De terreur van de inkopers

Inkopers zijn terroristen en wij, de klanten, geven toe aan hun eisen. Wij zijn niet de Verenigde Staten, die zouden niet eens onderhandelen, wij geven gewoon meteen toe. En dat moet onmiddelijk ophouden.

Vorige week vrijdag was ik weer eens gaan winkelen. Net als Eef doe ik dit liever online, maar ik had een dagje extra vrij en dacht dat dit leuk zou zijn. In de Esprit-winkel hing een rek vol met witte zomertopjes met bloemetjes. Leuk, dacht ik, dat ga ik misschien wel kopen, maar nu nog niet, het vriest nog. Dat was een domme gedachte, zo bleek twee dagen later. Ik was met de meneer in de stad en liep voorbij de winkel. Even vragen of hij het wat vindt. Hee, het hing toch hier? Na vijf rondjes door de winkel vertelde de verkoopster dat ze allemaal waren uitverkocht. Twee dagen eerder hingen er nog een stuk of 25, nu was alles weg?? Hier was gehamsterd. Het was weer zo ver. Om een onverklaarbare reden ben ik nog naar een ander filiaal gerend, maar ook hier was alles op. Ik moest ineens denken aan de ramp met de kernreactor in Tsjernobyl. Mijn moeder heeft toen een jaarvoorraad aan poedermelk ingeslagen en op zolder gelegd. En ze was niet de enige.

Dit is niet de eerste keer dat ik zo opgejut word door ander winkelpubliek. Vorig jaar zagen Eef en ik in een folder van de Bijenkorf een mooie jurk van Filippa K, niet echt een goedkoop merk. Toen we de volgende dag gingen kijken stonden we voor een leeg rek. Het leek Rusland wel. Sindsdien probeer ik niet meer in folders te kijken, omdat ik bang ben dat ik in blinde paniek in de auto stap om in te slaan. Want dat is blijkbaar wel wat de rest van Nederland doet. We laten ons blijkbaar al in januari opnaaien door een stel slechte inkopers en slaan dan al hysterisch zomerkleding in. Slechte inkopers, want als ze slim zouden zijn kochten ze meer in.

Het schrijnendste voorbeeld van opnaaierij vindt plaats in de bruidswinkel. Daar word je direct in een poel van paniek ondergedompeld en het is ook hier de klant die schuldig is aan deze ellende. In mei kwam ik voor het eerst in het Bruidspaleis (ja, zo heet het echt, dit is geen verzinsel van Haagse Harry) en werd mij gevraagd wanneer de trouwdatum was. Wat, september? Dan had ik eigenlijk al maanden geleden langs moeten komen. Alleen wist ik toen nog niet dat ik ging trouwen. Blijkbaar moet je dat anderhalf jaar van tevoren weten zodat je een jaar van tevoren je jurk kan uitkiezen, anders is er geen tijd meer bij de importeur en het atelier. Dit vond ik belachelijk en op mijn vraag hoe dat in hemelsnaam kwam antwoordde de verkoopster dat de andere bruiden mij nu al in de weg zaten. Bruiden die wel een jaar van tevoren hun jurk kochten gingen nu voor en ik kwam achteraan in de rij. Russische toestanden! Weer die andere klanten die paniekerig beginnen in te slaan. De verkoopsters staan er handenwrijvend bij en duwen je met een vriendelijke glimlach richting de overspannenheid. Uiteindelijk is het goed gekomen, maar er werd mij wel iedere vijf minuten op het hart gedrukt dat ik rijkelijk laat was. Ik mocht blij zijn dat het op zo'n korte termijn allemaal geregeld kon worden. Je zou er bijna van in een spijkerbroek trouwen, ware het niet dat het juiste model ook al weken uitverkocht was.

Vandaar nu deze oproep: doe er niet meer aan mee. Koop zomerkleren in de zomer, of hooguit halverwege de lente. Ren niet meteen naar de winkel en bespaar je de nutteloze aankopen. Want zeg nou zelf: kan jij op dit moment met bevroren oren en koude handen een beslissing nemen over een bikini of open schoenen? Ik niet.