De wegen naar Rome

De Rome-reis was inmiddels meer dan vijf jaar geleden en daarom besloten studievriendin B en ik dat het hoognodig tijd was om weer eens een muntje in de Trevifontein te  gooien. Beiden midden in onze studietijd was het duidelijk dat dit de vakantie met het allerlaagste budget allertijden zou worden. Er wordt wat speurwerk van je verwacht maar dan lukt het prima om een goedkope vlucht en een goedkoop hostel te vinden. Prima! Roma, stiamo arrivando!

De vader en moeder van B brachten ons naar weiland ergens in de buurt van Brussel. Blijkbaar was daar ergens een verkeerstoren en een stuk geasfalteerd land. Eenmaal aangekomen bij de incheckbalie rolden de tranen over moeders wangen. Bedroefd drukte ze haar dochter een prepaid mobieltje in de handen. Dan konden we elke avond even bellen om te vertellen of het wel goed ging. We waren al in de twintig. En we gingen een week. Dat mobieltje zou overigens nog wel van pas komen. 

Eenmaal aangekomen bij een betonnen bunker ergens in de buurt van Rome werden we hartelijk welkom geheten door een flink aantal carabinieri. Snel gingen we op zoek naar de shuttlebus. Oververhit en veel te bepakt en bezakt kwamen we in het centrum van de stad aan. Daar moesten we nog met een of andere boemel vanaf Termini naar een klein station waar vlakbij ons hostel zou moeten liggen.

Eenmaal uitgestapt bij het station begon het al te schemeren. Zonder enige spoorwegbewaking whatsoever staken we de rails over. We waren alleen en dit deel van Rome was uitgestorven. Aan de andere kant van het spoor bevonden we ons op een soort industrieterrein. De schaarsgeklede Italiaanse dames liepen druk heen en weer over de stoep en de auto's reden af en aan. Eenmaal aangekomen in het hostel was het togafeest al in volle gang. Moe van de reis en geen puf meer om de trein terug naar het centrum te pakken, aten we pizza in het hostel en hesen we ons in een wit laken. Slapen was geen optie, meefeesten was het enige dat we konden doen.

Even na middernacht zochten we ons bed op, maar na enkele uren werden we gewekt door een Amerikaans kamergenootje die onder zijn deken een heftig persoonlijk telefoongesprek zat te houden. We leerden veel over hem. Hij kon nooit meer terug naar Miami want dan zou hij door mensen uit zijn gang door zijn hoofd geknald worden. We sliepen onrustig die nacht.

De volgende ochtend propten we een punt Italiaanse vlaai naar binnen en namen de eerste de beste trein naar het centrum. We snelden door de straten en opeens om de hoek werden we net als jaren terug verrast door de schoonheid van de Trevifontein. Snel een muntje gooien, foto maken en ijsje kopen. De vakantie was begonnen.