Poging tot interactie

Afgelopen zaterdag zat ik in de trein naar Den Haag. Het treinstel zat helemaal volgropt met bezoekers van de Margriet Winterfair, met volgeladen armen allerhande kerstdecoraties, maar daar gaat het nu niet over. Ik had al een plekje bemachtigd toen tegenover mij in het vierzitje een meneer van eind veertig plaatsnam. Hij zette zijn tas naast zich neer en keek uit het raam. Niks bijzonders eigenlijk.

Het zal je niet verbazen dat ik niet houd van gesprekken in de trein. Niet van gespreken van andere mensen en ook niet van gesprekken tussen mezelf en anderen. In de trein houd ik van mijn eigen muziek en eigen krant. Lekker modern en dus lekker individualistisch. Op mijn eigen eilandje in de intercity.

Maar met deze meneer was het anders. Hij had halflang grijs haar, een rare snor (bijna Ted de Braak-achtig), een t-shirt van zijn favoriete band en een roze ribbroek. Uit zijn vierkante tas staken een aantal platen en ik realiseerde me dat het dit weekend ook Verzamelbeurs was. Hij had vast de muziekafdeling van deze beurs bezocht. Mijn nieuwsgierigheid won en voordat ik het wist was er een gesprek. Ik schrok me wild.

“Ben je goed geslaagd op de Platenbeurs?”,vroeg ik de man die verschrikt opkeek en aarzelde, maar vervolgens in geuren en kleuren vertelde hoe het hem die dag, graaiend tussen het vinyl, was vergaan. We spraken over harpconcerten, Echo & the Bunnymen en bootlegs van Urbanus. Over de liefde voor muziek, muziek van een generatie en over het eerste concert van Radiohead in Nederland. Over zelf muziek maken en over de dochter van Ozzy Osbourne.

Maar toen hield het op, alsog iemand een pauzeknop had ingedrukt, en de situatie voelde niet meer vriendelijk en comfortabel aan. Ik kreeg spijt dat ik mijn nieuwsgierigheid de overhand had laten nemen. Want Gouda was nog lang niet in zicht en het gesprek ging een beetje een ongemakkelijke kant op. Toen de man vroeg of het klopte dat hij uitgaande van mijn muzieksmaak mocht opmaken dat ik al boven de 35 was, was de maat vol. Kom nou zeg! Dit was geen goed idee geweest. Waarom zit er in een trein geen schietstoel?

Nog even leek er een opleving te zijn toen het over handel op Marktplaats ging maar de vlam was al uit. Gelukkig rolde de trein Gouda binnen en de man stapte uit. Alles ging weer terug naar normaal. Alleen in de trein, met muziek en krant en nog ruim 20 minuten naar Den Haag. In alle rust alleen in een propvolle coupé. Toch maar beter zo.