Deze week gaat het over eten hier op Gemodder. Dat komt goed uit, want eten is één van mijn kerncompetenties.
Ik kan enorm goed en veel eten. Als gevolg van deze competentie was ik een aantal jaar geleden dan ook flink dikker. Dat kwam niet alleen door eten, maar ook door het drinken, een andere kerncompetentie van mij. Een vriend van mij zei ooit dat ik nooit iets met mate kon doen, als ik ging fietsen moest ik meteen wedstrijden fietsen, als ik ging hardlopen dan meteen een triatlon, als ik uit ging dan ook meteen tot de volgende ochtend en een boek schrijven moest meteen een proefschrift worden. Met de jaren is echter ook de gematigdheid gekomen, gelukkig wel.
Maar met eten kan ik nog steeds los gaan. Als we koken, dan koken we goed. Als we er echt werk van maken dan toveren we vijf gangen op tafel en zitten de hele avond te eten. En dan bedoel ik geen Frans opgemaakte bordjes met een blaadje sla, een doperwt en één lullig tortellinietje, nee dan bedoel ik Bourgondisch. Dan is na vier gangen het toetje een driedubbele chocoladetaart met slagroom. En daarna komt de koffie met de chocola en de likeur.
Als we er geen werk van maken dan doen we dat trouwens ook goed. Dan eten we patat met een heleboel ander spul van de snackbar of met spareribs, bier erbij. Als toetje Ben & Jerry’s ijs. En dat allemaal op de bank in een joggingbroek met een goede actiefilm.
De momenten waarop mijn (of eigenlijk onze) kerncompetentie het beste uit de verf kwam was op de vakanties in de VS. Als we terugkijken op vakanties gaat het ook meestal over het eten wat we er aten. Het is dan niet: “Weet je nog in Boston, de freedom trail, dat was leuk”, maar: “Weet je nog in Boston, dat ene restaurantje waar we zo heerlijk gegeten hebben?”.
Vreten is in de VS tot een kunst verheven en met name het ontbijt weten zij een ongekende allure mee te geven. Aan een steak waagden wij ons niet bij zo’n ontbijt (hoewel de truckers in de Ihop daar geen enkel probleem mee leken te hebben), maar vréten konden we er echt wel.
Een buitenlandse super of markt is het hoogtepunt van elk van mijn reizen... Zelfs de markt in Vietnam, waar een trosje aan-hun-poten-bijeen-gebonden kippen net zo gewoon is als een trosje radijsjes. (Ook de Franse markt herbergt overigens nare verrassingen, denk aan de enorme tongen in de koelvitrines). Niet dat je daar niet naar van wordt, maar niets geeft me meer het gevoel op vakantie te zijn, dan me middenin een andere eetcultuur te bevinden.
BeantwoordenVerwijderenWat mij betreft is het dus 'pasta? schmasta!' Dat eet ik thuis ook wel.