De beste wensen

De kerstkaart. Het blijft een opgave. Doen we iets leuks of doen we een pakje van het Kruidvat? Ik heb een collega die zegt al jaren geen kaarten te sturen. Op een gegeven moment verwacht niemand het meer. Niemand is beledigd als ie niks krijgt en het scheelt je een hoop stress en geregel. Ik vond het een goede oplossing. Maar ik stuur al jaren kaarten en heb het gevoel er niet meer mee te kunnen stoppen nu. Ik voel sociale druk.

De stress rond de kerstkaart komt voort uit een aantal zaken. Allereerst is er de kaart zelf. Wij hebben nu twee keer zelf een kaart gemaakt. En dan bedoel ik niet een zelf-georigamiede kerstkaart met opgestreken servetten of goudkleurige stickertjes. Ik zie H al knustelen aan de eettafel. We mogen dan wel in augustus beginnen willen we tijdig alle kaarten af hebben. Nee, met zelfgemaakt bedoel ik dat ik op internet iets heb geknutseld met een plaatje en tekst en dat heb laten drukken. En velen weten dat ik geen kind heb, dus de kans is vrij klein, maar ik wil toch even opmerken dat ik geen kaart heb verstuurd van een baby met een kerstmuts. Of de baby op een slee op de eerste en enige centimeter sneeuw van het jaar ervoor. Hoeveel wij er daar al niet van hebben gehad. Dat zal ik dus nooit doen. Maar zoals een collega van mij zei (die overigens zelf zwanger is): “je weet nooit hoe erg de hormonen opspelen als je eenmaal zo’n kind hebt.” En misschien is het net als de legging en het rijtjeshuis in de buitenwijk: je roept een tijd heel hard dat dat je nooit zal overkomen en op een dag wordt je wakker in je rijtjeshuis in de buitenwijk, trekt je legging aan en hoort jezelf de voordelen van beiden opnoemen aan een vriendin. Zij knikt amechtig, jouw verhaal bevestigend met haar eigen ervaringen. Dus zeg nooit nooit.

Maar dit jaar was de optie van het zelf maken van een kaart bijzonder interessant omdat wij nog geen adreswijzigingen hadden verstuurd en we die dus zo, op vrij eenvoudige wijze, konden meesturen. Had ik zelf een pakje kaarten gekocht dan had ik een stuk of zestig keer mijn nieuwe adres moeten opschrijven. Daar zag ik enigszins tegenop. Dat zou vast niet goed gaan. Niet dat het nu wel vlekkeloos is verlopen. Er bleek een spelfout in een ons adres te zitten. Ik ben een letter vergeten. Dus nu wonen wij in een heel unieke plaats. Ik hoop maar dat niemand dat ziet. H wilde met rode pen een letter ertussen proppen, maar dat zou volgens mij alleen de aandacht op de fout vestigen. Ik doe nu alsof mijn neus bloedt.

Maar goed, als je de kaart hebt moet die verstuurd worden. Dat levert altijd weer een aantal kaarten op die niet verstuurd kunnen worden omdat je het adres van de betreffende niet meer of nog niet hebt gekregen. Dat zijn altijd de lastigste. Die worden soms nog wel eens na de kerst verstuurd.
Omdat wij nu in een gezellige buitenwijk wonen kwam daar nog de buren-complicatie bij. De buren-complicatie betreft de vraag of je de buren een kaart stuurt en zo ja welke buren. Voor ons werd deze complicatie enigszins vereenvoudigd doordat wij nog niet zoveel buren kenden. De complicatie compliceerde zich echter bij het vinden van de namen van de buren. Je hebt je namelijk wel eens voorgesteld aan die mensen, maar echt voor- en achternaam onthouden is geen makkie. Gelukkig blijken wij de Dukes of Hazzard van de buurt. Dat blijkt niet alleen uit het feit dat wij de oudste en vieste auto van de straat hebben (zonder confederate flag op het dak overigens), maar ook uit het gegeven dat wij wel eens vergeten de kliko op te halen (die staat dan een paar dagen aan de straat) en nu dus ook uit het feit dat wij al keurig van al onze buren een kaart binnen kregen voordat wij die zelf stuurden. Die namen konden wij dus mooi overschrijven. Eén buurman ontbrak in de kaartenreeks en van hem heb ik gisteravond heel nonchalant op het naambordje zijn naam bestudeerd om hem vervolgens snel op de envelop te schrijven voordat ik die door de bus duwde. Het leven in de suburbs is enerverend. Het zit er weer op voor dit jaar. De kaarten zijn de deur uit. Nu wordt het tijd de kerstboom op te gaan zetten…