Alsof ze zo uit de Libelle komen

Een paar dagen geleden schreef ik op deze plek over de nadelen van het ouderschap. In mijn omgeving maakte dit veel los, ik kreeg behoorlijk wat instemmende mailtjes, maar ook relativerende. Vandaar dat ik het onderwerp andermaal aansnij (en dan moet het echt afgelopen zijn).

Een van de overwegingen om niet te staan springen bij de gedachte aan een baby was het feit dat je zo veel van je eigen leven moet opgeven. Maar misschien is dit het inderdaad wel waard en kan je, als je echt wilt, een hoop balletjes te gelijk in de lucht houden. Als je naast kinderen ook nog een carrière wilt hebben, wordt er door werkgevers doorgaans wel van je verwacht dat je minstens vier dagen werkt. Misschien moet je dat dan ook gewoon maar doen. Ik weet van mensen die inderdaad fulltime werken, twee kinderen hebben, een opleiding ernaast doen en ook nog af en toe een fles wijn leegdrinken met vrienden. En ze hebben toch een heel gelukkig gezinsleven. Ze zijn alleen af en toe heel erg moe. Nou en? Dan ben je maar moe, dan is je huis maar wat minder opgeruimd.

Het idee dat je alles succesvol naast elkaar moet kunnen is sowieso iets dat je tegenwoordig wordt opgelegd. Er wordt van je verwacht dat je goed in je werk bent, maar dat je daarnaast ook nog één à twee kinderen kunt grootbrengen, een groot opgeruimd huis hebt en je hele gezin aankleedt alsof ze zo uit de Libelle zijn komen stappen. “Voor mijn kind alleen het allerbeste.” Dit laatste zie je ook weer terug aan de manier waarop ouders met hun kinderen omgaan, aan wat ze aan hen besteden voor kleding, inrichting van de kinderkamer, speelgoed. Alles moet nieuw, kleurgecoördineerd en bijpassend zijn, alles moet kloppen, anders heb je niet genoeg voor je kind over. Zelf hou ik daar eigenlijk niet zo van. Al wil je het allerbeste voor je kind, ik zou toch graag op de kosten letten, dat doe ik voor mijzelf ook.

Ik weet nog dat een paar jaar geleden een vriendin een kindje kreeg en op Koninginnedag uit Amsterdam terugkwam met een stapel tweedehands Mexx babykleding. Trots dat ze was! En gelijk heeft ze. Ik kan ook urenlang over een rommelmarkt struinen of marktplaats en als ik dan een ontzettend koopje vind ben ik heel erg blij. Als ik heb afgedongen helemaal, want daar ben ik niet heel goed in. Het schijnt dat je moet zeggen “Okee, voor tien euro neem ik ‘m mee,” maar ik krijg dan vaak als antwoord “Er staat niet voor niets twaalf vijftig op.”

Wat ik maar wil zeggen is dat als je het zo bekijkt het vervelendste aan kinderen hun ouders zijn. Ze kunnen er zelf eigenlijk niks aan doen. Leuke ouders hebben vaak leuke kinderen. Daarom moet het bij ons dus wel heel goed gaan, want we weten het nu al zo veel beter. Tenminste, dat zegt de meneer altijd. Ik ben namelijk bang dat ik niet leuk genoeg ben met kinderen, dat ik niet goed kan opvoeden, te ongeduldig ben of niet consequent genoeg (en ook dat ik het na een week zat ben en vraag of we het niet kunnen ruilen voor een puppy). Het feit dat ik nu al over dat soort dingen nadenk, ziet hij als hét teken dat het op deze punten vast wel goed komt. Op tv word je af en toe gek gemaakt met opvoedprogramma’s over falende ouders. Het is werkelijk niet om aan te zien hoe sommige monsters zich misdragen. Vervolgens zie je hoe de ouders schelden op elkaar, schreeuwen naar hun kind en gooien met hun spullen. Niet verwonderlijk dus dat zij niet zulke leuke kinderen hebben.

Maar goed, wat goed genoeg is voor jezelf, is goed genoeg voor je kind, lijkt me en zo lang je kind goed te eten krijgt, schoon is en jij niet met een spuit in je arm onder de tafel ligt, ben je al een vrij aardige ouder. Voorlopig wil ik nog even zonder wallen onder mijn ogen en in schone kleding naar mijn werk en 's avonds in de gelegenheid zijn een fles wijn leeg te drinken terwijl ik een pizza opwarm. Terwijl ik dat doe ga ik nog maar eens goed nadenken over hoe erg het is om dat op te geven. En misschien mag ik eens een kind van iemand lenen om te zien of ik het aankan (zonder fles wijn, ik beloof het). Dan maar niet alles strak en kleurgecoördineerd, dat doe ik nu ook al niet. En wellicht met een kwakje opgedroogde melk op je jurk.