Ik haat de Efteling. Dat is wat ik dacht toen ik de column van Han over dit pretpark las. Wonderlijk hoe onze meningen zo ver uit elkaar kunnen liggen. Wat de een een dag vol vreugde bezorgt is voor de ander een grote nachtmerrie. Maar ik heb mijn redenen.
Mijn aversie wordt met name veroorzaakt door het feit dat het altijd zo druk is in de Efteling. Veel van de andere oorzaken hangen hiermee samen. Ik heb namelijk een schurfthekel aan grote groepen mensen. Winkelen op zaterdagmiddag is een uitdaging, reizen met het openbaar vervoer ook. Als het iets nutteloos als een pretpark of een festival betreft ben ik niet makkelijk over te halen om te gaan. Dan moet het gezelschap wel heel aangenaam zijn (en een cordon sanitair kunnen vormen) of het moet op een dinsdagochtend plaatsvinden als niemand anders gaat.
In de Efteling ben ik geloof ik twee keer geweest en beide keren was het druk. Maar eigenlijk vrij rustig voor Eftelingbegrippen, heb ik mij laten vertellen. Ik stond anderhalf uur in de rij voor droomvlucht. Anderhalf uur! In de rij!! Voor niks!!! Wachten en in de rij, ook een paar van mijn pet peeves. En met wie stond ik in de rij? Met jengelende kinderen en bejaarden. Er waren ook andere volwassenen maar die vielen me minder op. De anderhalf uur leek wel een dag te duren. Vervolgens zit je tien minuten in een karretje naar poppen te kijken, sorry, maar poppen zijn eng. Ook die van Anton Pieck.
Ben je eindelijk klaar, dan is het tijd voor de lunch. Andermaal een pet peeve: ik was onvoorbereid en in de veronderstelling dat ik wel iets normaals kon eten daar. Niet dus, zie maar iets te vinden dat niet uit een frituurpan komt. Dan ben je aangewezen op saucijzenbroodjes, ijs en Marsen. Bah.
Tel bij deze ellende nog het feit op dat veel attracties eng zijn en het idee dat je er helemaal voor naar het vermaledijde Brabant moet en je begrijpt dat ik nooit meer wil. Het enige pretpark waar je mij nog zult zien is Drievliet. Lekker dichtbij en er komt geen hond, want het is hartstikke treurig daar. Heerlijk! Ik begrijp nu ook heel goed dat ik met mijn ouders nooit verder dan Drievliet gekomen ben. Die vonden die drukte ook vreselijk. Ik ben gewoon een kind van m’n ouders. Een vreemde gewaarwording.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten