Paradefeest

Gisteren vierde ik het ingaan van mijn laatste jaar als twintiger. Hoera. Feest. Daarom gingen meneer S en ik samen naar de Parade. Even kort samengevat: de Parade is voor hippe mensen met een lekker brede culturele interesse om een lekker avondje uit te gaan. Met drank en ijsjes in exotische smaken. We zagen ook BN-ers: Roosbeef en een of ander huppeldepup van RTV Utrecht.

Om te voorkomen dat we bij de lange rij voor de kassa aangevallen zouden worden door kuddes bakfietsmoeders met een halflege fles prosecco die ook eens een avondje uit waren, hadden we vantevoren online kaartjes besteld. Voor de voorstelling van Toneelgroep Oostpool. Dat bleek een goede zet te zijn geweest: de rij was lang en de kaartjes waren bij aankomst al uitverkocht. Het was dus gewoon stervensdruk om maar even samen te vatten. Alle stoelen, alle houten bankjes, alle stoepranden en zelfs alle zitjes in de zweefmolen waren bezet.

Bij de ingang van het Cinerama begon een kwartier voor aanvang van de voorstelling zich al een aardige rij te vormen. Een rij met kijkers van Omroep Max. Die elke ochtend met Olga en die andere gymnastiekoefeningen doen waar je best ook een stoel bij mag pakken. Met linnen gekleurde broeken en ditto boordjes. Na een korte opwarming van de acteurs voor de tent gingen de deuren van de zaal dan eindelijk open. Meneer S en ik elleboogden ons een weg door de cultureel verantwoorde grijze theaterfans. “Tineke en Jochem, je weet wel uit Culemborg zijn ook geweest en die vonden het eeeenig. Hoor je wat ik zeg, Henk?” We vonden een plaatsje en zaten na een paar minuten al met blauwe plekken van de duwende ledematen van de achterburen in onze rug en bijpassende uitgelubberde tussenwervelschijven. De voorstelling begon. Een nummer van René Froger speelde (je weet wel, die over dat eigen huis) en opeens veranderde de zaal met cultuurminnaars in het TROS Muziekfeest op het Plein. Iedereen begon te klappen en mee te zingen. Meneer S trok bedenkelijk zijn wenkbrauw op en ik knikte instemmend.

Het begon. Het was fantastisch. Het was zielig en ontroerend en ontzettend komisch. En heel warm. Zweetdruppeltjes in mijn nek en zweetplekken in onze hippe retro t-shirts. Maar ik had het niet willen missen. Na het optreden stapten we de tent uit en de lucht met zuurstof in. Meteen weer in het diepe tussen alle andere bezoekers. We stond in de loop. Wat gingen we doen: even wat drinken of nog een andere voorstelling? Maar het was gewoon teveel. Teveel mensen, te druk en te cultureel geneuzel. Nog een beetje twijfel en toen gedaan wat eigenlijk het relaxt was. Naar huis. Naar het dakterras. Met zuurstof en zonder cultuurkuddes. Laat de 30 maar komen.