Ik ben een bouwvakker in het diepst van mijn gedachten

Sinds een paar weken is er op het terrein naast mijn kantoor begonnen met de bouw van een nieuw kantoorpand. Vanuit mijn raam kan ik de ontwikkelingen op de voet volgen en ik moet zeggen dat ik af en toe vervuld word van jaloezie als ik de mannen (want het zijn allemaal mannen) hier aan het werk zie.

In het eerste stadium werd het gras gemaaid. Daar is een man een paar dagen mee bezig geweest. Rustig reed hij op en neer met zijn grasmaaiertje over het veld. Af en toe stond hij stil, dan rookte hij een sigaretje of praatte met de projectontwikkelaar. Daarna begon het grote graven. Eerst werden een stuk of vier keten neergezet waar de heren bouwvakkers koffie kunnen drinken, hun boterhammetjes eten, naar foto's van blote dames kijken en waar zij elkaar gemoedelijk op de schouder slaan na het vertellen van een schuine bak. Zo stel ik me dat voor. Zeker nu het zo koud is, dat roept een gevoel van gezelligheid en verbroedering op. Althans, als je buiten werkt. Binnen bij ons is het nog steeds hetzelfde, op de bouwgeluiden die van buiten naar binnen komen na. Het is hier ook niet zo gezellig koud, maar af en toe beklemmend warm. En het raam kan niet open, want dan is er teveel lawaai. Af en toe staar ik naar buiten en kijk naar die gezellige bedrijvigheid.

Deze bedrijvigheid wordt telkens groter. Na de bouwketen arriveerden een kiepwagen, een steekwagen en een graafmachine. Prachtig om dat aan het werk te zien. De graafwagen heeft een heel proces aan graven en bergen maken achter de rug, het was mij een raadsel wat hij precies deed, maar desondanks een lust voor het oog. Eerst heeft hij een heel grote, langwerpige kuil gegraven (ik vermoed voor de ingang van de parkeergarage onder het kantoor). Het zand dat uit die kuil kwam heeft hij omgevormd tot een perfect symmetrische berg. Vervolgens is de graafmachine deze berg op gereden. Een trots gezicht, zo'n stoere graafmachine op een symmetrische berg zand (ik had foto's moeten nemen). Toen gebeurde er iets wat ik niet begreep: er kwam een kiepwagen en die werd volgeschept met het zand dat deze berg vormde, ondertussen ervoor zorgend dat de perfecte symmetrie behouden bleef. Wonderlijk. Ik zou het er juist heel boos allemaal ingekwakt hebben als mijn mooie, perfecte heuvel dan zo nodig aan de kant moest. Allemaal voor niets gemaakt! Was dit de bouwvakkende broer van Jan des Bouvrie? Of nee, dan was het zand natuurlijk spierwit geweest. Hoe nutteloos deze actie ook was, toch leek het mij heerlijk werk om te doen en ik had bewondering voor de ordentelijke manier waarop al dit geklus gebeurde.

Een collega had eens voor een vrijgezellenfeest iets dergelijks geregeld. Je mocht de hele dag kuilen graven en weer dichtgooien, op zo'n groot, stoer apparaat. Dit was ergens in Duitsland, en dat verbaasde me niets. Daar schijnen ze dol te zijn op kuilen graven. En ook op het weer dichtgooien, maar dan moet er eerst iets onderin geloof ik. Mij lijkt het ook wel wat, de hele dag kuilen graven. Het is toch een soort betaald buiten spelen.

Wat ik knap vind is dat ze het overzicht houden tussen al die rommel. Er zit vast een systeem in. Net als in het bureau van de meneer waar geen stapel verplaatst mag worden omdat er systeem in zit. Georganiseerde chaos, ik ben er niet goed in, maar deze mannen wel. Nu zijn ze aan het heien, elke paar uur op een andere plaats, maar ik heb niemand met een meetlint gezien en er was ook niemand in paniek. Terwijl er in de meeste huizen toch wel lichte paniek ontstaat wanneer er bijvoorbeeld een strook behang moet worden opgehangen. Misschien maakt het verschil dat deze mensen op de bouwplaats geen relatie met elkaar hebben. Ik denk dat het er daar heel anders uit zou zien wanneer de echtgenotes en vriendinnen van deze bouwvakkers zich in de heikuil zouden bevinden. En alle blote posters moesten ook weg.

Wij wachten hier nu met z'n allen op de coca-cola-lightbreak: glanzende mannen die sensueel een blikje opentrekken en hun sixpack aan ons tonen. Misschien is het weer er nu niet naar en zie ik daarom alleen maar mannen in fel-oranje jacks met reflecterende strepen. Maar ik vermoed dat wanneer deze heren hun hesjes uittrekken ik geen glanzende sixpack te zien krijg. Tenzij ze bier onder hun jas verstopt hebben. Ik heb in ieder geval nog nooit een begeerlijke bouwvakker (leuke titel voor Heleen van Rooyen trouwens) gezien. Weer zo'n cliché die niet klopt.

Mijn collega kreeg van een van de bouwvakkers zo'n houten rol om snoer mee op te rollen, die gaat ze als bijzettafel gebruiken. Ik vertelde dat als ik bij hen iets mocht uitkiezen, ik liever rond zou rijden op een van de wagens van de bouwvakkers. Ze zei dat ze dat voor me zou regelen. Het was natuurlijk een grap, maar stiekem hoop ik toch dat ik een dezer dagen een rondje mag rijden op de shovel.