Willen

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist A

'Als je maar écht wil, is alles mogelijk', of uitingen van die strekking, behoren tot de meest misbruikte gezegden van onze taal. Ik stel voor het misbruik onder te verdelen in twee categorieën, waarvan de eerste het Boeddhistische misbruik is. Dat gebeurt door mensen die een mislukt kutleven hebben en er proberen een mooie draai aan te geven. Lekker de hele dag de telefoon opnemen in een of ander kantoor en dan in het weekend gaan bungeejumpen. Of door een heel leven keihard te werken een zielige garage opbouwen met twee man personeel. Jaja, alles is mogelijk, heel knap hoor. Jammer genoeg hebben mensen uit deze categorie meestal iets bereikt waar niemand jaloers op is, en dat is toch wel een voorwaarde om zoiets te mogen zeggen. Eigenlijk is dat wel een mooi soort misbruik, want het gaat over tevreden zijn met wat je hebt enzo. Boeddhistisch. Hartstikke goed. Maar het blijft een beetje zielig.

De tweede soort zou ik het Onmogelijke misbruik willen noemen. Dat gebeurt als mensen écht iets bereikt hebben, maar dan meteen willen doen voorkomen of het allemaal komt door hun wonderbaarlijk grote wilskracht. President van Amerika worden bijvoorbeeld. Jahoor, Barack, jij bent het nu, maar eigenlijk had het iedereen kunnen zijn. Ook die kwijlende autistische Chinees die de hele dag met zijn hoofd tegen de muur aan het bonken is. Sporters willen zich hier ook nog wel eens aan schuldig maken. Net of ze alles zouden kunnen als ze maar genoeg zouden willen... Misschien had Usain Bolt een hele goede bobsleeër kunnen zijn, maar daar houdt het toch wel een beetje mee op. Ruud van Nistelrooy heeft het volgens mij ook wel eens gezegd, maar ik kon niet echt bedenken wat hij dan nog meer voor bijzonders zou kunnen als hij echt zou willen.

Als ik bovenstaand stukje teruglees lijkt het één grote gefrustreerde bende. Er zijn echter uitzonderingen - inspirerende, bijzondere uitzonderingen, die een mens kracht geven op moeilijke momenten. Eigenlijk, nu ik er eens goed over nadenk, is er één uitzondering (wat nog steeds niet minder inspirerend en bijzonder is). Zijn naam is Dirkjan Ranzijn - een naam die iedereen die zich wel eens droevig voelt over zijn of haar leven zou moeten onthouden. Dirkjan Ranzijn is een muzieksensatie die 'born to play forever, born to play for you' is, zo lezen we op zijn website (www.dirkjanranzijn.nl). Hij speelt op een kneitergaaf Bohm-orgel, met heuse knopjes en schuifjes. Hij maakt uitgebreide toernees door heel Europa, en brengt jaarlijks CD's uit met imponerende titels als 'Music and Passion', 'My Musical Dreams', 'The Best of My Early Years' en 'Born to Be on Stage'. Hij is een grote naam in de showbusiness en komt niet zelden op TV. Kortom, Dirkjan is living the dream...

Kijk, daar hebben we hem. De man die het allemaal voor elkaar gebokst heeft. Het is overduidelijk dat Dirkjan geen ene drol talent heeft, er uit ziet als een 16-jarig misdienaartje en, zo kunnen jullie zometeen ook horen, ongelofelijke kutmuziek maakt. Wie zegt dat dat nodig is om een muziekcarriere te hebben? Dirkjan laat het tegendeel mooi maar even zien. Een internationale ster. Hier zien we hem, op de Deense televisie. We zien hem zitten in een heel droevige studio op een heel lelijk orgel extreem kazige muziek maken. Maar het mooiste is: hij gaat zelf helemaal uit zijn plaat! Dat is rock 'n roll, mensen. Het maakt Dirkjan allemaal geen ene flikker uit, hij zit daar maar mooi, met zijn mik op de Deense televisie. Nog meer veelzeggende beelden hier. Dirkjan op een, zo lijkt het, afgelopen bruiloftsfeestje, in een donker hoekje, met een beamertje waarop hij te zien is. Tenenkrommende muziek. Klinkt droevig, maar Dirkjan laat zich niet uit het veld slaan. Hij zit daar op zijn orgel te rammen en krijgt er nog voor betaald ook! Misschien vindt dit concert wel plaats in Polen, waardoor het meteen onder de 'Internationale Toernee' valt. Lekker bezig, Dirkjan. Als je maar écht wil, is alles mogelijk. Een mooie boodschap voor de vrijdagmorgen.