Er zijn van die dagen dat niets of niemand in dit land lijkt te werken. De hele week door loopt minstens twee keer per dag mijn computer vast. De helpdesk komt niet verder dan opnieuw opstarten. Nu.nl is onbereikbaar.
Ik heb maandagochtend mijn kind afgegeven op de crèche met de mededeling dat ze afgelopen weekend niet echt wilde slapen, ze wel moe zal zijn en ze haar maar tijdig in bed moeten leggen, ook als ze haar ogen niet dicht wil doen. Ik kom haar om vijf uur ophalen en een andere leidster vraagt me of het nieuw beleid is dat ze mijn dochtertje minder moeten laten slapen. Ik snap niet wat ze bedoelt en leg uit wat ik gezegd heb. Blijkbaar heeft de dame van die ochtend mijn instructies verkeerd begrepen. Ze waren volgens mij niet voor meerdere uitleg vatbaar, maar ok. Kind is moe.
Mijn geliefde probeert voor de zoveelste maal meerdere instanties te bereiken maar niemand reageert. Eén secretaresse presteert het zelfs te melden dat ze naar aanleiding van zijn telefoontje de week ervoor een notitie voor haar baas heeft gemaakt maar nog geen schriftelijke reactie op de notitie heeft binnengekregen.
Op weg naar huis zijn in de tram de automaten van de chipknip stuk. Er dreigt een nucleaire ramp.
Dinsdag kom ik aan bij de apotheek waar het zo druk is dat ik na een half uur, zonder te zijn geholpen, weer weg moet lopen omdat ik anders de afspraak op het consultatiebureau mis. Op het consultatiebureau blijkt mijn afspraak wel in het boekje maar niet in het computersysteem te staan. Ik kan uiteindelijk worden geholpen maar het gaat allemaal niet eenvoudig. Bij de supermarkt op de terugweg blijkt van alles op te zijn. De apotheek heeft nog steeds een rij (en de nummertjesmachine werkt niet) en dus duurt het een half uur voordat ik mijn spullen heb.
Op woensdag belt eindelijk iemand terug die we al een week elke dag hebben gebeld. Drie spotjes in de keuken gaan stuk. Als de zon door het raam schijnt blijkt deze enorm vies te zijn. Ik had de glazenwasser toch gevraagd elke maand álle ramen te wassen? De basilicum is al drie weken structureel uitverkocht.
Op donderdag blijkt op weg naar huis een onderdeel van mijn fiets af te breken. De rechter rem doet het ook niet meer en terwijl ik al fietsend aan mijn man probeer uit te leggen dat mijn telefoon uit zichzelf een sms verstuurde waarin stond dat ik in de bios zat terwijl ik probeerde de telefoon op te nemen, word ik bijna aangereden door een auto.
Drie weken te laat neemt de VN een resolutie aan inzake Libië. Het houtblok in de open haard wil niet branden.
Op vrijdag probeert mijn man nieuwe fietsen te bestellen via internet. Twee fietsen tegelijk kun je niet bestellen, dat kan het systeem niet en aan en dus moet het per stuk. Omdat geld overboeken van de spaarrekening twee dagen duurt kunnen we er maar één met ideal betalen. De andere fiets wil hij met creditcard afrekenen maar daarvoor hebben we niet de juiste pincode bij de hand. Aankoop van de tweede fiets wordt uitgesteld. Hij heeft die vrijdag een afspraak staan die na een half uur wachten verkeerd genoteerd blijkt (door de betreffende instantie).
Er zit papier vast in de printer. Na twintig minuten prutsen doet hij het weer maar print eerst de driehonderd pagina’s tellende (vastgelopen) opdracht van een collega.
Twitter loopt vast. Het bier is op.
Er zijn van die momenten dat je maar beter met een deken over je hoofd in bed kunt gaan liggen, hopend dat je dochter die nacht niet twintig keer haar speen kwijt raakt en de rest van de problemen zichzelf oplost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten