Brocante

Nadat eens in de Kampioen een artikel had gestaan over de grootste brocante van Europa die jaarlijks in Lille wordt gehouden, wilde mijn vriendin S daar wel een keer heen. Met mij. Want ik hou van oude troep. Een paar weken geleden togen wij dan ook per auto naar Noord-Frankrijk. Per auto omdat we dan nog iets groots konden kopen op de markt. Naar Noord-Frankrijk omdat Lille in Noord-Frankrijk ligt.

De brocante duurt van ongeveer zaterdagmiddag twee uur tot een uur of vier de volgende dag. Ik ben de exacte tijden een beetje kwijt, maar zoiets zal het geweest zijn. Of de markt ook daadwerkelijk de hele nacht doorgaat is ons enigszins onduidelijk gebleven aangezien wij ’s nachts uiteraard hebben geslapen. Wel hebben we veel mensen spullen zien inpakken op zaterdagavond en weer uitpakken op zondagochtend. Toch hadden wij sterk de indruk dat veel mensen daadwerkelijk de gehele nacht achter hun rommeltjes zaten. Dit omdat alle rommeltjes de volgende dag nog steeds op dezelfde wijze gerangschikt lagen op de respectievelijke kleedjes en omdat veel verkopers de volgende dag dezelfde kleren aan hadden. Hoewel dit laatste bij Fransen geen sluitende verklaring geeft, die hebben wel vaker meerdere dagen dezelfde kleren aan. Dat was duidelijk te ruiken op de momenten waarop wij ons in een dichte menigte door een smal straatje moesten wurmen. De deo heeft nog een markt te winnen in Frankrijk.

Wij arriveerden rond één uur op zaterdagmiddag in een volgepakt Lille. Al op de afrit van de snelweg stonden de auto’s geparkeerd die in de binnenstad geen plekje meer konden vinden. Wij hadden gelukkig een parkeerplaats bij het hotel en konden bij dat hotel, na veel gemanoeuvreer, getoeter en boze blikken van niet-hotelgasten, ook daadwerkelijk in de parkeergarage parkeren.
Gedurende het hele weekend van de brocante is vrijwel het hele centrum van Lille autovrij gemaakt. Ik geloof dat ik ergens gelezen heb dat er tweehonderd kilometer aan kraampjes staat in de binnenstad, en ik denk dat ik dat wel geloof. Wij hebben de hele zaterdagmiddag en een deel van de avond doorgebracht in het centrum. Slenterend van kraampje naar kleedje en van kleedje naar kraampje. Daarna zijn we op zondagochtend gewoon weer opnieuw begonnen.

Werkelijk heel Noord-Frankrijk en een deel van Nederland en België had alle troep die ze konden vinden naar Lille gesleept. In het merendeel van de gevallen werden er spullen verkocht die ik nog niet gratis zou willen meenemen. Van het gehele aanbod was zeker 70% rijp voor het grofvuil, zelfs de kringloopwinkel zou deze spullen afwijzen. Althans een kringloopwinkel in Nederland, misschien dat in Frankrijk de criteria anders liggen. In de categorie vieze troep zagen wij een grote hoeveelheid afgetrapte schoenen, verwassen, lelijke kleren, oud ijzer dat rechtstreeks uit de achtertuin leek te komen, glazen flesjes met zand en modder er nog aan en oude houten, vaak kapotte kratten van onbekende herkomst. De rest van het assortiment van de markt bestond voor 20% uit een ongekende hoeveelheid Pernod, Pastis en Ricard kannetjes, glazen en ‘decoratie-dingetjes’. Op een gegeven moment heb ik van dezelfde afzichtelijk jaren ‘70 vaas wel tien exemplaren geteld. Hetzelfde geldt voor een porseleinen vis in metallic kleuren met in de buik van de vis weer andere glimmende visjes, minimaal tien exemplaren van gezien. Objecten die regelrecht van de blokker kwamen die voor het tienvoudige van de aanschafprijs werden aangeboden. Vaak met stukjes eraf. De overige 10% van de rommelmarkt bestond uit meubeltjes, beeldjes of servies en glaswerk dat ik als ‘aardig’ zou willen bestempelen maar dat zo bizar duur was dat ik het nooit zou kopen. Tussen de kraampjes met ‘antiek’ stonden reguliere marktkramen met de bekende spiegeltjes en kraaltjes en een complete kermis.

Wat ik nog niet genoemd heb is de culinaire nijverheid van de Lillese bevolking die op elke straathoek werd geëtaleerd. Ik denk dat de gemeente een collectieve ontheffing had afgegeven voor verkopen van voedsel want ik heb taferelen gezien die een inspectie door de keuringsdienst van waren niet zouden doorstaan. Ze zouden hun meetapparatuur nooit schoon krijgen. Nog nooit heb ik zulke smoezelige mensen op zulke vieze apparatuur zien koken. Ja, misschien op foto’s van net na de Eerste Wereldoorlog van teruggekeerde Belgen uit de Westhoek die in noodbunkertjes woonde. Maar dat is al zo’n 100 jaar geleden. En die mensen waren blij dat ze nog leefden. Wij ook. En dus hebben we het gehele weekend angstvallig de zelfgebakken kebab met liters mayonaise gemeden.

En zo vermaakte wij ons 24 uur in Lille. We slenterde het hele parcours af. Verbaasden ons over de troep die mensen aanboden en de onverschilligheid waarmee het op een kleedje was gekwakt, aten een steak au poivre en raakten in de verdrukking in de smallere gedeelten van de stad. Zondagmiddag reden we naar huis met vier gedroogde worsten en een verzameling Vichy-producten. Zelfs de voorspelling van S’s vader dat wij slechts met één koffiekopje thuis zouden komen kwam niet uit. Volgend jaar weer.