Het leven na Harry

Beste Harry,

toen jij naar de eerste klas ging, woonde ik in een christelijk dorp in Noord-Brabant, waar jij, ondanks je toverkrachten, niet tot wist door te dringen. Toen jouw avonturen de hele wereldbevolking in spanning hielden, wist ik alleen dat je een sullig brilletje ophad. Toen mijn schoonfamilie het ineens over Dreuzels had, keek ik niet begrijpend om me heen. Toen ik steeds meer mensen, zelfs mijn zus, over jou hoorde praten, werd ik een klein beetje nieuwsgierig. Toen mijn bijlesleerling enthousiast vertelde over jouw boeken, wilde ik meer weten. En toen ik deze zomer op vakantie ging, nam ik je mee.

In de afgelopen vier maanden heb ik over zeven van jouw levensjaren gelezen. Ik was getuige van je eerste schooldag, je eerste kus, je eerste gevecht… Ik leefde met je mee als je weer eens werd geconfronteerd met de catastrofale capriolen van de Heer van het Duister. Jij weerhield mij van mijn nachtrust omdat ik per se wilde weten hoe je jezelf uit weer een benarde positie wist te bevrijden. Ik verslond boek na boek, schooljaar na schooljaar, totdat ik gisteravond de allerlaatste bladzijde omsloeg. Ineens was het klaar. Je leek wel Verdwijnseld. Het avontuur is voorbij.

Toegegeven, de run op witte sneeuwuilen en fans die in zwarte cape en met een geschminkt litteken op hun voorhoofd voor de boekhandel zaten te wachten, begrijp ik nog steeds niet.. Maar nu snap ik wél waarom jouw avonturen de wereld in haar greep hielden en waarom alle lezers zo ontzettend meeleefden. Jij hebt mij meegenomen in een belangrijk deel van jouw leven, en nu ga ik zonder jou verder. Het leven na Harry Potter is voor mij deze week aangebroken. Bedankt!

Groetjes,

Han