Ruige, crowdsurfende pubers

Sinds zijn puberteit is de meneer fan van Pearl Jam. Fan ja. Niet zo'n hysterische fan die vooraan bij concerten in zijn broek plassend staat te janken, nee, zo eentje die al sinds jaar end ag trouw alle cd's kopt, luistert en dan nog vaker luistert. Zelf was ik tussen mijn vijftiende en negentiende ook liefhebber, maar toen hield het weer op. De meneer niet, die was trouw, en daarom zijn we gisteren naar Rockin' Park in Nijmegen gegaan, waar Pearl Jam de hoofdact was.

Slechts een keer eerder ben ik naar een festival geweest, namelijk met vriendin N., naar Pinkpop. Toen was het regenachtig weer en we kenden de festivalmores niet, zodat we niet in poncho of omgebouwde vuilniszak verschenen, maar in zeiljacks. Fout! Je pikte ons er zo uit als onervaren festivalgangers. Dat zou me gisteren niet gebeuren: flodder-t-shirt, vale spijkerbroek en gympies, pardon, sneakers, ik blendde volledig met de pubers. Toch had het nog steeds beter gekund: eigenlijk had ik in bikini-topje, fladderrokje en op slippers moeten komen, maar ik dacht aan ruige, crowdsurfende pubers die dan vast collectief op mijn voeten zouden staan en daarbij komt dat ik bikini's ook uitsluitend geschikt vond voor het strand. Maar goed, voor de volgende keer, ter overweging.

Overigens waren er opvallend weinig pubers, de gemiddelde leeftijd van het publiek lag zo rond de 35, waarschijnlijk veroorzaakt door de hoofdact. Pearl Jam heeft de afgelopen tien jaar geen grote hits gehad en is bij het jongere publiek minder bekend, terwijl ze wel een schare trouwe fans uit de jaren '90 heeft overgehouden. Deze schare was zeer mellow, niks crowdsurfen, gewoon met een biertje in je hand in de (brandende) zon, handjes in de lucht en een beetje heen en weer deinen. Meer kon je ook niet met 30 graden.

Dan nu de optredens, want daar ging het tenslotte om. De meneer en ik waren reeds bij de eerste acts paraat omdat ik heel graag de Belgische formatie Customs wilde zien. Customs is een soort kruising tussen Joy Division en REM, het lijkt een onmogelijke spagaat, maar luister maar goed, dan hoor je het. De heren stelden zeker niet teleur, ik vond hen live zelfs nog beter en toen zij ook nog eens zeer verdienstelijk Transmission van Joy Division coverden, was voor mij het hoogtepunt al geweest. Dacht ik.

Een paar andere acts konden ons niet bekoren, The Black Keys, we hebben het echt geprobeerd, de nieuwste cd meermaals geluisterd onder het motto 'misschien moet je ervan leren houden', maar het bleef teveel piep-tuut-krak-muziek. Misschien ben ik oppervlakkig en wil ik een meezinger, ik weet het niet. Arid was uitgesproken saai en hetzelfde geldt voor de Stereophonics, Rise Against was heel veel lawaai. The White Lies waren live fantastisch, de zanger heeft simpelweg een prachtige stem. De formatie speelde een nummer van de nieuwe cd die binnenkort uitkomt, zeker iets om naar uit te kijken. Amy MacDonald was één grote meestamper, dus daar kwam ik zeker aan m'n trekken, Ben Harper was wat mij betreft pas interessant toen Eddie Vedder op het podium kwam om samen Queen's Under Pressure te coveren. Heel mooi, maar waarom zong die Ben Harper nou de hele tijd door Eddie Vedder heen?

Ach ja, Eddie Vedder, wat zal ik zeggen. Hij heeft het nog steeds. De stem, het spel met het publiek en het publiek dat woord voor woord luidkeels alles meezingt. En dat na zo'n 17 jaar. Ik was ontroerd, zo'n sentimentele troela ben ik dus. Achter mij zong de meneer ook alles mee, alleen dat al maakt dat ik vaker naar Pearl Jam wil. Op weg naar huis hebben we de laatste cd weer opgezet, om in de stemming te blijven. Het was laat, ik ben nu heel moe, maar als ze weer in het land zijn ben ik er zeker weer bij.