Ik loop al een tijdje met het idee rond om te stoppen met hyves. En dat terwijl ik een van de mensen ben van de eerste lichting, ik heb veel van mijn vrienden zelf aan de hyve geholpen, ik was een zgn. early adapter, voor mij een uniek moment. Het klinkt bijna als een dealer die nu zelf van de coke af wil, maar ik moet zeggen dat ik er eigenlijk al een tijdje klaar mee ben. In het begin vond ik het prachtig en ik hield mijn hyve meermaals per dag bij. Ik plaatste krabbels bij anderen, liet weten wat ik op dat moment aan het doen was, deelde mijn vakantiefoto’s, pimpte mijn profiel (wat een belachelijke uitdrukking, als je niet beter wist zou je denken aan liposuctie en een borstvergroting), werd lid van een aantal hyves en richtte er zelfs een paar op. Steeds meer mensen deden mee en ik kreeg ook steeds meer hyvesvrienden. Ik denk dat het daarmee ook fout is gegaan: ik kreeg te veel hyvesvrienden. Dat klinkt misschien arrogant, maar dat is het niet, want het betreft hier geen echte vrienden, maar veel meer kennissen, vage kennissen, oud-klasgenoten of mensen die je slechts één keer op de verjaardag van een vriendin hebt ontmoet.
Hierdoor kunnen steeds meer mensen zien waar jij je op een dag mee bezighoudt, waar je woont, wanneer je op vakantie bent, met wie je allemaal omgaat. Als je dit soort zaken niet op je hyve zet, dan komen ze er wel achter door de krabbels die vrienden bij je achterlaten. Zo was ik pas een maand in Nieuw-Zeeland, maar had dat expres nergens openbaar gemaakt, omdat ik had gelezen dat tegenwoordig ook inbrekers rondneuzen op dit soort sites om te zien waar ze kunnen toeslaan. Vervolgens krabbelt er iemand hoe het is in Nieuw-Zeeland en dat ik zo lang weg ben. Daar gaat je rookgordijn.
Al die mensen die je zomaar kunnen bekijken, ik voelde me ineens zo naakt. Vriendin M. zei hierover: waarom zou ik alles zomaar aan iedereen laten zien? Zo ben ik niet opgevoed. Het feit dat vriendin M. van al mijn vrienden de meeste hyvesvrienden had, ontkracht dit gevoel wel, maar beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Zo ben ik dan weer opgevoed. Niet alleen bekijken al die mensen jou (je baas, je collega’s, je ex(en)), je krijgt ook ongewild allerhande informatie tot je. Eef vertelde dat zij eens alle medische informatie omtrent een zwangerschap heeft voorgeschoteld gekregen. Niet iets waar ik op zou zitten te wachten.
Daar komt bij dat het een enorm gedoe is om het allemaal bij te houden, telkens op een grappige manier laten weten dat je op je werk zit of de was aan het doen bent. En dat allemaal voor een groep mensen die je voor het grootste deel niks zeggen. Je echte vrienden spreek je toch wel en de rest gaat het eigenlijk niets aan. Hetzelfde gevoel had ik bij Twitter. Daarvan heb ik ook een account en die heb ik een tijdje bijgehouden, maar nu doe ik er al maanden niks meer mee. Ondertussen gaan wel steeds meer mensen me volgen en ik vraag me sterk af waarom. Is het misschien omdat ik drie maanden geleden een aantal keer heb laten weten dat ik op mijn werk uitzicht heb op een vat vloeibare stikstof? (“13.10. Looking out of the window. Barrell of liquid nitrogen.” “16.45. Liquid nitrogen still there. Want to go home.”) Misschien zoeken daar heel veel mensen op en genereert dat een hoop bezoekers. In dat geval zeg ik het nu voor de zekerheid nog maar eens: vloeibare stikstof (voor frequente lezers: dit staat bekend als het Peer-Ulijn-effect).
Het bijhouden is ook zo omslachtig doordat je zo veel handelingen moet verrichten om je berichten te lezen en te beantwoorden: je krijgt een e-mail, hierin staat dat je een nieuw berichtje hebt, om dit te lezen log je in op hyves, dan reageer je door op de ander zijn hyve een bericht achter te laten, en die krijgt daar dan vervolgens een e-mail over. Dat kan handiger, lijkt me. Wat dacht je van e-mail? Van de meeste mensen die ik ken heb ik wel een e-mailadres, of anders een telefoonnummer. Niets mis mee.
Een van de vervelendste dingen aan internetcommunities als hyves vind ik wel dat de informatie die je plaatst zo privacy-gevoelig kan zijn. Je hoort hierover ook steeds vaker nare verhalen in de media. Veel bedrijven zoeken hun sollicitanten eerst op op een pagina als hyves en als zij iets zien dat hen niet aan staat, dan nodigen ze de kandidaat begrijpelijk genoeg niet uit op een gesprek. Nu had ik mijn pagina wel volledig afgeschermd voor niet-vrienden, maar in mijn achterhoofd speelt dan toch de theorie van ‘six degrees of separation’: jij en ieder willekeurig ander zijn hooguit zes mensen van elkaar verwijderd. In Nederland zal dat wel wat minder zijn. Ik kwam er namelijk net via LinkedIn (waarover zo meer) achter dat ik slechts één stap verwijderd ben van Hugo Metsers.
Mijn naarste ervaring met hyves vond plaats toen ik zo’n beetje iedereen die ik kende als vriend uitnodigde. Zo ook een oud-klasgenote van de lagere school. Ik stuurde haar een bericht met de vraag hoe het met haar ging, wat ze nu deed en of ze hyves-vriend wilde worden. De reactie was iets anders dan ik had verwacht. Zij vroeg mij op haar beurt namelijk of ik wel wist wat een ongelooflijke hekel zij aan mij had? Dat wist ik inderdaad niet. Ze beschuldigde mij ervan haar lagereschooltijd tot een hel gemaakt te hebben, samen met mijn klasgenoten. Ik schrok me kapot, ik heb namelijk een heel andere herinnering van deze tijd. Ik heb de klassenfoto’s er nog op nageslagen en op minstens drie (de rest kon ik niet vinden) stond ik naast haar op de foto. Ook was zij meermaals op een verjaardagspartijtje bij mij thuis geweest. Maar eigenlijk doet dat er ook niet toe. Wat belangrijker is, is dat ik inzag dat ik niet zomaar iedereen moest uitnodigen, dat ik al contact had met de belangrijkste mensen in mijn leven en dat ik voor hen niet nog een extra, omslachtig en opdringerig medium nodig had.
Het heeft even geduurd, maar ik ben er nu echt klaar mee. De enige pagina waar ik nog op te vinden ben is LinkedIn, aangezien dat een heel andere informatie-uitwisseling is, namelijk een soort carrièrebank. Een handig middel om in contact te komen met mensen die in jouw vakgebied werkzaam zijn. Voor de rest geldt: bel me!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten