Nooit meer vliegen

Wie verre reizen maakt kan veel verhalen. Er zijn maar weinig mensen in mijn omgeving die niet van reizen houden en als je vertelt dat je op vakantie gaat kijkt iedereen blij en gretig en roept ‘O waar naartoe en hoe lang?’ Hoe verder je gaat, hoe meer je hun blik ziet wegdromen. ‘O ja, daar zou ik ook wel eens naartoe willen, ‘ of ‘Ja, daar ben ik twee jaar geleden geweest, dan moet je echt ook daar en daar naartoe gaan.’ Toen wij naar Nieuw Zeeland gingen was het opvallend hoeveel vrienden en collega’s daar al geweest waren. Het is 25 uur vliegen, maar dat schijnt niemand als een belemmering te zien.

Dat is het natuurlijk wel. Want zeg nou zelf, vliegen is een verschrikking. Het is dat je ermee in landen komt waar je normaal niet zou komen, tenzij je gepensioneerd bent en tijd hebt om met een camper naar Amerika te gaan of met een boot naar Australië. De ellende begint eigenlijk al voordat je überhaupt op het vliegveld bent, namelijk wanneer je je koffer moet pakken. Bij veel vluchten mag je slechts één stuk kleine handbagage meenemen en één koffer inchecken. Niet veel als je een maand op reis gaat. Mocht je toch wat extra willen meenemen, dan mag je flink bijbetalen. Als je, zoals ik, moeite hebt met het maken van de schoenenselectie, dan kun je beter met een grote auto vol spullen naar Zuid-Frankrijk rijden. Dan kan je tenminste alles meenemen: een extra paar gympen voor als die andere vies worden, een paar pumps voor als je naar een mooi restaurant gaat, ook nog witte pumps voor als je dan die andere jurk aan wilt, je oude slippers voor als je blaren krijgt op die nieuwe, die ballerina’s die je al veel te lang hebt maar die zo lekker lopen en ook onder een rokje kunnen, hardloopschoenen voor als je ineens de geest krijgt, en natuurlijk je wandelschoenen voor als je de bergen in gaat. Alleen al voor schoenen heb je een extra tas nodig, en de kans is groot dat je op de plaats van bestemming ook nog schoenen wilt kopen, want er is daar een kiezelstrand en dan moet je waterschoenen aan, en ze verkopen espadrilles in alle kleuren en die kon je in Nederland nergens vinden, en iedereen blijkt van die leren Romeinse sandalen te dragen met van die bandjes tot boven je enkel (die je in Nederland zo lelijk vond maar hier, in deze omgeving, komen ze wel heel leuk uit) en ga zo maar door. Je kunt je voorstellen dat het inpakken van één koffer voor vier weken voor mensen zoals ik geen vrolijk begin van de vakantie is.

Vervolgens moet je de volgende dag in het holst van de nacht opstaan om op tijd op het vliegveld te zijn. Ik weet niet hoe het komt, maar volgens mij is Schiphol gesloten tussen twaalf uur ’s middags en twaalf uur ’s nachts, want je moet altijd op een onmogelijke tijd op om het vliegtuig te halen. Op zo’n tijdstip kan je ook niet met goed fatsoen aan vrienden of familie vragen om je even weg te brengen en dus ben je afhankelijk van een peperdure taxi. Het is een van mijn collega’s gebeurd dat de taxi vervolgens niet kwam opdagen en zij haar vliegtuig miste. Dat is ook een stressvrij begin van de vakantie. Als je lekker met de auto gaat kan dat in ieder geval niet gebeuren. Het kan natuurlijk dat je auto niet start, maar het missen van een vliegtuig zorgt toch voor beduidend meer vertraging. Als je dan op Schiphol aankomt moet je urenlang in de rij staan om je bagage in te checken. Wanneer dat dan eindelijk gebeurd is loop je nog twee uur te niksen bij de duty free shops, om daarna ondervraagd te worden bij de security (“Wat gaat u doen in Amerika? Heeft u uw ticket wel betaald?”) die daar ruimschoots de tijd voor neemt.

Mijn laatste vlucht was naar Amerika en de veiligheidsmaatregelen zijn verscherpt voor vluchten naar dit land. Dit betekende dat de security check twee keer zo lang duurde, maar toch begonnen de heren van Group 4 of Securitas of wat dan ook pas vlak voor de vlucht aan hun controle. Hierdoor had mijn eerste vlucht anderhalf uur vertraging, zodat ik in Chicago mijn aansluiting miste. Vervolgens werd ik in Chicago op een wachtlijst gezet voor een aansluitende vlucht. Op een schermpje kan je dan een lijst zien met het aantal mensen op de wachtlijst en het aantal beschikbare plaatsen. Een zenuwslopende toestand, maar nadat ik een paar keer buiten de boot viel had ik aan het eind van de avond een vlucht naar een ander vliegveld in de buurt. Mijn koffer was echter naar mijn oorspronkelijke bestemming gestuurd en mij werd geadviseerd om met de bus naar dit vliegveld te gaan om de koffer op te halen. Na veel omzwervingen op LAX (het meest overzichtelijke vliegveld van de Westerse wereld) vond ik eindelijk een busje dat mij naar het vliegveld kon brengen. Om half één ’s nachts kwam ik op het vliegveld aan en tot mijn verbazing was dit verlaten! Daar stond ik, moederziel alleen midden in de nacht op een leeg vliegveld. Dit was op zijn zachtst gezegd niet mijn finest hour. Gelukkig was daar een vriendelijke besnorde politieagent die voor mij een taxi heeft geregeld, anders was ik waarschijnlijk onder een stuk karton in slaap gevallen. Om twee uur ’s nachts kwam ik in mijn hotel aan, zonder koffer en met een enorme honger. De gebroeders Wright verwensend viel ik snikkend in slaap.

Nu heb ik het nog niet eens gehad over de sfeer in het vliegtuig, de temperatuur, de droge lucht, het gore eten, de irritante mensen, de beenruimte, de kosten, de jetlag, de luchtzakken en turbulentie, stinkende mensen, dikke mensen die half op je stoel zitten, kapotte koptelefoons en krijsende kinderen. Maar volgens mij heb ik mijn punt wel gemaakt. Volgende keer ga ik liever met de auto of de trein of zelfs met de fiets, van mij hoeft dit niet meer. Zuid-Frankrijk, here I come!