Outcast

Dit is een gastcolumn van onze gastcolumnist M

Jawel hoor, daar zijn we weer! Een jongen schiet om zich heen in een winkelcentrum en meteen maken mensen zich weer druk om de gewelddadige computergames die hij speelde. Wat wil je dan doen? Die games verbieden? Dan zijn er altijd nog horrorfilms als Saw, waarin mensen na de lugubere spelletjes van een gestoorde moordenaar uit elkaar gereten worden. Verbieden maar? Er zijn zat mensen die deze spelletjes niet naspelen, maar je weet maar nooit. En dan kun je ook gelijk het journaal censureren. Wat je daar allemaal al niet aan ellende voorbij ziet komen.

Hoeveel jongeren zijn er niet die thuis Call Of Duty spelen en daarnaast een heel gewoon leven leiden? Voor mensen met een bepaalde geestestoestand kunnen die spellen wel een soort geleider worden, maar de games zijn nooit de bron van het kwaad. Sterker: als spelletjes iemands gedrag gaan beïnvloeden, is het eigenlijk al te laat. Negen van de tien keer zijn het outcasts die doordraaien; mensen die zichzelf buiten de maatschappij plaatsen omdat ze zich niet begrepen voelen, gepest worden of gewoon niet goed mee kunnen draaien in de maatschappij. Volgens mij kun je dit probleem nog het beste bij de bron aanpakken en er in ieder geval voor proberen te zorgen dat de situatie niet nog verder escaleert.

Natuurlijk is het moeilijk om in het hoofd te kruipen van zo’n jongen (of meisje, maar tot nu toe zijn het vooral jongens), maar je kunt wel signalen oppikken. Tristan van der Vlis schijnt al eerder rare opmerkingen gemaakt te hebben. ‘Ik schiet jullie nog wel dood’, wat hij, volgens het artikel in de Metro, eens tegen z’n voormalige collega’s gezegd zou hebben, is niet mijn standaardreactie hoor, zelfs niet op een grap. Ergens moeten dan toch alarmbellen gaan rinkelen. Ga na: wat is het eerste wat je doet als iemand op je overkomt als een rare snuiter, zonder vrienden, die rare opmerkingen maakt? Grote kans dat je zo iemand ontwijkt (‘hè, niet weer die freak’). Maar daardoor maak je de situatie, zonder dat je het weet, alleen nog maar erger. Zo’n jongen trekt zich dan waarschijnlijk nog verder terug in zijn eigen wereld. Een wereld waarin fantasie en werkelijkheid misschien wel door elkaar gaan lopen…

Ik heb niet de illusie dat je de outcast zomaar van zijn probleem af kunt helpen, maar misschien kun je dan in ieder geval proberen om je in ‘m te verplaatsen. Of probeer mensen of instanties te waarschuwen, weet ik veel! Alles is beter dan denken: ‘laat maar zitten, hij wil niet meedoen, dan maar niet’. Het zou zo interessant zijn als mensen hierover de discussie eens aangingen. Maar ja, in plaats daarvan wordt er liever gediscussieerd over de invloed van games als Call Of Duty.