Rode wijn is een breekpunt

Voor mijn gevoel zijn we al een half jaar bekogeld met de verkiezingen. Toch zijn de campagnes pas ruim een maand aan de gang. Misschien is het omdat ik al heel lang weet wat ik ga stemmen. Ik ga stemmen wat ik al een hele tijd stem. De verkiezingsprogramma's kwamen geenszins als een verrassing en in de diverse shows gewijd aan komende woensdag kwam voor mij eigenlijk niets nieuws naar voren. Inhoudelijk dan. Wat wel nieuw is, is de intensiteit waarmee je bekogeld wordt. Ligt het aan mij, of zijn de lijsttrekkers en andere kandidaten in werkelijk ieder tv- en radioprogramma en in ieder tijdschrift te vinden?

Om de andere avond is er een verkiezingsdebat op tv, waar de scherpe one-liners je om de oren vliegen. Een konijntjesknijper als Emile Roemer wordt nu door het maken van één grap ineens gezien als 'de verrassing van deze verkiezingen.' Het is een beetje als de strenge leraar die voor het eerst in drie jaar een grap maakt: de hele klas lacht opgelucht; gelukkig, hij kan het wel. Op de een of andere manier hebben de media het idee dat de kiezer zit te wachten op premature uitspraken over premierskandidaten, coalitiepartners, breekpunten en garanties, en de lijsttrekkers worden hier tot vervelends toe over doorgezaagd. Sindsdien is er bij mij thuis geen normaal gesprek meer te voeren over boodschappen, opruimen of het plannen van vakanties. Voor het halen van wc-papier wordt een garantie, nee, in mijn eigen woorden, een verzekering afgegeven, het halen van rode wijn is een breekpunt en er wordt vastgelegd wie de geschikte coalitiepartners zijn voor een weekendje weg.

Maar dat is lang nog niet het ergste. Werkelijk alles moet in het teken staan van 9 juni. Op Mtv keek ik gisteren naar het programma Cool Politics, een dappere poging om iets cool te maken dat helemaal niet cool is en daarom werd gefocussed op coole, aansprekende politieke onderwerpen als milieu, ontwikkelingssamenwerking en studiekosten. Met als resultaat dat Tofik Dibi (GL) werd toegejuicht en Maxime Verhagen (CDA) en Edith Schippers (VVD) werden uitgejouwd. Tofik, de hippe knuffelmarokkaan van GL, herkenbaar aan zijn immer gesloten ogen, jaren tachtig stropdasje en giletje, had ook nog een leuke anekdote. Hij had twee kandidaten van CDA en VVD bij Lingo gezien en die kwamen niet op het woord milieu! Schokkender vond ik A) dat ook Lingo aan politiek doet, wellicht om te laten zien dat de Tros heus wel bij de publieke omroepen hoort? en B) dat Tofik Dibi hier naar kijkt. Ik kreeg even beelden door van Tofikje op de bank bij mama, net uit bad, de haartjes nat en een schaaltje paprikachips op schoot.

Bij de Tros was ook een special van Ivo Niehe's tv-show. Ik viel er wat laat in, maar heb wel gezellige opnames gezien van het privéleven van Jan-Peter Balkenende en Mark Rutte. Ik was al lang blij dat Niehe het cabaret ditmaal overliet aan de professionals en een persiflage van JPB en Ivo himself liet zien van de hand van Koefnoen. JPB was lekker ongedwongen met zijn mooie, leuke, lieve, spontane Bianca in het Catshuis, waar Ivo het behang bewonderde en ook nog even babbelde met het lieve paardrijdochtertje van de MP. Het interview met Mark Rutte was ook heel gezellig, maar voegde eigenlijk ook even weinig toe. Als Niehe een interview met Geert Wilders had gedaan was het ook gezellig en ontwapenend geweest en waarschijnlijk had hij zelfs Marianne Thieme (die afgrijselijk humorloos deelnam aan Dit Was het Nieuws en aan een ander programma waarin ze een dagje meeliep met een Noordzeevisser, waar ze bijna over haar nek ging van een net met spartelende schollen) op humor kunnen betrappen. Het zegt allemaal zo vreselijk weinig.

Nee, neem dan de Grazia van deze week. In het item 'Hot Stories', dat blijkbaar niets met erotische verhalen te maken heeft, worden de tien meest opmerkelijke nieuwtjes van deze week uitgelicht, o.a. de stormachtige relatie tussen Jude Law en Sienna Miller, de enkelband van Lindsay Lohan en het strakke lijf van Jennifer Aniston. Op 1 staat de verkiezingen, maar met een verfrissende invalshoek: hoe wordt stemgedrag beïnvloed door het weer, de locatie en het tijdstip. Als je stemt in een kerk ben je eerder geneigd op een katholieke partij te stemmen, 's ochtends sta je minder open voor verandering, bij mooi weer juist weer meer, en met een slecht humeur breng je eerder een proteststem uit. Meest opmerkelijk is wel dat je geneigd bent om op de kandidaat bovenaan een lijst te stemmen. Wat een inzicht, echt superbelangrijk dat Grazia ook aandacht aan de verkiezingen besteedt. Dat zouden er meer moeten doen.