Op en neer naar Parijs

Eens in de zoveel tijd kom ik door een toevallige samenloop van omstandigheden bezweet en veel te laat op mijn bestemming aan. Dan maak ik een autorit zonder tomtom over onbekend terrein.

Van de week was het weer zo ver. Een collega belde me op omdat ze gestrand was op het station in Alphen en of ik haar even kon oppikken. ‘Tuurlijk, geen probleem’ zei ik en hing op. Dat was een beetje dom. Deze rit was onverwacht en daarom had ik geen tomtom in de tas. En ik ken Alphen niet. Maar ik was heel alert die ochtend en printte de route uit van routenet.nl. Twaalf minuten reistijd, prima te doen. In de rij bij het stoplicht leerde ik de route uit mijn hoofd. Ik kan hem nog steeds zo opzeggen. Bij Alphen moest ik de afslag Goudse Schouw nemen. Dus reed ik door tot ik de afslag Goudse Schouw zag. Bij Bodegraven begon ik een beetje zenuwachtig te worden, waar bleef die afslag nou? En mijn tank was ook al leeg. Hij stond diep in het rood. In mijn hoofd repeteerde ik de mantra die ik van de meneer had geleerd: ‘Als de meter in het rood staat kun je nog op en neer naar Parijs’. Maar ik wilde niet naar Parijs, ik wilde naar Alphen. Okee, dat is niet waar, ik wil veel liever naar Parijs dan naar Alphen, maar er stonden inmiddels twee collega’s op me te wachten en die kon ik moeilijk vertellen dat ze het zelf maar moesten uitzoeken omdat ik op een lege tank naar Parijs ging rijden.

In Bodegraven ben ik omgekeerd en teruggereden naar de eerste afslag op de ring Alphen. Jaja, Alphen heeft een rondweg, een périphérique. Enigszins megalomaan is het wel, maar misschien ook handig. Ik gaf Alphen het voordeel van de twijfel. Op zoek naar borden ‘Station’. Geen borden ‘Station’. Op zoek dan naar borden ‘Centrum’. Geen borden ‘Centrum’. Wel naar alle richtingen wijzende borden ‘P-ring centrum’. Ik begon het flink warm te krijgen en mijn metertje stond inmiddels onder het rood, in het zwart. Zou dat betekenen dat ik nog tot Thionville kon rijden? Ik hoopte met klamme handjes.

Uiteindelijk strandde ik in een winkelstraat waar ik niet in mocht rijden en heb in arren moede de weg gevraagd aan een man die met een stromende slang iets met een openliggend riool aan het doen was en zich onderwijl verlustigde aan mijn benen. Ach ja, voor wat hoort wat. Twee keer naar links en dan borden volgen. Borden volgen? Nee hoor, niks daarvan. Uiteindelijk ontwaarde ik met mijn haviksogen bordjes op het fietspad richting station en kwam alles goed. Maar mijn jurk moest wel in de was.

Bij terugkomst op kantoor zei vriendin M ook al dat het haar zo verbaasde dat ik er zo ineens vandoor ging. Zij herinnerde mij aan een episode waarin de afslag naar mijn woonplaats was afgesloten en ik daarom maar de volgende had genomen en verdwaalde in het donker, ook weer met een lege tank. En dat ik toen de meneer had gebeld die mij moest uitleggen hoe ik moest rijden en waar de benzinepomp was, terwijl hij eigenlijk niet wist waar ik was.

Zucht, ik voel me dan altijd zo kneuzig, hoe doen anderen dat? Waarom weet de meneer wel altijd ongeveer de weg, ook als hij ergens nog maar één keer geweest is, tien jaar terug? Ik wil dat ook.

Wijze lessen: ik moet vaker tanken en ik moet de tomtom op m’n iPhone zetten zodat ik die altijd bij me heb.