Mijn vriend A., bij sommigen bekend onder het treffende pseudoniem Powergozer, heeft een nieuwe auto gekocht. Toen hij jaren geleden een half jaar in Zuid-Afrika woonde is zijn auto-obsessie begonnen. Zijn ouders hebben nooit een auto gehad, misschien dat zijn voorkeur daardoor uitgaat naar moderne klassiekers uit begin jaren ’90. Hij was graag ook balend op de achterbank met een sleurhut naar Zuid-Frankrijk vervoerd. Dat werkt vormend, je hebt dan een grotere kans op een succesvol leven. Chagrijnig en onbegrepen naar buiten staren in een bloedhete file met Nirvana op de koptelefoon, wie is er niet groot mee geworden? Het feit dat hij toch zo creatief is (hij schrijft al jaren de prachtigste liederen en verzorgt hiervoor ook zelf de zang en arrangementen) is te verklaren doordat zijn vader na elke winter de puntmutsjes van de tuinkabouters rood schilderde voor de zomer, dat lijkt me afdoende compensatie.
De eerste auto die hij kocht was de Mazda 626, zoals gezegd, in Zuid-Afrika, wat doet vermoeden dat deze auto ook zeer geschikt is om door de woestijn te rijden en je goed kan beschermen tegen een aanval van een troep op hol geslagen neushoorns. Ik denk dat dit type ook heel goed standhoudt in de voorsteden van Parijs. In ieder geval keek hij toen hij al maanden terug was nog steeds verlekkerd als een Mazda 626 voorbij reed.
Bij vriendin N. thuis hadden ze een soortgelijke auto. Haar moeder vond heel vaak briefjes tussen de ruitenwisser met de vraag of ze de auto wilde verkopen. Tijdens een van de vele verhuizingen van N. van het ene naar het andere studentenhuis mochten we deze auto gebruiken. Net toen we wilden wegrijden werd er door een man van Noord-Afrikaanse afkomst op het raam geklopt. We deden het raampje naar beneden waarop hij vroeg wat we voor de auto wilden hebben. We hadden toen nog niet het riante salaris dat we nu hebben, dus wilde ik meteen gaan onderhandelen en vroeg wat hij ervoor wilde geven. Een antwoord heb ik nooit gekregen omdat vriendin D. achter het stuur zat en besloot dat het tijd was om te vertrekken. Eef, trotse eigenaar van een zwarte Nissan Sunny met schuifdak, vindt naar eigen zeggen ook drie keer per maand briefjes op haar auto van mensen die de Sunny willen kopen.
Gek genoeg heb ik zelf nog nooit zo’n briefje op m’n auto gevonden, maar misschien is het type mens dat geïnteresseerd is in de Ford Ka niet het type mens dat briefjes tussen ruitenwissers doet. In de Ford Ka rijden voornamelijk ‘vlotte’ bejaarden en het enige dat ik ooit bij een bejaarde tussen de ruitenwisser heb gezien waren twee sinaasappels. Serieus! Vorig jaar haalden we op de A4 een auto in, achter het stuur een zeer geconcentreerde oude baas, daarnaast een vrouw met tas op schoot en beige regenjas aan, en tussen iedere ruitenwisser een sinaasappel, wat bij ons leidde tot urenlange speculaties over het hoe en waarom. R. is ervan overtuigd dat dit was om te voorkomen dat de ruitenwissers aan de voorruit zouden vriezen, maar mocht je hier andere ideeën over hebben dan hoor ik het graag.
Een half jaar geleden kocht A. een metallic groene Volvo 460. Trots kwam hij bij ons in V. langs om de bolide te showen en om te vertellen over de bijzondere details van deze auto, die ik helaas weer vergeten ben. Iets met een pittige 1.8 motor. Aan de achteruitkijkspiegel bungelden heel stijlvol twee zwarte, pluchen dobbelstenen en aan het zijruitje hing een hesje van AZ. De auto was eigendom geweest van een profwielrenner die hiermee door zijn vader naar alle wedstrijdlocaties was vervoerd. Dit sprak zeer tot de verbeelding en de oogjes van A. glommen van plezier. Bij de autosloop heeft hij nog allemaal vervangende onderdelen gehaald om de 460 mee op te knappen. Toen kwam het nieuws dat de auto het had begeven. A. was erg teleurgesteld, maar besloot om meteen zijn ‘doorpakkersmentaliteit’ (opgetekend nadat hij tijdens de verhuizing van N. drie dozen had versjouwd) te gebruiken en vond op marktplaats een nieuwe auto.
Afgelopen zondag maakte ik kennis met zijn Volvo 440 met spoiler, in oude-mannetjesgrijs. Uit nostalgie heeft hij de wieldoppen van de 460 op de 440 gezet. Ook de zwarte dobbelstenen bungelen weer vrolijk aan de spiegel, het AZ-hesje durfde hij nog niet op te hangen uit angst voor represailles van gedupeerden van Dirk Scheringa. Samen zijn we een gezellig tochtje gaan maken, wat ons naar het gezellige pannenkoekenrestaurant in gezellig Leiderdorp voerde, het pannenkoekenrestaurant waar een paar maanden terug drie lijken zijn gevonden, wat jammer is voor de slachtoffers omdat dit typisch een plek is waar je niet dood gevonden wil worden. Binnen was een duidelijke poging tot ouderwetse gezelligheid gedaan: boeren zakdoeken over de lampjes, een knapperend haardvuur en Keulse potjes met stroop en suiker. Het publiek was heerlijk: een paar uitgebluste stellen van een jaar of zestig en een verjaardagvierende oma met familie; lawaaiige kleinkinderen en ruziënde ouders in leren parka’s. Na een pannenkoek die viel als een baksteen vervolgden we onze toer en ik mocht rijden! De 440 heeft geen stuurbekrachtiging zodat ik voor het eerst ervoer wat echt rijden is. A. was niet gewend aan mijn sportieve rijstijl, want wanneer ik niet meteen doorschakelde en meer toeren maakte begon hij te gillen.
De rit voerde ons door Ter Aar en Burgerveen, waar wij een nieuw Nederlands hardlooptalent ontdekt hebben, we hoorden in gedachten Mart Smeets vol bewondering praten over ‘de boerendochter uit Burgerveen’. Het was een prachtige rit en even dacht ik met nostalgie terug aan de rode Volvo 440 van mijn ouders, die mij in de jaren ’90 naar verre oorden heeft gebracht, terwijl ik mokkend achterin zat met Nirvana op de koptelefoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten