IJs

IJs. Ik heb er niks mee. Drie dagen vriest het en heel Nederland praat over schaatsen. Ik heb het woord Elfstedentocht alweer veel te vaak gehoord. Het weer heeft extra zendtijd om uiteen te zetten hoe hard het precies gaat vriezen en op welke plaatsen we goed ijs kunnen verwachten. Het heeft één nacht gevroren en, het is echt waar, er zijn beelden op tv van een verslaggever die gaat proberen op het ijs te staan. Ik weet dat er veel onzin op tv is de laatste jaren, maar dit ging me echt te ver. Er wordt in Nederland sowieso te veel geluld over het weer, maar over ijs gaat het écht veel te vaak. Na die ene nacht vriezen verscheen er een bericht op nu.nl dat de schaatsfabrikanten zich zorgen maakten over hun voorraden en dat er nú al een run op schaatsen was onstaan. Een dag erna verscheen het volgende bericht: “Overijssel heeft op vijftig plaatsen in de provincie een vaarverbod ingesteld. Dit gebeurt omdat de provincie en het waterschap Reest en Wieden het ijs willen laten groeien, zodat er geschaatst kan worden.” Ik ben erg benieuwd naar de bepaling waarin is opgenomen dat de provincie een bevoegdheid heeft tot het uitvaardigen van een vaarverbod. Het lijkt me zo op het eerste gezicht een gevalletje van détournement de pouvoir.

In "De Wereld Draait Door" zaten drie volwassen mannen te praten over ijs. Het ging over de organisatie van de eerste marathon op natuurijs. Matthijs van Nieuwkerk was zo opgewonden dat je zonder geluid bij de beelden zou denken dat deze mannen samen de Nobelprijs voor de Vrede hadden gewonnen. Eén van de mannen vertelde met gordijnen open te slapen zodat hij ’s nachts af en toe kon kijken of het onbewolkt bleef, en dus hard zou vriezen. Een andere stond héél vroeg op om daarna naar de schaatsbaan te gaan kijken. De derde (de leukste eigenlijk) ging überhaupt niet slapen. Hij, of eigenlijk zijn vereniging, had in een voorgaand jaar eens de eer gehad de eerste marathon op natuurijs te organiseren en had daarvoor twee nachten niet geslapen. Dan moet je echt wel heel dol zijn op ijs. En op schaatsen. En hoe beroerd zijn dan de dagen dat het niet vriest. Je komt geen zomer meer door denk ik.

Ik vrees nu alweer voor de momenten dat ook de sloten in de polders dichtvriezen. Vorig jaar zaten wij tijdens het ijs-seizoen in een heel warm land (ik kan je vertellen, het is echt beroerd thuiskomen van 30 graden naar -10). Maar toen we terug waren hoorde ik van collega’s dat het moeilijk was om een rustige schaatsplek te vinden. De Nederlandse bevolking trekt het met schaatsweer zo massaal op uit dat hele landwegen vol stonden met geparkeerde auto’s. Collega’s van mij wisselden tips uit over goede schaatsplekjes en geheime parkeerplekken vlakbij die schaatsplekken.

Ik heb zelf geen schaatsen en heb ook niet het voornemen die deze winter te gaan kopen. Ik herinner me van vroeger van het schaatsen vooral dat het heel koud was. Wij woonden aan een dijk en als de dijk dichtvroor, ging ik met mijn zus wel schaatsen. Ik had ijshockeyschaatsen en later kunstschaatsen. Ik kan me niet herinneren dat ik het schaatsen ooit bijzonder leuk heb gevonden. Je krijgt er altijd enorm koude voeten van. En je moet je handschoenen uit doen om de veters van je schaatsen te kunnen strikken en dat is altijd pijnlijk koud. Het ijs is vaak bobbelig en gescheurd en zo is een hele schaatstocht eigenlijk één grote poging niet te vallen. Wat het niet een bepaald ontspannen bezigheid maakt. Als je dan viel, was je broek vaak helemaal nat. En nat is erg koud. Het enige wat ik me nog levendig herinner als een vrolijk schaatsmoment was toen mijn vader op een hekje wilde gaan zitten en achterover viel. Zowel mijn pa als mijn zus en ik kwamen toen niet meer bij van het lachen. Dat is mijn mooiste schaatsmoment. En dat wil ik graag zo houden. Geen ijs voor mij. Doe mij maar sneeuw.