De brievenbus, een sprookje

Bij ons om de hoek staat een klein huisje. Het staat helemaal vrij, een beetje in het niets, langs de weg. Sinds ik hier woon ben ik een beetje verliefd op het kleine huisje. Het huisje is niet heel bijzonder, het bijzondere is vooral dat het zo klein is en geen bovenverdieping heeft, en dat het er zo eenzaam bij staat. Ik zie er ook nooit iemand, vreemd is dat. Al jaren droom ik van hoe het moet zijn om de eigenaar van dit kleine huisje te zijn.

Volgens de meneer zaten er wel eens mensen bij het huisje. 's Ochtends heel erg vroeg, als iedereen nog sliep. Hoe de meneer dat weet is mij niet duidelijk. Maar ik geloof hem. Hij weet ook niet wie die mensen waren. Misschien wel postbodes die aan de overkant bij het postkantoor hun fietstassen kwamen vullen?

Het huisje was beplakt. Met aankondigingen van de komende wedstrijden van Tonegido. En met een groot wit bord met in rode letters "de brievenbus". Want zo heet het huisje, de brievenbus. Het mooie is dat de brievenbus zelf geen brievenbus heeft, want het huisje heeft geen huisnummer.

Overdag zaten er soms mensen in de zon voor het huisje, met een bakje koffie. Volgens de meneer waren het bouwvakkers die in de buurt ergens aan het werk waren. Het leek wel een sprookje, want telkens als ik langsfietste was het huisje dicht en zat er niemand in de zon.

Sinds kort staat het huisje te koop. Als ik genoeg geld had zou ik de nieuwe eigenaar kunnen worden. Dan zouden er weer bouwvakkers en postbodes met koffie in de zon kunnen zitten. Dan zouden er gevulde koeken zijn en bitterballen. Misschien af en toe een karaokeavond. Dan zouden de klanten elkaar weer gemoedelijk op de schouder slaan en een schuine mop tappen.

Mocht ik binnenkort de loterij winnen, dan koop ik de brievenbus om dit gezellige koffiehuis weer in zijn oude glorie te herstellen. Als je wilt weten wat die oude glorie precies is, kijk dan even hier, dan begrijp je wat ik bedoel.