Ik zal er maar niet omheen draaien: ik word doodmoe van Johan Cruijff. Sowieso word ik doodmoe van alles wat met voetbal te maken heeft. Dit heeft ongetwijfeld te maken met de overdosis voetbal die ik in mijn jeugd heb toegediend gekregen. Elk weekend, twee dagen lang voetbal. Op zaterdag de Bundesliga en Eerste Divisie, op zondag de eredivisie en dus Mart Smeets en Kees Jansma. Geïndoctrineerd als ik in die tijd was, kan ik nu nog steeds een belachelijke rij middelmatige voetballers uit de jaren ’90 opnoemen. Soms sta ik tijdens het koken ineens te denken aan Steve van Dorpel, André Paus, Henk Duut of Richard Sneekes. Die zie ik dan ook voor me, inclusief jaren ’90 matjes zoals je die nu ook weer in New Kids ziet (hoera!).
En dan hebben we het alleen nog over het voetbal zélf. Wat ik nog vele malen irritanter vind is gelul over voetbal. Nooit zal ik begrijpen wat daar nou leuk aan is. Sport kijken is één ding, maar kijken naar andere mensen die praten over sport, wat je net ook zelf hebt gezien, dat is voor mij onbegrijpelijk. Want al kijk ik dan liever niet naar voetbal, ik kijk wel graag naar tennis, schaatsen en naar de Tour, maar dan hoef ik niet ook nog eens naar een tafel met vier mannen te kijken en te luisteren naar wat zij daar dan precies van vonden.
Hierover nadenkend bedacht ik me dat er wellicht een hoop mensen zijn die zich op hun beurt afvragen waarom ik dan wel naar een tafel mensen in actualiteitenprogramma’s ga zitten kijken. Omdat deze mensen uitleg over en toelichting geven op een onderwerp dat ik wel interessant vind: politieke gebeurtenissen in binnen- en buitenland. Daar valt wel wat zinnings over te zeggen. Niet over waarom Robben die ene bal niet afgaf en waarom Sulimani niet in de basis stond.
Maar goed, voor-, tussen- en nabeschouwingen kun je ontwijken, je hoeft er niks van te zien als je niet wilt. Toch? Behalve dan als het om Johan Cruijff gaat. Want alles wat Cruijff zegt is hem rechtstreeks ingegeven door God zelf. Of nee, andersom: Cruijff souffleert God. Zoals ik de archetypische sigarenrokende VVD-bal Thomas Lepeltak vanochtend raak hoorde typeren (doet hij dat ook eens): “Cruijff denkt dat hij in vijf minuten de gehele wereldproblematiek kan oplossen.” Als er dan eens een keer iemand níet naar hem wil luisteren, vindt hij dat volslagen onbegrijpelijk.
En dat is dan weer all over the news: Cruijff wil dat Dennis Bergkamp en Wim Jonk de Ajaxdirectie gaan assisteren in hun technisch beleid. Maar dat wil de Ajaxdirectie niet. Met als gevolg dat Cruijff verbolgen is. Onbegrijpelijk. En nu wil Cruijff dat de Directie en de Raad van Commissarissen vervangen wordt. Ik heb wel een idee wie hij daar dan in wil hebben.
Mijn hemel, moet je indenken dat je in de directie van Ajax zit met Johan Cruijff. Zit je alle bijeenkomsten in dat geslis en ge-orakel! Telkens dat holle “Kaaik, het is simpol, sssscchlrrrp....Om te winnen mot je wel scoren. En dan motten we wel goeie spelers aankopen. Da’s logisch, ssssccchhhlrrrp.” Om gek van te worden. Voor je het weet neemt hij de hele vergadering over, zoals hij nu ook al weer kostbare journaalminuten heeft ingepikt. Daar gáán we weer, hoorde ik mezelf denken. Ga toch weg man, en ga je memoires/evangelie schrijven. Er zijn nog genoeg andere mensen geïnteresseerd in je goddelijke inzichten, maar val mij er niet mee lastig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten