Mooie muziek. Iedereen heeft wel eens behoefte aan mooie muziek. Hans Teeuwen had behoefte aan mooie muziek, maar die ging naar de Jostiband en raakte teleurgesteld. Mooie muziek kan je troosten. Mooie muziek kan je door een moeilijke periode in je leven helpen. Mooie muziek zorgt ervoor dat je kan vluchten uit de realiteit, naar een andere, perfecte wereld, zonder verdriet en zonder pijn. Ah, je bedoelt André Rieu, hoor ik de lezers al denken. Ook mooi, maar niet bijster origineel. Lang voor André Rieu de internationale podia veroverde was er een geheel andere ster aan het firmament die vele malen helderder was en vele malen harder schitterde. Zijn naam? James Last.
James Last, die eigenlijk Hansi Last heet, draait al heel wat jaartjes mee in de muziekindustrie. Zijn eerste LP kwam uit in 1963 en heet Die gab’s nur einmal. Ironisch genoeg werd dezelfde plaat het jaar daarop wederom uitgebracht, maar Hansi heeft ervoor gekozen de titel niet te veranderen naar Die gab’s gar zweimal! 1963, de beste man draait dus al 47 jaar mee en dan tel je de jaren ’50 waarin hij een zeer verdienstelijk bassist was niet eens mee. Want James is toch vooral bekend vanwege zijn successen als dirigent van een Big Band.
Kijk je even mee? Dit is het prachtige nummer Biscaya. Als je het hoort, herken je het meteen. Het is goed om te zien dat James het helaas verguisde instrument de accordeon zo in ere houdt. Mooi ook dat je violen in beeld ziet maar hoe ik ook luister, je hoort ze niet. Dan doe je als dirigent toch iets heel erg goed. De viool is immers een van de meest overschatte instrumenten van de moderne tijd en het is goed dat James Last de violisten even fijntjes op hun plaats zet. Kijk nu eens naar het moment op 1:02 min. Daar komt de grootmeester in beeld. Helemaal zen, hij heeft zijn orkest volledig onder de duim. Dit zie je ook aan de kleine polsbeweging waarmee hij zijn muzikanten dirigeert, meer is eigenlijk niet nodig, en James lacht tevreden. Volkomen terecht.
Hier nog zo’n knap staaltje van James, Latin America, een prachtige cover van de Gibson Brothers die het origineel doet verbleken. Het is ook puur genieten om te zien hoe Last er zelf bij staat. Hij dirigeert niet eens meer, dat heeft hij helemaal niet nodig. Zo goed heeft hij alles onder controle dat hij gerust zijn eigen feestje kan bouwen tijdens een concert. Kijk hem lachen, kijk hoe hij zijn publiek bespeelt, ja ha! Wat een feest moet het zijn om bij hem in het orkest te zitten, om met hem te mogen samenwerken. Behalve dan als je violist bent, dan zit je er een beetje voor de opvulling bij, zoals ook weer in deze clip pijnlijk duidelijk wordt.
Het is niet verwonderlijk dat James Last een rijk man geworden is dankzij zijn muzikale talent en het is hem van harte gegund. Dus zit je in de put, grijp nu eens niet meteen naar de fles, grijp naar James Last en ik beloof je dat hij je niet meer zal loslaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten