Kinderwens?

Vorig jaar kreeg ik van de meneer de gehele serie van Cold Feet cadeau en gisteren heb ik eindelijk seizoen 1 gekeken. Hierin zien we onder andere de afgrijselijke toestanden thuis bij Pete en Jenny nadat hun eerste baby is geboren. Alle clichés komen voorbij: het nachten lang wakker liggen in het gekrijs, de ongelijke verdeling van de huishoudelijke taken, stinkende poepluiers, een non-existent seksleven, geen tijd meer om uit te gaan, geen tijd meer voor elkaar. Op de een of andere manier wordt dit zo in beeld gebracht, dat ik niet dacht ‘hè, daar gaan we weer'. Arme Pete en Jenny gaan er bijna aan onderdoor en dit geldt eigenlijk ook voor een ander stel met een peuter. De serie is op zijn zachtst gezegd geen reclame voor het ouderschap. En laat ik dat nou juist wel nodig hebben.

Want wat is er nu eigenlijk zo vreselijk leuk aan het hebben van een kind, of zelfs meerdere kinderen? Zoals ik eerder op deze plek schreef wordt er steeds vaker aan mij gevraagd of ik kinderen heb, of ik kinderen wil, wanneer ik kinderen krijg en of ik al zwanger ben. Redelijk impertinent allemaal, maar het schijnt de gemoederen van bekenden en minder bekenden flink bezig te houden. Die van mij niet zo, hoewel je er hierdoor onwillekeurig tóch over na gaat denken. Misschien denk ik er iets te veel over na, maar ik zie toch een hoop nadelen.

Denk bijvoorbeeld aan de bevalling. Ik zal niet in detail treden, maar als je enigszins een idee hebt van hoe een bevalling gaat, dan zul je begrijpen dat dit niet iets is waar ik enorm naar uitzie. Ik zap weleens langs SBS6 en meestal als ik denk ‘jemig, wat zenden ze hier een agressieve slachtfilm uit op prime time’ dan blijkt het om een aflevering van De Bevalling te gaan. Vreselijk. Deze bevalling heeft veelal desastreuze gevolgen voor het slachtoffer: je buik zal nooit meer dezelfde zijn (behalve als je Heidi Klum heet). Als het meezit lubbert hij alleen uit, zit het tegen, dan heb je ook nog een litteken. Kom je thuis met je hoopje geluk, dan beginnen de slapeloze nachten en eindigt je sociale leven. Dit duurt gemiddeld achttien jaar. Achttien jaar waarin je minder moet gaan werken en daardoor minder makkelijk carrière maakt. Achttien jaar waarin je minder ver kan reizen en alleen tijdens het hoogseizoen. Het kost klauwen met geld en al je vrije tijd en als het kind gaat puberen blijk je het ook nog eens allemaal verkeerd te doen.

Als je een en ander ventileert, word je door veel mensen aangekeken alsof je melaats bent. Vriendin G. durft bijna tegen niemand meer te zeggen dat ze geen kinderen wil. Dan legt er een vriendin bezorgd een hand op haar arm en zegt dan geruststellend: ‘Ach, misschien komt dat nog wel hè.’ Alsof je een vreselijke ziekte hebt en we maar moeten hopen dat er binnenkort een medicijn voor gevonden wordt. Blijkbaar is het de norm dat iedere vrouw de hartstochtelijke wens heeft zich voort te planten en als je daar niet aan voldoet ben je een grote egoïst en steek je als vrouw niet goed in elkaar. Dat terwijl de meeste argumenten die ik vóór het krijgen van kinderen heb gehoord, op mij nogal egoïstisch overkomen. Het belangrijkste argument is blijkbaar ‘je krijgt er ook zo veel voor terug’. Wát je er voor terugkrijgt, dat is mij niet helemaal duidelijk (Poep? Een laag banksaldo? Een puisterige puber?), misschien dat het meer een soort gevoel van gelukzaligheid is en denk ik te concreet? Hoe dan ook, ergens iets voor krijgen is een van de meest egoïstische redenen om iets te doen. Een andere reden die een vriendin voorgeschoteld kreeg was dat je dan je eigen genen kan doorgeven. Ik vind mijzelf en de meneer best leuke mensen, maar ik heb nou nooit het gevoel dat ik mijn genen moet doorgeven. Waar slaat dat op?? Dan kun je beter kunstenaar, schrijver of wetenschapper worden, als je dan zo nodig iets van jezelf door moet geven. Maar om daar nou een kind mee op te zadelen. Lekker egoïstisch.

De Prenatal heeft op dit moment de slogan ‘Als jij wij wordt’. Een vreselijke zin. Ben je zonder kind geen volwaardig ‘wij’? En is het worden van ‘wij’ het hoogste goed? Misschien wil ik wel gewoon ‘ik’ blijven. Of alleen maar ‘jij en ik’. Waarom ‘wij’? Vriendin N. heeft een vriendin en sinds zij een relatie heeft kan zij alleen nog in de wij-vorm praten. ‘Daar houden wij niet van’ of ‘Wij vinden zus of zo heel erg leuk’. Eef noemt dit de emotionele terreur van de gezinsvorming.

Dit klinkt nu allemaal wel erg negatief. Daarom nog het volgende: ik ken genoeg leuke mensen met leuke kindjes, die nog steeds een heel gezellig leven hebben en als ik hen zo bezig zie dan denk ik ‘wat lief, wat goed, wat mooi’. Mijn broer heeft bijvoorbeeld een schat van een dochter en daar word je ontzettend vrolijk van. Maar je moet er echt veel voor inleveren en niemand kan mij de garantie geven dat ik ook zo’n voorbeeldig en mooi kind krijg. Daarom denk ik er nog maar wat over na. Samen met de rest van mijn omgeving.