Ambities

Afgelopen week was het Internationale Vrouwendag, een merkwaardig fenomeen. Want wat moet je ermee? Op secretaressendag geef je een bos bloemen aan je secretaresse, op moederdag ontbijt op bed voor moeder, op dierendag een nieuw speeltje voor de kat. Maar om nu alle vrouwen die je kent een bloemetje te geven, dat gaat toch behoorlijk in de cijfers lopen. Daar komt bij dat ik Vrouwendag eigenlijk discriminerend vind klinken. Waarom moeten vrouwen zo nodig apart gezet worden? Mannen en vrouwen zijn toch gelijkwaardig? Juist door vrouwen als een aparte groep te behandelen doe je alle pogingen tot gelijkwaardigheid teniet. Als je dat voor andere groepen zou doen, zou er meteen met de vinger gewezen worden en 'discriminatie' worden geroepen. Echt, probeer het maar eens.

Waar sta je op Vrouwendag nu eigenlijk bij stil? Waarschijnlijk bij alles wat er wat emancipatie betreft in de laatste decennia allemaal bereikt is, en ik denk dan helaas ook even aan Ciska Dresselhuys en aan hoe zij het leven van veel vrouwen bemoeilijkt heeft. Haar wordt ten onrechte vaak een grote rol toegedicht als het gaat om wat vrouwen pak weg dertig jaar geleden allemaal mochten en konden, en hoe we er nu voor staan. Een grote verbetering, roept iedereen dan. Zeker, maar zijn we niet doorgeschoten van 'alles kan' naar 'alles moet'?

Dit deed mij denken aan een aflevering van Pauw en Witteman een aantal maanden geleden. Ciska Dresselhuys was te gast en ook een aantal hoogopgeleide vrouwen van een jaar of veertig. Hen werd gevraagd wat zij tot nu toe bereikt hadden en wat hun ambities zijn. Twee dames hadden een fulltime baan en één combineerde dat met het ouderschap. Een derde had een iets ander leven gekozen. Zij vertelde dat zij Nederlands had gestudeerd en hierdoor sowieso al geen kans had op een goede baan (lachsalvo volgde door de huiskamer, al mijn hoop was vervlogen). Na een paar jaar lesgeven werd ze zwanger en in eerste instantie bleef ze naast de zorg voor haar kinderen ook werken. Maar ze vond het niet genoeg en besloot voortaan vrijwillerswerk te doen en zich verder volledig aan haar kinderen te wijden. Ze was erg gelukkig met deze keuze.

Ciska Dresselhuys niet, ze keek bijkans nog zuurder dan normaal, de weerzin droop haar van het gelaat. Volgens haar werd alles waar zij zo voor gestreden had hiermee door het gootsteenputje gespoeld. Bah, vreselijk, zo'n ambitieloze broedkip. Maar wat is daar eigenlijk zo vreselijk aan? Dat moet deze vrouw toch lekker zelf weten? Dresselhuys gaat ervan uit dat zij geen ambitie heeft, maar is dat zo? Ze heeft simpelweg een andere ambitie, namelijk een goed leven samen met haar gezin. Het feit dat zij daarvoor kan kiezen, is dat niet de ultieme emancipatie? Niemand hoeft een door de maatschappij opgelegd patroon te volgen, iedereen is vrij om te kiezen hoe zijn of haar leven wordt ingevuld. Dat betekent ook dat niet iedereen de ambitie heeft om directeur van een multinational te worden. Heel goed, want zo dikgezaaid zijn die nu ook weer niet.

Dat vieren we dus op Internationale Vrouwendag: dat elke vrouw haar leven moet kunnen invullen op de manier die het beste bij haar past. Hoera!