Road Rage

Vanochtend was ik vrij rustig. Normaal ontplof ik al na drie meter, maar vanochtend was ik opvallend rustig. Nou ja, ik was op een andere manier geagiteerd dan op andere ochtenden. Wat zou kunnen worden geïnterpreteerd als rustig. Maar misschien was het eerder angstig?

De benzine in mijn auto was op en ik had geen zin en tijd om te tanken. Dus besloot ik om met de auto van de meneer naar werk te gaan, zodat ik wat meer ervaring krijg in het besturen van een grote gezinsauto. De meneer heeft een drie keer zo grote auto als ik, met drie keer zo veel knopjes en mogelijkheden. Al deze knopjes en de lengte van de auto, de snelheid van de ruitenwissers (en hoe die aan te zetten) en het vinden van de verwarmingsknop, hadden vanochtend mijn volle aandacht nodig. Dit betekent dat iets anders minder aandacht krijgt en in mijn geval waren dat mijn mede-weggebruikers. Andere dagen krijgen zij altijd mijn volle aandacht en geef ik hen tijdens het rijden advies over hoe zij hun eigen rijstijl zouden kunnen verbeteren.

Ik heb nog niet zo lang mijn rijbewijs, ruim drie jaar, en vlak daarna heb ik ook mijn auto gekocht. Toen ik nog geen rijbewijs had was ik tijdens autoritten meestal de bijrijder van de meneer, die ook graag zijn mede-weggebruikers advies geeft, liefst dwars door twee autoruiten en drie meter afstand heen. Ik begreep dat nooit zo en mompelde af en toe "rustig nou maar, we komen er toch wel." Nu ik zelf rij blijk ik minstens zo te keer te gaan als hij, omdat ik nu van mijn geliefde rij-instructeur Kees heb geleerd hoe je je in het verkeer dient te gedragen. Uiteraard hou ik mij daar voorbeeldig aan. Ik doe bijvoorbeeld netjes mijn richtingaanwijzer aan als ik afsla en wanneer het verdrijvingsvlak naast mij is hoor ik nog steed zijn Hagenese stem in mijn oor die roept "PUNTSTUK!!" en dan schakel ik de richtinaanwijzer weer uit. Anderen doen dat niet, dus roep ik ook heel hard "PUNTSTUK", maar het maakt geen indruk. Niemand blijkt de puntstuk-regel te kennen. Vreemd.

Nu ik er over nadenk, krijg ik het idee dat mijn commentaar op andere bestuurders voortkomt uit het commentaar dat ik tijdens mijn rijlessen van Kees kreeg. Hij zorgde ervoor dat je letterlijk op het puntje van je stoel reed. Soms dreigde ik te relaxen, dan trapte hij ineens op de rem of trok aan het stuur, zonder enige waarschuwing en riep met een angstige piepstem "WAT DOE JE NOU?!" Niet verwonderlijk dat deze man kort nadat ik ben afgereden is gestopt vanwege een hartkwaal. Als ik niet in een keer geslaagd was, was ik zelf gestopt met een hartkwaal.

Nu ben ik dus geconditioneerd en roep ook om de haveklap "WAT DOE JE NOU?!" Mijn grootste irritaties: opschuiven zonder knipperlicht ("ja nee, op de audi A3 is het knipperlicht niet standaard meegeleverd"), tergend langzaam optrekken bij een stoplicht ("hallooo, er willen nog meer mensen door het stoplicht heen! Aso!"), mensen die voorrang geven terwijl ze het zelf hebben ("ja jemig, zó wordt het lekker veilig en overzichtelijk, je hebt voorrang, néém het dan ook!"), mensen die je er niet tussen laten als je moet invoegen ("waar wil je hem hebben? in je portier?") en natuurlijk het klassieke middenbaan- en linkerbaanhangen ("waarom gaat u anders niet even naar rechts?"). Ik moet ook altijd even opletten als het zomer wordt en mijn raampje staat open. Gelukkig is de rit van huis naar werk slechts vijftien minuten, anders zou ik eraan onderdoor gaan.

Vandaag viel het dus mee en was ik vooral bezig met de ruitenwissers sneller krijgen en de radio harder zetten (ik geloof dat ik de volumeknop gesloopt heb). Zouden ze die verhitte vrouw in dat rode autootje erg gemist hebben? Morgen is ze er weer hoor.