Mannetjes met gitaartjes

Ik haat tv-talentenjachten. Hoe heet dat programma ook al weer dat vorig jaar zo populair was? Oh ja, The Voice of Holland. Ik heb dus nog nooit een aflevering van The Voice of Holland gezien. Ik weet alleen dat het iets met stoelen en Charly Luske is. Ok, toegegeven, de eerste editie van Idols heb ik toch wel redelijk gevolgd. Maar toen was dat soort programma’s nog nieuw en flitsend enzo. Tegenwoordig heb ik er geen interesse meer in.

Tot ik kort geleden hoorde over De Beste Singer Songwriter van Nederland. Laten we dit programma voor het gemak even DBSSW noemen. DBSSW gaat over, hoe raad je het, singer songwriters. Mannetjes (soms een vrouwtje) met gitaartjes en mooie stemmen. Af en toe saai, meestal mooi, soms een tranentrekker maar bovenal héél veel mooie, breekbare liedjes. Elke week krijgen de deelnemers een opdracht. Zo moesten zij al een liefdes- en een protestlied schrijven en uitvoeren. Wat ik prettig vind aan het programma is dat er niemand afvalt: aan het einde komt er wél een winnaar uit, maar een afvalrace is het niet.

Presentator en DJ Giel Beelen heeft voor dit programma al zijn muzikale vriendjes uit de kast getrokken. Elke aflevering weer bestormt een 3FM-enclave de studio om de kandidaten te beoordelen. Dat is soms heel stom. Want dan kijkt DJ Gerard Ekdom bijvoorbeeld alleen maar of een lied een hitje is. Maar soms levert het ook heel mooie tv op: Sanne Hans (aka Miss Montreal, ook zo’n 3FM-vriendinnetje) die huilt bij een liedje. Nu scheelde het wel dat de zangeres van dit liedje net had verteld dat haar ex dood was, en dat is ook wel echt heel zielig.

Maar als ik de mogelijkheid heb, kijk ik dit programma. Ook omdat een kennis van mij mee doet. En ik voorspel dat hij gaat winnen. Rogier is zijn naam. Google hem en verwonder je over zijn fantastische stemgeluid. De finale is eind augustus, mijn ticket zit in mijn mailbox. Mannetjes en vrouwtjes met gitaartjes in een slick tv-concept: ik kan er nog even geen genoeg van krijgen.