdige dingen mee doen, wel erg jong. Of misschien maakt het je jong om je bezig te houden en omringen met dingen waar je van houdt. In ieder geval vind ik Hugh Hefner niet treurig. Integendeel, ik vind hem erg gaaf. Maar dat hele verhaal bewaar ik voor een toekomstige ‘I heart.. Hugh Hefner.’
Volgens hem was er een soort regel dat je een partner mocht hebben die jonger was dan jij zolang hij maar voldeed aan de volgende formule: jouw leeftijd, gedeeld door twee en dat dan weer plus een kwart van je leeftijd. Dus jij bent 80, dan mag je partner 40 (80:2) + 20 = 60 zijn. Op deze manier is het ‘toelaatbare’ verschil in jaren kleiner als je jonger bent. Ben je 30 dan moet je partner minimaal 15+7,5 = 22,5 zijn. Overigens geloof ik niet in een dergelijke stelregel, maar het gaat er hier om dat deze formule het gespreksonderwerp op een nieuw onderwerp bracht.
Ik bracht het namelijk, om mij intellectuele imago voorgoed ‘down the drain’ te sturen, op Hugh Hefner. Hugh Hefner is 85 en zou onlangs bijna getrouwd zijn met een dame van 25. Allereerst moet ik opmerken dat ik collega’s heb die niet wisten wie Hugh Hefner is. Dat hebben we dus moeten uitleggen. Vervolgens heb ik uitgelegd dat zijn aanstaande vijf dagen voor de bruiloft ‘a change of heart’ had. En dat Hugh zich inmiddels heeft laten troosten door verschillende dames van (ruim) onder de dertig.
Daarna passeerden een aantal andere onderwerpen de revue. Bijvoorbeeld of het nu treurig was als je je als 85-jarige liet omringen (en meer dan dat) door jonge blonde ‘bunny’s’ en bijna getrouwd was met iemand die zestig jaar jonger is. Ik vond dat helemaal niet treurig. Ik merkte zelfs op dat heel veel mensen, ik bedoelde daar met name mannen mee, jaloers zouden zijn op Hugh Hefner. Ik zeg niet dat elke man op zijn 85e omringd wil zijn door jonge halfnaakte dames, maar ik kan me zo voorstellen dat heel veel mannen dat niet onprettig vinden. En ik begrijp dat wel. Waarom eenzaam oud worden zonder lekkere wijven als het niet-eenzaam en mét kan?
Ik was afgelopen weekend bij mijn opa in het bejaardentehuis. Hij werd 89. Hij is dus vier jaar ouder dan Hugh Hefner. Maar hij oogt nog veel ouder dan die vier jaar. Hij kan bijna niet meer lopen, bijna niets meer verstaan en ziet heel slecht. Als hij zich heeft aangekleed, of eigenlijk heeft laten aankleden (door een verpleegster, niet door een halfnaakte vijfentwintigjarige), is hij alweer zo moe dat hij wel weer terug naar bed wil (ik begrijp nu ook waarom Hugh de dag in een badjas doorbrengt). En dat was toen hij 85 was wel ietsje minder erg, maar zo vitaal als Hugh Hefner nu nog is, is mijn opa in geen twintig jaar meer geweest.
Dus misschien maakt zoveel jonge mensen om je heen en daar erg jeugdige dingen mee doen, wel erg jong. Of misschien maakt het je jong om je bezig te houden en omringen met dingen waar je van houdt. In ieder geval vind ik Hugh Hefner niet treurig. Integendeel, ik vind hem erg gaaf. Maar dat hele verhaal bewaar ik voor een toekomstige ‘I heart.. Hugh Hefner.’
maandag 27 juni 2011
Happy Yoga
De eerste keer dat ik aan yoga deed was een jaar of tien geleden. Ik had net een abonnement op een nieuwe (en eerste overigens) sportschool afgesloten en wilde alle sportlessen die het sportpaleis aanbood proberen. Niet alleen spinning en tae bo. Ook yoga. Het was geen succes.
Echt heus waar ging ik er met een open mind in. Leek me sowieso een goed idee bij zo'n tsunami aan wazigheid. In de zaal zat een juffrouw in een onmogelijke kleermakerszit. Bij de spiegels brandden kaarsen en ze dronk een kopje groene thee. Schreef Han laatst niet over vooroordelen? Ik wist net wat de zonnegroet was en daar hield het ook bij op, maar volgens de blije yogamevrouw was uitleg niet echt nodig en moest ik gewoon meedoen. Go with the flow weet je wel. Ik zette al mijn chakra's open en was er helemaal klaar voor.
Als snel liep ik tegen lichamelijke tekortkomingen aan: stijve rug, verstoord evenwichtsorgaan en korte hamstrings. Maar ik deed de downwardfacing dog en probeerde de plank. Het was vooral een uitdaging om de concentratie vast te houden omdat ik omringd was door yoga-fanatici. Met een bijzondere yoga-lach op hun smoelwerk. Alsof ze iets wisten wat ik niet wist. Een soort "welkom in de familie'-lach. Nu is het met elke stroming zo dat je op je hoede moet zijn voor een fanatici maar ik waande me toch even in een ashram. Het ging, voor een eerste keer, redelijk leek me.
Totdat de yogajuf aan het einde van de les de meditatiesessie startte. Ik lag heerlijk comfortabel in een foetus-houding op een zachte mat in een ruimte waarvan de temperatuur alle avondmaaltijden in het bejaardenhuis van mijn oma had kunnen opwarmen. Het begon. Van onder naar boven.
Voeten aanspannen en ontspannen. Daarna de kuiten, de bovenbenen enzovoort. Net toen ik dacht dat al mijn lichaamsdelen op waren en de kruin bereikt was, beval de yogajuf op vriendelijke doch dringende toon dat ik mijn wenkbrauwen diende te ontspannen. In plaats van het wenkbrauwennirvana te bereiken barstte ik in lachen uit. Best wel heel hard. Door de zaal met happy yogi en geluiden van een meditatie-cd van de Tuinen heen. Dat was het begin en het eind van mijn yogaloopbaan.
namasté mudra
Echt heus waar ging ik er met een open mind in. Leek me sowieso een goed idee bij zo'n tsunami aan wazigheid. In de zaal zat een juffrouw in een onmogelijke kleermakerszit. Bij de spiegels brandden kaarsen en ze dronk een kopje groene thee. Schreef Han laatst niet over vooroordelen? Ik wist net wat de zonnegroet was en daar hield het ook bij op, maar volgens de blije yogamevrouw was uitleg niet echt nodig en moest ik gewoon meedoen. Go with the flow weet je wel. Ik zette al mijn chakra's open en was er helemaal klaar voor.
Als snel liep ik tegen lichamelijke tekortkomingen aan: stijve rug, verstoord evenwichtsorgaan en korte hamstrings. Maar ik deed de downwardfacing dog en probeerde de plank. Het was vooral een uitdaging om de concentratie vast te houden omdat ik omringd was door yoga-fanatici. Met een bijzondere yoga-lach op hun smoelwerk. Alsof ze iets wisten wat ik niet wist. Een soort "welkom in de familie'-lach. Nu is het met elke stroming zo dat je op je hoede moet zijn voor een fanatici maar ik waande me toch even in een ashram. Het ging, voor een eerste keer, redelijk leek me.
Totdat de yogajuf aan het einde van de les de meditatiesessie startte. Ik lag heerlijk comfortabel in een foetus-houding op een zachte mat in een ruimte waarvan de temperatuur alle avondmaaltijden in het bejaardenhuis van mijn oma had kunnen opwarmen. Het begon. Van onder naar boven.
Voeten aanspannen en ontspannen. Daarna de kuiten, de bovenbenen enzovoort. Net toen ik dacht dat al mijn lichaamsdelen op waren en de kruin bereikt was, beval de yogajuf op vriendelijke doch dringende toon dat ik mijn wenkbrauwen diende te ontspannen. In plaats van het wenkbrauwennirvana te bereiken barstte ik in lachen uit. Best wel heel hard. Door de zaal met happy yogi en geluiden van een meditatie-cd van de Tuinen heen. Dat was het begin en het eind van mijn yogaloopbaan.
namasté mudra
vrijdag 24 juni 2011
Twitter, een wereld van vermaak
Vorige week schreef ik hier al over twitter en het volggedrag van veel twitteraars. Niet alleen het volggedrag is opmerkelijk en een bron van vermaak, ook de omschrijvingen die mensen in de zgn. ‘bio’ weergeven zijn interessant.
Bijna alle mensen vermelden dat ze vader of moeder zijn of getrouwd. Als ze dat zijn althans. Tot zover nog niets vreemds. Veel mensen noemen hun functie. Ik denk omdat ze uit hoofde van die functie op twitter zitten. Ze zijn bijvoorbeeld recruiter of doen multimediadingetjes of zijn gespecialiseerd in social media.
Bij dat laatste moet je natuurlijk wel twitteren. Je kunt niet gespecialiseerd zijn in social media en zelf niet aan twitter, facebook, linkedin etc. doen. Terwijl ik me kan voorstellen dat je misschien best veel van die dingen af kunt weten zonder ze echt leuk te vinden. Maar goed, die mensen bestaan misschien wel, maar kom je niet tegen in de virtuele wereld. Heel veel mensen op twitter doen overigens ‘iets’ met communicatie. Je ziet ze vaker dan artsen of advocaten. Maar misschien komt dat weer door de omgeving, je komt ook meer artsen tegen in een ziekenhuis dan twitteraars of communicatiemensen.
Dat mensen uit hoofde van hun functie twitteren laten zich overigens niet hinderen door dat professionele kader. Die twitteren ook net zo lief over hun boodschappen of kinderen. Opvallend.
Er zijn mensen die hun functie niet noemen maar waarbij je uit de trefwoorden kunt opmaken dat ze iets in een bepaalde richting doen. Dan staat er bijvoorbeeld ‘twitter’, ‘social media’, ‘communicatie’.
Er zijn mensen die kiezen voor het gezellige profiel. Die omschrijven zichzelf in trefwoorden en dan vooral de leuke, gezellige knusse trefwoorden.
I love going out and having fun with friends
Ok, klinkt inderdaad gezellig.
I am positive, open minded …
Blablabla, hierna kwam nog wat tekst over zijn bedrijf maar dat heb ik uit privacyoverwegingen maar even weg gelaten. Maar wie gaat er van zichzelf zeggen dat ie negatief en narrow minded is?
Stilettolady dus Moordwijf! Lacht veel, doet koppig, wil alles weten, danst in trams, eet aarFbeien, is gek op lyrics, zingt vals en werkt aan geheime roman!
Ik weet niet wat aarfbeien zijn, maar misschien mis ik nu iets engs of sexueel getints? En die roman is niet zo geheim meer nu, toch?
Andere doen het wel in trefwoorden maar dan minder gezellig en meer realistisch, of misschien toch niet zo realistisch? En alles met hoofdletter.
Single Malt, Positief Realist, FC Den Haag, Rechtse hobbies, Digitaal exhibitionist, Vroeger
Gadgets, Conservatief, beetje Liberaal
En sommige omschrijven kun je gewoon niks van maken:
Contemporary Dutch fibercyclic artist. I work mainly in themes that invite the observer to explore the endless hidden layers of personality
Of:
Echte vrijheid is het openstellen voor het anders-zijn van mensen, het te respecteren, aanvaarden, ervan te leren en het zelfs graag te zien. vrede. liefde
Kortom, twitter: een wereld van vermaak.
