Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan

De trein is bijna klaar voor vertrek wanneer er twee heren op leeftijd aanschuiven in het vierzitje. De pensionados hebben een gezonde blos op de wangen en wat huidschilfers op de bol. Vast een dagje uit geweest. De volgende drie kwartier trekt er een een overweldigende hoeveelheid informatie over tropische flora, fauna en ziektes door de wagon.

 

De heren praten elkaar volop bij over de gezamenlijke hobby: onderwaterfotografie. Jan is duidelijk de meer ervaren hobbyist en laat dit merken door Steef nogal neerbuigend toe te spreken. “Nee, heb je echt nog geen zoetwatersnorkeltocht gemaakt? Dat had ik nou echt niet van je gedacht!” Steef probeert nog op te scheppen over de dieren die hij tijdens de reis naar Afrika heeft gezien, maar de hiërarchie is niet meer te omzeilen.

Het helpt ook niet bepaald dat Jan toevallig zijn nieuwe onderwatercamera bij zich heeft. Hij ritst zijn tas van De Zonnebloem open en haalt het apparaat eruit. Klein, compact en hypermodern. Steef is direct onder de indruk en Jan verzekert Steef dat hij het ding best even mag vasthouden, maar dan start hij wel alvast de diashow van de laatste reis naar Sint Maarten op.

Bij elke foto wordt de diashow even gestopt zodat Jan kan vertellen welke vis- of koraalsoort we nu op het beeldscherm zien. Het liftmuziekje dat hij onder de voorstelling heeft gezet vult de trein. Steef knikt bij elk plaatje instemmend. “Weegt ook niks meer tegenwoordig hoor, zo'n klein foto-apparaat. Prachtig mooi.”

Jan gaat ook even door over zijn digitale aanwinst en vertelt in geuren en kleuren dat hij ook filmpjes kan maken met het toestel. Maar het is natuurlijk wel lastig om te filmen onder water. Door de golven kan het beeld immers heel instabiel worden. En schokkerig. Dan komt Steef met een goede tip. Een tip die voor altijd beslist dat Steef nooit zo'n semi-professional als Jan zal worden: “Maar Jan, dan neem je toch een statief mee onder water?”.