Tien jaar geheim

Ik liep naast je in een prachtig herfstbos. Om de tiende verjaardag van onze vriendinnengroep te vieren waren we met de hele groep een weekendje in een huisje in Brabant. Bijkletsen. Pompoensoep eten. Uitwaaien. Enge films kijken. De route over de heide was lang en prachtig. Buiten was het koud maar warm genoeg om buiten te zijn. Binnen zou een grote pot thee en een schaal koekjes klaarstaan.

We dwaalden een beetje af van de groep en liepen afgezonderd voorop. Langs de paarden in de wei en met rode wangen van de wind. Ondanks dat we elkaar al jaren kenden, voelde je toch niet heel dichtbij. Nooit zo geweest. En dat terwijl ik tranen liet lopen op je prachtige bruiloft en op de dag dat je de jaarclub mailde dat de helft van je tweeling het niet had gehaald.

We spraken elkaar niet zo vaak, en zeker niet alleen met zijn tweeën. Die bezoekjes waren vaak gezellig, maar ook ongemakkelijk. De grens tussen vriendin en therapeut was soms vaag. En vaak zo onduidelijk dat ik niet veel enthousiasme voelde om weer met je af te spreken. Het voelde vaak negatief, ondanks dat we lachten om de prachtige verhalen van je dochter en de chocolademelk die ze op mijn woonkamermuur spetterde.

Daar tussen de oranje en bruine bladeren was er opeens je geheim. Het geheim dat je al meer dan acht jaar met je meedroeg en waarvan ik me tijdens dit schrijven opeens afvraag of je man het wel weet. Opeens vertelde je het. Tegen mij. Zomaar.

Ik schrok. Van het geheim zelf. Van wat er toen, in een periode dat we in dezelfde stad woonden, was gebeurd. Van de gebeurtenis zelf wist ik dat het bestond in deze wereld. Maar ik had, naïef, nooit gedacht dat het in mijn vriendengroep kon bestaan. Als geheim. Zo diep weggestopt en opgesloten.

Het verdriet dat het je bracht woog, en weegt, als lood op je schouders. Je neemt het jezelf na meer dan een decennium nog steeds kwalijk en ervaart het op tijden als een straf van het universum. En zolang het geheim zo op slot in jou blijft zitten, denk ik dat het gewicht op je schouders niet minder wordt.

Al twee weken heb ik niet gereageerd op je voorstel om weer eens af te spreken, maar daar komt vanavond verandering in. We hoeven het aan tafel heus niet over het geheim te hebben. Maar wel over hoe het echt met ons gaat.