I hate... de Efteling

Ik haat de Efteling. Dat is wat ik dacht toen ik de column van Han over dit pretpark las. Wonderlijk hoe onze meningen zo ver uit elkaar kunnen liggen. Wat de een een dag vol vreugde bezorgt is voor de ander een grote nachtmerrie. Maar ik heb mijn redenen.
Mijn aversie wordt met name veroorzaakt door het feit dat het altijd zo druk is in de Efteling. Veel van de andere oorzaken hangen hiermee samen. Ik heb namelijk een schurfthekel aan grote groepen mensen. Winkelen op zaterdagmiddag is een uitdaging, reizen met het openbaar vervoer ook. Als het iets nutteloos als een pretpark of een festival betreft ben ik niet makkelijk over te halen om te gaan. Dan moet het gezelschap wel heel aangenaam zijn (en een cordon sanitair kunnen vormen) of het moet op een dinsdagochtend plaatsvinden als niemand anders gaat.
In de Efteling ben ik geloof ik twee keer geweest en beide keren was het druk. Maar eigenlijk vrij rustig voor Eftelingbegrippen, heb ik mij laten vertellen. Ik stond anderhalf uur in de rij voor droomvlucht. Anderhalf uur! In de rij!! Voor niks!!! Wachten en in de rij, ook een paar van mijn pet peeves. En met wie stond ik in de rij? Met jengelende kinderen en bejaarden. Er waren ook andere volwassenen maar die vielen me minder op. De anderhalf uur leek wel een dag te duren. Vervolgens zit je tien minuten in een karretje naar poppen te kijken, sorry, maar poppen zijn eng. Ook die van Anton Pieck.

Ben je eindelijk klaar, dan is het tijd voor de lunch. Andermaal een pet peeve: ik was onvoorbereid en in de veronderstelling dat ik wel iets normaals kon eten daar. Niet dus, zie maar iets te vinden dat niet uit een frituurpan komt. Dan ben je aangewezen op saucijzenbroodjes, ijs en Marsen. Bah.

Tel bij deze ellende nog het feit op dat veel attracties eng zijn en het idee dat je er helemaal voor naar het vermaledijde Brabant moet en je begrijpt dat ik nooit meer wil. Het enige pretpark waar je mij nog zult zien is Drievliet. Lekker dichtbij en er komt geen hond, want het is hartstikke treurig daar. Heerlijk! Ik begrijp nu ook heel goed dat ik met mijn ouders nooit verder dan Drievliet gekomen ben. Die vonden die drukte ook vreselijk. Ik ben gewoon een kind van m’n ouders. Een vreemde gewaarwording.

Zeker nu zeker nu zeker nu

Een column van Eef en Caar

Naar aanleiding van recente foto’s omtrent de formatie maken we ons zorgen om de verhoudingen tussen de drie VVD-prominenten: Mark, Stef en Henk. Kijk maar een naar deze foto. Nam Stef tijdens het Catshuisoverleg nog de papieren van Mark tussen de snelbinders mee, zo te zien wil Stef nu de mappen van Mark niet meer dragen nu hij gaat 'morrelen aan de hypotheekrenteaftrek'. Mark speelt mooi weer, maar zijn hart huilt van binnen. Over Stef en over de aftrek.

Sowieso wil niemand meer met ‘m praten nu hij over de aftrek is begonnen. Kijk maar, mensen vragen hem de weg niet meer omdat ze denken dat hij zelf de weg kwijt is. Ze vragen het nu aan Cor van de beveiliging. Die lijkt beter te weten waar je heen moet dan Mark. Die heeft het contact met de gewone man niet verloren.

Arme Stef, hij wil niet meer met Mark spelen. Omdat Mark altijd zijn eigen speelgoed meenam naar het huis van Stef. Het is net de basisschool. Stef wordt er alleen maar meer verbeten van. “Zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu” ratelt het in zijn hoofd. Soms wordt hij ’s nachts gillend wakker. Met kramp in de kaken en een kletsnatte (pastelkleurige) pyjama. Mark weet niet goed hoe hij deze impasse moet doorbreken. Hij wil met Stef spelen maar hij wil wel zijn eigen speelgoed, of eigenlijk het speelgoed van Diederik meenemen. Als hij niet oppast staat zo meteen het speelgoed van Diederik tussen Stef en Mark in, en dan? Is er dan een moeder in de buurt om iedereen weer op één lijn te krijgen, helemaal nu de koningin uit de formatie is gehaald? Mark weet niet wat hij moet en lacht dus maar wat terwijl hij het Binnenhof oversteekt met de maatschappijleer-proefwerken van die ochtend.

Ondertussen kijkt Henk Kamp handenwrijvend toe. Als een ware verkenner bestudeert hij wat er op het Binnenhof gebeurt. Dankzij zijn fijne opticien uit het stadscentrum van Borculo kan hij dat zonder verrekijker. Kamp had eigenlijk liever zijn handen afgelikt, maar koos ervoor zijn handen aan de gordijnen af te vegen, als een moderne Pilatus. Geniepig kijkt hij naar de afstand die ontstaat tussen Stef en Mark. Stef, de onderkoning. En dat na Kamps jaren van trouwe dienst. Wat heeft Stef nou eigenlijk gepresteerd? Met z’n burgerlijke pakken. Bah. Maar er zit verandering in de lucht. Misschien als hij het slim speelt kan hij Stef zo op een zijspoor zetten en zelf de tweede man worden. Want we weten allemaal dat Mark dit niet eeuwig blijft doen en als hij ermee ophoudt moet Henk de juiste man, op de juiste plek, op het juiste moment zijn. Hij neuriet al zachtjes een lied. Zijn eigen lied dat hij wil opnemen met Ali B, zodra hij de nieuwe tweede man is. Gelukkig zag Mark al dat hij heus wel dingen kon, en beloonde dat door hem als verkenner te benoemen en toen als informateur.

Waar is informateur Wouter Bos eigenlijk? Die kan waarschijnlijk helemaal niet voor het raam staan. Die heeft het veel te druk. Die moet voor deze bijbaan onbetaald verlof opnemen. Om nog een beetje betaald bij te klussen zit hij twee uur per dag op de wc op zijn Blackberry te werken, dan maakt ie toch mooi nog 14 uur per week die hij uitbetaald kan krijgen. Wouter staat soms achter Henk te springen “ah toe laat mij nou ook even, Henk, doe nou niet zo flauw, ik moet zo weer naar de wc!” Maar Henk vindt het wel prima zo. Kan hij alvast een beetje wennen aan alle aandacht die hij eindelijk gaat krijgen. Ondertussen gaat Stef er steeds slechter uitzien. Hij lijkt wel nóg magerder geworden. En nóg kaler. En nóg witter.

Henk denkt erover bij zijn opticien in Borculo een nieuw montuurtje te gaan uitzoeken dat past bij zijn toekomstige statuur van tweede man. Iets karaktervollers, uitgesprokener. Want als tweede man mag hij zich meer uitspreken. Hij heeft zijn oog al laten vallen op een blauw montuur met oranje pootjes. In de juiste kleuren, maar ook lekker gek. Hij wil de Frans Haks van de VVD worden. Zie je nou wel dat VVD’ers best iets met cultuur hebben? Hij zal laten zien dat hij lef heeft en smaak en dat de VVD 'rockt'. Hij zal de witte zwembroek en de All Stars van Mark kunnen doen vergeten. Hij neemt dan ook een nieuwe das, deze gestreepte is ook iets van de ‘oude’ VVD. Veel te conservatief. Henk gaat voor iets zwierigers, iets kunstzinnigs. Zijn vrouw is daar heel goed in. Die kwam met dit idee. Zijn vrouw is een soort Gertie Bierenbroodspot en doet artistieke dingetjes in het dorp.

Die Henk toch, laat hem maar dromen daar voor het raam. Stef laat zich niet zomaar aan de kant zetten door een machtswellusteling. Stef is een pitbull, daarom heeft hij zijn kaken ook altijd zo verbeten op elkaar. Hij broedt nu op een charmeoffensief, waarin hij heel veel lacht en minder tandenknarst. Dat heeft hij geleerd van Mark, die zo ook zijn comeback heeft gemaakt na Rita. Henk is Stefs Rita. Dat is goed voor hem. Als het maar niet andersom is. Want dan wordt het zijn Waterloo.

Klaar?

Na een aantal jaren aanmodderen in verschillende formaties, lijkt het erop dat we er klaar mee zijn. Een paar weken terug nam Lein al afscheid, aanleiding voor Han en mij om ons te beraden op de toekomst. De conclusie is dat wij niet de tijd noch de inspriratie hebben om Gemodder samen draaiend te houden. Vandaar dat we nu, met pijn in het hart, afscheid nemen, maar niet helemaal. Het blog blijft geopend en als we ineens toch iets te melden hebben, nieuwe pet peeves of liefhebberijen, dan plaatsen we hier toch gewoon weer een column. Alleen niet meer elke dag dus. Het kan zomaar zijn dat iemand als Mariska Orban weer toeslaat met een slechte actie, dan zullen wij het zeker niet nalaten om daar iets over tezeggen. Of als Herman van der Zandt ineens zijn taken moet overdragen aan Ferry Mingelen. Of als Coco een broertje blijkt te krijgen. Of als Dr. Oetker de pizza's uit het assortiment haalt. Als er in de Efteling een treintje uit een attractie losschiet. Als Michiel Vos terug naar Nederland verhuist. Mocht je zelf een leuke column hebben, dan hebben we daar ook nog steeds plaats voor. Mail ons dan op gemodder@hotmail.com. Dit geldt ook voor onze losvaste gastcolumnisten en andere oudgedienden. Houd deze site dus nog in de gaten. Dat kan ook via rss-feeds of twitter. Hopelijk tot snel, het waren een paar mooie jaren vol gemodder en ander gedoe. Nu modderen we in stilte weer verder.