Alles klinkt mooier in het Latijn of in het Grieks. Daarvoor hoef je geen eindexamen Livius te hebben gedaan of over over de kubernete te hebben gelezen. Het is niet voor niets dat zoveel mooie spreuken tot ons zijn gekomen via het Latijn of Grieks. Amor vincit omnia. In vino veritas. Luctor et emergo. Non Messias est.
Er zit wel een keerzijde aan de pracht en praal van de klassieken. Want hoor je liever dat je tandvleesontsteking hebt of een gingivitis? Waterpokken of varicella? Een huidschilfertje of desquamatie? De klassieken klinken toch altijd net iets terminaler.
De meest vreselijke lichaamsfuncties klinken haast poetisch in het Latijn. Na avondje doorzakken is het bijna romantisch om antiperistaltiek te beleven boven het toilet. Dat je echt die bradykinesie hebt ervaren toen je naar huis strompelde. De ecchymose van de aanvaring met de lantaarnpaal zal morgen ook wel duidelijk te zien zijn op je voorhoofd. En mocht je met je brakke kop vergeten een goed glas water te drinken bij thuiskomst dan zou je door xerostomie wel eens midden in de nacht wakker kunnen worden.
Maar de allermooiste is defecatie. Omdat het echt heel fijn is als dat allemaal goed geregeld is door je lijf. En omdat je meteen van slag bent als het niet goed gaat. Defeceren moet eigenlijk gebeuren op een sjieke pot, gemaakt van porselein uit Meissen. Defecatie klinkt bijna als een hartelijke groet. Van harte met je recente defecatie! En dat is de instelling. Want elke defecatie is een feestje. Oh nee wacht, defecatio festum est.
Defecatio, potjeslatijn pur sang.
BeantwoordenVerwijderen