Onlangs ben ik in de HMH naar het concert van de Arctic Monkeys geweest. Onderweg waren we bang dat we de gemiddelde leeftijd met minstens tien jaar omhoog zouden schroeven - de Arctic Monkeys is een Britse band met puisterige pubers en dat moet dan wel andere puisterige pubers aantrekken. Bij aankomst zagen we inderdaad veel ouders hun kinderen afzetten voor de HMH, bij binnenkomst zagen we gelukkig een stel van een jaar of 65 dat ook nog eens slecht ter been was, daardoor voelden we ons een stuk beter.
Het concert werd geopend door de voor mij onbekende Eagles of Death Metal. Bij de kassa had ik een man horen zeggen dat hij speciaal voor hen kwam, dus ondanks hun onbegrijpelijke naam (hetzelfde geldt ook voor de Arctic Monkeys) moest het geweldig zijn.
Gisteren ben ik erachter gekomen dat ik met open ogen in slaap kan vallen terwijl er snoeiharde gitaarmuziek klinkt en er mensen om me heen met bier gooien. Tot zo ver mijn bespreking van de Eagles of Death Metal.
De Arctic Monkeys daarentegen waren fantastisch! Ze speelden veel van hun nieuwe CD en in de nieuwe nummers is een prominente plaats voor het Hammond-orgel. Het is goed om te zien dat niet ieder orgeltje eindigt in een greppel, maar dat er ook mensen zijn die dit prachtige instrument een plaats geven in de rockmuziek.
De laatste keer dat ik AM zag (met vriendin N. bij Pinkpop een jaar of drie geleden) waren het nog schooljongetjes met korte haren, jeugdpuistjes en blozende wangen. Nu waren het ruige mannen met lang haar voor hun gezicht, maar stiekem hoopte ik dat ze daaronder nog steeds blozende wangen hadden. Geen jeugdpuistjes, dat is zielig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten