Op de website van Elsevier verscheen vorige week een vreemd bericht. Het had de titel: ‘Wat mannen geheim houden voor hun vrouwen.’ De titel begon goed, dat stukje wilde ik wel lezen. Met stijgende verbazing heb ik de inhoud van het stuk tot mij genomen. In het stuk zijn zeven ‘geheimen’ opgenomen. Waarbij bij de behandeling van die zogenaamde geheimen een bijzonder staaltje psychologie van de koude grond wordt tentoon gespreid en waarbij tevens niet geschuwd wordt eens lekker te generaliseren en een paar hele oude open deuren in te trappen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zelf niet vies van generaliseren. Zo zul je mij in het verkeer regelmatig op de volgende zinnen kunnen betrappen: ‘Vast een vrouw/bejaarde/man met een kleine.’ Maar dit ging mij, ook een psycholoog van de koude grond, toch wat ver. Daar komt nog bij dat de titel de lading niet dekt want in slechts één geval is er volgens mij misschien sprake van een geheim (nummer vier), maar of ik dat nou zo schokkend vind. De genoemde geheimen zijn of mythes of verschillen of generaliserende teksten waarbij ik mij als ik een man was wel enigszins beledigd zou kunnen voelen. Maar goed, hieronder de geheimen.
Geheim één: Mannen kijken naar alle mooie vrouwen. Dit is geen geheim. Wat een onzin. Tuurlijk kijken mannen naar mooie vrouwen. Ik kijk ook naar mooie vrouwen. Ik wijs mijn man soms zelfs op mooie vrouwen. Mijn man vertelt mij zelfs wel eens als hij een opvallende vrouw heeft gezien terwijl ik er niet bij was. Bijvoorbeeld een vrouw met een heel kort rokje of een heel diep decolleté. Dit is dus geen ‘geheim’.
Geheim nummer twee is het geheim ‘dat een man soms de deur uit moet’. In de toelichting staat dat een man graag het huishouden achter zich laat en dat zijn hang naar vrijheid er voor zorgt dat hij graag de deur uit wil en zich met iets anders dan het huishouden wil bezig houden. Mijn hemel, dat willen vrouwen toch ook? Ik sta me toch niet voor mijn plezier met de was en de stofzuiger bezig te houden? Ik wil ook wel eens weg en ruimte en tijd voor mezelf hebben. En ik ben geen man. En ik heb niet gemerkt dat mannen die drang sterker hebben dan vrouwen. Of dat een man zijn afschuw van het huishouden en zijn behoefte aan eigen tijd geheim probeert te houden.
Geheim drie: Hij zweert trouw, maar niet helemaal. Het stukje eronder zegt: “Terwijl vrouwen de wederzijdse liefde met hun partners graag geregeld, bezegeld en gegarandeerd zien in het vastleggen van eeuwige trouw, zit er in vele mannen een heel klein stemmetje dat iets anders zegt. Het is een door angst en testosteron gevoed relativerend stemmetje, dat de strakke echtelijke beloftes te benauwend vindt. Het gaat er stiekem van uit dat de vrijheid van de jagende man niet zo heel erg aan banden hoeft te worden gelegd.” Wat een heerlijk generaliserend gelul. Alsof alle vrouwen willen trouwen en alle mannen (willen) vreemdgaan. Ik zeg er verder niks meer over.
Volgens geheim vier geeft ‘geld verdienen de man aanzien’. Ik ken geen man die het belangrijk vindt dat hij zelf de kostwinner is (dat betekent dit geheim namelijk voor dit stukje), maar goed misschien zijn die er wel maar niet in mijn vriendenkring, of misschien zijn die er wel in mijn vriendenkring maar durven zij dat niet te zeggen. Als het al een geheim is in die zin dat deze stelling waar is, dan vind ik het niet echt een schokkend geheim. Van mij had het wel geheim mogen blijven.
Volgens geheim nummer vijf klaart de man graag een klusje. Ja, en alle vrouwen houden van koken. Volgens geheim nummer zes begrijpen mannen vrouwen niet en vrouwen mannen niet. De laatste zin van het stukje is de grootste open deur ter wereld die ik al zo vaak heb langs zien komen:“Vrouwen zoeken vooral erkenning voor hun problemen en gevoelens, mannen zoeken voor hun problemen en emoties kant en klare oplossingen.” ZUCHT. Geheim zeven:’Ja, mannen zijn pubers.’ Mannen houden van tachtig-delig zakmessen, daar komt de analyse van geheim zeven op neer. Wat een ge-eikel zeg. Van dit soort stukjes krijg ik altijd de neiging om hard boerend met een flesje bier en een pizza de Champions League te gaan kijken. Met mijn zakmes naast me. En mijn hand in mijn trainingsbroek. En witte tennissokken aan.
maandag 30 november 2009
vrijdag 27 november 2009
George Orwell - 1984
1984, wat kun je daar nou nog voor verfrissends over zeggen. Ik vond het een heel goed boek. Eén van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Heb het in een paar dagen uitgelezen en kon er daarna niet meer van slapen. Meer kan ik er niet over zeggen zonder het plot weg te geven…4,8 sterren (van de vijf)
Feestjes van vroeger
Vroeger, op de middelbare school, was ik nooit in de kroeg te vinden. Ik ging weleens wat drinken in de stad, maar dan nam ik een cola en dan was ik om een uur of twaalf weer thuis. Niet heel spannend dus. Met de meeste van mijn vrienden sprak ik thuis af en dan gingen we film kijken of rare sketches opnemen op een casettebandje. Een enkele keer ben ik bij een vriendinnetje in het dorp B. blijven slapen en dan gingen we naar een schuurfeest met een paar van haar vriendinnen. Heel stoer vond ik dat. Zij hoefde niet vroeg thuis te zijn en ik daardoor ook niet. Het feest was, uiteraard, in een schuur, er lag stro op de vloer, er werd met bier gegooid en er liepen stoere mannen met strakke shirts en vies haar. Dat vond ik toen ook al. Soms werd je in je kont geknepen. Als je dan omkeek wezen er twee glazenwassers naar elkaar. Op een gegeven moment was ik altijd mijn vriendinnetjes kwijt. Er zat er dan altijd wel eentje urenlang achterstevoren op de wc, een ander was, letterlijk, in een weiland beland met een jongen. Ik was het dan zat, maar dat zei ik niet want dat was niet stoer.
Mijn eindexamenfeest was al even prachtig. Het was in een of andere blokhut in een park in Z. Aangezien het mijn eindexamenfeest was mocht ik langer blijven en broer had beloofd me op te halen om een uur of half twee. Tijdens het feest was er één onbekende jongen, namelijk de DJ. Wat ik toen heel stoer vond, en nu heel triest, is dat ik die avond wat met de DJ had, tussen de plaatjes door. Op een gegeven moment begon hij helaas allerlei oneerbare voorstellen in mijn oor te fluisteren (voorstellen? Nee, meer mededelingen: “ik wil dit” en “ik wil zo graag dat”), zodat ik me uit zijn greep heb losgerukt. Toen kwam ik echter niet meer van hem af terwijl ik allemaal overdreven geanimeerde gesprekken aanknoopte met klasgenoten. Kwart voor twee was broer er (eindelijk!) en ik liep snel met hem naar de auto. Achtervolgd door de DJ, die mij blootstelde aan een spervuur van vragen, althans, zo voelde het. “Waarom ga je nu al weg? Wat is je telefoonnummer? Waar woon je? Ik kan morgen wel even langskomen? O je moet werken, waar dan? Dan kan ik daar wel even langskomen?” Broer was helemaal stil van de vasthoudendheid van de DJ. Ik kreeg het er benauwd van. Ik weet nog goed dat ik, om er maar van af te zijn, gezegd heb dat ik zo ontzettend dronken was dat ik geen idee meer had waar ik de volgende dag moest werken. Broer hield gelukkig wijselijk zijn mond.
Alles veranderde toen ik met broer meeging naar feestjes, in mijn eerste studiejaar, toen ik nog thuis woonde. In deze setting heb ik ook nader kennisgemaakt met Eef, die ik tot dan toe vooral kende van het naar elkaar zwaaien toen ik bij de poelier en zij daar tegenover bij de groenteboer werkte. (Tussen ons in was een brasserie waar Georgina Verbaan werkte, is dat niet inetessant?)Ik weet nog heel goed dat er dat jaar een feestje in haar studentenhuis was en ik ging daar ook naartoe, met broer, in de auto van een vriend van hem. Er zijn nog foto’s van dit feestje: er hangen slingers, iedereen heeft een plastic bekertje of een biertje in zijn hand, en mijn wangen waren paars. Alcohol was ik niet gewend en toen we eindelijk thuis waren, waren we allebei in een uitgelaten stemming. De volgende dag zat mijn trui onder de tandpasta doordat broer de hele tijd omviel tijdens het poetsen. Prachtig vond ik die avond, dat wilde ik ook, en niet lang daarna ben ik zelf ook op kamers gaan wonen.
Mijn eindexamenfeest was al even prachtig. Het was in een of andere blokhut in een park in Z. Aangezien het mijn eindexamenfeest was mocht ik langer blijven en broer had beloofd me op te halen om een uur of half twee. Tijdens het feest was er één onbekende jongen, namelijk de DJ. Wat ik toen heel stoer vond, en nu heel triest, is dat ik die avond wat met de DJ had, tussen de plaatjes door. Op een gegeven moment begon hij helaas allerlei oneerbare voorstellen in mijn oor te fluisteren (voorstellen? Nee, meer mededelingen: “ik wil dit” en “ik wil zo graag dat”), zodat ik me uit zijn greep heb losgerukt. Toen kwam ik echter niet meer van hem af terwijl ik allemaal overdreven geanimeerde gesprekken aanknoopte met klasgenoten. Kwart voor twee was broer er (eindelijk!) en ik liep snel met hem naar de auto. Achtervolgd door de DJ, die mij blootstelde aan een spervuur van vragen, althans, zo voelde het. “Waarom ga je nu al weg? Wat is je telefoonnummer? Waar woon je? Ik kan morgen wel even langskomen? O je moet werken, waar dan? Dan kan ik daar wel even langskomen?” Broer was helemaal stil van de vasthoudendheid van de DJ. Ik kreeg het er benauwd van. Ik weet nog goed dat ik, om er maar van af te zijn, gezegd heb dat ik zo ontzettend dronken was dat ik geen idee meer had waar ik de volgende dag moest werken. Broer hield gelukkig wijselijk zijn mond.
Alles veranderde toen ik met broer meeging naar feestjes, in mijn eerste studiejaar, toen ik nog thuis woonde. In deze setting heb ik ook nader kennisgemaakt met Eef, die ik tot dan toe vooral kende van het naar elkaar zwaaien toen ik bij de poelier en zij daar tegenover bij de groenteboer werkte. (Tussen ons in was een brasserie waar Georgina Verbaan werkte, is dat niet inetessant?)Ik weet nog heel goed dat er dat jaar een feestje in haar studentenhuis was en ik ging daar ook naartoe, met broer, in de auto van een vriend van hem. Er zijn nog foto’s van dit feestje: er hangen slingers, iedereen heeft een plastic bekertje of een biertje in zijn hand, en mijn wangen waren paars. Alcohol was ik niet gewend en toen we eindelijk thuis waren, waren we allebei in een uitgelaten stemming. De volgende dag zat mijn trui onder de tandpasta doordat broer de hele tijd omviel tijdens het poetsen. Prachtig vond ik die avond, dat wilde ik ook, en niet lang daarna ben ik zelf ook op kamers gaan wonen.
donderdag 26 november 2009
Topografieles
De afgelopen weken heb ik ontdekt dat ik nogal een controlfreak ben. Ik wist dat eigenlijk al wel, maar het is me eens te meer duidelijk geworden. Mijn geliefde heeft een weekendje weg geregeld en waar we heen gaan is een verrassing. Dit zou voor mij heel ontspannend moeten zijn. Want ten eerste hoef ik nu niet vooraf na te denken over waar we heen gaan. Ten tweede hoef ik niet alle hotels in de omgeving te scannen op plafondplaten en andere indicaties die aangeven dat het eigenlijk niet zo’n hip/leuk/gezellig hotel is als ik zou willen. Daarnaast hoef ik niet het hele internet af te speuren naar de beste aanbieding. En tot slot hoef ik niet, als ik een keuze heb gemaakt waar we heen gaan, alle wandelroutes, musea, restaurants en andere bezienswaardigheden van de omgeving te onderzoeken. Jaja, ik bereid me altijd goed voor. Maar nu hoeft dat dus niet, want het is allemaal voor me geregeld.
Maar nu heb ik wel enkele hints opgevangen over het oord waar wij gaan verblijven. En nu heb ik er, zielig genoeg, een sport van gemaakt om te ontdekken waar we dan heen gaan. Iets wat niet heel ontspannend werkt. Maar wel heel leuk is. Een extra complicatie vormt het feit dat de hints die ik heb gekregen waarschijnlijk niet allemaal juist zijn. Ik moet dus per hint overwegen of ik denk dat hij waar is of niet. En dit heeft dus geresulteerd in een uren durende zoektocht over het internet naar het juiste hotel.
Eén van de gegeven hints is dat de plaatsnaam van het dorp danwel de stad waar we heen gaan begint met een U. Ik ben blij dat de plaatsnaamhint geen W was, want plaatsnamen met een W, zijn er volgens wikipedia echt heel veel, zie hier. Met een U zijn er gelukkig veel minder in Nederland (als het hotel ook echt in Nederland ligt, wat één van de hints was). In totaal zijn er, volgens wikipedia, in Nederland negenentwintig plaatsnamen met een U: Ubachsberg, Ubbenga, Ubbergen, Uddel, Uden, Udenhout, Uffelte, Ugchelen, Uitdam, Uitgeest, Uithoorn, Uithuizen, Uithuizermeeden, Uitwellingerga, Uitwierde, Uitwijk, Ulestraten, Ulft, Ulicoten, Ulrum, Ulsda, Ulvenhout, Ureterp, Urk, Urmond, Ursem, Usquert, Usselo en Utrecht. Google je echter per provincie dan komen er ineens veel meer plaatsnamen te voorschijn. Dit gebeurde mij namelijk met Limburg. Ik klamp me echter maar vast aan wikipedia. Je moet je ergens aan vast klampen in dit leven.
Nou hoef ik niet al die plaatsen op wikipedia te gaan nalopen, want sommige plaatsen vallen meteen af. Zo weet ik dat de plaatsen in Zuid-Holland niet relevant zijn omdat mij is beloofd dat we niet in Zuid-Holland zullen verblijven. Dat maakt de zoektocht echter niet makkelijker want als ik het goed heb gezien liggen er in Zuid-Holland geen plaatsnamen met een U.
Ik denk zelf dat de provincies Drenthe, Limburg en Gelderland de beste kans maken vanwege hun landschap en bezienswaardigheden. Maar om nu Friesland en Groningen ook meteen weg te strepen gaat misschien wat ver. En nou ben ik redelijk in topografie, maar veel van de plaatsnamen met een U ken ik niet, en als ik ze wel ken weet ik niet altijd waar ze liggen. Noord-Holland acht ik echter nog onwaarschijnlijker dan Friesland en Groningen en dus vallen Uitdam, Uitgeest, Uithoorn en Ursum af. Dat scheelt. Noord-Brabant streep ik weg, maar op het gevaar af mis te zitten. Maar Brabant vind ik gewoon niet iets voor een weekend weg. Het spijt me beste Brabanders, maar ik zie het gewoon niet zo voor me. Dus de volgende dorpen vallen af: Uden, Udenhout, Uitwijk, Ulicoten en Ulvenhout. Ik meen dat ik wel eens in Uden ben geweest en ook in Ulvenhout, het zijn geen dorpen die me levendig bij zijn gebleven en dus durf ik ze wel te passeren. De stad Utrecht valt af gewoon omdat het Utrecht is. Net als Urk, Urk lijkt me een onwaarschijnlijke bestemming. Ubbergen valt af omdat we van het voorjaar nog in Berg en Dal zijn geweest. Dat ligt er naast en om nou twee keer in een jaar te gaan wandelen in die hoek lijkt me wel wat ver gaan. Hoewel we daar nog wel het één en ander te zien hebben, maar ik acht de kans op één of andere manier niet groot. Ubbenga kan ik helemaal niet vinden op een kaart. Wel Ubbena, dat ligt bij Assen. Zal dat hetzelfde zijn? Maar ze hebben er vast geen hotel, dus ik denk niet dat ik me daar druk om ga maken.
Uithuizen zou kunnen, het ligt in Groningen net als Uithuizermeeden, Ulrum, Ulsda, Uitwierde en Usquert. De Groningers houden van plaatsnamen met een U zo te zien. Uitwellingerga en Ureterp liggen in Friesland. Het zijn zowel in Groningen als Friesland allemaal wel erg kleine plaatsen, dus misschien moet ik ze toch maar wegstrepen. Als ik Groningen en Friesland wegstreep houd ik 12 plaatsen over.
Uddel ligt op de Veluwe en is dus een optie. Net als Ugchelen bij Apeldoorn, Ulft in de Achterhoek en Usselo bij Enschede. Uffelte is een optie omdat het een pittoresk dorp in Drenthe is. Alle plaatsen in Limburg zijn een optie: Ulestraten, Ubachsberg, Uffelse, Uffelsen, Ulfterhoek, Ulvend, Urmond. Nu moet ik dus gaan uitzoeken of er in die plaatsen een hotel ligt. En dan maar hopen dat de hint van U ook echt een hint was en geen poging tot misleiding.
Maar nu heb ik wel enkele hints opgevangen over het oord waar wij gaan verblijven. En nu heb ik er, zielig genoeg, een sport van gemaakt om te ontdekken waar we dan heen gaan. Iets wat niet heel ontspannend werkt. Maar wel heel leuk is. Een extra complicatie vormt het feit dat de hints die ik heb gekregen waarschijnlijk niet allemaal juist zijn. Ik moet dus per hint overwegen of ik denk dat hij waar is of niet. En dit heeft dus geresulteerd in een uren durende zoektocht over het internet naar het juiste hotel.
Eén van de gegeven hints is dat de plaatsnaam van het dorp danwel de stad waar we heen gaan begint met een U. Ik ben blij dat de plaatsnaamhint geen W was, want plaatsnamen met een W, zijn er volgens wikipedia echt heel veel, zie hier. Met een U zijn er gelukkig veel minder in Nederland (als het hotel ook echt in Nederland ligt, wat één van de hints was). In totaal zijn er, volgens wikipedia, in Nederland negenentwintig plaatsnamen met een U: Ubachsberg, Ubbenga, Ubbergen, Uddel, Uden, Udenhout, Uffelte, Ugchelen, Uitdam, Uitgeest, Uithoorn, Uithuizen, Uithuizermeeden, Uitwellingerga, Uitwierde, Uitwijk, Ulestraten, Ulft, Ulicoten, Ulrum, Ulsda, Ulvenhout, Ureterp, Urk, Urmond, Ursem, Usquert, Usselo en Utrecht. Google je echter per provincie dan komen er ineens veel meer plaatsnamen te voorschijn. Dit gebeurde mij namelijk met Limburg. Ik klamp me echter maar vast aan wikipedia. Je moet je ergens aan vast klampen in dit leven.
Nou hoef ik niet al die plaatsen op wikipedia te gaan nalopen, want sommige plaatsen vallen meteen af. Zo weet ik dat de plaatsen in Zuid-Holland niet relevant zijn omdat mij is beloofd dat we niet in Zuid-Holland zullen verblijven. Dat maakt de zoektocht echter niet makkelijker want als ik het goed heb gezien liggen er in Zuid-Holland geen plaatsnamen met een U.
Ik denk zelf dat de provincies Drenthe, Limburg en Gelderland de beste kans maken vanwege hun landschap en bezienswaardigheden. Maar om nu Friesland en Groningen ook meteen weg te strepen gaat misschien wat ver. En nou ben ik redelijk in topografie, maar veel van de plaatsnamen met een U ken ik niet, en als ik ze wel ken weet ik niet altijd waar ze liggen. Noord-Holland acht ik echter nog onwaarschijnlijker dan Friesland en Groningen en dus vallen Uitdam, Uitgeest, Uithoorn en Ursum af. Dat scheelt. Noord-Brabant streep ik weg, maar op het gevaar af mis te zitten. Maar Brabant vind ik gewoon niet iets voor een weekend weg. Het spijt me beste Brabanders, maar ik zie het gewoon niet zo voor me. Dus de volgende dorpen vallen af: Uden, Udenhout, Uitwijk, Ulicoten en Ulvenhout. Ik meen dat ik wel eens in Uden ben geweest en ook in Ulvenhout, het zijn geen dorpen die me levendig bij zijn gebleven en dus durf ik ze wel te passeren. De stad Utrecht valt af gewoon omdat het Utrecht is. Net als Urk, Urk lijkt me een onwaarschijnlijke bestemming. Ubbergen valt af omdat we van het voorjaar nog in Berg en Dal zijn geweest. Dat ligt er naast en om nou twee keer in een jaar te gaan wandelen in die hoek lijkt me wel wat ver gaan. Hoewel we daar nog wel het één en ander te zien hebben, maar ik acht de kans op één of andere manier niet groot. Ubbenga kan ik helemaal niet vinden op een kaart. Wel Ubbena, dat ligt bij Assen. Zal dat hetzelfde zijn? Maar ze hebben er vast geen hotel, dus ik denk niet dat ik me daar druk om ga maken.
Uithuizen zou kunnen, het ligt in Groningen net als Uithuizermeeden, Ulrum, Ulsda, Uitwierde en Usquert. De Groningers houden van plaatsnamen met een U zo te zien. Uitwellingerga en Ureterp liggen in Friesland. Het zijn zowel in Groningen als Friesland allemaal wel erg kleine plaatsen, dus misschien moet ik ze toch maar wegstrepen. Als ik Groningen en Friesland wegstreep houd ik 12 plaatsen over.
Uddel ligt op de Veluwe en is dus een optie. Net als Ugchelen bij Apeldoorn, Ulft in de Achterhoek en Usselo bij Enschede. Uffelte is een optie omdat het een pittoresk dorp in Drenthe is. Alle plaatsen in Limburg zijn een optie: Ulestraten, Ubachsberg, Uffelse, Uffelsen, Ulfterhoek, Ulvend, Urmond. Nu moet ik dus gaan uitzoeken of er in die plaatsen een hotel ligt. En dan maar hopen dat de hint van U ook echt een hint was en geen poging tot misleiding.
woensdag 25 november 2009
Het is weer eind november
E: "We moeten het vanavond ook even hebben over de kerstkaarten."
H: "Is goed."
H: "Is goed."
Ook moe
De laatste tijd ben ik een beetje moe. Ik ben voor het laatst in maart echt op vakantie geweest, een weekje skiën, en op werk was het lekker druk. Mijn vrije tijd zat vol met afspraken (eten, drinken, klussen) en ik had geen tijd om even lekker niks te doen. Afgelopen donderdag en vrijdag had ik etentjes van werk en ik begon dus gesloopt aan het weekend.
Op zaterdagochtend moesten we de stad nog in en om elf uur hadden we een afspraak dus dat was rennen. Ik zag dat een schoenenwinkel ging opheffen en moest dus perse naar binnen, en heb een paar prachtige bruin suède pumps, type hoogtevrees, gekocht (maar dat geheel terzijde). Om half twaalf kwamen we bij onze afspraak aan, collega I. en haar vriend B. zouden ons een stoomcursus ‘de ins en outs van de digitale spiegelreflexcamera’ geven. Maar we waren heel moe, allebei. En dus kwam B. er na tien minuten achter dat er geen batterij in de camera zat en we weer terug naar huis moesten om deze op te halen, wat een half uur kostte. Oeps. De cursus was wel zeer geslaagd, met een hoofd bonkend van de informatie gingen we om drie uur weer naar huis. Bedankt I. en B.!!
De vorige dag waren we erachter gekomen dat de wc lekte, een of ander afsluitrubber tussen de stortbak en de pot was poreus en bij het doortrekken spoot een straal (schoon!) water door de wc. De onderburen kwamen melden dat de druppels aan het plafond hingen. Oeps. Bij terugkomst hebben we dat rubber verwijderd en dus de stortbak ontkoppeld. We moeten nu doortrekken met emmers water, heel classy! De enige winkel in Den Haag die dit soort rubbers verkoopt bleek bij aankomst al gesloten te zijn en dus moesten we de rest van het weekend met emmers in de weer. Gelukkig hadden we een aantal afspraken staan en konden we daar nog een paar keer heel luxe doortrekken.
Zaterdagavond hadden we een feestje bij mijn schoonfamilie, ik was de Bob, wat me eigenlijk wel goed uitkwam, want ik was, zoals gezegd, gesloopt. De meneer, ook wel eens fitter geweest, mocht wel gewoon drinken. Ik weet niet of dit van invloed is geweest op wat er later op de avond gebeurde, noem het macht der gewoonte, maar na thuiskomst om een uur of elf hoorde ik ineens het geraas van de stortbak en vervolgens een heel hard ‘O nee, Caar help!!’… Oeps. De volledige inhoud van de stortbak was op de vloer van ons kleine wc’tje beland. In paniek heb ik de wasmand hierin geleegd om de zaak te absorberen. Dat hielp.
In de wc ligt een zeiltje over de oude tegels en dat moest eruit om de boel te laten drogen. Dit zeiltje zit vast met dubbelzijdig plakband, dat hierdoor werd blootgelegd. Door het enorme waterballet moest ik natuurlijk naar de wc (met in mijn hoofd de aanhoudende mantra ‘niet doortrekken, niet doortrekken, niet doortrekken’) en stond ik met blote voeten op het plakband, dat zich binnen enkele seconden aan mijn voeten hechtte. Het wilde ook niet meer los. Onder de douche heb ik het er uiteindelijk met zeep, heet water en een nagelborsteltje af gekregen. Om een uur of twaalf lagen we eindelijk in bed.
Ondertussen was mijn meneer ook al een dag zijn zonnebril kwijt, daar hadden we tussendoor naar lopen zoeken. Hij was ervan overtuigd dat hij deze op het kastje in de gang had gelegd, maar daar lag ‘ie niet. Op een gegeven moment heb ik zelfs alle lades van de vriezer opengetrokken om te kijken of hij daar lag (ik heb dit eerder meegemaakt met sleutels). Bijna zijn we naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen. Het is namelijk een vervloekte zonnebril: de bril is in twee jaar tijd al twee keer gestolen en het zou me niets verbazen als er nu sprake was van een derde keer. Op zondag vonden we hem toch nog, in de zak van een jas die de meneer nooit draagt. Uit veiligheidsoverwegingen zodat de katten er niet mee aan de haal gingen. Klinkt logisch, toch?
Zondag aan het eind van de ochtend gingen we, zonder calamiteiten, naar mijn ouders, daarna moesten we nog even de stad in, naar de Mediamarkt om wat onderdelen voor de camera te kopen. Ik weet niet of je wel eens op zondag in de Mediamarkt bent geweest, maar ik heb één tip: doe het niet! Je staat als sardientjes dicht op elkaar, en over het algemeen is het publiek niet heel erg OSM. Als je dan vervolgens ook nog vergeten bent op te schrijven welke afmetingen je camera heeft, en je onverrichter zake naar huis moet, dan kan het zijn dat er onderling een krachtterm wordt uitgewisseld. Ik was op zijn zachtst gezegd geïrriteerd. Want het was zijn schuld. Het is mijn camera, maar toch was het zijn schuld. In tegenstelling tot wat sommige mensen beweren is niet de Ikea maar wel de Mediamarkt de ultieme relatietest.
De meneer ging hierna hockeyen, ik ben op de bank geploft met een van de slechtste films van de laatste tijd: Role Models. Een comedy, maar ik heb geen enkele keer gelachen. Misschien ook omdat ik moe ben.
Nog even, dan gaan we op vakantie. Ik kan niet wachten!
Op zaterdagochtend moesten we de stad nog in en om elf uur hadden we een afspraak dus dat was rennen. Ik zag dat een schoenenwinkel ging opheffen en moest dus perse naar binnen, en heb een paar prachtige bruin suède pumps, type hoogtevrees, gekocht (maar dat geheel terzijde). Om half twaalf kwamen we bij onze afspraak aan, collega I. en haar vriend B. zouden ons een stoomcursus ‘de ins en outs van de digitale spiegelreflexcamera’ geven. Maar we waren heel moe, allebei. En dus kwam B. er na tien minuten achter dat er geen batterij in de camera zat en we weer terug naar huis moesten om deze op te halen, wat een half uur kostte. Oeps. De cursus was wel zeer geslaagd, met een hoofd bonkend van de informatie gingen we om drie uur weer naar huis. Bedankt I. en B.!!
De vorige dag waren we erachter gekomen dat de wc lekte, een of ander afsluitrubber tussen de stortbak en de pot was poreus en bij het doortrekken spoot een straal (schoon!) water door de wc. De onderburen kwamen melden dat de druppels aan het plafond hingen. Oeps. Bij terugkomst hebben we dat rubber verwijderd en dus de stortbak ontkoppeld. We moeten nu doortrekken met emmers water, heel classy! De enige winkel in Den Haag die dit soort rubbers verkoopt bleek bij aankomst al gesloten te zijn en dus moesten we de rest van het weekend met emmers in de weer. Gelukkig hadden we een aantal afspraken staan en konden we daar nog een paar keer heel luxe doortrekken.
Zaterdagavond hadden we een feestje bij mijn schoonfamilie, ik was de Bob, wat me eigenlijk wel goed uitkwam, want ik was, zoals gezegd, gesloopt. De meneer, ook wel eens fitter geweest, mocht wel gewoon drinken. Ik weet niet of dit van invloed is geweest op wat er later op de avond gebeurde, noem het macht der gewoonte, maar na thuiskomst om een uur of elf hoorde ik ineens het geraas van de stortbak en vervolgens een heel hard ‘O nee, Caar help!!’… Oeps. De volledige inhoud van de stortbak was op de vloer van ons kleine wc’tje beland. In paniek heb ik de wasmand hierin geleegd om de zaak te absorberen. Dat hielp.
In de wc ligt een zeiltje over de oude tegels en dat moest eruit om de boel te laten drogen. Dit zeiltje zit vast met dubbelzijdig plakband, dat hierdoor werd blootgelegd. Door het enorme waterballet moest ik natuurlijk naar de wc (met in mijn hoofd de aanhoudende mantra ‘niet doortrekken, niet doortrekken, niet doortrekken’) en stond ik met blote voeten op het plakband, dat zich binnen enkele seconden aan mijn voeten hechtte. Het wilde ook niet meer los. Onder de douche heb ik het er uiteindelijk met zeep, heet water en een nagelborsteltje af gekregen. Om een uur of twaalf lagen we eindelijk in bed.
Ondertussen was mijn meneer ook al een dag zijn zonnebril kwijt, daar hadden we tussendoor naar lopen zoeken. Hij was ervan overtuigd dat hij deze op het kastje in de gang had gelegd, maar daar lag ‘ie niet. Op een gegeven moment heb ik zelfs alle lades van de vriezer opengetrokken om te kijken of hij daar lag (ik heb dit eerder meegemaakt met sleutels). Bijna zijn we naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen. Het is namelijk een vervloekte zonnebril: de bril is in twee jaar tijd al twee keer gestolen en het zou me niets verbazen als er nu sprake was van een derde keer. Op zondag vonden we hem toch nog, in de zak van een jas die de meneer nooit draagt. Uit veiligheidsoverwegingen zodat de katten er niet mee aan de haal gingen. Klinkt logisch, toch?
Zondag aan het eind van de ochtend gingen we, zonder calamiteiten, naar mijn ouders, daarna moesten we nog even de stad in, naar de Mediamarkt om wat onderdelen voor de camera te kopen. Ik weet niet of je wel eens op zondag in de Mediamarkt bent geweest, maar ik heb één tip: doe het niet! Je staat als sardientjes dicht op elkaar, en over het algemeen is het publiek niet heel erg OSM. Als je dan vervolgens ook nog vergeten bent op te schrijven welke afmetingen je camera heeft, en je onverrichter zake naar huis moet, dan kan het zijn dat er onderling een krachtterm wordt uitgewisseld. Ik was op zijn zachtst gezegd geïrriteerd. Want het was zijn schuld. Het is mijn camera, maar toch was het zijn schuld. In tegenstelling tot wat sommige mensen beweren is niet de Ikea maar wel de Mediamarkt de ultieme relatietest.
De meneer ging hierna hockeyen, ik ben op de bank geploft met een van de slechtste films van de laatste tijd: Role Models. Een comedy, maar ik heb geen enkele keer gelachen. Misschien ook omdat ik moe ben.
Nog even, dan gaan we op vakantie. Ik kan niet wachten!
dinsdag 24 november 2009
J.C. Bloem - November
Het regent en het is november:
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender,
Zijn heimelijke pijnen draagt.
En in de kamer, waar gelaten
Het daaglijks leven wordt verricht,
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.
De jaren gaan zoals zij gingen,
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid.
Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd;
Altijd november, altijd regen,
altijd dit lege hart, altijd
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender,
Zijn heimelijke pijnen draagt.
En in de kamer, waar gelaten
Het daaglijks leven wordt verricht,
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.
De jaren gaan zoals zij gingen,
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid.
Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd;
Altijd november, altijd regen,
altijd dit lege hart, altijd
Land of the free, home of the brave
Onlangs schreef ik hier over het gebruik van het woord ‘lievelings’. Toen vermelde ik dat ik ook een lievelingsvakantiebestemming heb. Ik weet niet of dit helemaal waar is, elke bestemming heeft namelijk zo zijn eigen charmes en afhankelijk van je bui of behoefte kan de bestemming waar je voorkeur naar uit gaat dus veranderen. Laat ik het dus maar houden op een aantal favoriete vakantiebestemmingen zonder er eentje als mijn blijvende ‘lievelings’ te bestempelen.
Een favoriete vakantiebestemming van mij is, het zal niet veel mensen die mij kennen verbazen, de Verenigde Staten. Inmiddels ben ik daar drie keer geweest en ik denk dat ik er nog wel een aantal keer heen wil. Voor veel mensen zal de VS, of ‘Amerika’, niet exotisch genoeg zijn. Het is een Westers land, ze spreken er Engels, het is commercieel, het is zeer makkelijk te bereizen en het is met dat alles nu niet bepaald een plek waarmee je je eigen uniekheid kunt etaleren. Ik zal de nadelen die veel mensen ervaren bij Amerika en die ik net opsomde even kort toelichten. Deze nadelen zijn voor mij eigenlijk voordelen.
Amerika is een Westers land. Dit betekent onder andere dat qua hygiëneniveau het land vergelijkbaar is met Nederland. Dit heeft tot gevolg dat je tijdens een vakantie in Amerika (een enkele uitzondering daargelaten) geen last van buikloop of andere ongemakken krijgt. Je hoeft de kans daarop in ieder geval niet in te calculeren in je vakantieplannen en je hebt een vrij grote kans dat je vakantie ook echt een vakantie wordt. Ik vind dat erg belangrijk, een vakantie moet geen aaneenschakeling van ongemakken en afzien zijn, daar heb ik simpelweg geen zin in als ik vrij ben.
Ze spreken Engels in Amerika. Veel mensen zullen dit ervaren als een nadeel, je vakantie ontbreekt daarmee authenticiteit, charme en avontuur. Ik vind het een voordeel, je hoeft niet met handen en voeten je ontbijt te regelen bij een lokale ‘authentieke’ noodleboer om je vervolgens af te vragen wat de ingrediënten van je bakje noodles precies zijn. Ik herinner mij een scène op het station van Barcelona waar H en ik treinkaartjes probeerden te kopen. Na een gesprek van een half uur met de ambtenaar achter het loket en het in ontvangst nemen van twee onooglijke kaartjes, vroegen wij ons de gehele treinreis af of wij nu echt de juiste kaartjes hadden (regionaal, interregionaal of wat dan ook), de juiste bestemming (deze trein ging toch echt wel naar het noorden?) en of we nu ook echt de juiste trein hadden (regionaal danwel interregionaal niet zijnde een stoptrein waardoor we veel te laat in Figueres zouden arriveren) en of die trein ook weer terug ging (zodat wij weer een slaapplaats hadden). Verder vind ik een groot voordeel dat je de teletekst in de VS begrijpt. Zo weet je o.a. wat voor weer het wordt. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Noorwegen waar wij na drie dagen bestudering van teletekst én het weer wisten wat het Noorse woord voor regen was (dit was wel zeer nuttig voor het temperen van onze verwachtingen omtrent het weer voor de rest van de vakantie)
Amerika is commercieel. Dit heeft tot gevolg dat je nooit en te nimmer (ook niet met de kerst of op nieuwjaarsdag of op zeer afgelegen plekken) in angst hoeft te verkeren of je die dag een winkel of eetgelegenheid of een werkende benzinepomp tegenkomt. Kom daar maar eens om in Frankrijk waar het vinden van een geopende bakker op sommige dagen een ramp is. Op zon-, feestdagen en tijdens de lunch zijn Franse bakkers immers altijd dicht. En ineens hebben ze dan heel veel feestdagen in Frankrijk. En daar kom je ook nooit een dag van tevoren achter. Ik herinner me een vakantie in Noorwegen waarbij wij wanhopig de achterbak vol met eten hadden gepropt en bij elke benzinepomp angstvallig gingen tanken om zo te voorkomen dat we ergens hulpeloos (en zonder bereik met je mobiele telefoon) zouden stranden. In Amerika is eigenlijk altijd en overal wel eten en benzine te krijgen en is een creditcard genoeg om overal te komen (dit in tegenstelling tot wederom Noorwegen waar onze creditcard niet werd geaccepteerd en Frankrijk waar wij in de buurt van Amiens alleen onbemande tankstations tegenkwamen die alleen lokale bankpassen en creditcards accepteerden). Commercieel is echter voor heel veel mensen een vies woord. Niemand geeft graag toe dat hij zich prettig voelt bij grote ketens die in een cirkel van duizenden kilometers dezelfde producten verkopen die vrijwel 24 uur per dag, 365 dagen per jaar verkrijgbaar zijn. Dit heeft te maken met de drang van mensen naar bijzondere ervaringen en, zoals ik eerder al noemde, het verlangen uniek te zijn. Liever vertellen wij dat we na drie dagen jungle ergens in een dorpje op Bali de allermooiste asbak van een ambachtelijke Balinese houtbewerker kochten, dan dat wij bij de grootste Target van het westelijk halfrond een industrieel en massaal geproduceerd rompertje van de Miami Dolphins kochten. Ik heb zelf echter geen enkele moeite met massaal geproduceerde en verkochte producten en voel niet de drang om ergens in de binnenlanden van Mali dat ene bijzondere ambachtsmannetje tegen te komen, om er vervolgens nooit meer terug te komen omdat die man op drie dagen reizen van de bewoonde wereld woont. Ik vind commercieel geen vies woord, van mij mogen winkels altijd open zijn en de service bieden waarvoor ze in het leven zijn geroepen (namelijk spullen verkopen, liefst op een goed bereikbare plaats). Kortom, doe mij maar de grootste Target van het Westelijk halfrond. Open van acht uur 's ochtends tot 11 uur 's avonds en met een uitgebreide keus.
Amerika is verder zeer makkelijk te bereizen. Allereerst kom je er vrij gemakkelijk met een vliegtuig en ten tweede is in het land zelf alles goed te bereiken mits je in het bezit van een rijbewijs en huurauto bent. Maar ook zonder die twee dingen kun je eigenlijk op veel plekken wel komen. Het land is echter gebouwd rond comfortabel autorijden en daardoor het toppunt van ontspannen reizen. Nee, voor ons geen lokale bus in de achterlanden van Guatemala die de Nederlandse keuringsnormen allang niet meer haalt en waarbij je je stoel deelt met een kippenboer en zijn hele handelsvoorraad. Ik geef toe, dit klinkt allemaal heel authentiek en levert ongetwijfeld thuis een goed verhaal op, maar als ik het hele jaar gewerkt heb wil ik enige comfort op mijn reizen en wordt derhalve niet graag achttien uur lang met gevaar voor eigen leven over een hobbelige weg vervoerd in de nabijheid van personen die geen deodorant kennen. Voorts heb ik zelf niet het gevoel nu minder te 'leven' doordat ik weiger om me langere tijd ongewassen in een bus op te houden.
Ik geef toe, Amerika is geen avontuurlijk keuze en al helemaal geen onontgonnen gebied, en een bezoek aan het huis van Jefferson doet het echt niet zo lekker op verjaardagen als het bezoek aan die ene tempel ergens in de binnenlanden van Tibet, maar dit alles maakt mij geen bal uit, want voor mij is Amerika het toppunt van ontspannen vakantie. Begrijp me niet verkeerd, ik vond onze vakantie naar Noorwegen één van de mooiste vakanties ooit. Het is een schitterend land en je kunt je er echt prima redden. Het weer, het eten, het gebrek aan comfort en de schaarste aan winkels, slaapgelegenheden en benzine maakt het toch een vakantie met een minder ontspannen niveau dan Amerika. En aangezien ik vakantie zie als een manier om te ontspannen speelt dit mee. Ik vind Italië een geweldig vakantieland, maar de ongeorganiseerdheid en drukte in de toeristische gebieden vind je in Amerika vrijwel niet. Ik snap dat de chaos van de Italianen zijn charme heeft, maar toen ik met mijn al in Nederland gereserveerde kaartjes toch drie uur in de rij moest staan bij het Uffizi om vervolgens door drie bussen Japanners onder de voet te worden gelopen bij ‘De Venus’ van Botticelli, voelde het veel minder als vakantie dan toen ik op Mount Vernon in de rij stond om de woonkamer van George Washington te bekijken en ondertussen van een langslopende medewerker een lezing kreeg over het leven in de tijd Washington. Het is in Amerika, als je het een beetje uit zoekt, meestal mooi weer, er is genoeg te zien en te doen, zowel op het gebied van natuur als cultuur, en je hebt altijd eten en een slaapplaats (voor jezelf en zonder beestjes). Dat maakt Amerika voor mij een land dat zeer hoog in mijn vakantie top 5 staat.
Een favoriete vakantiebestemming van mij is, het zal niet veel mensen die mij kennen verbazen, de Verenigde Staten. Inmiddels ben ik daar drie keer geweest en ik denk dat ik er nog wel een aantal keer heen wil. Voor veel mensen zal de VS, of ‘Amerika’, niet exotisch genoeg zijn. Het is een Westers land, ze spreken er Engels, het is commercieel, het is zeer makkelijk te bereizen en het is met dat alles nu niet bepaald een plek waarmee je je eigen uniekheid kunt etaleren. Ik zal de nadelen die veel mensen ervaren bij Amerika en die ik net opsomde even kort toelichten. Deze nadelen zijn voor mij eigenlijk voordelen.
Amerika is een Westers land. Dit betekent onder andere dat qua hygiëneniveau het land vergelijkbaar is met Nederland. Dit heeft tot gevolg dat je tijdens een vakantie in Amerika (een enkele uitzondering daargelaten) geen last van buikloop of andere ongemakken krijgt. Je hoeft de kans daarop in ieder geval niet in te calculeren in je vakantieplannen en je hebt een vrij grote kans dat je vakantie ook echt een vakantie wordt. Ik vind dat erg belangrijk, een vakantie moet geen aaneenschakeling van ongemakken en afzien zijn, daar heb ik simpelweg geen zin in als ik vrij ben.
Ze spreken Engels in Amerika. Veel mensen zullen dit ervaren als een nadeel, je vakantie ontbreekt daarmee authenticiteit, charme en avontuur. Ik vind het een voordeel, je hoeft niet met handen en voeten je ontbijt te regelen bij een lokale ‘authentieke’ noodleboer om je vervolgens af te vragen wat de ingrediënten van je bakje noodles precies zijn. Ik herinner mij een scène op het station van Barcelona waar H en ik treinkaartjes probeerden te kopen. Na een gesprek van een half uur met de ambtenaar achter het loket en het in ontvangst nemen van twee onooglijke kaartjes, vroegen wij ons de gehele treinreis af of wij nu echt de juiste kaartjes hadden (regionaal, interregionaal of wat dan ook), de juiste bestemming (deze trein ging toch echt wel naar het noorden?) en of we nu ook echt de juiste trein hadden (regionaal danwel interregionaal niet zijnde een stoptrein waardoor we veel te laat in Figueres zouden arriveren) en of die trein ook weer terug ging (zodat wij weer een slaapplaats hadden). Verder vind ik een groot voordeel dat je de teletekst in de VS begrijpt. Zo weet je o.a. wat voor weer het wordt. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Noorwegen waar wij na drie dagen bestudering van teletekst én het weer wisten wat het Noorse woord voor regen was (dit was wel zeer nuttig voor het temperen van onze verwachtingen omtrent het weer voor de rest van de vakantie)
Amerika is commercieel. Dit heeft tot gevolg dat je nooit en te nimmer (ook niet met de kerst of op nieuwjaarsdag of op zeer afgelegen plekken) in angst hoeft te verkeren of je die dag een winkel of eetgelegenheid of een werkende benzinepomp tegenkomt. Kom daar maar eens om in Frankrijk waar het vinden van een geopende bakker op sommige dagen een ramp is. Op zon-, feestdagen en tijdens de lunch zijn Franse bakkers immers altijd dicht. En ineens hebben ze dan heel veel feestdagen in Frankrijk. En daar kom je ook nooit een dag van tevoren achter. Ik herinner me een vakantie in Noorwegen waarbij wij wanhopig de achterbak vol met eten hadden gepropt en bij elke benzinepomp angstvallig gingen tanken om zo te voorkomen dat we ergens hulpeloos (en zonder bereik met je mobiele telefoon) zouden stranden. In Amerika is eigenlijk altijd en overal wel eten en benzine te krijgen en is een creditcard genoeg om overal te komen (dit in tegenstelling tot wederom Noorwegen waar onze creditcard niet werd geaccepteerd en Frankrijk waar wij in de buurt van Amiens alleen onbemande tankstations tegenkwamen die alleen lokale bankpassen en creditcards accepteerden). Commercieel is echter voor heel veel mensen een vies woord. Niemand geeft graag toe dat hij zich prettig voelt bij grote ketens die in een cirkel van duizenden kilometers dezelfde producten verkopen die vrijwel 24 uur per dag, 365 dagen per jaar verkrijgbaar zijn. Dit heeft te maken met de drang van mensen naar bijzondere ervaringen en, zoals ik eerder al noemde, het verlangen uniek te zijn. Liever vertellen wij dat we na drie dagen jungle ergens in een dorpje op Bali de allermooiste asbak van een ambachtelijke Balinese houtbewerker kochten, dan dat wij bij de grootste Target van het westelijk halfrond een industrieel en massaal geproduceerd rompertje van de Miami Dolphins kochten. Ik heb zelf echter geen enkele moeite met massaal geproduceerde en verkochte producten en voel niet de drang om ergens in de binnenlanden van Mali dat ene bijzondere ambachtsmannetje tegen te komen, om er vervolgens nooit meer terug te komen omdat die man op drie dagen reizen van de bewoonde wereld woont. Ik vind commercieel geen vies woord, van mij mogen winkels altijd open zijn en de service bieden waarvoor ze in het leven zijn geroepen (namelijk spullen verkopen, liefst op een goed bereikbare plaats). Kortom, doe mij maar de grootste Target van het Westelijk halfrond. Open van acht uur 's ochtends tot 11 uur 's avonds en met een uitgebreide keus.
Amerika is verder zeer makkelijk te bereizen. Allereerst kom je er vrij gemakkelijk met een vliegtuig en ten tweede is in het land zelf alles goed te bereiken mits je in het bezit van een rijbewijs en huurauto bent. Maar ook zonder die twee dingen kun je eigenlijk op veel plekken wel komen. Het land is echter gebouwd rond comfortabel autorijden en daardoor het toppunt van ontspannen reizen. Nee, voor ons geen lokale bus in de achterlanden van Guatemala die de Nederlandse keuringsnormen allang niet meer haalt en waarbij je je stoel deelt met een kippenboer en zijn hele handelsvoorraad. Ik geef toe, dit klinkt allemaal heel authentiek en levert ongetwijfeld thuis een goed verhaal op, maar als ik het hele jaar gewerkt heb wil ik enige comfort op mijn reizen en wordt derhalve niet graag achttien uur lang met gevaar voor eigen leven over een hobbelige weg vervoerd in de nabijheid van personen die geen deodorant kennen. Voorts heb ik zelf niet het gevoel nu minder te 'leven' doordat ik weiger om me langere tijd ongewassen in een bus op te houden.
