Paasweekend

Op Goede Vrijdag ga ik elk jaar met de meneer en zijn familie naar een uitvoering van de Matthäus Passion. Uiteraard is de muziek prachtig, maar stiekem geniet ik dan ook van Maarten Koningsberger die elk jaar de Jezuspartij (niet te verwarren met de Tegenpartij) vertolkt. Dit jaar stond hij bij aankomst heel relaxed buiten een sigaretje te roken. Eerst dacht ik dat dat misschien niet goed zou zijn voor zijn stem, maar later bedacht ik dat dit wellicht 'Method Acting' was. Van een kriebel in je keel word je als zanger niet gelukkig en ik moet zeggen dat MK later inderdaad heel overtuigend ongemakkelijk keek toen er 'Lass ihn Kreuzigen' werd gezongen. Knap hoor.

Ik moet zeggen dat ik er dit jaar minder goed bij was dan andere jaren. Misschien was ik wat vermoeid, maar vooral maakte ik me zorgen over het feit dat ik mijn koffer nog niet gepakt had. Vreselijk natuurlijk om je zorgen te maken over het pakken van je koffer terwijl vijftien meter verderop Jezus aan het kruis genageld wordt. En ik ging niet eens heel lang weg, slechts twee nachten. Toch dacht ik aan mijn koffertje. Misschien had ik niet aan mijn koffertje gedacht als ik naar The Passion of The Christ had gekeken. Ik heb daar eens voorstukjes van gezien, met veel geschreeuw en zweepslagen en rondvliegend bloed. Het nodigde mij niet uit tot kijken van de film, maar misschien is het een idee om meer van dit soort bloederige effecten aan de MP toe te voegen. Ik weet zeker dat Nout Wellink dan níet slapend op de eerste rij had gezeten, omdat zijn vrouw dan koortsachtig met een tissue een streep bloed van zijn witte overhemd had zitten poetsen.

En dan had ik zeker niet aan mijn koffertje gedacht. Nu wel. Twee nachtjes Dublin spookten door mijn hoofd. Twee dagen Guinness drinken, wat doe ik dan aan? Heb ik genoeg spijkerbroeken? In Dublin bleek een spijkerbroek niet de juiste outfit te zijn voor een vrouw, zeker niet 's avonds. Dan dragen de Ierse dames namelijk wat ik noem 'hoerige feestkleding', vergelijkbaar met wat Engelse dames dragen tijdens het stappen: heel weinig en heel strak. Lycra is hier uitermate populair, denk aan spierwitte dames in een te klein lycra topje, zodat hun borsten er aan alle kanten uit puilen, een strak, lycra rokje dat meer wegheeft van een riem en ook nog eens opkruipt, want het is te klein, en daaronder stiletto's met plateauzolen zoals ze die volgens mij in Nederland alleen in de Geleenstraat dragen. Deze dames rollen om een uur of half negen al kachellam over straat. Echt waar, er vielen er twee zo op hun gezicht, wij moesten toen nog eten.

De aanblik van Dublin, en niet alleen van haar bewoners, vonden wij in eerste instantie nogal treurig, met veel afgeleefde pubs en lelijke rolluiken voor de gesloten winkelpanden. Ierland is altijd vrij arm geweest en dat kun je nog steeds wel zien. We hebben besloten dat Dublin vooral binnen erg leuk is. Als je binnen in de pub of een restaurant zit, merk je niet dat de buitenkant zo onguur is, en als je in Christchurch zit of door Trinity College loopt.

In Christchurch hebben we op Paasmorgen een prachtige kerkdienst bijgewoond, met een mooie preek en een hemels koor. Dit keer had ik minder moeite mij te concentreren. Misschien ook omdat mijn koffer al gepakt was.