Bijna alle mensen vermelden dat ze vader of moeder zijn of getrouwd. Als ze dat zijn althans. Tot zover nog niets vreemds. Veel mensen noemen hun functie. Ik denk omdat ze uit hoofde van die functie op twitter zitten. Ze zijn bijvoorbeeld recruiter of doen multimediadingetjes of zijn gespecialiseerd in social media.
Bij dat laatste moet je natuurlijk wel twitteren. Je kunt niet gespecialiseerd zijn in social media en zelf niet aan twitter, facebook, linkedin etc. doen. Terwijl ik me kan voorstellen dat je misschien best veel van die dingen af kunt weten zonder ze echt leuk te vinden. Maar goed, die mensen bestaan misschien wel, maar kom je niet tegen in de virtuele wereld. Heel veel mensen op twitter doen overigens ‘iets’ met communicatie. Je ziet ze vaker dan artsen of advocaten. Maar misschien komt dat weer door de omgeving, je komt ook meer artsen tegen in een ziekenhuis dan twitteraars of communicatiemensen.
Dat mensen uit hoofde van hun functie twitteren laten zich overigens niet hinderen door dat professionele kader. Die twitteren ook net zo lief over hun boodschappen of kinderen. Opvallend.
Er zijn mensen die hun functie niet noemen maar waarbij je uit de trefwoorden kunt opmaken dat ze iets in een bepaalde richting doen. Dan staat er bijvoorbeeld ‘twitter’, ‘social media’, ‘communicatie’.
Er zijn mensen die kiezen voor het gezellige profiel. Die omschrijven zichzelf in trefwoorden en dan vooral de leuke, gezellige knusse trefwoorden.
I love going out and having fun with friends
Ok, klinkt inderdaad gezellig.
I am positive, open minded …
Blablabla, hierna kwam nog wat tekst over zijn bedrijf maar dat heb ik uit privacyoverwegingen maar even weg gelaten. Maar wie gaat er van zichzelf zeggen dat ie negatief en narrow minded is?
Stilettolady dus Moordwijf! Lacht veel, doet koppig, wil alles weten, danst in trams, eet aarFbeien, is gek op lyrics, zingt vals en werkt aan geheime roman!
Ik weet niet wat aarfbeien zijn, maar misschien mis ik nu iets engs of sexueel getints? En die roman is niet zo geheim meer nu, toch?
Andere doen het wel in trefwoorden maar dan minder gezellig en meer realistisch, of misschien toch niet zo realistisch? En alles met hoofdletter.
Single Malt, Positief Realist, FC Den Haag, Rechtse hobbies, Digitaal exhibitionist, Vroeger
Gadgets, Conservatief, beetje Liberaal
En sommige omschrijven kun je gewoon niks van maken:
Contemporary Dutch fibercyclic artist. I work mainly in themes that invite the observer to explore the endless hidden layers of personality
Of:
Echte vrijheid is het openstellen voor het anders-zijn van mensen, het te respecteren, aanvaarden, ervan te leren en het zelfs graag te zien. vrede. liefde
Kortom, twitter: een wereld van vermaak.
donderdag 23 juni 2011
Marginaal gemekker
Ik weet dat ik het eigenlijk met haar eens moet zijn en het allemaal heel zielig moet vinden voor de ritueelgeslachte dieren, maar ik kan het niet helpen. Je zou bijna je excuses aanbieden voor je standpunten. Maar dat is natuurlijk onzin. Zelfs als je Marianne Thieme heet.
Ik verbaas me namelijk over de decadentie van de Partij voor de Dieren. Als groot dierenliefhebber vind ik het ook heel belangrijk dat er verantwoord wordt omgegaan met dieren. Zeker als je vindt, zoals het CDA tijdens het debat opperde, dat de mens boven het dier staat in de pikorde. Dat brengt nu eenmaal een grote verantwoordelijkheid met zich mee.
Maar om daar nu speciaal een hele partij voor op te richten, nee. Ik heb sowieso iets tegen one-issue-partijen. Als het feit dat je bejaard bent je samenbindt met je partijgenoten, of het feit dat je van dieren houdt. Hoe neem je dan beslissingen over zaken die daar niets mee te maken hebben? Hebben alle bejaarden en dierenliefhebbers dan over alles dezelfde mening? Als het, om maar een cliché te noemen, over abortus gaat, kijk je dan hoe een veearts dat doet? Of onttrek je je dan aan het debat? Ik ga er maar eens op letten.
Oorzaak van mijn opwinding kwam uiteraard door het verhitte debat rond het ritueel slachten van schapen door Moslims en Joden. Eerlijk gezegd kan ik me er niet druk over maken. Marianne Thieme uiteraard wel. En wat was ze verguld met haar winst. Nou, gefeliciteerd. Hoewel ik betwijfel of de ritueelgeslachte schapen erger lijden dan die in de bio-industrie. Dat is ook niet goed, maar waarom zou je dit dan uitsluiten? Dat betekent toch dat er weer extra bio-industriële schapen worden geslacht? Het lijkt erop dat we in een rondje ronddraaien. De bio-industrie aanpakken begrijp ik, dat is een veelomvattend systeem. Maar dit…
Los daarvan ben ik van mening dat het enigszins decadent is om een marginaal vraagstuk als dit, want om hoeveel dieren gaat dit nu eigenlijk, op de politieke agenda te willen zetten. Er lijken mij wel belangrijker zaken aan de orde te stellen. Stef Blok heeft pas voorgerekend wat alleen al Kamervragen de belastingbetaler per jaar kosten. Een dag lang debatteren door een volle Tweede Kamer, het ambtenarenapparaat dat daarvoor wordt ingeschakeld, fractiemedewerkers, ik vind het zonde van het geld.
Maar goed, dat is democratie en voor haar achterban heeft Marianne Thieme het uitstekend gedaan. Alleen, begrijpen doe ik het niet.
Ik verbaas me namelijk over de decadentie van de Partij voor de Dieren. Als groot dierenliefhebber vind ik het ook heel belangrijk dat er verantwoord wordt omgegaan met dieren. Zeker als je vindt, zoals het CDA tijdens het debat opperde, dat de mens boven het dier staat in de pikorde. Dat brengt nu eenmaal een grote verantwoordelijkheid met zich mee.
Maar om daar nu speciaal een hele partij voor op te richten, nee. Ik heb sowieso iets tegen one-issue-partijen. Als het feit dat je bejaard bent je samenbindt met je partijgenoten, of het feit dat je van dieren houdt. Hoe neem je dan beslissingen over zaken die daar niets mee te maken hebben? Hebben alle bejaarden en dierenliefhebbers dan over alles dezelfde mening? Als het, om maar een cliché te noemen, over abortus gaat, kijk je dan hoe een veearts dat doet? Of onttrek je je dan aan het debat? Ik ga er maar eens op letten.
Oorzaak van mijn opwinding kwam uiteraard door het verhitte debat rond het ritueel slachten van schapen door Moslims en Joden. Eerlijk gezegd kan ik me er niet druk over maken. Marianne Thieme uiteraard wel. En wat was ze verguld met haar winst. Nou, gefeliciteerd. Hoewel ik betwijfel of de ritueelgeslachte schapen erger lijden dan die in de bio-industrie. Dat is ook niet goed, maar waarom zou je dit dan uitsluiten? Dat betekent toch dat er weer extra bio-industriële schapen worden geslacht? Het lijkt erop dat we in een rondje ronddraaien. De bio-industrie aanpakken begrijp ik, dat is een veelomvattend systeem. Maar dit…
Los daarvan ben ik van mening dat het enigszins decadent is om een marginaal vraagstuk als dit, want om hoeveel dieren gaat dit nu eigenlijk, op de politieke agenda te willen zetten. Er lijken mij wel belangrijker zaken aan de orde te stellen. Stef Blok heeft pas voorgerekend wat alleen al Kamervragen de belastingbetaler per jaar kosten. Een dag lang debatteren door een volle Tweede Kamer, het ambtenarenapparaat dat daarvoor wordt ingeschakeld, fractiemedewerkers, ik vind het zonde van het geld.
Maar goed, dat is democratie en voor haar achterban heeft Marianne Thieme het uitstekend gedaan. Alleen, begrijpen doe ik het niet.
woensdag 22 juni 2011
Genderlopen
Eerder schreef ik over mijn hernieuwde hardloopaspiraties. Nu zijn we twee maanden verder en ik ben goed op dreef. Op 22 mei liep ik The Hague Royal Ten. De tijd was bagger, maar ik loop hem dus wel gewoon uit. Hopelijk kan ik over een tijdje nog wat versnellen.
Om de moed erin te houden oriënteer ik me nu op nog een paar hardloopevenementen deze zomer, liefst één per maand. Een vriendin wees mij op eentje van 10 kilometer, half juni in Rotterdam. Klinkt goed, dus even de site gecheckt. Daar werd ik een beetje misselijk van. Het was een hardloopwedstrijd voor vrouwen. Dat betekent: heel veel roze! Je bent vrouw, dus je draagt roze. Dat begint bij je geboorte en daarna kom je er nooit meer van af. In de hardloopwinkel probeerde de verkoper me ook al in een roze pakje te hijsen.
Ik begrijp sowieso niet zo goed waarom er speciaal voor vrouwen aparte hardloopevenementen moeten zijn. Op een andere site voor een dames-hardloopwedstrijd werd dat gelukkig uitgelegd. Blijkbaar doen aan 'gewone' hardloopevenementen niet genoeg vrouwen mee. Dat is volgens mij niet waar, ik zie niet anders dan hardlopende dames, maar goed. Op de knalroze website werd in Comic Sans (arf) geconcludeerd dat er dus een wedstrijd voor alleen vrouwen moet zijn. Nu vind ik weinig zo afschuwelijk als heeel erg veel vrouwen bij elkaar. Bejaarden. Of heel veel mannen bij elkaar. Dat zorgt allemaal voor een heel irritante sfeer. Mannen gaan stoer doen, vrouwen gaan kirren. En bejaarden? Geen idee.
Het meest irritant tijdens het lopen was inderdaad het gekir. Jemig, wat kunnen die wijven ontzettend lullen. Constant. Over niks. Over het weer, over de wc, over een nieuw topje, nog meer over weer, over de sfeer, over dat het zo druk is, dat de weg smal is, dat je er langs wilt, dat het regent, dat het nog 3 km is, dat het nog 2 km is, dat mensen harder moeten juichen. Vooroordeel bevestigd. Bij een gemengde loop heb je daar geen of in ieder geval veel minder last van. Volgende keer ga ik lekker weer tussen de zwijgende mannen lopen, heerlijk zo'n stille binnenvetter. Hou je kop en loop door, ik kon me met geen mogelijkheid op m'n loopritme en ademhaling concentreren.
Dus dan maar om je heen kijken. Zelden zo veel verschillende vrouwenbipsen op en neer zien gaan. Dik en dun, glad en put. Zelden zo veel roze shirts bij elkaar gezien. Van de Ladies Run, maar ook van Leontien.nl, de trainingssite voor vrouwen, van Leontien van Moorsel. Ook daar is alles roze. Eén vrouw, die nog niet zo lang hardliep want daar had ze niet het postuur naar, had een te strak rokje met een te strak topje aan. Boven dat topje zag ik een schoen. Een tattoeage van een schoen. Een hardloopschoen. Een levensgrote tatttoeage van een hardloopschoen op je schouderblad. Why?? Zo fanatiek ben je blijkbaar niet. Maar hij was tenminste niet roze.
Tot slot: de goodiebag. Bij vrouwenevenementen krijg je namelijk goodiebags. Ik kreeg een flashback naar een van de meest traumatische gender-events ooit, de Pathé Ladies Night, en dacht aan de hysterische aanval die ik kreeg bij het zien van de inhoud van de goodiebag: een oude Marie Claire badpakken-editie (in december), een flesje wasmiddel en een zakje wasverzachter. Rolbevestigender kan het niet. Afgelopen zondag kreeg ik een folder van Marlies Dekkers, een kortingsbon voor de We en een fles douchegel. Het viel enigszins mee.
Wat ik me afvraag is of je je als man kan inschrijven voor zo'n loop. En of ik me voor een mannenloop kan inschrijven. Anders is er toch sprake van discriminatie? Volgens mij bestaan er echter helemaal geen speciale mannenhardloopwedstrijden, omdat dan heel feministisch Nederland meteen begint te stijgeren. Jammer hoor, ik wil eigenlijk wel een herengoodiebag met een blikje bier, een Voetbal International en een kortingsbon voor het circuit in Zandvoort.
Om de moed erin te houden oriënteer ik me nu op nog een paar hardloopevenementen deze zomer, liefst één per maand. Een vriendin wees mij op eentje van 10 kilometer, half juni in Rotterdam. Klinkt goed, dus even de site gecheckt. Daar werd ik een beetje misselijk van. Het was een hardloopwedstrijd voor vrouwen. Dat betekent: heel veel roze! Je bent vrouw, dus je draagt roze. Dat begint bij je geboorte en daarna kom je er nooit meer van af. In de hardloopwinkel probeerde de verkoper me ook al in een roze pakje te hijsen.
Ik begrijp sowieso niet zo goed waarom er speciaal voor vrouwen aparte hardloopevenementen moeten zijn. Op een andere site voor een dames-hardloopwedstrijd werd dat gelukkig uitgelegd. Blijkbaar doen aan 'gewone' hardloopevenementen niet genoeg vrouwen mee. Dat is volgens mij niet waar, ik zie niet anders dan hardlopende dames, maar goed. Op de knalroze website werd in Comic Sans (arf) geconcludeerd dat er dus een wedstrijd voor alleen vrouwen moet zijn. Nu vind ik weinig zo afschuwelijk als heeel erg veel vrouwen bij elkaar. Bejaarden. Of heel veel mannen bij elkaar. Dat zorgt allemaal voor een heel irritante sfeer. Mannen gaan stoer doen, vrouwen gaan kirren. En bejaarden? Geen idee.
Het meest irritant tijdens het lopen was inderdaad het gekir. Jemig, wat kunnen die wijven ontzettend lullen. Constant. Over niks. Over het weer, over de wc, over een nieuw topje, nog meer over weer, over de sfeer, over dat het zo druk is, dat de weg smal is, dat je er langs wilt, dat het regent, dat het nog 3 km is, dat het nog 2 km is, dat mensen harder moeten juichen. Vooroordeel bevestigd. Bij een gemengde loop heb je daar geen of in ieder geval veel minder last van. Volgende keer ga ik lekker weer tussen de zwijgende mannen lopen, heerlijk zo'n stille binnenvetter. Hou je kop en loop door, ik kon me met geen mogelijkheid op m'n loopritme en ademhaling concentreren.
Dus dan maar om je heen kijken. Zelden zo veel verschillende vrouwenbipsen op en neer zien gaan. Dik en dun, glad en put. Zelden zo veel roze shirts bij elkaar gezien. Van de Ladies Run, maar ook van Leontien.nl, de trainingssite voor vrouwen, van Leontien van Moorsel. Ook daar is alles roze. Eén vrouw, die nog niet zo lang hardliep want daar had ze niet het postuur naar, had een te strak rokje met een te strak topje aan. Boven dat topje zag ik een schoen. Een tattoeage van een schoen. Een hardloopschoen. Een levensgrote tatttoeage van een hardloopschoen op je schouderblad. Why?? Zo fanatiek ben je blijkbaar niet. Maar hij was tenminste niet roze.
Tot slot: de goodiebag. Bij vrouwenevenementen krijg je namelijk goodiebags. Ik kreeg een flashback naar een van de meest traumatische gender-events ooit, de Pathé Ladies Night, en dacht aan de hysterische aanval die ik kreeg bij het zien van de inhoud van de goodiebag: een oude Marie Claire badpakken-editie (in december), een flesje wasmiddel en een zakje wasverzachter. Rolbevestigender kan het niet. Afgelopen zondag kreeg ik een folder van Marlies Dekkers, een kortingsbon voor de We en een fles douchegel. Het viel enigszins mee.
Wat ik me afvraag is of je je als man kan inschrijven voor zo'n loop. En of ik me voor een mannenloop kan inschrijven. Anders is er toch sprake van discriminatie? Volgens mij bestaan er echter helemaal geen speciale mannenhardloopwedstrijden, omdat dan heel feministisch Nederland meteen begint te stijgeren. Jammer hoor, ik wil eigenlijk wel een herengoodiebag met een blikje bier, een Voetbal International en een kortingsbon voor het circuit in Zandvoort.
dinsdag 21 juni 2011
The first cut is the deepest
Er zijn heel veel mensen boos op Halbe Z. Het is een misdadiger. Met een balkje voor zijn ogen en een bord voor zijn kop. Vinden ze dan. Ik ben ook best een beetje boos op hem. En word verdrietig door hem. Hij wil namelijk bezuinigen op alles waar ik graag zou willen werken (bijvoorbeeld Beeld en Geluid in Hilversum) en dat maakt me bang: nu weet ik niet waaruit ik zou moeten kiezen en straks heb ik misschien niks meer om uit te kiezen. Omdat er geen geld is om mijn salaris te betalen.
Maar goed, toch hoeft Halbe niet per se gekielhaald of gestenigd te worden. Iedereen moet inleveren, ook de kunstsector en daarom kan “de kunstsector” de sloophamer van Halbe maar zo positief mogelijk benaderen. Door innovatief te gaan doen en goed na te denken over het genereren van eigen kapitaal. Zoals bijvoorbeeld het sponsorsysteem Voordekunst. Als je creatief bent, dan moet dat eigen kapitaal een heel eind gaan lukken. Het zou alleen fijn zijn als daar iets meer tijd voor was.
Feit blijft wel dat het plan van Halbe hier en daar kant nog wal raakt. Want bezuinigen op het kunstonderwijs, juist de plaats waar de laatste jaren veel meer aandacht is gekomen voor de zakelijke kant van het kunstenaarschap, bijvoorbeeld door vakken als Cultureel Ondernemerschap, helpt de kunstsector niet om meer op eigen benen te gaan staan. Sterker nog, het maakt toekomstig afgestudeerden alleen maar meer "hulpbehoevend".
Zijlstra vindt dat instellingen die zogenaamd tot het culturele basisinfrastructuur horen, de dans moeten ontspringen. Dat is wel een prettige gedachte. Maar zijn het niet juist de VanGoghen en de Concertgebouwen die de grootste kans van slagen hebben om hun hoofd boven het water te houden? Geef juist de kleinere initiatieven een gedegen opstartkans.
Dan nog even over Marja, die niks begrijpt van het internet. En media. En omroepen. En creatieve innovatie. Gelukkig heeft ze wel veel verstand van verzuiling en van de jaren '50. Maar goed, ik betaal met liefde het driedubbele lidmaatschapsgeld voor mijn omroep. Maar dan wil ik niet dat Marja zegt dat die omroep met mijn geld geen mooie websites meer mag maken. Nee, dan moet ze ook zo liberaal mogelijk doen en de touwtjes uit handen geven. Dat dan weer wel.
Er zijn mensen die denken: eh jaaaa hoorrrr eens, ik ga nooit naar de opera of de schouwburg. Dus ik hoef daar niet aan mee te betalen. Die mensen begrijpen het idee van de verzorgingsstaat waar ze in wonen niet. Ik maak nooit gebruik van het PGB, maar daar zal ik toch een beetje aan moeten meebetalen. Het mes snijdt aan twee kanten.
Tsja, en wie denkt dat cultuur geen onderdeel van een samenleving is, heeft een slecht historisch besef, is slecht algemeen ontwikkeld en heeft zijn/haar huiswerk niet gedaan. Dat de staat de cultuursector stimuleert om meer op eigen benen te gaan staan is een goed plan. Om er een sloophamer tegenaan te gooien is oliedom.
Maar goed, toch hoeft Halbe niet per se gekielhaald of gestenigd te worden. Iedereen moet inleveren, ook de kunstsector en daarom kan “de kunstsector” de sloophamer van Halbe maar zo positief mogelijk benaderen. Door innovatief te gaan doen en goed na te denken over het genereren van eigen kapitaal. Zoals bijvoorbeeld het sponsorsysteem Voordekunst. Als je creatief bent, dan moet dat eigen kapitaal een heel eind gaan lukken. Het zou alleen fijn zijn als daar iets meer tijd voor was.
Feit blijft wel dat het plan van Halbe hier en daar kant nog wal raakt. Want bezuinigen op het kunstonderwijs, juist de plaats waar de laatste jaren veel meer aandacht is gekomen voor de zakelijke kant van het kunstenaarschap, bijvoorbeeld door vakken als Cultureel Ondernemerschap, helpt de kunstsector niet om meer op eigen benen te gaan staan. Sterker nog, het maakt toekomstig afgestudeerden alleen maar meer "hulpbehoevend".
Zijlstra vindt dat instellingen die zogenaamd tot het culturele basisinfrastructuur horen, de dans moeten ontspringen. Dat is wel een prettige gedachte. Maar zijn het niet juist de VanGoghen en de Concertgebouwen die de grootste kans van slagen hebben om hun hoofd boven het water te houden? Geef juist de kleinere initiatieven een gedegen opstartkans.
Dan nog even over Marja, die niks begrijpt van het internet. En media. En omroepen. En creatieve innovatie. Gelukkig heeft ze wel veel verstand van verzuiling en van de jaren '50. Maar goed, ik betaal met liefde het driedubbele lidmaatschapsgeld voor mijn omroep. Maar dan wil ik niet dat Marja zegt dat die omroep met mijn geld geen mooie websites meer mag maken. Nee, dan moet ze ook zo liberaal mogelijk doen en de touwtjes uit handen geven. Dat dan weer wel.
Er zijn mensen die denken: eh jaaaa hoorrrr eens, ik ga nooit naar de opera of de schouwburg. Dus ik hoef daar niet aan mee te betalen. Die mensen begrijpen het idee van de verzorgingsstaat waar ze in wonen niet. Ik maak nooit gebruik van het PGB, maar daar zal ik toch een beetje aan moeten meebetalen. Het mes snijdt aan twee kanten.
Tsja, en wie denkt dat cultuur geen onderdeel van een samenleving is, heeft een slecht historisch besef, is slecht algemeen ontwikkeld en heeft zijn/haar huiswerk niet gedaan. Dat de staat de cultuursector stimuleert om meer op eigen benen te gaan staan is een goed plan. Om er een sloophamer tegenaan te gooien is oliedom.
maandag 20 juni 2011
Onderschrift
Is er leven na Star Wars? Wat doen de beroemde hoofdrolspelers tegenwoordig? Je ziet het hier op de foto, ze gaan gezellig samen op stap. Maar waar naartoe? Laat het ons weten in de comments.
