Op z'n tijd kan een goede rampenfilm best lekker zijn, je bent immers niet altijd in staat om naar een drie uur durende Franse arthouse film te kijken. Daarom keek ik gisteren samen met de meneer naar 2012, een typische Hollywood-visie op het einde der tijden. De eerste helft van de film is één grote hysterische autorit met ontploffingen en aardverschuivingen in de achteruitkijkspiegel. Andere onontbeerlijke ingrediënten: Elkaar heel lang in de ogen kijken en diepzinnige dingen zeggen terwijl je nog 30 seconden hebt voordat je door een rotsblok verpletterd wordt (waardoor ik op en neer springend riep 'schiet nou op schiet nou op!'); de vernietiging van iconen als het Jezusbeeld van Rio, de Sixtijnse kapel, de eiffeltoren van Las Vegas (applaus in de kamer); een verscheurde familie die door barre omstandigheden toch weer bij elkaar komt (even naar de keuken gelopen); het feit dat de vernietiging van de aarde in de VS begint etc.
Als je de best film van 2009 wilt zien moet je deze niet huren, maar als je een avond knallen, gillen en gesuikerde toespraken wilt zien, dan is dit zeker een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten