In navolging van de column die ik eerder schreef over mijn lievelings-eetmomenten op vakantie gaat deze column over drinken. En wel over bier. Aanvankelijk was mijn plan om alles met betrekking tot eten en drinken in één column te gieten, maar ik bleek zoveel eet- en drinkmomenten uit het verleden te waarderen dat dit tot een onhanteerbaar lang stuk had geleid. Ik had dit ook wel kunnen weten. Vriendin R, getrouwd met een goede vriend van H, maakt altijd onze vakantiefoto’s belachelijk omdat wij op een onevenredig groot aantal foto’s zitten te eten. Binnen de categorie eetfoto’s bevindt zich de subcategorie onder de naam ‘Eef met bier’. Zeker sinds R dit heeft opgemerkt , maken H en ik er een sport van om zo veel mogelijk vakantiefoto’s te maken waarop ik met een biertje in mijn handen zit. In dat kader zijn vakanties naar België of Duitsland dan ook favoriet, dan weet je tenminste zeker dat je lekker bier krijgt en ook meteen genoeg.
Het beste biertje dronk ik denk ik in het afgelegen dorpje Mo in Noorwegen. We hadden de hele dag gereden en waren misschien driehonderd kilometer opgeschoten. Het regende dat het goot vrijwel de hele dag, uitgezonderd het uur dat we een bergpas reden en daarna in de afdaling een geweldig uitzicht kregen op de Auerlandsfjord, compleet met regenboog. Maar de autorit was zwaar, door de regen was er weinig zicht en elke vijfhonderd meter kwam er een bocht en moest ik terugschakelen. Ik weet van die vakantie vooral dat ik geen dag mijn fleecetrui niet heb aangehad. In Hemsedal werd H ziek en begon te hoesten, in Mo was ik aan de beurt. Na een dag autorijden in de regen en met een verkouden kop was ik zo moe dat ik mezelf trakteerde op een biertje. Een biertje van een euro of zes. Bonus was dat we uitzicht hadden op een fjord met links een waterval en rechts een waterval. De fjord was helaas gehuld in drie tinten grijs door de slagregens. Af en toe zag je het wit van de watervallen door het grijs heen. Het biertje werd geserveerd door de enige homo die we in de wijde omtrek waren tegengekomen, überhaupt die we in Noorwegen tegenkwamen. Het dorpje Mo bestaat uit vijf huizen, een kerk, de twee eerdergenoemde watervallen, vijftien vakantieappartementen, een eetgelegenheid aan de fjord en daarnaast de openbare bibliotheek. Onze gastheer was verantwoordelijk voor het restaurant, de appartementen en de bibliotheek en was de enige local die wij in het dorp zagen. De rest van de week zagen wij alleen luidruchtige, in limegroen gehulde Nederlandse families die via Buro Scandinavië de andere appartementen hadden gehuurd. Deze arme man was dus overgeleverd aan Nederlandse gezinnen die elkaar na drie dagen regen de tent uit vochten en dus met jankend kroost zijn restaurant kwamen bezetten. Ik weet nog dat ik dacht dat die man als hij de liefde van zijn leven wilde gaan zoeken zeker vier uur in de auto moest zitten en de hele tijd zou moeten remmen, schakelen en dan weer gas geven en schakelen en weer remmen en terugschakelen. Maar ach, je moet wat over hebben voor de liefde van je leven. Maar het biertje dat ik daar dronk smaakte me, ondanks erg goed. Ondanks de zes euro die het kostte. Overigens dronk ik in Genève eens een nog duurder biertje geloof ik, maar dat is al zo lang geleden dat ik niet meer met zekerheid durf te zeggen hoe duur het biertje precies was.
Andere heel goede biertjes dronk ik op het terras van het Mercedes Café in Verona. Verona was onze laatste stop van een vakantie in Italië. Eigenlijk hadden we alleen voor Verona gekozen omdat we een vliegtuig terug moesten nemen en Verona ons gezelliger leek dan Pisa (de andere optie met vliegveld). Verona was één grote verrassing. Wat een geweldige stad is dat. Mooie binnenstad, de allermooiste kerken, een geweldige tentoonstelling over Mantegna, aardige mensen, niet te toeristisch (wij waren er in oktober), leuke winkels en terrasjes. Het Mercedes Café ligt op een hoek en dus heb je vanaf het terras uitzicht op het verkeer, wandelaars en een paar mooie straatjes en een triomfboog. Ze serveren er bij een biertje een bakje chips en dit was voor H de reden mij vaak al rond het middaguur aan te sporen tot het gaan drinken van bier zodat hij de chips op kon eten. Geen straf kan ik zeggen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten