We zijn er bijna!

Een van mijn favoriete programma's van dit moment wordt uitgezonden door, en dat zal je wellicht verbazen, omroep Max. Het programma heet We zijn er bijna! en ik moet er iedere keer zo hard om lachen dat de meneer komt kijken wat er aan de hand is. En dan mee gaat kijken. Het programma draait om een groep bejaarden op groepsreis naar de zon. Maar dan niet met een bus van hotel naar hotel, maar in een soort karavaan van caravans en campers. Vorig jaar heb ik ook naar dit programma gekeken, toen trok de groep met de sleurhut door Marokko. Dit jaar reizen ze o.a. over Corsica en Sardinië.

Om te begrijpen wat er zo briljant is aan dit programma, moet je natuurlijk eigenlijk gewoon kijken (maandagavond of uitzending gemist), maar ik zal het proberen uit te leggen.

Wat ik het mooiste aan het programma vind is de groepsdynamiek, zoals dat vaak het geval is bij realityprogramma's. Ieder jaar heb je wat ik noem de deskundige reisleider, een bejaarde en officieel aangestelde versie van de regelnederlander. Een lekker actieve bejaarde die alles voor iedereen regelt en overal verstand van heeft. Dan heb je de lolbroek, die altijd op Ron-Brandsteder-achtige wijze astmatisch lacht (vaak ook om niks), de flirt, die denkt dat zij de vlotste en begeerlijkste dame van de groep is, de treurwilg, die om elke hoek een probleem ziet.

In de aflevering van vorige week maakte een stel zich bij voorbaat al druk over het feit dat hun auto oververhit kon raken tijdens de bergetappe op Corsica. De vrouw keek de hele dag daarvoor al met een gezicht alsof ze het lijden van de gehele wereld op haar schouders torste ("We wisten ook niet dat Corsica zo bergachtig was"). En uiteraard raakte de auto inderdaad oververhit.

De auto en de rit zijn dankbare onderwerpen in dit programma. Het mooiste was de man die zo van rijden in de bergen hield. Die kon er zo enthousiast over vertellen, prachtig. Z’n vrouw vond het maar niks. “ja je zit er maar naast en je gaat de hele tijd heen en weer en je kan maar niks doen, vreselijk” Die man was heel aandoenlijk en genoot zichtbaar, terwijl zijn vrouw er balend naast zat. Ik weet niet of het dezelfde man was die de volgende aflevering huilend bij zijn auto stond, omdat een van zijn vakantiegenoten ("ja, dat doe je toch voor mekaar?") zijn trekhaak weer onder de auto gelast had. Snikkend zei hij: "Fijn hè om vrienden te hebben?" Ik snikte zachtjes mee.

Afgelopen maandag kreeg de kijker een kijkje in de keuken van de reizende bejaarden. Een man zat boven een butagastankje pannenkoeken te bakken. Een ander at voor zijn caravan bruine bonen met augurken en spekjes, wat volgens hem héérlijk was. Twee vrouwen keken staand toe en een vertelde dat het inderdaad heel lekker was en dat zij dat gisteren ook gegeten had, maar "de hele nacht het zuur" had gehad. In de volgende scene zag je een echtpaar in de caravan zitten eten: "Ja, 't is 35 graden hier en wij zitten lekker erwtensoep te eten." Een staaltje Hollandse tevredenheid.

Naast de auto is geklooi op de camping ook iets wat de hele groep in de ban houdt. Het plaatsen van de caravan met de mover (een motortje onder de disselbak, zodat je niet zelf hoeft te duwen) of geluidsoverlast van stratenmakers om de hoek. "Om 12 uur houden ze ermee op" ... "Zijn ze nou al klaar?" ... "Om 12 uur" ... "Hoe weet je dat?" ... "Heb ik net gevraagd" ... "Het is toch al 12 uur geweest?" ... "ja, ze waren toch gestopt?" ... "ja, drie minuten en toen zijn ze weer begonnen" Je zit op Sardinië, ga gewoon lekker overdag van die camping af!

Zo kan ik nog een uur doorgaan, over kleding, de uniformiteit van de tuinstoelen en de dames met, zoals ze dat in het Engels treffend noemen, 'bingo flaps', overtollige armflappen waar je portemeneetjes uit kunt maken. Maar dat ga ik niet doen. Jij gaat aanstaande maandag zelf kijken. Omroep Max, je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen.