Surfen met Caar

Een aanrader. Als je denkt dat jouw familie awkward is, het kan nog erger. Klik hier voor awkwardfamilyphotos.com.

I heart ... lijkentv

Het is nog niet zo heel lang geleden dat ik helemaal niks snapte van CSI cum suis. En nog minder van CSI-fans. Dat hysterische gedoe om een cluppie forensische experts. Slecht plot, slecht gefilmd en slechte muziek. Wat is daar nou weer aan? Kijk liever een gezellige documentaire over Rusland ofzo. Maar niets is zo veranderlijk als de mens. En zeker niet eens mens op een transatlantische vlucht.

Ik was al dertig uur wakker, mijn bioritme was in ieder geval voor de komende week niet meer te redden. The Social Network had ik al gekeken en het inflight entertaimentsystem bood vooral lijken. In verschillende stadia van ontbinding. Aangezien mijn door de tijdszones onherstelbaar aangetaste tijdsbesef killing was voor de aandachtsspanne koos ik voor een hapklare brok. Moord en de oplossing in 45 minuten. Ik weet niet eens meer welke serie het was maar het was leuker dan ik dacht. En ik keek nog een aflevering. Om de jetlag enigszins te beperken was het noodzakelijk om nu echt te gaan slapen. Dus keek ik nog een paar afleveringen.

Eenmaal thuisgekomen leek ik getransformeerd in een lijkenomnivoor; Dexter, Criminal Minds, The Mentalist, Rizzoli & Isles. Alles verslond ik, alles. CSI viel inderdaad snel af, maar er was nog voldoende forensisch vermaak op de televisie. Ook de onderzoeksprogramma's op Discovery werden niet overgeslagen. Botsplinters, exit wounds

Maar zoals het met veel dingen gaat, ontwikkelt smaak zich. En ondanks dat ik nog steeds veel lijken kan hebben zijn er toch twee favorieten komen bovendrijven: Law & Order en Bones. Vooral van die laatste kan ik niet genoeg krijgen. En niet omdat die Buffy-vampier erin zit maar omdat Temperance Brennan echt een geweldig personage is: superslim, sociaal onbeholpen en enorm gevat. Heel misschien zou ik stiekem wel net zo'n slimme beta als dr. Brennan willen zijn. En omdat ik natuurlijk onderbewust hoop dat ik van het kijken naar Bones zelf ook een beetje slimmer word. Of dat ik iets oppik waar ik nog eens iets aan zou kunnen hebben in een benarde situatie. Een beetje zoals Oprah ons geleerd heeft dat je je NOOIT na een ontvoering naar een tweede locatie moet laten meenemen.

Collega F is ook een fan van Bones. Collega F is ook een fan van dvdboxen en was zo vriendelijk om haar collecties Bones aan mij uit te lenen. Seizoenen lang. Vier afleveringen op een dag haal ik makkelijk. Dan denk ik even aan het televisieexperiment van Eef en dan kruip ik onder mijn dekentje op de bank en doe ik alsof ik een autistische lijkonderzoeker ben. In 45 minuten heb ik de moord, samen met Temperance natuurlijk, opgelost. Ha! Op naar het volgende lijk.Wat een heerlijke guilty pleasure.

Onderschrift

Vergeet de lijkwade van Turijn. Vergeet Lourdes. Denk pizza! In deze tijd van het jaar worden bepaalde bevolkgingsgroepen altijd een beetje dol. Het is dan passie en lijdensweg wat de klok slaat. Nu schijnt het zo te zijn dat de Heer tot ons komt via ambachtelijke Italiaanse etenswaren. Wat denk jij? Is dit de Rorschach-test voor katholieken of een grapje van een Romeinse pizzabakker die toeristen probeert te lokken? Vertel het ons in de comments.

Bron: hln.be

Sceptisch bij de slager

Via Groupon kocht ik met Lein een kortingsbon voor de Vegetarische Slager. Niet omdat we vegetariërs zijn, we zijn beiden dol op een heerlijk stuk vleesch, maar uit nieuwsgierigheid. En eigenlijk ook omdat we dachten dat iets als een vegetarische slager belachelijk was. En vies.

Mind you, beiden eten we vaak genoeg een dagje vega, vleesch is heus geen basisbehoefte, maar waarom moet een vleesvervanger nou zo nodig op vlees lijken? Mijn beste vegetarische recepten doen geen van allen een poging om iets op vlees te laten lijken, er zijn genoeg andere ingrediënten om een maaltijd lekker te laten smaken. Pogingen tot een vlezige vleesvervanger zijn naar mijn mening jammerlijk mislukt.

Op de website van de Vegetarische Slager en ook bij de Groupon-aanbieding werden twee autoriteiten op het gebied van vleesvervangers geciteerd: Albert Verlinden en Maik [sic] de Boer. Wie dan niet overstag gaat is wel erg hartvochtig: Albert Verlinden en Maik de Boer vonden het heerlijk! Het nepvlees was niet van echt te onderscheiden, en er zijn geen weerloze diertjes voor hun vleeszucht gemarteld.

De aanprijzingen van Albert Verlinden en Maik de Boer indachtig gingen Lein en ik afgelopen zaterdag naar het hol van de leeuw, de vleesloze slagerij. Het was een regenachtige, grauwe middag, onze coupon vermeldde een 'picknickpakket'. Zouden ze wel tafels en stoelen hebben of moesten we in een bushaltehokje onze highbrow lunch naar binnen werken?

De slagerij is inderdaad ingericht als een ouderwetse slagerij, met een toonbank en geheel opgetrokken uit marmer. Het rook er zelfs een beetje naar een slagerij. In de schappen stonden moeilijke en vooral ook dure producten als kombu poeder, quinoa mix, rode rijst en beluga linzen ('t was ook weer een feest voor de Spatienazi). Dolblij waren we met onze kortingsbon voor een lunchpakket, waardoor we voor € 6,50 de man klaar waren: het is daar werkelijk onbetaalbaar. En we moesten het inderdaad buiten in de miezer opeten.

En dan nu de hamvraag (of eigenlijk: de tofuvraag): was het lekker? We kregen allebei een lupinebroodje (da's toch een bloem?), Lein met neppie pangang, ik een broodje nepbal. Oordeel: niet van echt te onderscheiden. De neppie pangang leek op babi pangang, dus een broodje kipstukjes met goedkope saus. Even lekker (of vies) als pangang met vlees. Het broodje bal was heel goed, lekker gekruid gehakt en ik kon bijna niet geloven dat het geen vlees was. Vervolgens weggespoeld met een soort currysoep met groente en een kop sterke thee. De zeechips bewaarde ik voor de bios, waar vriendin M fluisterde dat het niet heel vies was, maar dat ze wel blij was dat ze thuis nog een zak nibbits had. Een soort gefrituurd golfkarton.

Eindoordeel: lekker en niet van echt te onderscheiden, maar wel erg duur. Alleen voor vega's met een dikke portemonnee die hun portie vleesch heel erg missen. Ik hou het vooralsnog op scharrelvlees.

De vogelspotter

Een tijd geleden schreef ik een column over de vogelspotter in mij. En sinds enige tijd zorg ik er voor dat mijn achtertuin veel vogels lokt en zoek ik wel eens een vogel op internet op. Op aanraden van Caar vroeg ik voor de kerst toen het boekje van Jean-Pierre Geelen met de titel Blinde Vink. Afgelopen week las ik dit boekje en gaandeweg bekroop mij steeds meer het gevoel dat vogelspotten, of de liefde voor vogels, een modeverschijnsel aan het worden is. Steeds meer mensen lijken een liefde voor vogels en vogelspotten op te vatten. Geelen constateert al dat het vogelspotten weliswaar gedomineerd wordt door (veelal) mannen van middelbare leeftijd, een constatering die ook Lein al eens deed, maar ook steeds vaker door jongen mensen als hobby wordt beoefend. De groep vogelliefhebbers lijkt te groeien.

Niets mis mee, integendeel, een beetje bewustheid van de natuur kan helemaal geen kwaad, maar mij bekruipt toch een beetje een naar gevoel. Als Geelen beschrijft dat er vogelvakanties zijn en dat het regelmatig voorkomt dat hij in de weekenden met grote groepen mensen op een dijk naar een stel vogels staat te turen, maakt mij dat een beetje ongelukkig. Het is een beetje hetzelfde gevoel dat me in Yellowstone bekroop, heel veel toeristen en met zijn allen staan we dezelfde foto van dezelfde beer of hetzelfde hert te maken. Het lijkt wel een dierentuin, er is niets bijzonders of intiems aan. Mijn geliefde en ik werden dan ook veel blijer toen we ergens in de berm bij een hete bron een groepje door niemand opgemerkte herten zagen. We konden ongestoord minutenlang naar ze kijken, nog geen honderd meter verder was een parkeerplaats vol toeristen die deze beesten niet zagen. Het was wij en de herten in de vroege ochtendzon. Dat maakte het geheel bijzonder.

Ik weet niet wat mijn probleem met grote hordes vogelspotters nu is. Of het is dat ik graag iets unieks wil doen of zien en dat dat unieke mij ontnomen wordt als ik dat moet delen met veel andere mensen, of dat ik gewoon niet goed tegen massa’s kan. Ik volgde een tijdje op twitter een vogel-iets. Elke minuut verscheen daarop wel een tweet van iemand die één of andere vogel had gezien. Ik werd er moedeloos van. Ik ben niet geïnteresseerd in de vogels van anderen, ik heb mijn eigen vogels. De vogels in mijn achtertuin of de vogels die ik op de fiets tegen kom vind ik honderd keer leuker dan de vogels op twitter of op internet of zelfs de vogels in het boekje van Jean-Pierre Geelen. Misschien ben ik met mijn liefde voor vogels wel een modevolger, maar ik vrees dat ik in mijn modebewustheid graag mijn medeliefhebbers ontwijk. Ik hoef niets te lezen over vogels of te volgen over vogels om ze te kunnen waarderen. Ik heb het boekje uit en op twitter volg ik geen vogels meer. Het weer wordt beter en ik denk dat ik in mijn tuin maar van mijn eigen koolmeesjes, pimpelmeesjes en die enkele bonte specht ga genieten.

Gelul over voetbal

Ik zal er maar niet omheen draaien: ik word doodmoe van Johan Cruijff. Sowieso word ik doodmoe van alles wat met voetbal te maken heeft. Dit heeft ongetwijfeld te maken met de overdosis voetbal die ik in mijn jeugd heb toegediend gekregen. Elk weekend, twee dagen lang voetbal. Op zaterdag de Bundesliga en Eerste Divisie, op zondag de eredivisie en dus Mart Smeets en Kees Jansma. Geïndoctrineerd als ik in die tijd was, kan ik nu nog steeds een belachelijke rij middelmatige voetballers uit de jaren ’90 opnoemen. Soms sta ik tijdens het koken ineens te denken aan Steve van Dorpel, André Paus, Henk Duut of Richard Sneekes. Die zie ik dan ook voor me, inclusief jaren ’90 matjes zoals je die nu ook weer in New Kids ziet (hoera!).

En dan hebben we het alleen nog over het voetbal zélf. Wat ik nog vele malen irritanter vind is gelul over voetbal. Nooit zal ik begrijpen wat daar nou leuk aan is. Sport kijken is één ding, maar kijken naar andere mensen die praten over sport, wat je net ook zelf hebt gezien, dat is voor mij onbegrijpelijk. Want al kijk ik dan liever niet naar voetbal, ik kijk wel graag naar tennis, schaatsen en naar de Tour, maar dan hoef ik niet ook nog eens naar een tafel met vier mannen te kijken en te luisteren naar wat zij daar dan precies van vonden.

Hierover nadenkend bedacht ik me dat er wellicht een hoop mensen zijn die zich op hun beurt afvragen waarom ik dan wel naar een tafel mensen in actualiteitenprogramma’s ga zitten kijken. Omdat deze mensen uitleg over en toelichting geven op een onderwerp dat ik wel interessant vind: politieke gebeurtenissen in binnen- en buitenland. Daar valt wel wat zinnings over te zeggen. Niet over waarom Robben die ene bal niet afgaf en waarom Sulimani niet in de basis stond.

Maar goed, voor-, tussen- en nabeschouwingen kun je ontwijken, je hoeft er niks van te zien als je niet wilt. Toch? Behalve dan als het om Johan Cruijff gaat. Want alles wat Cruijff zegt is hem rechtstreeks ingegeven door God zelf. Of nee, andersom: Cruijff souffleert God. Zoals ik de archetypische sigarenrokende VVD-bal Thomas Lepeltak vanochtend raak hoorde typeren (doet hij dat ook eens): “Cruijff denkt dat hij in vijf minuten de gehele wereldproblematiek kan oplossen.” Als er dan eens een keer iemand níet naar hem wil luisteren, vindt hij dat volslagen onbegrijpelijk.

En dat is dan weer all over the news: Cruijff wil dat Dennis Bergkamp en Wim Jonk de Ajaxdirectie gaan assisteren in hun technisch beleid. Maar dat wil de Ajaxdirectie niet. Met als gevolg dat Cruijff verbolgen is. Onbegrijpelijk. En nu wil Cruijff dat de Directie en de Raad van Commissarissen vervangen wordt. Ik heb wel een idee wie hij daar dan in wil hebben.

Mijn hemel, moet je indenken dat je in de directie van Ajax zit met Johan Cruijff. Zit je alle bijeenkomsten in dat geslis en ge-orakel! Telkens dat holle “Kaaik, het is simpol, sssscchlrrrp....Om te winnen mot je wel scoren. En dan motten we wel goeie spelers aankopen. Da’s logisch, ssssccchhhlrrrp.” Om gek van te worden. Voor je het weet neemt hij de hele vergadering over, zoals hij nu ook al weer kostbare journaalminuten heeft ingepikt. Daar gáán we weer, hoorde ik mezelf denken. Ga toch weg man, en ga je memoires/evangelie schrijven. Er zijn nog genoeg andere mensen geïnteresseerd in je goddelijke inzichten, maar val mij er niet mee lastig.

Tv en lezen, de vorderingen (III)

Afgelopen woensdag zou ik twee weken Tv-loos geleefd moeten hebben. Zoals jullie weten is dat niet helemaal gelukt. Ik heb vrijdag, zaterdag en zondag en dinsdag geen tv gekeken, maandag wel eventjes.. en gisteravond heb ik een uur zinloos zitten zappen, gewoon omdat ik dat verdiend had. Ik heb alle voetbalwedstrijden gemist en geen serie, geen actualiteitenprogramma en maar een halve aflevering van DWDD gezien. En het bevalt wel. Het leven is rustiger. En ik heb ook een boek uit: Luka en het Levensvuur en ben halverwege Snel Geld van Jens Lapidus en halverwege Blinde Vink van Jean-Pierre Geelen. De komende drie weken zet ik mijn experiment voort maar in gewijzigde vorm. Ik kijk op maandag en vrijdag Voetbal International en als het nieuws daar om vraagt kijk ik het nieuws van half 8 of het journaal van 8 uur. Meer niet. Dan moet het met dat boeken lezen ook wel goed komen.

Shoarma in alle soorten en maten

Vandaag nog een stuk over taal en taalfouten, eentje om het af te leren. Het slotstuk van de taalnazitrilogie. Voor nu dan. Al uw voorbeelden en opmerkingen zijn nog steeds welkom in de comments overigens.

De ervaring leert dat de NEE/NEEsticker op de brievenbus van huize S geen garantie geeft dat er geen foldermeuk de gang in wordt gestort. De eerste keer dat je de brievenbus hoort op een ongewoon tijdstip denk je nog gewoon dat er wordt ingebroken, maar alle andere daaropvolgende keren doen ervoor zorgen dat men grote vraagtekens zet bij de geletterdheid van de huidige generatie folderbezorgers. NEE betekent namelijk NEE, als is dat blijkbaar niet duidelijk genoeg.

Gisteravond was het weer zover. Dit keer geen nieuwe pizzaboer in de aangrenzende Vogelaarwijk, een dame die schoonmaakdiensten aanbiedt of de Hollandsche KlusCompagnie. Maar shoarma. In alle soorten en maten. Lees hier over de wondere wereld van shoarma; inclusief onnodige spaties, onnodig hoofdlettergebruik, speciale doelgroepen die korting krijgen en een lesje foute persoonsvorm. Het toetje is een bijzondere soort bestelbon.

You can be my hero baby

Afgezien van het feit dat een bezoekje aan de site van jammerk Hero naadloos aansluit op het onderwerp van gisteren (jam assortiment, fatboy producten), voedt de site van Tielse Flip sterke vermoedens dat het voorbij is met de hoogtijdagen van dit oerhollandse merk. Het is simpelweg niet meer van deze tijd.

Zo doet Hero niet aan social media. Nou ja, Hyves dan wel. Maar laten we wel wezen; er zijn bijna net zoveel mensen die hun Hyvesaccount opzeggen als klanten die afgelopen week ING gedag hebben gezegd. Filemon probeerde het imago van de regio nog te pimpen met 'I love Betuwe' maar in Gelderland zijn ze nog niet klaar voor Facebook en Twitter.

Hero heeft ook niet de moeite genomen om een redacteur in te schakelen om de site even goed te bekijken. De spelfouten zijn namelijk niet op een enkele hand te tellen. Ik kan niet begrijpen dat deze investering niet is gemaakt. Hero is aan A-merk, voor mensen met een A-inkomen. Die willen geen spelfouten, die willen een lekker product met zacht fruit zonder onnodige spaties en met correct gespelde meervoudsvormen.

Ik durf zelfs vraagtekens te zetten bij het bedrijfsplan van dit fruitige merk. Hero zegt zelf: Met innovatieve producten speelt Hero in op de behoefte aan fruitige voeding die tegelijkertijd lekker en gezond is. Er komen zoveel vragen in mij op: wat is fruitige voeding? Eten met een fruitachtig karakter? Voedingswaar met een enigzins fruitachtig E-nummer? Ik kan hier niks over vinden.

Het communicatieteam van Hero heeft gekozen voor een moderne en hippe manier van product placement maar slaat de plank best een beetje mis. Natuurlijk is het tof om een app te ontwikkelen, maar deze zorgt niet voor het gewenste effect om de jamklant een zonnig gevoel te bezorgen. De site is semi-hip, maar niet state of the art.

Ga terug naar de basis en lift mee op de 'puur en authentiek'-hausse. Maak van Tielse Flip een stoere fruiteter in plaats van zo'n slap bessenmannetje. Immers, iedereen weet dat als harde werkers boterhammen met jam eten, de Betuwelijn een stuk eerder klaar was geweest. Laat het idee van hip en modern zijn los, dit past helemaal niet bij een merk dat al zolang bekend is bij de klanten. Keep it real!

En ten slotte, stop met het bedenken van onduidelijke namen voor nieuwe producten. Fruitpasta. Daar krijgen mensen rare associaties bij; is het met chocolade en voor op brood? Of met olijven en parmezaanse kaas voor de avondmaaltijd? Oh nee wacht, het is smeerbaar fruit. Voor op de boterham. Dat heet dus jam. Core business, lieve Flippen. Stick to your core business. Houdt vast aan het imago van gezelligheid en ouderwetse Hollandse kwaliteit. En zoek het dicht bij huis. Want een Hero die nooit genoeg krijgt van publiciteit en wellicht inzetbaar is voor een mooie PRstunt is misschien wel dichterbij dan je denkt.

Spazi de Taalnazi

De een noemt het een uit de hand gelopen hobby. Iemand anders spreekt van beroepsdeformatie. Of van een obsessie. Onnodig spatiegebruik. Je kan nu nog besluiten om te stoppen met het lezen van deze column. Want zodra je op de hoogte bent gebracht van het bestaan van dit fenomeen, zie je het overal. Overal. En er is nog geen medicijn tegen uitgevonden.

Ik hou best van wetenschap en dus van proefondervindelijk vaststellen. Dus klom ik, zoals bijna elke ochtend, op mijn fiets om de afstand van mijn huis naar Utrecht CS af te leggen. Alleen had mijn tocht ditmaal een extra doel. Tellen. In deze twee kilometer or so kwam ik de volgende onjuistheden tegen:

eet café
belasting aangifte
belasting adviseur
schoenen gigant
galla jurk
shoarma schotel
openings tijden
voet massage

Ik kan nu een heel betoog gaan houden over de verloedering van de Nederlandse taal maar deze voorbeelden spreken voor zich. Het is gewoon onbegrijpelijk dat dit mijn straatbeeld moet kleuren. En niet alleen mijn straatbeeld; ook bedrijfspresentaties, gedecoreerde taarten, NRC Handelsblad, de nieuwsbrief van RTV Utrecht en productennamen van 's lands grootste kruidenier hebben er een handje van.

Dat er ergens een foutje insluipt, soit. U begrijpt, ik dek mezelf alvast in voordat iemand met een nog grotere obsessie dan uw blogster van vandaag alle Gemodderschrijfsels gaat uitpluizen. Desalniettemin zijn onnodige spaties een epidemie. Een grote smet op de taal. Met name de onnodige spaties in woorden met een verbindings-s (ai, deze is tricky) zijn moeilijk te vergeven. Of onnodige spaties op een reclamebord van een schoonheidszaak waarop diensten worden aangeprezen: als je "relaxmassage" aan elkaar schrijft, dan doe je toch niet opeens "voet massage" los?

Ligt het aan mij? Weet jij nog meer voorbeelden? Vooralsnog ga ik gebukt onder de onnodige spaties verspreid door het ganse land. En onder mijn nieuwe bijnaam: Spazi de Taalnazi.

I heart... Twente

Deze lofzang ging in eerste instantie over Herman Finkers. Toen ik vervolgens nadacht over waarom ik nou eigenlijk zo dol ben op Herman Finkers, kwam ik telkens uit bij hetzelfde antwoord: Twente. Finkers is een geweldige man, maar als hij uit Groningen of Friesland was gekomen, had ik lang niet zo van hem genoten.

Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik bevooroordeeld ben. Hoewel, bevooroordeeldheid gaat ervan uit dat je geen kennis hebt van de werkelijke omstandigheden, dus eigenlijk ben ik niet zo zeer bevooroordeeld, maar beoordeeld. Ik heb namelijk wat ik 'De Twents-Connection' noem: roots in Twente. Misschien komt, zoals in mijn geval, je vader of moeder uit Twente, of misschien ben je er zelf geboren. Het gaat erom dat je niet in Twente woont, maar er wel banden mee hebt en warme gevoelens krijgt bij Twente en vooral ook haar tongval. Als je in je omgeving rondvraagt zul je erachter komen dat veel van je vrienden ook de Twents Connection hebben, het zal je verbazen.

