Een Oostenrijkse heuvel over

Vanochtend zat ik in de tram. Het is nog steeds niet echt mooi weer en nu ik door de sneeuw de afgelopen tijd erg gewend ben geraakt aan de tram, nam ik maar weer de tram.

Normaal gesproken is het redelijk druk in de tram en moet ik staan. Als ik in de tram sta is het meestal moeilijk mijn medetramgenoten te zien. Ik ben nogal klein en als er één dikke meneer met een ski-jas in het gangpad staat, is mijn zicht volledig belemmerd. Dat is ook de reden dat ik nooit meer naar concerten ga. Ik zie nooit iets door al die bierdrinkende mannen voor me. Aangezien je eigenlijk alleen voor de muziek naar een concert gaat, zie ik niet meer in waarom ik een hele avond naar de rug van de zwetende man voor mij moet kijken als ik voor hetzelfde geluid thuis in een stoel naar mijn eigen man kan kijken. Maar als ik dus moet staan in de tram kijk ik maar een beetje tegen de jas voor mij aan. Hopend dat mijn neus de jas niet raakt als we de bocht om gaan. Ik heb nogal een grote neus, dus dat is best goed opletten.

Maar als het rustig is, zoals vanochtend, heb ik tijd om mijn medetramgenoten te bestuderen. Meestal biedt dat niet veel vermaak, over het algemeen wordt de tram bevolkt door brave huismoeders die met hun leren rugzakje op schoot gelaten zitten bij te komen van hun gezinsleven. Vanochtend zag ik echter een man zitten in een net pak met grote bergschoenen onder dat pak. Waarschijnlijk had hij zijn bergschoenen aan omdat het buiten glad was door de ijzel. Dat was dezelfde reden waarom ik weer op mijn lelijke platte laarzen liep met mijn pumps in een plastic tasje.
Maar de bergschoenen onder dat nette pak zagen er nogal vreemd uit. Het pak stond de man ineens een stuk minder goed. Door die bergschoenen zag ik ineens een man die eigenlijk liever geen pak aan had, maar het liefst de hele dag met zijn bergschoenen in korte broek door de bergen wandelde. Ik zag hem in dat pak in een grijs kantoorgebouw een afdeling ‘managen’. En toen zag het aantrekken van het pak en de rit in de tram naar zijn werk er uit als keiharde sleur. En werd ik ineens heel treurig. Want deze man ging elke dag alleen maar werken zodat hij in de zomervakantie drie weken kon doen wat hij het liefste deed, wandelen door de bergen. Een heel jaar in de tram om drie weken te kunnen wandelen. Waarschijnlijk met drie mokkende pubers achter hem aan een Oostenrijkse heuvel over. Maar toch heel gelukkig, hoopte ik dan maar.