Ik geef toe, Amerika is geen avontuurlijk keuze en al helemaal geen onontgonnen gebied, en een bezoek aan het huis van Jefferson doet het echt niet zo lekker op verjaardagen als het bezoek aan die ene tempel ergens in de binnenlanden van Tibet, maar dit alles maakt mij geen bal uit, want voor mij is Amerika het toppunt van ontspannen vakantie. Begrijp me niet verkeerd, ik vond onze vakantie naar Noorwegen één van de mooiste vakanties ooit. Het is een schitterend land en je kunt je er echt prima redden. Het weer, het eten, het gebrek aan comfort en de schaarste aan winkels, slaapgelegenheden en benzine maakt het toch een vakantie met een minder ontspannen niveau dan Amerika. En aangezien ik vakantie zie als een manier om te ontspannen speelt dit mee. Ik vind Italië een geweldig vakantieland, maar de ongeorganiseerdheid en drukte in de toeristische gebieden vind je in Amerika vrijwel niet. Ik snap dat de chaos van de Italianen zijn charme heeft, maar toen ik met mijn al in Nederland gereserveerde kaartjes toch drie uur in de rij moest staan bij het Uffizi om vervolgens door drie bussen Japanners onder de voet te worden gelopen bij ‘De Venus’ van Botticelli, voelde het veel minder als vakantie dan toen ik op Mount Vernon in de rij stond om de woonkamer van George Washington te bekijken en ondertussen van een langslopende medewerker een lezing kreeg over het leven in de tijd Washington. Het is in Amerika, als je het een beetje uit zoekt, meestal mooi weer, er is genoeg te zien en te doen, zowel op het gebied van natuur als cultuur, en je hebt altijd eten en een slaapplaats (voor jezelf en zonder beestjes). Dat maakt Amerika voor mij een land dat zeer hoog in mijn vakantie top 5 staat.
maandag 23 november 2009
Kassa
Kassadame bij de plaatselijke Jumbo tegen haar collega:
“Ja, ik weet dat zij ook pauze moet hebben maar ik zit hier nu al een uur met een pijnlijke pols achter die kutkassa.”
“Ja, ik weet dat zij ook pauze moet hebben maar ik zit hier nu al een uur met een pijnlijke pols achter die kutkassa.”
Alleen over de wereld
Op deze plek schreef ik eerder hoe het mij vergaat als ik een avond onverwachts alleen thuis ben. Nu ik erover nadenk, ben ik überhaupt niet heel erg goed in alleen zijn. Dat klinkt misschien heel zielig, maar dat is het niet, want ik ben bijna nooit alleen en als ik alleen ben heb ik bewust een avond alleen ingelast en dan is dat eigenlijk wel relaxed. Dan lees ik een boek of een tijdschrift of kijk die ene zwaarmoedige film die nooit iemand met me wil kijken. De andere avonden zijn gevuld met gezellige afspraken of ik ga sporten of ik heb een avond samen met mijn meneer. Dat laatste komt veel te weinig voor, maar ik krijg geen klachten en ga dus vrolijk verder.
Echt iets alleen ondernemen, daar ben ik niet zo goed in. Boodschappen doen gaat natuurlijk prima, maar veel ingewikkelder moet het eigenlijk niet worden. Sinds kort ga ik alleen naar de sportschool, een doorbraak, tot voor kort ging ik altijd met een vriendin, zodat ik tussen al die rare zwetende mensen toch nog een gezellig vrolijk hoofd naast me zag waarmee ik kon lachen om de rare, rode, bezwete hoofden, ondanks dat we zelf ook een rood en bezweet hoofd hadden. Toen zij door drukte stopte met spinning heb ik besloten dat dit mij er niet van mocht weerhouden en nu ga ik voortaan, met gezonde tegenzin, alleen naar de sportschool.
Alleen winkelen doe ik ook, en dat gaat eigenlijk efficiënter omdat ik dan heel doelgericht ben, maar als ik klaar ben ga ik meteen terug naar huis en ga ik dus niet op een terras nog even een biertje drinken. Als ik op een terras op iemand wacht ga ik altijd driftig op mijn horloge en op mijn mobiel zitten kijken waar de ander blijft. Soms gaat het zo ver dat ik alvast twee biertjes bestel ‘want er komt zo nog iemand.’ Alsof dat de bediening interesseert. Het komt natuurlijk wel eens voor dat ik ontzettende dorst heb, en dan moet ik wel alleen op het terras, maar niet zonder een boek om me achter te verstoppen.
Om mij heen doet zich het tegenovergestelde verschijnsel voor: vrienden die alleen op wereldreis gaan. Dat vind ik heel erg avontuurlijk. Een paar maanden lang met een rugzak met twee t-shirts, een microfiber handdoek en één schone onderbroek door Thailand, India, Australië, Bolivia en Peru trekken, dat is toch wel het toppunt van ondernemendheid. En dan in de bus van Mumbay naar een afgelegen tempel aan de praat raken met een gezellig Australisch stel dat zichzelf aan het ontdekken is en met wie je een week lang optrekt. We hadden dezelfde Teva’s aan, die met dat oranje erin. Gaaf!
Mij lijkt het niks. Als ik ergens ben moet ik kunnen ventileren hoe leuk het daar is. Of commentaar geven op hoe stom/vies/duur/onguur alles is. Als het dan namelijk stom/vies/duur/onguur is, is het meteen minder eng. In je eentje in een vieze, ongure omgeving lijkt me ook nog eens onveilig. En als er andere mensen zijn dan moet ik daar ook met iemand over kunnen praten. Bijvoorbeeld over dat stinkende Australische stel dat de hele tijd zo opdringerig is en de hele tijd samen wil optrekken. laat me met rust!
Voor mijn werk ga ik een paar keer per jaar op reis naar het buitenland. In mijn eentje. Op zich geen probleem, in het vliegtuig lees ik een boek en op het congres praat ik met congresgangers, maar als er even niets te doen is wil ik toch met iemand de dag doorspreken. Of ik zie iets grappigs of raars. Dan ga ik sms-en. Mijn meneer vroeg mij op een gegeven moment waar ik de derde week van maart was geweest. In Glasgow, op een congres. O, zei hij, maar hoe komt dan je telefoonrekening zo hoog? Het bleek dat ik met het dubbele aantal berichten mijn sms-bundel van die maand had overschreden. Was ik lekker toch niet alleen.
Echt iets alleen ondernemen, daar ben ik niet zo goed in. Boodschappen doen gaat natuurlijk prima, maar veel ingewikkelder moet het eigenlijk niet worden. Sinds kort ga ik alleen naar de sportschool, een doorbraak, tot voor kort ging ik altijd met een vriendin, zodat ik tussen al die rare zwetende mensen toch nog een gezellig vrolijk hoofd naast me zag waarmee ik kon lachen om de rare, rode, bezwete hoofden, ondanks dat we zelf ook een rood en bezweet hoofd hadden. Toen zij door drukte stopte met spinning heb ik besloten dat dit mij er niet van mocht weerhouden en nu ga ik voortaan, met gezonde tegenzin, alleen naar de sportschool.
Alleen winkelen doe ik ook, en dat gaat eigenlijk efficiënter omdat ik dan heel doelgericht ben, maar als ik klaar ben ga ik meteen terug naar huis en ga ik dus niet op een terras nog even een biertje drinken. Als ik op een terras op iemand wacht ga ik altijd driftig op mijn horloge en op mijn mobiel zitten kijken waar de ander blijft. Soms gaat het zo ver dat ik alvast twee biertjes bestel ‘want er komt zo nog iemand.’ Alsof dat de bediening interesseert. Het komt natuurlijk wel eens voor dat ik ontzettende dorst heb, en dan moet ik wel alleen op het terras, maar niet zonder een boek om me achter te verstoppen.
Om mij heen doet zich het tegenovergestelde verschijnsel voor: vrienden die alleen op wereldreis gaan. Dat vind ik heel erg avontuurlijk. Een paar maanden lang met een rugzak met twee t-shirts, een microfiber handdoek en één schone onderbroek door Thailand, India, Australië, Bolivia en Peru trekken, dat is toch wel het toppunt van ondernemendheid. En dan in de bus van Mumbay naar een afgelegen tempel aan de praat raken met een gezellig Australisch stel dat zichzelf aan het ontdekken is en met wie je een week lang optrekt. We hadden dezelfde Teva’s aan, die met dat oranje erin. Gaaf!
Mij lijkt het niks. Als ik ergens ben moet ik kunnen ventileren hoe leuk het daar is. Of commentaar geven op hoe stom/vies/duur/onguur alles is. Als het dan namelijk stom/vies/duur/onguur is, is het meteen minder eng. In je eentje in een vieze, ongure omgeving lijkt me ook nog eens onveilig. En als er andere mensen zijn dan moet ik daar ook met iemand over kunnen praten. Bijvoorbeeld over dat stinkende Australische stel dat de hele tijd zo opdringerig is en de hele tijd samen wil optrekken. laat me met rust!
Voor mijn werk ga ik een paar keer per jaar op reis naar het buitenland. In mijn eentje. Op zich geen probleem, in het vliegtuig lees ik een boek en op het congres praat ik met congresgangers, maar als er even niets te doen is wil ik toch met iemand de dag doorspreken. Of ik zie iets grappigs of raars. Dan ga ik sms-en. Mijn meneer vroeg mij op een gegeven moment waar ik de derde week van maart was geweest. In Glasgow, op een congres. O, zei hij, maar hoe komt dan je telefoonrekening zo hoog? Het bleek dat ik met het dubbele aantal berichten mijn sms-bundel van die maand had overschreden. Was ik lekker toch niet alleen.
vrijdag 20 november 2009
Ilja en Ellen naakt
En toen zag ik ineens op de cover van de HP van deze week Ilja Leonard Pfeijffer samen met Ellen ten Damme. Naakt. Of in ieder geval de suggestie van naakt. Ik vroeg me af wat er met zijn leuke Russische vriendin gebeurt was met wie hij zo’n geweldig boek had gemaakt. Maar dat vertelt het verhaal in de HP helaas niet. Maar waarom liggen ze samen naakt in bed? Volgens de tekst zouden ze zich in het interview blootgeven, maar dat valt nou ook wel mee. Het verhaal was eerder een beetje saai. Helaas.Wel een echte aanrader is het boek dat ik noemde: De filosofie van heuvel. Het is het verslag van de (nogal onvoorbereide) fietsreis die Pfeijffer met zijn vriendin maakte. Die vriendin, Gelya Bogatishcheva, maakte de foto’s. De reis voerde van Leiden naar Rome en duurde ruim een maand. Ik ben jaloers...
4 sterren (van de vijf)
Lievelings
Onder volwassenen wordt het woord ‘lievelings’ veel te weinig gebruikt. Ik bedoel dan het woord echt zoals ik het hiervoor opschreef, dus met een ‘s’ op het einde. Nee, het woord lieveling wordt vaak genoeg gebruikt, dat hoor ik vrijwel elke dag uiteraard, maar lievelings, nee dat hoor je bijna niet. Ik bedoel dan dat het woord ‘lievelings’ voor een ander woord wordt gezet. Dus je lievelingskleur of je lievelingsteddybeer.
Kleine kinderen gebruiken het woord volgens mij wel regelmatig. Ik ben geen specialist in kleine kinderen, ik spreek slechts uit ervaring stammend uit de tijd dat ik zelf klein was. Maar het gebruik van dit woord maakt het leven verrassend overzichtelijk en gestructureerd. Het geeft een gradatie aan én het geeft een positief gevoel. En gradaties geeft je als volwassene niet snel meer in positieve zin, heb ik gemerkt. Maar vaak in negatieve zin. Zo zeg je sneller dat je iets niet leuk vindt of ergens niet tevreden over bent dan dat je aan geeft dat iets echt op nummer één staat bij jou. Caar vertelde mij laatst dat volwassenen eerder een band met elkaar krijgen als ze samen ergens een afkeer van hebben dan wanneer ze samen iets heel mooi of leuk of prettig vinden. Zo concludeerden wij dat het feit dat we allebei van pizza hielden veel minder een band gaf dan het feit dat we allebei een hekel aan koriander hadden. Zo hebben H en ik een hele goede band omdat we allebei Peer Ulijn heel irritant vinden en allebei niet van musicals houden. Uiteraard gaat onze band wel wat verder dan deze twee zaken. H is immers mijn lievelingsman, en dat is op meer gebaseerd dan een gezamenlijke afkeer van Peer Ulijn en musicals, maar toch denk ik dat Caar wel gelijk heeft. Het gebruik van het woord lievelings voegt daar een positief onderscheid aan toe.
Het gebruik van het woord lievelings dient wel selectief te gebeuren. Iets is echt heel bijzonder als het je ‘lievelings’ is. Je gebruikt het woord lievelings niet voor alle zaken waarin je voorkeuren wil aangeven. Lievelings is echt alleen bestemd voor zaken die echt bijzonder zijn. Dingen die je echt aan het hart gaan. Dus je hebt lievelingseten, lievelingskleuren, lievelingsvakantiebestemmingen maar geen lievelings-digitale-tv-providers. Je zegt niet snel "ik haat Digitenne, maar HetNet is echt mijn lievelingsleverancier als het gaat om digitale televisie." Nee, dat is raar. Lievelings- is voorbehouden aan de kneuterige fijnigheden van dit leven.
Geloof me als je iets bestempelt als je ‘lievelings-‘ dan krijg je er ook echt een fijn gevoel bij. Zo heb ik een lievelingskleur, een lievelingsmanier waarop ik mijn eieren gebakken wil hebben, een lievelingsdekbed, lievelingsbodylotion, lievelingsparfum en een lievelingsgedicht.
Probeer het maar uit, het leven is echt leuker met een aantal lievelingsdingen!
Kleine kinderen gebruiken het woord volgens mij wel regelmatig. Ik ben geen specialist in kleine kinderen, ik spreek slechts uit ervaring stammend uit de tijd dat ik zelf klein was. Maar het gebruik van dit woord maakt het leven verrassend overzichtelijk en gestructureerd. Het geeft een gradatie aan én het geeft een positief gevoel. En gradaties geeft je als volwassene niet snel meer in positieve zin, heb ik gemerkt. Maar vaak in negatieve zin. Zo zeg je sneller dat je iets niet leuk vindt of ergens niet tevreden over bent dan dat je aan geeft dat iets echt op nummer één staat bij jou. Caar vertelde mij laatst dat volwassenen eerder een band met elkaar krijgen als ze samen ergens een afkeer van hebben dan wanneer ze samen iets heel mooi of leuk of prettig vinden. Zo concludeerden wij dat het feit dat we allebei van pizza hielden veel minder een band gaf dan het feit dat we allebei een hekel aan koriander hadden. Zo hebben H en ik een hele goede band omdat we allebei Peer Ulijn heel irritant vinden en allebei niet van musicals houden. Uiteraard gaat onze band wel wat verder dan deze twee zaken. H is immers mijn lievelingsman, en dat is op meer gebaseerd dan een gezamenlijke afkeer van Peer Ulijn en musicals, maar toch denk ik dat Caar wel gelijk heeft. Het gebruik van het woord lievelings voegt daar een positief onderscheid aan toe.
Het gebruik van het woord lievelings dient wel selectief te gebeuren. Iets is echt heel bijzonder als het je ‘lievelings’ is. Je gebruikt het woord lievelings niet voor alle zaken waarin je voorkeuren wil aangeven. Lievelings is echt alleen bestemd voor zaken die echt bijzonder zijn. Dingen die je echt aan het hart gaan. Dus je hebt lievelingseten, lievelingskleuren, lievelingsvakantiebestemmingen maar geen lievelings-digitale-tv-providers. Je zegt niet snel "ik haat Digitenne, maar HetNet is echt mijn lievelingsleverancier als het gaat om digitale televisie." Nee, dat is raar. Lievelings- is voorbehouden aan de kneuterige fijnigheden van dit leven.
Geloof me als je iets bestempelt als je ‘lievelings-‘ dan krijg je er ook echt een fijn gevoel bij. Zo heb ik een lievelingskleur, een lievelingsmanier waarop ik mijn eieren gebakken wil hebben, een lievelingsdekbed, lievelingsbodylotion, lievelingsparfum en een lievelingsgedicht.
Probeer het maar uit, het leven is echt leuker met een aantal lievelingsdingen!
Abonneren op:
Posts (Atom)