Symbiose

Door mijn zwangerschapsverlof ben ik de laatste tijd nogal veel thuis. Als gevolg hiervan hebben onze katten en ik een nog inniger band ontwikkeld. Het begint er op te lijken dat wij drieën in ware symbiose samenleven en elkaar echt begrijpen. Zo is onze oudste en dikke kat J vrijwel niet uit mijn buurt te slaan. Alleen als je de kamer gaat verbouwen of gaat stofzuigen vlucht ze naar de zolder, maar verder ligt ze vrijwel de gehele dag en nacht bij me in de buurt. Heel erg in de buurt. Tik ik een column dan ligt ze op of naast mijn computer, lig ik in bed dan ligt ze naast mijn hoofd. Zelfs als er geen plek is. Ze blijft stug de hele nacht naast mijn hoofd liggen tot ik op sta. Als ik naar de wc ga, gaat ze met me mee. Sta ik onder de douche dan zit ze voor de douche op me te wachten. Lig ik op de bank, dan ligt ze op de leuning (weer) naast mijn hoofd. Onze jongste kat S houdt er van mij te bestuderen. Als ik kook zit ze op of bij de eettafel en bestudeert mijn bewegingen. Als ik achter de computer zit dan bestudeert ze dat vanaf een afstandje van de bank. Lig ik op de bank dan ligt ze bovenop me.

En omgekeerd hou ik er van onze katten te bestuderen en met ze te praten, ik heb er immers nu de tijd voor. Omdat ik als ik thuis ben weinig aanspraak heb, bespreek ik met hen regelmatig wat we gaan doen (schoonmaken, opruimen, tv kijken). Ook ben ik zeer geïnteresseerd in wat zij zoal doen. Zo zijn ze de laatste tijd echte jagers geworden en komen ze regelmatig met hun prooi de huiskamer in om er daar ‘mee te spelen’. Ik mocht al de meest smerige spinnen, libelles en sprinkhanen ontvangen in onze woonkamer. Daarnaast blijkt J een talent te hebben ontwikkeld voor het vinden van eten. Ik volg gefascineerd haar gangen als ze in de voorraadkast verdwijnt want sinds kort weet ze feilloos de zakken met kattenvoer te vinden, zelfs als die op de hoogste planken staan. Gisterochtend had ze onder het toeziend oog van S twee zakken weten open te krabben en hoorde ik de brokjes op de vloer van de trapkast vallen waarna S ze naar binnen schrokte. Uiteraard heb ik de zakken meteen opgeruimd, maar wel de al gemorste brokjes voor ze achtergelaten, als een soort stille beloning.
Overigens denken de katten dat wij de babykamer voor hen hebben ingericht. Als ik daar de deur open laat staan liggen ze om de beurt in het bedje, op het omkleedkussen of op de stoel. Ze zullen het nog moeilijk krijgen als ik zometeen niet meer alle tijd voor ze heb en dat kamertje niet voor hen blijkt te zijn.