Veluwe

Onlangs waren wij een dagje op de Veluwe. Het was een zondag en wij bevonden ons op in sportieve wandelkleding, met een rugzak en een fotocamera in een heideveld. Er waren voor ons twee redenen om de Veluwe te bezoeken. Allereerst wilden we natuurlijk wandelen, en dat schijnt daar goed en mooi te kunnen. En ten tweede was het voor ons allebei zeker vijftien jaar geleden dat we (onafhankelijk van elkaar) de Veluwe voor het laatst bezochten, en dus waren we benieuwd naar hoe het er daar nu uitzag. Overigens waren die eerdere bezoekjes voor ons beide vrij traumatische ervaringen gekoppeld aan een schoolbus en het Kröller Möller Museum, maar toch wilden we het er wel op wagen. En zo kwam het dus dat wij op zondag door Nationaal Park de Hoge Veluwe reden op weg naar het startpunt van onze wandeltocht en wij regelmatig werden gehinderd door fietsende echtparen die persé naast elkaar wilde fietsen of hele gezinnen die dachten dat het handig was met zijn allen op de weg overleg te gaan staan voeren.

Nu gaan we wel vaker wandelen. En wandelen waar dan ook is eigenlijk net zo suf (en leuk, anders deden we het niet) als wandelen op de Veluwe, maar toch voelt het anders. Het komt denk ik doordat heel Nederland zich op een mooie dag naar de Veluwe begeeft. En dan vooral ‘oudere’ Nederlanders. Vroeger had ik gezegd ‘bejaarden’, maar inmiddels zijn die bejaarden de leeftijd van mijn ouders (of net iets ouder) en dus mag ik dat eigenlijk niet meer zeggen. Maar ik doe het toch. Aan de Veluwe hangt een belegen luchtje. Gedurende de gehele wandeling, die overigens erg mooi was en door een nog relatief rustig deel van het park voerde, zagen wij de witte hoofden van bejaarden voorbij fietsen. Soms iets verder weg, soms aan de horizon, en soms kruisten ze letterlijk ons pad. De mannen gehuld in bodywarmers met heel veel zakken, de vrouwen met makkelijke ecco’s aan.
En toen realiseerde ik mij dat aan deze omgeving voor mij iets te veel het woord ‘recreatie’ kleeft. Het lijkt alsof er een landschap is ingericht en omheind om er een groep bejaarden in los te kunnen laten zodat ze ons niet in de weg lopen in het winkelcentrum. Het was me allemaal net iets té. Op de Amerongse Berg of ergens anders voelt een wandeling niet als recreeren, maar hier... Nee, dit waren de Veluwe wel weer even voor mij.