Het mooie aan Twente is in de eerste plaats het Twentse landschap. Denk groene weides met van die bonkige paarden met van die sokjes aan, mooie bossen en zelfs een kasteel (Twickel). In mijn jeugd ging ik vaak bij mijn oma in Twente logeren en ik heb fijne herinneringen aan de fietstochten die wij toen maakten. Mijn oma was ervan overtuigd dat Twente het allermooiste plekje op aarde was, en hoewel zij slechts een paar maal in het buitenland is geweest, ben ik geneigd haar te geloven.

Het mooie aan Twente zijn natuurlijk ook de Tukkers. Dat heerlijke taaltje, ik denk er met weemoed aan en als ik Herman Finkers hoor, dan ben ik weer even op een verjaardagsfeest in Delden of Vassen. Als mijn moeder mij soms belde wanneer ik bij mijn oma was, dan zei ik "mama, wat praat je snel." En dat vat het wel samen: de helft van de woorden inslikken en de rest lekker oprekken. Lopen wordt "loooop'n" en wie kent niet de grap over de frisdrank van met twaalf klinkers? Juist, coooooolaaaaaa.

Ontwapenend is ook het taalgebruik, de manier van uitdrukken. Vroeger dacht ik altijd dat het aan mijn lieve vader lag wanneer hij ergens op reageerde met "Nah, dat vind ik nou wel aardig". Nu weet ik dat hij dan door het dolle heen is, dat hij bedoelt dat iets helemaal fantastisch is. Ten onrechte dacht ik vroeger altijd dat hij nooit zo enthousiast was, maar hij was juist uitzinnig van vreugde!

De regiosoap Van Jonge Leu en Oale Groond is wat dat betreft een eye-opener geweest. De serie speelt zich af op het Twentse platteland en er wordt in dialect of met Twentes accent gesproken. Een van de acteurs in de serie is ook weer mijn geliefde Herman Finkers, en bij hem wilde het niet zo vlotten in de liefde. Niet zo gek als je in het Twents niet zegt "Ik vind je leuk" of "Ik hou van jou", maar "Je leup me nog niks voor de voet'n."

Overigens zijn de Tukkers zelf soms wat onzeker over hun eigen taal. Volkomen ten onrechte hebben zij dan last van een minderwaardigheidscomplex, wat resulteert in het afzetten tegen stadse fratsen en benadrukken dat zij normaal zijn en het Westen gek is. Hoe vaak ik wel niet heb moeten horen "Oooo, dat vind'n wij hier heel gewooon." Doe maar niet zo gek. Het toppunt was een jongetje dat voordrong bij de kassa en tegen wie ik zei dat hij achteraan moest sluiten. Boos keek hij mij aan, en blafte mij toe: "Ooo, je hoef nie zo'n kapsones te hebb'n, omdat je zooo proat."

En zo is het maar net. Niet zo'n kapsones, die Tukkers zijn hartstikke leuk (of gewoon wel aardig) en ze wonen in ieder geval in een van de mooiste stukjes Nederland. Misschien dat ik er van de zomer maar weer eens ga fietsen.

Help!

Twee dames van gemodder zijn ziek en de andere dame heeft een ziek kind. Situaties waarin er geen column uit je vingers rolt en je alleen maar bezig bent met de dagelijkse beslommeringen: zorgen, eten koken, langs de apotheek en slapen, vooral slapen. Als je al tijd hebt om achter je computer te kruipen mist de inspiratie. Typisch een moment waarop je op zoek bent naar de gastcolumnist die af en toe bij kan springen als wij door ons dagelijkse gemodder in beslag worden genomen.

Ben jij die gastcolumnist die bij kan springen? Schrijf een leuk stukje (mag over vanalles gaan) van tussen de 250 en 450 woorden en stuur op naar gemodder@hotmail.com Als we het leuk vinden plaatsen we het, en wie weet heb je wel meer inspiratie dan voor één stukje?

Stuur op die columns, stuur op!