Ben je al zwanger?

Er schijnen in mijn omgeving nogal wat mensen te zijn die zich zorgen maken over mijn vruchtbaarheid en/of mijn kinderwens. Deze zorg manifesteerde zich voor het eerst toen ik, als een van de eersten in mijn omgeving, besloot te trouwen met mijn meneer. Ik was 27, niet belachelijk jong lijkt me, maar toch jong genoeg voor speculaties. Deze eerste speculaties heb ik niet uit de eerste hand, maar onder andere vriendin G. kreeg vaak de opmerking te horen “Nou, dan zal ze wel snel een kind willen”. De gedachte dat ik trouwde vanwege de simpele reden dat ik gewoon heel erg blij ben met mijn meneer (die zich gelukkig nooit druk maakt over dit soort dingen) en dat zo wilde houden, voor altijd samen amen, dat kwam blijkbaar niet in hen op. Ik ben inmiddels een jaar of vier verder en heb nog steeds niet gebaard, dus men zal nu wel denken dat een van ons niet helemaal gezond is. En dat terwijl iedereen weet dat kinderen het resultaat zijn van hormonale veranderingen en ‘rammelende eierstokken’. Dat laatste heb ik misschien altijd geïnterpreteerd als ‘kerst valt vroeg dit jaar’, tsjingtsjingtsjing…

De eerste directe vragen kwamen toen mijn meneer een nieuwe auto kocht. Hij heeft jarenlang in een prachtige zilvergrijze Ford Fiësta gereden, maar omdat we allebei van sportieve vakanties (skiën, kamperen) houden en sinds kort ook nog golfen, hadden we behoefte aan een grotere auto. Na een paar maanden hadden we voor een redelijke prijs een mooie stationbak gevonden: de Fiat Marea Weekend (overigens zeer populair onder Spaanse tuners). In plaats van een neutrale ‘goh leuk, ziet er netjes uit’ ontlokte deze bak aan veel van mijn vrienden de volgende reactie: “Jemig, wat een ding, komt er gezinsuitbreiding aan?” Door mijn antwoord verwacht nog steeds een aantal van hen dat we binnenkort een bouvier uit het asiel gaan halen. Hun reactie begrijp ik trouwens niet, want bij ons in huis is er geen enkele ruimte voor een baby, hoogstens onder het bureau, naast de kattenbak. Alsof je zo’n kind gewoon de hele nacht in de auto kunt laten liggen.

Ik heb een jurk die ik nooit meer draag omdat ik daarin blijkbaar zwanger lijk. Op mijn werk, ook zo’n plek waar men zich sterk maakt voor mijn voortplantend vermogen, werd ik hier een keer op aangesproken. Zoals altijd liep ik vrolijk naar de koffieautomaat, waar ik een collega tegenkwam, die ik begroette met een glimlach en ‘goedemorgen’. Hij nam mij op en zei “Wat kijk je blij, je glimt helemaal, net of je ons binnenkort goed nieuws te vertellen hebt”. Sindsdien hangt de jurk werkeloos in de kast. Misschien dat die in de toekomst nog van pas komt… (ooo, ik hoor de speculaties al gonzen!).

Een andere collega, die zojuist een zoon heeft gekregen en die ik hiermee feliciteerde zei: “Nu ben jij aan de beurt, waar wacht je nog op, hoppetee!” Nog een collega, met wie ik doorgroeimogelijkheden besprak, was hierover zeer verbaasd en vertelde mij dat ik er helemaal niet zo uitzag. Ik was eerder iemand die gewoon veertig jaar hetzelfde werk kon blijven doen en verder kinderen wilde krijgen.

Aan de lunchtafel vorige week besprak ik met een collega mijn zoektocht naar een nieuw en groter huis. “O, je krijgt dus binnenkort een kind? “, merkte een van de heren op. “Nee, ik wil een tuin, om wijn in te kunnen drinken met grote groepen vrienden”, was mijn antwoord. Deze zelfde man zei eerder tegen mij dat vrouwen maar beter simpel werk kunnen doen, want op mijn leeftijd worden ze allemaal zwanger en verliezen ze iedere realiteitszin. Op de vraag of dit misschien voor zijn eigen vrouw gold antwoordde hij bevestigend. Wat ik me afvraag is waarom deze heren (er zijn er meer die hierop aandringen, een enkeling heeft zelfs aangeboden hier zelf aan mee te werken) mijn voortplanting zo belangrijk vinden. Het enige dat ik me kon bedenken was projectie. Projectie omdat ze zich tegen wil en dank zelf in deze situatie hebben laten manoeuvreren en willen dat een ander dit ook doet zodat zij zich minder rottig hierover voelen. Ik moet ook elke dag gebroken op werk verschijnen en eens in de week een papadag hebben.

De enigen die nog geen opmerkingen hebben gemaakt en van wie ik dat juist het meest verwachtte zijn mijn ouders. Zelfs niet nu mijn broer een kind heeft. Verder dan net iets te vaak en te nadrukkelijk “Ja, dat is natuurlijk óók heel leuk hè, van je broer” zijn ze niet gekomen en dat is wel zo rustig. Misschien is het omdat ze zelf voor hun tijd laat zijn getrouwd (op hun dertigste) en mijn moeder altijd heel zielig werd aangekeken als ze vertelde dat ze vrijgezel was. Mocht de vraag dan toch nog komen, dan zal mijn antwoord zijn: “Hè bah mam, doe niet zo vies, daar houden wij niet van. Dat vinden wij onhygiënisch.” Als laatste redmiddel kan ik ook nog om uitleg vragen, dat moet toch afdoende zijn?