I heart… de Efteling

Vorige week kreeg ik een mail van mijn vader. In het onderwerp stond: ‘Efteling, zo rond 1995?’. Nieuwsgierig opende ik het bericht. Ineens bekeek ik een jongere versie van mezelf – inclusief dikke plastic bril, blauw-rood-geel-geblokte jas en groene coltrui. Naast mij op de foto zit een aandoenlijk schattig ventje met een bloempotkapsel: mijn broertje. We zitten samen in een groen karretje. Onmiskenbaar het rijtuig van de achtbaan Pegasus in de Efteling. Samen gillen we het uit. Ik weet nog precies hoe het ritje gaat, wat een lawaai het optakelen van het rijtuig maakte, hoe hard ik in de hoek werd geslingerd in een bocht.

Vroeger woonde ik praktisch in de Efteling. Wij woonden er in de buurt en het hele gezin had een abonnement. Ik hou van de sfeer die er hangt, de prachtige decoratie, zowel de natuur als de attracties kan ik erg van genieten. Maar wat ik nog wel het állermooist vind, is de muziek die je overal hoort. En dan bedoel ik dus niet het irritante ta-tata-ta-tata-ta-tata van Carnaval Festival – sorry trouwens als nu de rest van de dag dat liedje in je hoofd zit.

Als ik op de middelbare school een paar tussenuren had of vroeg uit was, ging ik ook ‘eventjes’ naar de Efteling. Gewoon even in de Python en dan weer naar huis. Ook heb ik een seizoen in het winkeltje bij de ingang gewerkt. Superleuk werk, behalve als er een stel Israëliërs voor je kassa staat te ruziën om een Pardoespop.

De foto is van láng geleden. Pegasus bestaat niet meer, ik heb inmiddels een hippe bril en mijn broertje heeft zijn bloempotkapsel lang geleden vaarwel gezegd. Helaas woon ik nu in het midden van het land en rijd ik niet eventjes langs het pretpark. Maar ik ga zeker nog één keer per jaar. Ik vind dat wat weinig, dus als ik ooit kinderen heb, heb ik een goed excuus om weer een abonnement te nemen. Want I heart… de Efteling!

Slotstuk

Ik wilde een mooi stukje typen voor vandaag. En dan beginnen met een prachtige quote van Einstein of Kierkegaard ofzo. Dat is niet gelukt helaas. Een minder spetterend einde dan ik had gehoopt.

Dit is mijn laatste tekst voor Gemodder. Tenminste als vaste columnist. Wie weet borrelt er ooit nog eens iets boven maar voorlopig is de koek op. Ik heb met veel plezier geschreven, gelezen en geleerd. Me boos gemaakt, verwonderd en verheugd. Maar de laatste tijd was de inspiratie ver te zoeken. De stukken moesten uit mijn tenen komen en herhaling lag op de loer. Writer’s block of hoe je dat ook wilt noemen. De scherpte was weg.

Nu is het tijd voor wat anders. Voor veel zingen en repeteren (heb je 26 januari wat te doen?), voor sporten en een zoektocht naar toch misschien een andere baan. En eerst een weekje op vakantie. Times are a-changing, ook hier op het blog.

Bedankt voor alle reacties, zowel online als in de wandelgangen. En stiekem dan toch nog een soppige quote:

What we call the beginning is often the end. And to make an end is to make a beginning. The end is where we start from.
T.S. Eliot

Bye!

Onderschrift

Het Debutantenbal is ook niet meer wat het geweest is. Door de crisis wordt nu getracht de presentatie van de vrijgezelle welgestelde heren en dames wat eerlijker te laten verlopen. Of kijken we naar een gezellige en knusse activiteit van Boer zoekt Vrouw? Is het al Carnaval? De presentatie van een nieuwe lijn woonspullen van Jan des Bouvrie? Vertel het ons in de comments.

Fitnessavontuur

Mijn fitnessavontuur is begonnen. Vorige week heb ik meteen maar de daad bij het woord gevoegd en ben ik naar een open avond van een fitnessclub hier in de buurt geweest. Ik ging meedoen aan twee groepslessen: Body Attack en Body Pump. Ik vind dat allebei een beetje griezelig klinken. De les Body Attack werd gegeven door een strakke dame, waarvan ik pas later – toen ik dichtbij stond – zag dat ze al in de veertig was. Volgens mij attackt zij al heel lang haar body, en met goed resultaat. Ik had het idee dat ik in een videoclip van Erik Prydz was beland...

De strakke dame wist ons te vertellen dat je met dit programma per keer 800 calorieën verbrandt. “Dus je kunt straks naar huis gaan en een Mars gaan eten!” Precies wat ik nog wilde doen later die avond. Mijn lichaam vond Body Attack maar ingewikkeld. Al die stapjes, standjes – een van de oefeningen noemde de strakke dame ‘het hondje’ – en sprongetjes. Maar het was óók erg leuk. Helaas vond mijn been het minder leuk. Ik heb nog steeds last, terwijl de spierpijn inmiddels al afneemt.

De Body Pump-instructeur was een knappe leeftijdsgenoot die óók nog begripvol was voor het feit dat ik niet wist wat Body Pump was. Hij beloofde me dat zelfs ík mee zou kunnen doen. Dankbaar keek ik hem aan. Nu heb ik het idee dat hij me beledigd heeft. Gelukkig vond ik Body Pump geweldig. Het was een uitputtingsslag, maar mijn been leek het hier minder moeilijk mee te hebben.

Komende week ga ik mezelf nog in de knoop leggen bij een les Body Balance. Mocht ik hierin slagen, is de kans groot dat ik een abonnement neem op de sportschool. Ik had ooit plechtig beloofd nooit meer een voet in een fitnessclub te zetten, maar het lijkt erop dat ik die eed ga verbreken. Duimen jullie mee dat het een succes wordt?

I heart... Herman van der Zandt

Toen ik een jaar of dertien was, was ik een enorme fan van Tom Cruise. In die tijd zag ik namelijk Cocktail voor het eerst en ik vond hem prachtig. Die lach! Die energie! Wat een man, dat moet wel heel gezellig zijn. Die lach en energie zijn zijn handelsmerk en ik moet zeggen dat ik het inmiddels spuugzat ben, altijd hetzelfde kunstje: overdreven lachen, idioot hard rennen en altijd die enorme bos haar. O ja, hij kan ook heel boos kijken, dan wiebelt hij heel moeilijk met zijn kaakgewrichten. Je merkt het al, Tom Cruise heeft afgedaan. Dat gedoe met Scientology heeft daar zeker een rol in gespeeld. En het gespring op de bank bij Oprah Winfrey.

Toch kijk ik af en toe nog wel naar zijn films. Mission: Impossible of Minority Report. In die laatste film bedient Tom een interactief computerscherm in 3D. Met een veegbeweging kan je van het ene plaatje naar het andere plaatje gaan. En dat is waar mijn nieuwe held in beeld komt: Herman van der Zandt.

Herman van der Zandt is mijn nieuwe Tom Cruise. En dat komt door de verkiezingen. In eerste instantie gaf Ferry Mingelen voor de NOS de tussenstanden voor de verkiezingsuitslag door. De NOS had daar een nieuwe techniek voor, met zo'n interactief 3D-scherm met handveegbediening. Bij Ferry was me dat eigenlijk niet eens zo opgevallen, misschien ook doordat ik als Ferry in beeld komt mensen in mijn omgevingen met hun neus op de gelijkenis met Catherine Keijl wil drukken ("Kijk dan! Separated at birth! Ferry Mingelen móet toch wel de broer van Catherine Keijl zijn?!").

Vanaf het moment dat Herman van der Zandt het uitslagenpaneel bedient ben ik gefascineerd. Hij was me uiteraard al eerder opgevallen als aangename verschijning in het NOS Journaal, iemand die er goed uitziet én in foutloos ABN kan voordragen, dan heb je me natuurlijk al. Maar het Minority Report-paneel van de verkiezingen, dat gaf de doorslag. Hoe Herman (mag ik Herman zeggen?) dat doet, heb je dat wel eens goed bekeken? Heel nonchalant doch beheersd en met een guitige glimlach om de lippen, een glimlach die ik eerder niet zag. En dan die soepele polsbeweging, dat heb ik Ferry nooit zien doen. Herman heeft de souplesse en guitigheid die nodig is voor het het bedienen van iets droogs als een uitslagenstatistiek. CU in Meppel? Ineens heel interessant, kijk, 2% gestegen! Swoosh, door naar Haarlemmermeer, waar de SP er een zetel bij krijgt, prachtig! Swoosh, Oostvoorne is binnen, CDA met 5% gedaald, maak me gek!

Daar denk ik aan, als ik 's ochtends wakker word met Herman. En dan weet ik het: I heart... Herman van der Zandt.

Gesprek

In de zeer drukke spitstrein...

Opgeschoten jongen 1: Mijn ouders zeiden gisteren dat ze geen PVV meer gaan stemmen.
Opgeschoten jongen 2: Oh nee echt man waarom dan niet? Dat slaat toch nergens op?

Oj1: Ja nee mijn vader zegt dat hij Wilders eigenlijk maar een lapzwans vindt.
Oj2: Ja nou dat is natuurlijk wel ook zo haha maar het is wel de beste optie nog steeds. Ookal is hij met sommige dingen dan best extreem.

Oj1: Nou precies want ik ga gewoon nog wel op Wilders stemmen. Want weet je, het is gewoon te vol. Het is hier gewoon te vol man.
Oj2: Ik weet precies wat je bedoelt, kijk nou deze trein. Het is te vol in deze trein. Veels te vol. Daarom stem ik Wilders.

Drankstemwijzer

Ben je er nog steeds niet uit wat je morgen moet stemmen? Wij maken het je makkelijk. Bedenk wat je het liefst drinkt en hieronder vind je het resultaat. Neem nog een flinke slok en breng je stem uit. Veel succes morgen!

Ik mis de runner's high

“Misschien moet je eens gaan hardlopen,” zei ze met een doodserieus gezicht. Ik zat tegenover haar, het was zo’n typische hulpverlener-tegenover-hulpbehoevende situatie. Het kostte me veel moeite om haar niet keihard uit te lachen. “Hardlopen, ik? Zie het al voor je?! Ik fiets nog liever honderd kilometer hard dan dat ik één kilometer ga hardlopen,” schamperde ik.

Hardlopers, dat zijn contactgestoorde mafkezen die met belachelijk rode hoofden in de weg rennen als ik een poging waag om langs hen heen te fietsen in de stad. Hardlopers, dat zijn irritante strebers in hun veel te strakke pakjes en met hun zo mogelijk nóg strakkere bovenbenen. De jogging-groepjes zijn het ergst. Lopen ze daar, Moeder de Gans voorop, allemaal hetzelfde trainingsjack aan, lekker kletsend hun tapascalorieën van de avond ervoor eraf te rennen.

Zo’n twee jaar geleden stelde mijn diëtiste onomwonden voor dat ik mezelf óók bij die club van achterlijken zou voegen en verklaarde ik haar bijkans voor gek. Maar nu begrijp ik wat ze bedoelt. Nu snap ik welk genot hardlopers bedoelen als zij het over ‘the runner’s high’ hebben. Want uiteindelijk heb ik het hardlopen ook een kans gegeven. Ik downloadde Start To Run van heldin Evy Gruyaert, kocht een mooi trainingsjack van zelf uitgeroepen sportmodekoningin Leontien van Moorsel en stapte monter de straat op voor de eerste trainingssessie.

Wat een hel was dat. Na één minuut zweette ik al als een uitgedroogde otter. Terwijl Evy me met haar sexy Vlaamse accent opbeurde en me op het hart drukte dat ik “bijzonder goed bezig” was, lag mijn tong al op straat en had ik spijt van mijn langemouwenshirt. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?!

Des te vaker ik mezelf naar buiten sleepte voor een avontuur met Evy, des te beter lukte het hardlopen. Op een gegeven moment betrapte ik me er zelfs op dat ik het léúk vond. Ik wist niet wat me overkwam. Ik kon mezelf in het hardlopen verliezen. Een flink stuk rennen was de ultieme manier om mijn hoofd leeg te maken. Er was niet meer aan te ontkomen: ik raakte verslaafd aan het hardlopen.

Helaas rende ik iets té hard van stapel en moest de fysiotherapeut na enkele maanden shin splint constateren. Tot op de dag van vandaag mis ik het hardlopen. Ik ben jaloers op de geluksvogels die ik nu langs de kant zie rennen. Ik mis de runner’s high.

Na vele maanden blessuurontkenning kwam de slotconclusie als een mokerslag: ik mag niet meer hardlopen. Nooit meer. Verdwaasd zoek ik op internet een sportschool in mijn woonplaats op. Misschien bestaat er ook wel zoiets als een ‘fitnesser’s high’: laat ik dat maar eens gaan ontdekken.

Kieswijzertips

Ben je er nog niet uit wat je de 12e met je rode potloodje aanmoet? Doe dan deze kieswijzer: http://www.pvvkieswijzer.nl/ Hiermee weet je zeker dat je goed zit. Mocht je dan toch nog twijfelen, kijk dan maar even naar dit wervende spotje van Sybrand Buma. Die man heeft gelijk, met z'n Christelijke normen en waarden. Nog steeds aan het zweven? Een overzicht van alternatieve stemwijzers vind je hier. Mijn persoonlijke favoriet is de stomwijzer. Alles in hapklare brokken, even kijken wat je stom of juist goed vindt, klaar. Ik kwam zelf uit op een partij waar ik nog nooit van gehoord had. Ik weet wat mij te doen staat. En jij nu ook. Geen dank, stemmen maar!

Lieber Sigmar Polke

Het was in 2001 toen ik met mijn volgestouwde backpack en mijn brakke kop uit de nachttrein het perron in Zürich opstapte. Ik studeerde toen nog en om wat geld bij te verdienen maakte ik wc's schoon op de oncologieafdeling van het Diaconessenhuis. Van dat riante inkomen kon ik me geen ligplaats in de trein veroorloven en daarom had ik de hele nacht semi-rechtopgezeten. Als je een blutte student bent, waarom ga je dan in Gottesname naar Zwitserland? Goed punt, een vriendin van mij liep in Zürich stage en ik kon een paar dagen bij haar logeren. Samen met een gezamelijke vriendin waren we goedgemutst de nachttrein ingestapt. Eenmaal in Zürich had ik een ergere jetlag dan na een transatlantische vlucht en tot overmaat van ramp wilden de twee reisvriendinnen iets actiefs gaan doen. Mountainbiken of die gezellige Zurichberg gaan beklimmen, lekker in de frisse buitenlucht!
Op zo'n moment wil je geen spelbreker zijn maar daar stond dan wel tegenover dat ik de baas zou zijn over het culturele uitje tijdens deze vakantie. Aarzelend stemden de vriendinnen in met dit compromis en de dag erna kochten we alledrie een kaartje voor het Kunsthaus. Het Kunsthaus werd verbouwd en we konden niet het hele museum bekijken maar dat bleek allemaal niets uit te maken. Want er was een overzichtstentoostelling. Die gesamten Editionen. Ik weet nog goed hoe het voelde toen ik de zaal binnenliep en je voor het eerst zag. Het klinkt zo cliché maar er ging een wereld voor me open. De wolken gingen opzij en goudkleurige zonnestralen vielen het museum binnen. Ik hoorde een zacht hallelujah. Twee uur later moesten twee ongeduldige vriendinnen me wegsleuren uit het museum, zij begrepen niks van mijn liefde voor jou en moesten mij aan mijn arm wegtrekken terwijl ik begeisterd naar Giornico keek. Het was liefde op het eerste gezicht.
Het bezoek aan die tentoonstelling met al die jaren van jouw kunstzinnige inspiratie heeft mijn kijk op kunst en vooral op de grenzeloosheid van de fotografie veranderd. Niemand anders kan het zoals jij.
In de jaren erna zagen we elkaar nog wel eens, af en toe, maar het was vaak vluchtig. Zoals die keer in Budapest. Of tijdens de winter in San Francisco, in het DeYoungmuseum was je er opeens, ik herkende je meteen! Het waren mooie ontmoetingen maar ze konden nooit tippen aan die eerste keer dat we samen in Zwitserland waren. En nu ben je dood. Ik was best verdrietig toen ik het nieuws hoorde. “Gelukkig heb we de foto's nog” klinkt zo wrang maar het is de werkelijkheid.

Es war mir wirklich ein Vergnügen.
Viele liebe Grüße.

Onderbuikstemwijzer

Stemmen, het is en blijft een duivels dilemma. Net als elke dag bedenken wat je moet eten. Die keuze zegt net zo veel over een mens als zijn politieke voorkeur. Mocht je er nog niet uit zijn, dan hierbij een flowchart om via je eetgewoontes te bepalen wat je moet stemmen. Eet je graag verantwoord? Of maakt dat niet uit en eet je vooral veel en duur? Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg? Aan mijn bord geen polonaise? Dat geldt vast ook voor je politieke keuze. Denk aan wat je 's avonds eten gaat als je op 12 september zwetend in het stemhokje staat, het werkt. Smakelijk!

Guilty Pleasures - mierzoete mondverwennerij

Het is roze met wit. Het komt uit een plastic bakje met een aap erop. Het ruikt onheilspellend. Het is mierzoet. En het ligt, begeleid door een laagje boter, op mijn brood. Wat het is? Kokosbrood. Een artificieel soort broodbeleg verpakt in een doosje dat koketteert met het hoge aantal voedingsvezels en natuurzuivere ingrediënten.

Ik kan er niks aan doen, maar op z’n tijd smacht ik naar zo’n kunstmatig roze-wit plakje mondverwennerij. Gelukkig is kokosbrood héél gezond, als we de producent mogen geloven. Zo bevat het druivensuiker, een bron van energie. Ook is het lactose-, gluten-, melk-, noten- en gelatinevrij. Dus iedereen kan er van genieten, zelfs allergische, intolerante veganisten. En om het helemaal maatschappelijk verantwoord te maken, steun je ook nog Stichting Aap met de aankoop van het felgekleurde broodbeleg!

In tegenstelling tot zijn haast synthetische uiterlijk, wordt kokosbrood ‘ambachtelijk vervaardigd’. Geen idee hoe ik dat moet interpreteren. Wellicht dat boertjes met een strootje in de mondhoek tijdens zonsopgang hun tarwe zorgvuldig en handmatig oogsten, dat met een trekkertje naar de grote kokosbroodfabriek brengen alwaar het tot tarwezetmeel wordt verwerkt waar mijn kokosbrood van wordt gemaakt?

Met dit idyllische beeld in mijn gedachten breng ik een hapje boterham met het kunstmatige kokosproduct naar mijn mond. Terwijl ik de smaak op mij in laat werken, bedenk ik me dat ik hier niks natuurzuivers, maatschappelijk verantwoords of ambachtelijks in proef. Kokosbrood is ordinair zoet, een kokosmakroon is er niks bij. Maar lékker dat het is… Oef. Geef me af en toe een plakje kokosbrood, dan ben ik weer uren zoet.