Bron: nu.nl
Nieuwe buren
We zijn verhuisd. De meneer en ik. We zijn verhuisd naar een grotemensenhuis in een grotemensenstraat. Met allemaal andere grote mensen om ons heen. En een tuin met bomen en gras en een schommel. Kamers waarvan we eigenlijk niet weten wat we daar in moeten stoppen. Grotemensendingen. Geen idee wat dat zijn. Het is allemaal reuzespannend. Voor ons, voor de katten, voor de buren.
Als ik 's avonds op de bank tv kijk zie ik mensen voorbij ons huis lopen. Er zijn nogal wat mensen met honden in de buurt en die worden uitgelaten op de groenstrook voor ons huis. De baasjes kijken nieuwsgierig bij ons naar binnen. Nieuwe buren! Zonder vitrages! Ik loer nieuwsgierig terug. De achterbuurvrouw heeft een grote bouvier die hard blaft als ik thuiskom. Met haar heb ik al een zwaairelatie, dus dat gaat goed. Hopelijk heb ik met de bouvier binnenkort een aairelatie.
De buren hebben we nog maar een paar keer kort gezien, toen we nog aan het klussen waren. Omdat we verwachten dat we nog wel even in dit huis zullen wonen, willen we graag beter kennismaken met de buren. Vooral de meneer voelt deze behoefte. Om een goede relatie met ze op te bouwen. Maar hoe doe je dat? Hoe voorkom je dat je elkaar alleen spreekt via de Rijdende Rechter omdat je schutting niet de vereiste 6 cm van de erfafscheiding staat?
Een housewarming lijkt een voordehandliggend antwoord. Je nodigt wat vrienden en familie uit, schenkt wijn en smeert happen, en daar zet je dan die buren tussen. Een glas wijn is toch geweldig smeermiddel voor de verstandhouding? Ik heb dat bij anderen ook gezien. Alleen: die buren waren 30, 40, hooguit 50. Onze buurvrouw schatten we midden tachtig. Die kan je toch niet met haar advocaatje tussen het hockeyteam van de meneer zetten? Voor de rest van de straat geldt hetzelfde. Wij hebben de gemiddelde leeftijd drastisch naar beneden gehaald. En dat bemoeilijkt de kennismaking.
De andere optie is de buren apart uitnodigen. Een middag met de buren. Ik krijg het bij de gedachte alleen al heel erg warm. Hoe moet dat dan? Met die mensen rond een bak pinda's op een zondagmiddag? Gevulde eitjes maken? Advocaat inslaan? Met of zonder slagroom? En waar hebben we het dan over? Vast over hoe in de laatste vijftig jaar de buurt veranderd is. Qua bewoners is er in die jaren blijkbaar geen verloop geweest. En nu ineens zijn wij er: nieuwe buren.
In paniek heb ik Aaf en Machteld's Handboek voor de moderne huisvrouw er op nageslagen, maar dat bood ook geen soelaas. Misschien zoeken ze iemand die een hoofdstuk over kennismaking met nieuwe buren kan schrijven. Over een paar weken weet ik het. Dan laat ik het jullie weten en schrijf ik dat hoofdstuk. Ik krijg visioenen van mezelf in jurk en ovenwanten met een mand met zelfgemaakte koekjes langs de deur. Heel erg Desperate Housewives. Hopelijk komt het niet zo ver. Voorlopig zwaai ik nog even naar de achterbuurvrouw. Zodra ik de bouvier geaaid heb kom ik met een plan, let maar op!
Als ik 's avonds op de bank tv kijk zie ik mensen voorbij ons huis lopen. Er zijn nogal wat mensen met honden in de buurt en die worden uitgelaten op de groenstrook voor ons huis. De baasjes kijken nieuwsgierig bij ons naar binnen. Nieuwe buren! Zonder vitrages! Ik loer nieuwsgierig terug. De achterbuurvrouw heeft een grote bouvier die hard blaft als ik thuiskom. Met haar heb ik al een zwaairelatie, dus dat gaat goed. Hopelijk heb ik met de bouvier binnenkort een aairelatie.
De buren hebben we nog maar een paar keer kort gezien, toen we nog aan het klussen waren. Omdat we verwachten dat we nog wel even in dit huis zullen wonen, willen we graag beter kennismaken met de buren. Vooral de meneer voelt deze behoefte. Om een goede relatie met ze op te bouwen. Maar hoe doe je dat? Hoe voorkom je dat je elkaar alleen spreekt via de Rijdende Rechter omdat je schutting niet de vereiste 6 cm van de erfafscheiding staat?
Een housewarming lijkt een voordehandliggend antwoord. Je nodigt wat vrienden en familie uit, schenkt wijn en smeert happen, en daar zet je dan die buren tussen. Een glas wijn is toch geweldig smeermiddel voor de verstandhouding? Ik heb dat bij anderen ook gezien. Alleen: die buren waren 30, 40, hooguit 50. Onze buurvrouw schatten we midden tachtig. Die kan je toch niet met haar advocaatje tussen het hockeyteam van de meneer zetten? Voor de rest van de straat geldt hetzelfde. Wij hebben de gemiddelde leeftijd drastisch naar beneden gehaald. En dat bemoeilijkt de kennismaking.
De andere optie is de buren apart uitnodigen. Een middag met de buren. Ik krijg het bij de gedachte alleen al heel erg warm. Hoe moet dat dan? Met die mensen rond een bak pinda's op een zondagmiddag? Gevulde eitjes maken? Advocaat inslaan? Met of zonder slagroom? En waar hebben we het dan over? Vast over hoe in de laatste vijftig jaar de buurt veranderd is. Qua bewoners is er in die jaren blijkbaar geen verloop geweest. En nu ineens zijn wij er: nieuwe buren.
In paniek heb ik Aaf en Machteld's Handboek voor de moderne huisvrouw er op nageslagen, maar dat bood ook geen soelaas. Misschien zoeken ze iemand die een hoofdstuk over kennismaking met nieuwe buren kan schrijven. Over een paar weken weet ik het. Dan laat ik het jullie weten en schrijf ik dat hoofdstuk. Ik krijg visioenen van mezelf in jurk en ovenwanten met een mand met zelfgemaakte koekjes langs de deur. Heel erg Desperate Housewives. Hopelijk komt het niet zo ver. Voorlopig zwaai ik nog even naar de achterbuurvrouw. Zodra ik de bouvier geaaid heb kom ik met een plan, let maar op!
vrijdag 17 juni 2011
Anita
Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Han
Mijn telefoon piept: een sms’je van de vrouw met wie ik straks een afspraak heb. Ze heet Wilma en ik heb haar nog nooit ontmoet. In het berichtje laat Wilma me – zonder interpunctie te gebruiken –weten dat ze er over tien minuutjes is en dat ze blond haar en witte kleding heeft. Onwillekeurig vormt zich een beeld van haar in mijn hoofd. ‘Vast zo’n Anita-type’, denk ik bij mezelf. Ik schrik van mijn vooroordeel. Ik sms haar terug dat ik een rode jas aan heb en dat ik al op de afgesproken plek ben.
Goh, dat ik zó gemakkelijk een beeld bij iemand kan hebben, zonder diegene te kennen. Eigenlijk heb ik best wel vaak vooroordelen, bewust of onbewust. En die vooroordelen kloppen soms best goed, maar toch... Hoe kom ik bij zulke vaststaande ideeën? Waar zijn vooroordelen eigenlijk op gebaseerd? Elke vrouw – tenminste, ik zie altijd alleen maar vrouwen op de foto’s – die naar de Toppers gaat is stom, minstens 45 jaar oud en probeert er tevergeefs als dertiger uit te zien. Het complete André Rieupubliek is bejaard, incontinent en dementerend. En studenten drinken alleen maar bier en zijn continu aan het feesten.
Ik schrijf deze column in de universiteitsbibliotheek – mijn scriptie moet over een week ingeleverd worden – terwijl ik omringd word door hard studerende leeftijdsgenoten. Binnenkort ga ik naar een concert van André Rieu en ik ken een heel leuke meid die enkele weken geleden naar de Toppers is geweest. Zeg nou zelf… Wie heeft er eigenlijk géén vooroordelen? Ik denk dat iedereen zichzelf wel eens betrapt op vooringenomenheid. Ik ben benieuwd naar jullie ergste vooroordelen. Durf je ze te delen met de Gemodderlezers? Dan lees ik het graag in een reactie hieronder!
Trouwens, nog even over die ontmoeting met Wilma… Ze kwam met haar blonde haar en haar witte kleding aangelopen bij de afgesproken plek. Terwijl ze dichterbij kwam, kon ik de chocoladebruine potloodlijnen om haar parelmoer geglosste lippen goed ontwaren. In haar strakke witte driekwartbroek tekenden haar cellulitisdijen zich keurig af. Ik stond op en stak mijn hand uit en begroette haar enthousiast: “Hoi! Jij bent zeker Anita?”
Mijn telefoon piept: een sms’je van de vrouw met wie ik straks een afspraak heb. Ze heet Wilma en ik heb haar nog nooit ontmoet. In het berichtje laat Wilma me – zonder interpunctie te gebruiken –weten dat ze er over tien minuutjes is en dat ze blond haar en witte kleding heeft. Onwillekeurig vormt zich een beeld van haar in mijn hoofd. ‘Vast zo’n Anita-type’, denk ik bij mezelf. Ik schrik van mijn vooroordeel. Ik sms haar terug dat ik een rode jas aan heb en dat ik al op de afgesproken plek ben.
Goh, dat ik zó gemakkelijk een beeld bij iemand kan hebben, zonder diegene te kennen. Eigenlijk heb ik best wel vaak vooroordelen, bewust of onbewust. En die vooroordelen kloppen soms best goed, maar toch... Hoe kom ik bij zulke vaststaande ideeën? Waar zijn vooroordelen eigenlijk op gebaseerd? Elke vrouw – tenminste, ik zie altijd alleen maar vrouwen op de foto’s – die naar de Toppers gaat is stom, minstens 45 jaar oud en probeert er tevergeefs als dertiger uit te zien. Het complete André Rieupubliek is bejaard, incontinent en dementerend. En studenten drinken alleen maar bier en zijn continu aan het feesten.
Ik schrijf deze column in de universiteitsbibliotheek – mijn scriptie moet over een week ingeleverd worden – terwijl ik omringd word door hard studerende leeftijdsgenoten. Binnenkort ga ik naar een concert van André Rieu en ik ken een heel leuke meid die enkele weken geleden naar de Toppers is geweest. Zeg nou zelf… Wie heeft er eigenlijk géén vooroordelen? Ik denk dat iedereen zichzelf wel eens betrapt op vooringenomenheid. Ik ben benieuwd naar jullie ergste vooroordelen. Durf je ze te delen met de Gemodderlezers? Dan lees ik het graag in een reactie hieronder!
Trouwens, nog even over die ontmoeting met Wilma… Ze kwam met haar blonde haar en haar witte kleding aangelopen bij de afgesproken plek. Terwijl ze dichterbij kwam, kon ik de chocoladebruine potloodlijnen om haar parelmoer geglosste lippen goed ontwaren. In haar strakke witte driekwartbroek tekenden haar cellulitisdijen zich keurig af. Ik stond op en stak mijn hand uit en begroette haar enthousiast: “Hoi! Jij bent zeker Anita?”
Abonneren op:
Posts (Atom)