Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H
Volgens een artikel in ‘De Telegraaf’ van vrijdag 19 maart jl. rust er een vloek op de Oscars. De winnaressen van de Oscar voor beste actrice vanaf 1997 zouden snel na afloop van de uitreiking een relatiebreuk meemaken. Het hele artikel kunt u hier vinden, inclusief alle ongelukkige actrices, van Helen Hunt tot Kate Winslet, die hun partner kwijtraakten.
Op het eerste oog denk je dan: ‘tja, het is Hollywood, daar zijn relatiebreuken schering en inslag en die sterren maken er zo vaak een potje van.’ Tijdschriften en hele televisiezenders zijn gewijd aan het leven en het gedrag van de sterren. Verbaasd ben je dan eigenlijk niet, dat de actrices die een Oscar voor beste vrouwelijke hoofdrol winnen, ook hun portie liefdesverdriet kennen.
Maar hoe zit het dan met de beste acteurs? Over dezelfde periode 1997 tot nu genomen, komt er ineens een heel ander beeld uit. Dan lijkt Hollywood helemaal niet zo’n poel van verderf. Oké, met de winnaar van 1997 begint wellicht niet al te best, maar Jack Nicholson valt mijn inziens in de “buitencategorie”. Roberto Begnini (1998), Denzel Washington (2001), Philip Seymour Hoffman (2005), Forest Whitaker (2006), Daniel Day Lewis (2007) zijn al jaren (soms tientallen jaren) gelukkig getrouwd, Sean Penn (2003 en 2008) is sinds 1996 samen met vrouw Robin Wright Penn, ondanks strubbelingen. Russell Crowe (2000) is sinds 2002 getrouwd met de vrouw waarmee hij al samen was ten tijde van zijn Oscarwinst. Kevin Spacey (1999 en beste bijrol 1995) is heel discreet over zijn privéleven en schijnt jarenlang een relatie met een vrouw te hebben gehad, ondanks aanhoudende geruchten over homoseksualiteit. Adrien Brody (2002) en Jamie Foxx (2004) waren zover bekend vrijgezel. De meest recente winnaar, Jeff Bridges, is al sinds 1977 getrouwd. De heren hebben over de hele linie (uitgezonderd “Bad boy Jack”) een heel degelijke reputatie. Hmm, dat is dan wel opvallend.
Terug naar de dames. Waarom dan 1997 genomen als arbitrair jaartal? Zolang er geen aanwijsbare oorzaak is, zoals bijvoorbeeld een zigeunerin die de vloek in dat jaar zou hebben uitgesproken of de kwade invloed van de geest van een gestorven winnares, lijkt het jaartal 1997 vooral gekozen, omdat de winnaressen die in de jaren daarvoor wonnen, buiten “de vloek” vielen, want zowel Frances McDormand (1996) als Jessica Lange (1995) zijn al jarenlang gelukkig getrouwd met respectievelijk regisseur Joel Coen en acteur Sam Shepard. De winnares tussen hen in, Susan Sarandon is weliswaar gescheiden van acteur Tim Robbins, maar ze waren al getrouwd sinds 1988 en bleven ook na Sarandon’s winst in 1994 nog heel lang bij elkaar. Actrice Holly Hunter (1993) trouwde pas later met cameraman en tweevoudig Oscarwinnaar Janusz Kaminski, waar ze inmiddels weliswaar gescheiden is, maar ook al weer jaren samen met haar huidige partner.
En hoe zit het dan met de winnaressen voor beste vrouwelijke bijrol? Hebben die net zulke rampzalige relaties? Wederom vanaf 1997 genomen, is datzelfde patroon niet merkbaar: hoewel Kim Basinger (1997) een zeer publieke vechtscheiding had met Alec Baldwin, was Judi Dench (1998) dertig jaar getrouwd voordat haar echtgenoot overleed in 2001 en Angelina Jolie (1999) valt – evenals Nicholson – in de buitencategorie, om dezelfde reden. Marica Gay Hayden (2000) is getrouwd sinds 1996, Catherina Zeta-Jones (2002) met Michael Douglas sinds 2000, Cate Blanchett (2004) sinds 1997, Rachel Weisz (2005) sinds 2002 met regisseur Darren Aronofsky, Tilda Swinton (2007) sinds 2004 en Pénelope Cruz (2008) is samen met Oscarwinnaar Javier Bardem sinds 2007. Jennifer Connelly (2001) won met ‘A Beautiful Mind’ en ontmoette op de set acteur Paul Bettany, waar ze sinds 2002 mee getrouwd is. Blijft over: Renee Zellweger (2003) die ten tijde van haar winst vrijgezel was en alleen in 2005 een paar maanden getrouwd was met countryzanger Kenny Chesney en Jennifer Hudson (2006), die haar relatie verbrak sinds 2008 getrouwd is.
Wat maakt de actrices die sinds 1997 een Oscar wonnen voor beste vrouwelijke hoofdrol dan zo apart? Waren hun partners jaloers op hun succes? Het wordt over Hillary Swank en Chad Lowe gefluisterd. Misschien had het er ook mee te maken dat ze hem na haar eerste winst in 2000 niet bedankte? Zou daar misschien de sleutel liggen? In die dankwoorden? De speeches die werden gegeven door deze actrices zijn vaak memorabel, maar niet om de juiste redenen.
Zo is er de hysterische, incoherente variant: Paltrow, die haast hyperventileerde, de genante variant: Roberts, die arrogant was en de dirigent van het orkest beledigde en extreem jankende variant: Berry, die helemaal los ging en - Paltrow wederom, die ernaar solliciteerde dat haar Oscar alsnog werd ingetrokken.
Misschien is het gewoon toeval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten