Naar de dierenarts

Twee keer per jaar moeten mijn katten naar de dierenarts om ingeënt te worden tegen van alles en nog wat (niesziekte, wormen, vlooien, kattenaids). Ik weet nog goed dat ik Henkie net had opgehaald bij haar eigenaars in Transvaal in Den Haag. We waren eerder al een keer bij hen gaan kijken en het was daar een vrolijke bende. Ik schrijf vrolijke, maar ik bedoel eigenlijk helse bende, alleen dat klinkt dan weer zo negatief. De eigenaars van het nestje woonden in een klein appartement op de benedenverdieping met een tuin. Deze tuin was volledig aan het oog onttrokken en lag vol met oude stoelen, kapot speelgoed en bouwafval. Het was een voorbode van wat zich binnen afspeelde. De voordeur kon niet helemaal open doordat daar van alles achter stond en de rest van de gang lag vol met kleding, waarvan het onduidelijk was of deze schoon was of juist niet. Naar mijn maatstaven in ieder geval niet. Aan de linkerkant van de gang bevond zich de badkamer, die openstond en in bad zat een klein, bloot jongetje. Op het moment dat ik voorbij de badkamer wilde lopen, sprong het jongetje uit bad en rende kletsnat de woonkamer in. Dit heeft hij in tien minuten vijf keer gedaan. In de woonkamer, die hierdoor behoorlijk nat was geworden, lag een heel grote berg aan speelgoed. Om de ruimte hier optimaal te benutten stond er ook nog een aantal grote fitnesstoestellen. In een klein kamertje lag Henkie met moederpoes en haar broertjes en zusjes. De eigenaar vertelde dat de moederpoes Roma heette, heel toepasselijk want “dat is het omgekeerde van Amor”… O jaa!

In alle drukte in het rommelige huis wist Henkie het te presteren er helemaal uit te springen. Leuk, zo’n beetje actieve kat, dachten wij, anders ligt hij de hele dag in de vensterbank te slapen. Achteraf gezien is het misschien niet verstandig om te gaan voor een kat die ontzettend opvalt in een gigantische drukke bende. Maar toen leek het een geweldig plan. We kregen van de eigenaars nog wat praktische tips mee, en een stripje met anti-wormenpilletjes. Het klonk heel simpel: Hou hem klemvast, bekje opendrukken, pilletje erin duwen, bekje dichthouden en over z’n keel wrijven. Henkie was op dat moment zo groot als een cavia, dus wij zagen geen probleem. Met z’n tweeën moet je toch een cavia in bedwang kunnen houden, zou je zeggen.

Niets bleek minder waar. Henkie was klein en schattig, maar niet wanneer je een pil moest toedienen. Ik heb dat ongeveer vijf minuten geprobeerd en vervolgens lagen mijn onderarmen open, Henkie zat onder een kast en het pilletje was door de kamer geschoten. Vervolgens heb ik het pilletje in het etensbakje gelegd maar daar werd netje omheen gegeten. Het enige wat er nu nog op zat was de dierenarts de benodigde medicijnen laten toedienen. Hij knipt tegenwoordig ook meteen de nagels, want dat was gezien mijn toegetakelde onderarmen ook wel nodig. Geen gezicht, het leek of ik aan automutilatie deed. Voor onze tweede kat hebben we hier ook voor gekozen, uit zelfbescherming.

Er doet zich dan wel een ander probleem voor, namelijk de katten in de reismandjes stoppen. De eerste keer ging dat goed, maar katten hebben een geheugen als een olifant en als ik de mandjes alleen al in de kamer zet zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Via slinkse wegen probeer ik Henk en Gijs op de dag des onheils naar me toe te lokken. Het enige dat een beetje werkt is rammelen met de etensbakjes of een blik tonijn opentrekken. Als ze dan de keuken in lopen gaat de deur meteen dicht en slaat de paniek toe. Zodra ik Gijsje optil en naar het mandje draag strekt zij haar poten en houdt zich stokstijf. Zo past ze niet door het deurtje. Mijn laatste truc is haar als een soort rollade in een fleecedekentje rollen en dan in zijn geheel het mandje in duwen. Nadat eerst het dekentje is ondergepiest begint het klaaglijke miauwen. Ik ben een keer op een warme zomerdag met die beesten in de auto naar de dierenarts gereden, de raampjes stonden open, achter me twee krijsende katten. Bij het stoplicht keken mensen verbaasd de auto in en ik heb beschaamd de raampjes weer dichtgedaan.

Het wonderlijkste is nog wel dat ze in de handen van de dierenarts zo mak als een lammetje zijn. Zonder enige moeite dient hij prikjes toe, zet ze op de weegschaal, geeft een pil en knipt de nagels. Dan bedenk ik me ook altijd dat ik als kind dierenarts wilde worden. Ik ben blij dat dit mij niet is gelukt, ik zou iedere dag onder de verwondingen thuiskomen. De EHBO zou een goede klant aan me hebben als het ging om tetanus-inentingen. Mij hoef je echter niet in een fleecedeken te rollen om me mee te krijgen naar de EHBO, dat scheelt.

Vanavond moet ik na werk weer met beide beesten naar de dierenarts. De afspraak is om kwart voor zes. De meneer heeft dan een bespreking en kan niet helpen de twee bange katten te vangen en in het mandje te proppen. Vriendin M. heeft beloofd mij om een uur of zes te bellen om te zien of het goed met me gaat. Als ik niet opneem belt ze 112.